เคยได้ยินคำว่า "แก่แต่กายแต่ใจหนุ่มไหมครับ:b12:

ถ้าจิตเห็นผิดยึดถือกาย จิตใจย่อมจะแก่เฒ่าไปตามกายสังขาร
ทิ้งเห็นผิดเพียรละยึดผิดมาตั้งนาน
จิตดวงนั้นเลยไม่แก่ ตามกายไป

อย่าไปดูที่กายสังขาร คราบเน่าแล้วเอามาวัดแก่หนุ่มกันเลยนะโฮฮับ
จิตใจอโศกะยังเป็นหนุ่มระดับอายุ 16-17 ปีและจะเป็นอย่างนี้ไปอีกนาน
ถึงวันที่เข้าสอุปาทิเสสะนิพพานโน่นแหละจึงจะหายหนุ่มแต่หายโม้ด

สนุกๆ สบายๆ คลายเครียด สนทนาธรรมกันต่อนะครับ ลานธรรมจักรมีสีสรร ครึกครื้น ไม่เงียบเหงา
เพราะลุงโฮ กายหนุ่มคนนี้มานานแล้ว อนุโมทนาบุญของตัวเองบ้างนะครับลุงโฮ

การพูดธรรมะ เราต้องเอาศัพท์ของเขาเป็นตัวตั้ง เพราะอะไร ? เพราะศัพท์ทางธรรมนั้นๆ พระพุทธเจ้า ใช้สื่อใช้สอนใช้พูดกับคนในยุคสมัยโน้น เมื่อคนสมัยนี้นำมาใช้มาพูดก็ต้องใช้ต้องพูดตามความหมายของเขา ถูกไหม มิใช่เอาคำศัทท์ของเขามา แต่ไปคิดเอาเองไปตามอารมณ์ยังงั้น มันจะตรงกับความหมายของเขาได้อย่างไรกัน มันก็ไปไหนมา สามวาสองศอกเท่านั้นถูกไหม

ธรรมะ (ธมฺม) คืออะไร ?

คุยกับคุณโฮอีกกี่ทีก็เหมือนเดิม เหตุผลผมครบอยู่แต่แรกตั้งแต่ที่คุยกะคุณเอกอนเขาแล้ว ไม่ได้บอกชัดๆ แต่คนอ่านวิเคราะห์ดูก็คงเห็นได้ไม่ยาก จะให้แจงเหตุผลอีกเท่าไรก็คงไม่ตรงใจคุณโฮอยู่ดี เหมือนที่ครั้งก่อนๆก็ไม่เคยตรงใจคุณ

กับคุณโฮ ผมจบด้วย agree to disagree เช่นเคยครับ

อย่าท้อครับ คุณธรรมดา หนุกดี ไม่มีอะไรในกอไผ่หรอก นอกจากหน่อไม้

กรัชกายเอ้ย! คำแปลก็คือคำแปล ความหมายก็คือความหมาย มันคนล่ะอย่างเข้าใจมั้ย

ที่สามวาสองศอกเป็นเพราะตัวเองไม่เข้าใจว่า "ความหมาย" คืออะไร

ก็มั่วแต่กับคำแปลมันก็อยู่แค่คำแปล แบบนี้เรียกว่า ขาดสาระ


กรัชกายรู้หรือเปล่าว่า ความหมายกับคำแปลแตกต่างกันตรงไหน

ความหมาย คือการอธิบายถึงเหตุที่มาที่ไปของคำแปลนั้น

พูดง่ายๆภาษาบ้านๆ คือคนที่เขาสามารถให้ความหมายของคำศัพท์ใดๆได้
ย่อมฉลาดกว่าคนที่แปลคำศัพท์ได้
ลึกลงไปอีกก็คือ คนที่ให้ความหมายของคำได้ ก็เปรียบเป็นมนุษย์
คนที่รู้แค่คำแปลก็เปรียบเป็น นกแก้ว นกขุนทอง

โคกระบือถูกคนเทียมแอกเทียมเกวียน มันไม่รู้หรอกว่ามันกำลังปลูกข้าว
มันรู้แค่กำลังลากไถ กำลังแบกแอก แค่นั้น

