เคยมีบุคคลที่รู้จัก เล่าว่าเขานั้นชอบทำบุญบริจาคคนด้อยโอกาสด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์ นั่นก็เลยทำให้เขามีเสื้อผ้าสวยๆสวมใส่อยู่เสมอ ไม่ว่าจะมีคนซื้อให้ หรือมีคนยกให้เขาเองก็มีเช่นกัน ระหว่างที่เขาเล่าอยู่ก็มีคำถามเกิดขึ้นในวงสนทนาว่า แล้วถ้าเราบริจาคเงินล่ะ เราจะได้เงินกลับมาด้วยหรือเปล่า แต่ดิชั้นก็คิดว่าไม่ใช่ เลยตอบกลับไปว่า ถ้าบุญที่เราให้ ในขณะที่เราทำ เรามีจิตใจบริสุทธิ์ ไม่ได้คิดว่า ทำเพื่อให้ได้นู่นนี้ ก็น่าจะส่งบุญให้เรา ไม่ขัดสน ไม่ยากจนค้นแค้น ก็เท่านั้นถูกต้องหรือไม่คะ..

จริงค่ะ ทำอย่างไรได้อย่างนั้น

แต่การทำบุญย่อมไม่ควรหวังผลนะคะ ไม่ควรอย่างยิ่ง
เราเก็บกระเป๋าเงินผู้อื่นได้ ในกระเป๋ามีเงินอยู่ 10,000
บาท มีแต่แบงก์ 1,000 เมื่อเอาไปคืนให้เจ้าของ เราหวัง
ว่าจะได้รางวัลตอบแทน แต่ในกระเป๋าไม่มีแบงก์ย่อยเลย
มีแต่แบงก์ใหญ่ๆ ด้วยความโลภ เราจึงนำเงินในกระเป๋าไป
แตกเป็นแบงก์ย่อยส่วนนึง พอตอนคืนก็คืนครบทุกบาท
ทุกสตางค์แหล่ะค่ะ แต่เจ้าของเงินสงสัยว่าแบงก์ย่อยมา
จากไหน คนเอาไปคืนก็ตอบว่าแลกไว้ให้ เพราะคราวก่อน
เก็บเงินได้ แต่เจ้าของเงินไม่มีแบงก์ย่อยเขาเลยไม่ให้ราง
วัล เพราะเขาไม่มีแบงก์ย่อย มาคราวนี้เลยแลกเผื่อไว้ให้
แน่ะ บริการกันขนาดนี้เลย ไม่ควรทำค่ะ

ถึงเราจะจนไม่มีจะกิน แต่เมื่อเราทำบุญแล้ว ก็แล้วไป
ไม่ต้องคิดอะไร จิตใจชื่นบาน จึงจะเรียกว่าทำบุญอย่าง
บริสุทธิ์อย่างแท้จริง

ขอให้คิดว่าการทำบุญทำทานก็เหมือนกับการทิ้งขยะ
ทิ้งไปแล้วเราก็ไม่คิดอะไร บ้านสะอาดดี แบบนี้จึงจะ
เรียกว่าทำบุญ มีความสบายอก สบายใจ หรือคุณจะ
บอกว่าเอาขยะไปทิ้งแล้วหนักใจ ดูบ้านโล่งๆชอบกลก็
แล้วแต่นะคะ

เห็นด้วยกับพี่ หญิงไทย ครับ ทำบุญอะไรไม่ควรคาดหวังผล

อีกอย่างเราทำบุญด้วยเงินก็จริงแต่อาจจะได้มาหลายอย่าง อาจจะเป็น ลาภ ยศ ด้วยขึ้นอยู่กับเราเอาเงินนั้นไปทำอะไร ถ้าเอาไปบริจาคสร้างศาลา ก็อาจมีการทำให้ท่านมียศฐาบรรดาศักดิ์ วรณะดีขึ้น แต่เรื่องพวกนี้ไม่ควรสนใจครับ ควรทำด้วยความสบายใจ ทำแล้วชอบใจครับ

ผมทำผมทำด้วยความสบายใจ ชอบใจ แต่ก็มีบางครั้งที่แอบอธิษฐานให้ร่างกายแตกดับให้เกิดในสวรรค์ชั้นนิมมานรดีครับ อันนี้คือผมเผลอเรอ

