วันนี้ดิฉันนั่งอยู่ในร้านเน็ต เช็คเมล์ ดูเวบ เผอิญมีป้าคนนึงเดินเข้ามาขอเงิน ถือป้ายมาด้วย
ข้อความในป้ายก็ประมาณว่า เป็นมะเร็ง เป็นใบ้ด้วย และมีพ่อป่วยนอนอยู่บ้าน เป็นอัมพฤกษ์
ไม่มีคนดูแล คิดดูนะคะ เดินเข้ามาขอถึงในร้านเลย คิดว่าทุกท่านอาจเคยเจอคนลักษณะแบบนี้
มาขอเงินบ้างแล้ว และส่วนมากได้ยินมาว่าไม่ใช่คนไทยและมักจะมาหลอกลวง ดิฉันสังเกตดู
คนป่วยอะไร ท่าทางแข็งแรง หน้าตาสดชื่น ดิฉันก็มีทีเด็ดเหมือนกันค่ะ เลยโชว์ทีเด็ดซะเลย
ดิฉันควักเงินออกมา 100 บาท พร้อมพนมมืออธิฐานออกมาเป็นเสียงประมาณว่าให้ได้ยิน
แล้วดิฉันก็พูดออกมาว่า "สิ่งศักดิ์สิทธิ์โปรดเป็นพยานหากสิ่งที่เขากล่าวมาเป็นเรื่องจริงก็ขอ
ให้เงินของดิฉันสามารถช่วยเขาได้ตามกำลังและหายป่วยโดยเร็ววัน แต่หากว่าเป็นการหลอกลวง
ก็ขอให้เขามีอันเจ็บไข้ได้ป่วยตามที่เขากล่าวมาภายใน 3 วัน 7 วัน และเดินทางไปไหนมาไหน
หรือทำอะไรก็ตาม ขอให้ชีวิตเขาเจอแต่การหลอกลวงเหมือนอย่างที่เขาทำกับคนอื่น สาธุ"

เท่านั้นแหละค่ะ จากคนใบ้ กลับหายสนิท พร้อมกับด่าดิฉันว่า "ปากเสีย ไม่อยากให้เงินก็ไม่ต้อง
ให้สิ่" แล้วคุณป้าคนใบ้ก็เดินบิดก้นจากไป แพร่ดๆๆๆ อย่างรวดเร็ว ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รับเงินเลยค่ะ
ดิฉันไม่โกรธป้าแกหรอกค่ะ แต่ขำมากกว่า คนใบ้ แต่พอโดนจี้ใจดำเข้าหน่อย หายใบ้เลย แถม
ด่าดิฉันได้อีกแน่ะ