เอาสักอย่าง่หนึ่งอ้าว แปลก็ได้ ความหมายก็ได้ ธรรมะ (ธมฺม) หมายความอย่างไร หรือแปลว่าอย่างไร

นี่ก็เช่นกัน เป็นอีกอาการของคนที่ขาดเหตุผล แต่โดนโมหะเล่นงานจนต้องโหนธรรมะ

ไอ้"agree to disagree" ของคุณน่ะ เขาเอาไว้ใช่เตือนตัวเอง

ไม่ใช่มาแสดงออกว่า ฉัน "agree to disagree" แล้วก็จ้อทำนองว่า

ฉันไม่เห็นด้วยเหตุผลก็เพียงว่า อีกฝ่ายเป็นคนพาลเป็นคนไม่ดี

ย้ำถามไอ้"disagree"ของคุณน่ะ หาเหตุผลหรือ"agree "ได้ตรงไหน

เห็นมีแต่ยกยอตัวเอง โหนธรรมะ ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่า มันไม่่ได้เกี่ยวกับหัวข้อกระทู้ซักนิด

ขอสอนคุณหน่อยเถอะครับว่า สำนวน "agree to disagree" เขามีไว้เตือนสติตัวเอง

แล้วเตือนอะไร นั้นก็คือเมื่อเราไม่มีปัญญาหาเหตุผลในเรื่องที่เขากำลังสนทนากันอยู่
เราก็ควรอยู่เฉยๆ อย่าไปแสดงออก เพราะถ้าขืนไปแสดงออก อาการที่แสดงออกมันจะ
เป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับ "agree to disagree"

อาการนั้นก็คือ อวดดีแต่หาดีไม่ได้ครับ (นี่ไม่ได้ส่อเสียดนะครับ เพียงแค่จะชี้ที่มาของสำนวน
เพื่อเป็นความรู้)

นี่เห็นมะ ถามเป็นงานเป็นการทีไร หลีกหลบได้ทุกที ถ้าเป็นเรื่องตีสำนวนเอาก่อนเลย คิกๆๆ

ได้อธิบายไปในกระทู้ของอุ้ยโสกะแล้วว่า กรัชกายมีปัญหาอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

ในความเห็นนี้ อยากจะยกตัวอย่าง เหตุที่มาของปัญหา
ที่มีลักษณะคล้ายๆกับที่กรัชกายกำลังเป็นอยู่

ความเห็นนี้ผมยืมอ้างอิงมาจากคุณวไลพร ออกตัวก่อนว่าไม่ได้เกี่ยวข้อง
ในประเด็นความเห็นส่วนตัว เพียงแต่ยกเอาเนื้อหามาเท่านั้น.......

แก้ข้อความเรื่องนิพพาน เพราะสังเกตุแล้วว่า
เกิดความผิดพลาดในลายละเอียด
เอาไว้ผมไปตั้งกระทู้อธิบายเรื่อง นิพพานเป็นเรื่องเป็นราวดีกว่า
พูดหลายเรื่องในความเห็นเดียวแบบนี้มันทำให้พิมพ์ในสิ่งที่จะสื่อผิดพลาดได้

ต่อให้ยกให้อะไรต่ออะไรมาอ้างมาพูดมากมาย ถ้าเราไม่เข้าใจความหมายของเขา หรือเข้าใจความหมายของเขาผิดล่ะก็ เปล่าประโยชน์ครับ อย่างที่เคยพูดนับครั้งไม่่ถ้วนว่า เหมือนนกแก้วนกขุนทองที่พูดภาษาคนได้ แต่หารู้ความหมายของถ้อยคำที่ตนพูดนั้นไม่ ก็ไร้ประโยชน์

http://www.youtube.com/watch?v=fH1lMz1w1sI

ไปเที่ยวๆๆๆ ไปเที่ยว ไปด้วยๆๆๆ ไปด้วยๆ

http://video.sanook.com/player/210777/% ... 4%E0%B9%89

ทุกสิ่ง ที่เกิดขึ้น ล้วนมีเหตุปัจจัย

คำว่า สอุปาทิเสสนิพพาน และ อนุปาทิเสสนิพพาน
เท่าที่หามา ในคำสอนพระผู้มีพระภาคเจ้า หาไม่เจอ

