แต่แท้จริงแ้ล้ว ยังไม่ได้บรรลุ อะไรเลย

อ้าว.....ยังไม่ทันทำอะไรเรย....ให้ใบแดง..ซะแล้ว..
อิอิ...

...

เคยสิ่ .... เคยจนคิดว่าตนน่าจะมีความรู้ความเข้าใจแตกฉานในธรรม
คิดจะเทียบชั้นกับพระพุทธเจ้า ... ยังเคย
คิดว่า ... สิ่งอื่น ๆ มีภูมิธรรมเทียบเราไม่ได้ ... ยังเคย
เห็นว่าสิ่งนั้นสิ่งนี้ภูมิธรรม บารมีธรรมด้อยกว่าตน ...
ซึ่งมันกลายเป็นสายตาเรามันคอยแต่จะไปมองสิ่งอื่น ๆ ว่าต่ำต้อยกว่าเราไปหมด ...

จิตมันเที่ยวออกไปเบียดเบียนสิ่งอื่น ...



จริง ๆ



แต่...เอกอนรู้ว่า...เอกอนวางทิฐิมานะเหล่านั้นลงไปได้มากแล้วนะ
แต่...มันก็มีโผล่ชะแว๊บนะ ...
ซึ่งการเฝ้ามองจิตที่เที่ยวระรานอย่างนี้ ก็ยังเฝ้ามองอยู่
โผล่มาก็ต้อง ... รู้ ...



เมื่อรู้ ... จิตมันก็ละอาย อายตัวม้วน "ถ่อมตัว" ลงมาเอง ...



การเข้าถึงสภาวะธรรมใหม่ ๆ และมีความรู้ความเข้าใจใหม่ ๆ ปรากฎ
การเข้าไปรับรู้ในสภาวะธรรมนั้น ๆ
ถ้ามันเป็นการทำให้
1.อกุศล เบาบางลง
2.เกิดโอภาสยิ่งขึ้น
3.สุขยิ่งขึ้น
4.สงบยิ่งขึ้น
5.สบายยิ่งขึ้น
6.รู้/เข้าใจธรรมยิ่งขึ้น
นั่นคือ...ด้วยสภาวะธรรมจะทำให้เรารู้สึกว่า เราบรรลุธรรม เสมอ
ซึ่งมันก็จริง ที่เราบรรลุธรรม
เพราะ แม้แต่สภาวะธรรมของ "ปิติ" ก็ทำให้คนเข้าใจว่าเป็นการบรรลุธรรมได้...

ซึ่งบางที่เราอาจจะได้พบกับการบรรลุธรรม
จนกว่าจะพบว่าแท้จริงแล้วไม่มีธรรมใดที่ เราบรรลุ น่ะ

เพราะ ธรรมปรากฎตามปัจจัย ...
เราไม่เคยบรรลุธรรมอะไร ...
เพียงแต่เป็นสภาวะที่ "รู้" ธรรมที่ปรากฎตามเหตุปัจจัย

ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม
ผมก็เคยเป็น ทั้งๆที่ ศีล5 ยังทำไม่ได้ มันจะบรรลุได้ไง

ฮา....

ไอ้แบบ...หลุดปุด....เห็น ๆ...ไม่เคย

แต่..ไอ้แบบ...คิดว่าตัวเองมี.ตัวเองได้..ตัวเองเป็น..อันนี้..เคย

555....มันผ่านไปแล้ว..

ไม่น่ากลัวขนาดนั้นหรอก

แค่เมื่อ...เห็น... ก็ "สละ" ตัวตนลงซะ
มันก็ไม่เจริญไปเป็นอะไร

มันเป็นจะอั้นล่ะ ...

สัจจะธรรม ที่พระพุทธองค์ประกาศ เป็นธรรมที่บรรลุได้
แม้รักษาศีลได้เพียง 1 ข้อ ก็บรรลุธรรมที่รักษาศีลเพียง 1 ข้อนั้นได้

เราตามรู้ธรรม ด้วยการศึกษาเล่าเรียน
เราตามรักษาธรรม ด้วยการปฏิบัติ
เราตรัสรู้ธรรม ด้วยการทำให้แจ้งด้วยปัญญา
เราบรรลุธรรม ด้วยการด้วยการเสพย์จนคุ้น ทำให้มาก เจริญให้มาก อยู่ในธรรมนั้น

ธรรมที่พระองค์ตรัสสอน ต้องน้อมเข้ามาสู่ใจได้ ประจักษ์ได้ด้วยใจ ต้องเข้าไปดูด้วยใจ ไม่ขึ้นแก่กาล
และเป็นการเห็นการรู้เฉพาะตน วิญญูชนสรรเสริญ

อุตสาห์ใจกล้าหน้าด้านแสดงความเห็น
เราซินึกว่าจะมีผู้กล้าอาย...กระโดดลงมาแจมประสบการณ์...

....ไหง...เงียบกริบ...หว๋า...

ท่านเช่นนั้นไม่เคยบ้างหร๋า...