ยังมีอีกเรื่องนึงค่ะ หลายเดือนก่อน ดิฉันไปทำสังฆทานมาแถววัดใกล้ที่พัก ก็เลยหยิบหนังสือธรรมมะ หนังสื่อสวดมนต์ที่ทางวัดพิมพ์แจกติดมืออกมาด้วย 4-5 เล่ม พอขากลับเดินผ่านประตูวัดออกมา เจอน้องผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่หน้าวัด เนื้อตัวมอมแมม ท่าทางไม่เต็ม ชี้นิ้วมาที่ดิฉัน ที่จริงชี้มาที่หนังสือที่ดิฉันถืออยู่มากกว่าค่ะ ดิฉันเดาว่าเธอคงอยากได้ ก็เลยกะจะหยิบแบ่งให้ไปซัก 2 เล่ม แต่เธอก็ยังชี้นิ้วมาอีก ดิฉันเลยให้ไปหมดเลยค่ะ ไม่เป็ไร คิดว่าเดี๋ยวเราหาเอาใหม่ก็ได้ แต่น้องเธอคงหาลำบาก เพราะดูท่าทางเธอไม่เต็มเท่าไหร่ พอกลับมาบ้านดิฉันก็มานั่งคิดว่าทำถูกหรือเปล่าหนอ คือจริงๆก็ไม่ได้หวงหนังสือหรอกค่ะ แต่เคยได้ยินสุภาษิตที่ว่า "กิ้งก่าได้ทอง" กันมั๊ยคะ ดิฉันกำลังบอกว่า ดิฉันมาคิดๆดู น้องเธอไม่เต็มเท่าไหร่ ให้หนังสือไปเธอคงจะอ่านไม่ออก เปรียบเสมือนการให้สิ่งของที่ไม่น่าจะเกิดประโยชน์ต่อผู้อื่นเขาย่อมไม่เห็นค่า แรกๆดิฉันก็คิดอยู่พักนึง หลังๆคิดใหม่ว่าคงไม่เป็นไรมั้ง เราตั้งใจ มีใจคิดแบ่งปันเอื้อเฟื้อ ถึงน้องเธอจะอ่านไม่ออก แต่อย่างน้อยหนังสือธรรมมะก็มีรูปพระ เธออาจเอารูปนั้นไปกราบ ไปบูชา ก็ได้มั้ง อย่างน้อยเธอก็ยังได้เข้าใกล้ศาสนาบัาง หรือย่างน้อยเธอหากจะเก็บไว้พัดวียามร้อน ก็ยังมีประโยชน์ต่อเธอบ้างมั้ง ดิฉันไม่ใช่คนคิดมากนะคะ แค่เป็นห่วง คิดว่าเธอเกิดมาชาตินี้มีกรรมที่ต้องเป็นบ้าใบ้ อย่างน้อยดิฉันก็ได้แบ่งปันเท่าที่โอกาสจะอำนวย พักนี้ไม่ได้เจอน้องเขาหรอกค่ะ แต่ใจก็นึกเป็นห่วงไปว่า พักนี้น้องเขาไปไหนน๊อ ไม่เห็นมาวัดเลย ไม่เห็นหน้าเลย สบายดีหรือเปล่าน๊อ

ยอมรับเลยครับ......ว่า แน่นอนจริงๆ.........เล่นเอาขอทานกระเจิง เลย.....

ขอโมทนาคะ คุณงามตา

อ่านเรื่องของคุณงามตาแล้วรู้สึกตลกดีค่ะ คนใบ้โดนร่ายมนต์จนหายใบ้เลย เดี๋ยวจะลอง
จำไปใช้มั่ง

ของดิฉันก็มีประสพการณ์ที่ยิ่งกว่านิยายมาแบ่งปันค่ะ

วันนี้ก็เดินผ่านไปซื้อของที่ตลาดมา พอดีเห็นเด็กคนนึงน่ารักดี อายุประมาณ 4- 5 ขวบได้
ด้วยความน่ารัก ดิฉันก็เลยกล่าวทักท้ายน้องผู้หญิงคนนั้น พอดีแม่เธอคุยกับดิฉัน คุยไปคุยมา
จึงรู้ว่าเป็นลูกบุญธรรม ดิฉันก็เลยถามไปว่าได้น้องมายังไง พ่อแม่แท้ๆของน้องไปไหน

แม่ค้าจึงเล่าให้ฟังว่าพ่อแม่เด็กเป็นวัยรุ่นคู่หนึง ท่าทางจะเป็นวัยรุ่นใจแตก พอคลอดน้องไม่กี่อาทิตย์
ก็ทิ้งน้องไว้ในห้องเช่าแล้วหนีไป เด็กยังตัวแดงๆอยู่เลยค่ะ เด็กร้องอยู่คนเดียวในห้องเพราะหิวนม
ภายในห้องว่างเปล่า ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรืออะไรเลยที่บอกว่ามีคนอาศัยอยู่ ทุกคนที่เห็นต่างก็สรุปว่า
พ่อแม่เด็กหนีไปแล้วแน่นอน พอดีแม่ค้าผ่านมาเห็น ด้วยความสงสารจึงรับมาเลี้ยงดูและมีการจดทะเบียน
รับเป็นลูกบุญธรรมถูกต้องตามกฎหมายทุกประการ โลกนี้มันเบี้ยวค่ะ คนอยากมีลูกกลับไม่มี คนที่ยัง
ไม่พร้อมจะมีกลับทำพลาดลูกดกหัวปีท้ายปี น่าเห็นใจคนมีลูกไม่ได้นะคะ ชีวิตยิ่งกว่าละครหลังข่าวอีก
ตอนนี้แม่ค้าก็เลี้ยงน้องมาได้ 4- 5 ปีแล้วล่ะค่ะ