แต่ก็ทำบุญไม่ควรหวังผลจริงๆครับผม

ประมาณนั้นแต่ไม่ใช่ทั้งหมด ในรูปสิ่งของจะอยู่ในรูปลักษณ์ในสิ่งที่ได้บริจาคทานไป อีกส่วนหนึ่งจะอยู่ในรูปโอกาสและไหวพริบ ตักบาตรด้วยข้าวเปล่า ผลบุญก็สามารถส่งผลให้เราหาทรัพย์อื่นๆ มาได้ เหมือนกับเราทำนาข้าว เราจะกินข้าวที่ปลูกเอง หรือขายข้าวเอาไปซื้อของอย่างอื่นมาก็ได้

ความมากน้อยของบุญจากการทำทานคุณก็น่าจะอ่านมาแล้ว ทำบุญคือต้องทำให้เป็น ทำบุญแค่ข้าวก้อนหนึ่งก็สามารถหาทรัพย์ได้เป็นล้านๆ หากทำไม่เป็นคือทำด้วยความโลภทำเป็นสิบๆ ล้านก็ได้ไม่พอบาท

ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก
http://www.84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html

เย นํ ททนฺติ สทฺธาย
วิปฺปสนฺเนน เจตสา
ตเมว อนฺนํ ภชติ
อสฺมึ โลเก ปรมฺหิ จ

บุคคลเหล่าใดมีใจผ่องใส ย่อมให้ข้าวด้วยศรัทธา
บุคคลเหล่านั้นย่อมได้ข้าวนั้นเอง ทั้งโลกนี้และโลกหน้า

ตสฺมา วิเนยฺย มจฺเฉรํ
ทชฺชา ทานํ มลาภิภู
ปุญฺญานิ ปรโลกสฺมึ
ปติฏฺฐา โหนฺติ ปาณินํ

เพราะเหตุนั้นพึงเปลื้องความตระหนี่เสีย แล้วให้ทาน
บุญเท่านั้น เป็นที่พึ่งของสัตว์ในโลกหน้า

จาก เสรีสูตร สังยุตตนิกาย สคาถวรรค ข้อ ๒๘๔

สวัสดีครับคุณ airkoja
เมื่อละความตระหนี่ได้ ก็ย่อมสามารถให้สิ่งของและปัจจัยเพื่่อเพื่อประโยชน์แก่ผู้อื่นได้ ทานนั้นก็จะเป็นเครื่องปรุงแต่งจิตให้ผ่องใส ปิติใจที่ได้ให้ บุญจึงเป็นชื่อของความสุขและเป็นสิ่งที่นำสุขมาให้ทั้งในขณะที่ได้ให้ และในขณะต่อๆไป เมือเราได้หมั่นบริจาคทานอยู่เสมอ ผลแห่งทานก็ย่อมปรุงแต่งให้เป็นผู้มีทรัพย์มีโภคะมากเป็นธรรมดาตามกาลที่กรรมจะให้ผล เป็นเรื่องปกติ บัณฑิตจึงสรรเสริญการให้ แต่การให้บางอย่างก็ไม่จัดเป็นบุญ แต่บางคนก็เข้าใจผิดว่าเป็นบุญ ได้แก่การให้น้ำเมา ให้มหรสพ ให้สตรี ให้โคผู้ และให้จิตรกรรม อีกทั้งการให้ก็มีความหยาบและประณีตต่างกัน บางท่านให้ทานเพื่อปรารภการเวียนว่ายตายเกิด บางท่านก็ให้ทานเพื่อความหมดสิ้นอุปธิ ก็ต่างๆกันไป link ที่ท่านพุทธฏีกาแนบมานั้นดีมากควรที่จะได้ศึกษาให้ธรรมทานแก่ตนเองเพื่อความเจริญงอกงามของปัญญา

" ชนเหล่าใดมีใจผ่องใส ให้ข้าวและน้ำด้วยศรัทธา ข้าวและ
น้ำนั้นแล ย่อมพะนอเขาทั้งในโลกนี้และโลกหน้า เพราะ
เหตุนั้น สมควรเปลื้องความเหนียวแน่นเสีย ครอบงำ
มลทินของใจเสีย พึงให้ทาน บุญเท่านั้นย่อมเป็นที่พึ่งของ
เหล่าสัตว์ในโลกหน้า ฯ "

เสรีสูตรที่ ๓ สังยุตตนิกาย สคาถวรรค
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v ... 837&Z=1903