ตั๊บแกร่...ตะเองล่ะ ไม่เคยบ้างเหย๋ออออ....

กล้า ๆ หน่อย...แบ่งปันประสบการณ์...

.....

เอิ๊ก...เอิ๊ก...

เคย และยังมีคิดอยู่

ก็ของมันแปลกใหม่ มันก็อาจจะมีหลงติดใจไปบ้างเป็นธรรมดา แต่ตราบใดที่เรายังซื่อสัตย์ต่อตัวเอง หลักการตรวจสอบท่านมีอยู่แล้ว อริยสัจ 4 ไง ก็เช็คตัวเองเหมือนเดิม ยังทุกข์ไหมละ

ดีไม่ดีจะทุกข์กว่าตอนยังไม่ได้เริ่มปฏิบัติอีก คุยกะคนโน้นคนนี้ก็ขัดใจ เพราะพูดไม่ตรงกับที่เรารู้ อยากให้คนโน้นคนนี้เชื่อตามเราบ้าง สอนธรรมแสดงธรรมไปหมด ใจมันอยากแสดง อยากให้เขานับถือเราบ้าง ลำพองว่าเราดีกว่าเขาบ้าง ดูถูกว่าคนอื่นช่างไม่รู้อะไรเลยบ้าง วุ่นวายทั้งวัน ไม่มีความสงบเลย

ถ้ายังทุกข์ ก็เหมือนเดิม สาเหตุของทุกข์นั้นคืออะไร จะเป็นอะไรได้อีก ถ้าไม่ใช่การยึดติดในธรรมที่บรรลุ หรือคิดว่าตัวเองบรรลุแล้ว

ก็ต้องมาทบทวนดูใหม่ว่าเราจะเอาอะไรกันแน่ จะเอาคำเรียก เอาขั้นว่าได้อันนั้นอันนี้ หรือจะทิ้งของเปลือกๆพวกนั้นเพื่อให้ได้กินผลข้างใน

คือเราปฏิบัติเพื่อจะเอาขั้นนั้นขั้นนี้ หรือเพื่อความไม่ทุกข์กันแน่

ถ้ารู้ชัดในทุกข์ ในสมุทัยของทุกข์นั้น อีกสองที่เหลือก็เกิดขึ้นแล้วพร้อมกัน

มีเหมือนๆกัน แต่ติดกับไม่ติด ความรู้สึกและอาการแสดงออกมันต่างกัน

ตอนนี้เข็ดแล้ว ไม่เอาแล้วบรรลุธรรม เอาไม่ทุกข์ พอแล้ว

เคยค่ะ เคยคิดว่าตนเองอยู่เหนือคนอื่นๆ ในเรื่องประพฤติตนอยู่ในศีล เคยคิดว่า มีศรัทราใน พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์อย่างแรงกล้า แต่อยู่ๆก็มาสะดุดตรงเห็นแรงกระเพื่อมในใจ เวลามีใครมาพูดไม่เข้าหู เห็นอารมณ์ตัวเอง ขึ้นๆลง เกิดดับๆ เห็นอัตตาพุ่งปรี๊ดยังกะปรอท ที่สะสมมาไว้ตั้งแต่อดีตชาติไหนก็ไม่รู้(เป็นวาสนาของตนมั้ง)ชอบฝันว่าเหาะได้ มีอิทธฤทธิ์ สามารถใช้ไฟเผาคนได้ด้วย หลังจากนั้นก็เริ่มรู้แล้วว่าเรามันก็แค่ปีศาจหรือไม่ก็พญามารที่บังอาจถือตัวถือตนว่าเป็นผู้บรรลุธรรม รู้แล้วตอนนั้น ..หลังจากนั้นเริ่มตามดูให้รู้ทันมันทุกครั้ง และพยายามให้อารมณ์นั้นมันดับไปโดยเร็ว ซึ่งแปลกใจมากว่า ทำไมปฏิบัติธรรมแล้วเห็นตัวตนของตนเอง เห็นกิเลศของตนเอง แล้วอยากจะวิ่งหนี คือเมื่อก่อนคิดแต่ว่าตนเองดีตนเองเหนือผู้อื่น แต่เด่วนี้เวลาเห็นอารมณ์นั้นทีไร นึกถึงนีโอตอนหลบกระสุนทุกที
ตอนนี้คิดเสมอว่า เรายังขาดปัญญา ความเพียรเรายังไม่พอ เราต้องอดทนให้มากกว่านี้ เมตตาผู้อื่นให้มากกว่านี้ ห้ามมีจิตคิดเบียดเบียนผู้อื่น พยายามอย่าคิดอะไรเข้าข้างตนเอง และพยายามอย่าโทษว่าเป็นเพราะผู้อื่น ให้คิดว่าทุกสิ่งเกิดขึ้นเพราะกรรม คือคนประเภทคุนน้องพูดอะไรไม่ค่อยฟัง มันต้องโดนไม้เรียวมันถึงจะรู้สึก