ดิฉันถามแม่ค้าว่าหากมีวันนึงพ่อแม่บังเกิดเกล้าของน้องสำนึกได้แล้วกลับใจอยากรับน้องคืน จะยอมมั๊ย
แม่ค้าเลยบอกว่าไม่ยอม เป็นดิฉันก็ไม่ยอมค่ะ เรื่องอะไรล่ะ อยากทิ้งก็ทิ้ง อยากเอาคืนก็เอาคืน ไม่คืน
หรอกค่ะ ถ้าเป็นเรื่องกฎหมายในกรณีนี้นอกจากกฎหมายจะไม่ยอมคืนแล้ว พ่อแม่แท้ๆยังต้องถูกลง
โทษตามกฎหมายอีกด้วยค่ะ แต่ถ้าพูดถึงเรื่องจิตใจของเด็กก็คงต้องถามความสมัครใจของเด็กด้วย
หากน้องเขาอยากไปก็ขอคิดดูก่อน หรืออีกวิธีนึงก็คือให้พ่อแม้แท้ๆอุปถัมภ์โดยให้เด็กอยู่กับเราและให้
พ่อแม่หมั่นมาเยี่ยมเอา แต่ถ้าจะคืนไปเลยคงยากหน่อยนะคะสำหรับดิฉัน

แต่ดิฉันว่าพ่อแม้แท้ๆของน้องหากวันนึงสำนึกได้คงยากที่จะหาลูกเจอค่ะ เพราะวันที่ทิ้ง
น้องไปนั้นไม่มีอะไรติดตัวน้องเลย ยืนยันไม่ได้ว่าเป็นลูกตัวเอง ถึงจะตรวจดีเอนเอ แล้ว
ใครจะยอมให้ตรวจง่ายๆล่ะคะ อยู่ๆมาอ้างแล้วมาขอตรวจ อย่าว่าแต่ดีเอ็นเอเลยค่ะ ตอนนี้
น้องอยู่ไหนจะหาเจอหรือเปล่าเหอะ หากมีวันนึงเมื่อพ่อแม่น้องสำนึกได้แล้วมาขอน้องคืน
ถึงตอนนั้นน้องอาจโตเป็นสาวแล้วก็ได้ค่ะ ถ้าดิฉันเป็นน้องก็คงทำใจลำบาก ฝ่ายนึงก็เป็น
แม่บุญธรรม อุ้มชูเลี้ยงดู ส่งเสีย เมตตากรุณา มีพระคุณล้นฟ้า อีกฝ่ายก็แม่บังเกิดเกล้าผู้
ให้ชีวิต หากดิฉันเป็นน้องคงเลือกยืนตรงกลางค่ะ เลี้ยงดูแม่บุญธรรมและแม่บังเกิดเกล้า
ทั้งสองท่าน แต่อาศัยอยู่กับแม่บุญธรรม ส่วนแม่บังเกิดเล้าก็หมั่นไปเยี่ยม ไปดูแล หรือหาก
เป็นไปได้ก็รับมาอยู่ด้วยกันทั้งสองท่านเลย จะได้ดูแลทั้งสองท่าน นอกนั้นคงไม่มีวิธีที่
ดีและละมุนละม่อมมากกว่านี้แล้วล่ะค่ะ ขอให้ทุกท่านโชคดี ไม่ต้องเจอเรื่องแบบน้องคนนี้นะคะ