“ ข้าแต่พระนาคเสน ผู้ที่ยังไม่ได้นิพพานรู้หรือไม่ว่านิพพานเป็นสุข ? ”
“ ขอถวายพระพร…รู้ คือผู้ยังไม่ได้นิพพาน ก็รู้ว่านิพพานเป็นสุข ”
“ ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า ผู้ที่ยังไม่ได้นิพพานทำไมจึงรู้ว่านิพพานเป็นสุข ? ”
“ ขอถวายพระพร พวกใดไม่ถูกตัดมือ ตัดเท้า พวกนั้นรู้หรือไม่ว่า การตัดมือตัดเท้าเป็นทุกข์ ? ”
“ อ๋อ..รู้ซิ พระผู้เป็นเจ้า ”
“ เหตุไฉนจึงรู้ล่ะ ? ”
“ รู้ด้วยเขาได้ยินเสียงผู้ถูกตัดมือตัดเท้าร้องไห้ครวญคราง ”
“ ข้อนี้ก็ฉันนั้นแหละ มหาบพิตร พวกที่ยังไม่ได้นิพพาน ก็รู้ได้ว่านิพพานเป็นสุข เพราะได้ยินเสียงพวกได้นิพพาน ”
“ ถูกดีแล้ว พระผู้เป็นเจ้า ”

พระนิพพานเป็นธรรมที่มิได้เสวยอารมณ์

ใช่แล้วครับ ธรรมที่เสวยอารมณ์ได้แปลว่าต้องมีผู้เสวย
นิพพานพ้นจากสภาวะ"ผู้เสวย"ไปแล้ว แต่นิพพานไม่ได้สูญ

เพราะมีตนจึงมีทุกข์ เพราะไม่มีตนนั่นแหละจึงไม่มีทุกข์

พระนิพพานเป็นธรรมที่มิได้เสวยอารมณ์

ใช่แล้วครับ ธรรมที่เสวยอารมณ์ได้แปลว่าต้องมีผู้เสวย
นิพพานพ้นจากสภาวะ"ผู้เสวย"ไปแล้ว แต่นิพพานไม่ได้สูญ

เพราะมีตนจึงมีทุกข์ เพราะไม่มีตนนั่นแหละจึงไม่มีทุกข์

เมื่อเข้าใจแล้ว ก็ลงมือปฏิบัติได้เลย ลุย...! ไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องถามใครอีก
ไม่ต้องรู้ลึกให้มากไปกว่านี้จะกลายเป็นความฟุ้งซ่าน เสียเวลา ถ้าถามมากไปกว่านี้ก็ทำให้หลง
เกิดความลังเลสงสัยเกิดขึ้นมาได้อีก หมดทุกข์ก็ถือว่าจบสิ้นแล้ว
ข้อควรระวัง ! กับช่อดอกไม้แห่งมารย่อมหยิบยื่นให้ตนหลง