ขอบคุณทุกความเห็นคะ
เพราะว่ารู้สึกตัวนะคะว่าอารมณ์มันขึ้นๆลงๆ....จนไม่อยากให้ใครเข้าใกล้
เพราะเกิดสถานการณ์ที่ว่าคือ......ฟังปุ๊บ.....อารมณ์มันก็พุ่งปี๊ด......ถึงต้องหนีเพื่อไปตั้งสติไปดับอารมณ์ แล้วพอหาย...กลับไปเจอสถานการณ์ที่คล้ายเก่า....อารมณ์หงุดหงิดก็เกิดอีก...และสถานการณ์เดิมๆก็เกิดอีก บอกตรงๆเหมือนคนบ้า(ขาดสติ) อะไรมากระทบใจ..ก็ฟุ่งปรี๊ด....แล้วอยู่ๆอารมณ์หงุดหงิดมันก็หายไปเอง....เป็นอย่างนี้แหละ...แต่เป็นทั้งวัน....จนไม่อยากให้ใครมายุ่งจนกว่าเราจะจัดการกับตัวเราเองได้.....เราไม่ชอบวิธีการที่ต้องจำใจทำแต่เอาความหงุดหงิดไปยัดใส่ในงานที่ต้องทำ....แบบ..ปั้งๆๆๆ...เพราะมันจะเพิ่มอารมณ์เป็นโมโห...รัศมีการทำลายล้างจะสูงขึ้น...และเราไม่อยากมาเสียใจภายหลังเพราะการกระทำของเรา....เราถึงหนีแทนการอยู่ที่....เดิมทีเราเป็นคนที่โทสะแรงมาก...เพราะเป็นคนเก็บกด....ดังนั้นเวลาระเบิดอารมณ์...ถ้าเป็นมดก็คงตายยกรัง....แต่เพราะเป็นเราในปัจจุบัน...เราถึงแค่หงุดหงิดเพราะเราเลือกที่จะจัดการกับอารมณ์ตัวเองแทนที่จะจัดการกับคนอื่น...เรารู้ตัวตัวว่าถ้าอยู่ก็สู้ไม่ไหว....และเพราะนิสัยเรานี้แหละที่เวลาทำอะไรต้องจัดการให้สิ้นซาก...ถ้าเรายังจัดการตัวเองไม่ได้เราก็ไม่อยากเจอใครเพราะถ้ายังกลับไปในสถานการณ์เดิมๆเราก็จะเป็นผู้แพ้ไปเรื่อยๆ หงุดหงิดไปเรื่อยๆๆเราคงไม่มีความสุขแน่