เจอแต่คำเรียกนี้ ที่เป็นนิพพานปัจจุบัน ที่พระผู้มีพระภาคทรงตรัสไว้


ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณพราหมณ์พวกหนึ่ง
บัญญัตินิพพานอันยวดยิ่งในปัจจุบัน มีอยู่


ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความหลุดพ้นเพราะไม่ถือมั่น
เพราะรู้ความเกิด ความดับ คุณ โทษ
และอุบายเครื่องสลัดออกแห่งผัสสายตนะ ๖ ประการ

เลิศกว่าการบัญญัตินิพพานอันยอดยิ่งในปัจจุบันแห่งสมณพราหมณ์


............................................

ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมณพราหมณ์พวกหนึ่งย่อมกล่าวตู่เราผู้มีวาทะอย่างนี้
ผู้กล่าวอย่างนี้ด้วยคำไม่จริง ด้วยคำเปล่า ด้วยคำเท็จ ด้วยคำไม่เป็นจริงว่า

พระสมณโคดมไม่บัญญัติความ กำหนดรู้กามทั้งหลาย ไม่บัญญัติความกำหนดรู้รูปทั้งหลาย
ไม่บัญญัติความกำหนดรู้เวทนาทั้งหลาย


ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราย่อมบัญญัติความกำหนดรู้กามทั้งหลายด้วย
ย่อมบัญญัติความกำหนดรู้รูปทั้งหลายด้วย
ย่อมบัญญัติความกำหนดรู้เวทนาทั้งหลายด้วย

เราเป็นผู้หายหิวแล้ว ดับแล้ว เย็นแล้ว ย่อมบัญญัติ
อนุปาทาปรินิพพานในปัจจุบัน ฯ


http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_it ... agebreak=0



หมายเหตุ:

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ความหลุดพ้นเพราะไม่ถือมั่น
เพราะรู้ความเกิด ความดับ คุณ โทษ
และอุบายเครื่องสลัดออกแห่งผัสสายตนะ ๖ ประการ


นี่คือ ความหมายของนิพพาน ที่พระผู้มีพระภาค ทรงตรัสไว้

ควรเข้าใจไว้ก่อนว่า ตามภาวะที่แท้จริง นิพพานมีอย่างเดียวเท่านั้น แต่ที่แยกประเภทออกไป ก็เพื่อแสดงอาการของบุคคลที่เกี่ยวข้องกับนิพพานบ้าง พูดถึงนิพพานโดยปริยาย คือ ความหมายบางแง่บางด้านบ้าง



โดยพยัญชนะ หรือตามตัวอักษร นิพพาน มาจาก นิ อุปสรรค (แปลว่า ออกไป หมดไป ไม่มี เลิก) + วาน (แปลว่า พัด ไป หรือ เป็นไปบ้าง เครื่องร้อยรัดบ้าง) ใช้เป็นกิริยาของไฟ หรือการดับไฟหรือของที่ร้อน เพราะไฟ แปลว่า ไฟดับ ดับไฟ หรือดับร้อน หมายถึงหายร้อน เย็นลง หรือเย็นสนิท (แต่ไม่ใช่ดับสูญ) แสดงภาวะทางจิตใจ หมายถึง เย็นใจ สดชื่น ชุ่มชื่นใจ ดับความร้อนใจ หายร้อนรน ไม่มีความกระวนกระวาย หรือแปลว่า เป็นเครื่องดับกิเลส คือทำให้ราคะ โทสะ โมหะ หมดสิ้นไป ในคัมภีร์รุ่นรองและอรรถกถาฎีกาส่วนมาก นิยมแปลว่า ไม่มีตัณหาเครื่องร้อยรัด หรือออกไปแล้วจากตัณหาที่เป็นเครื่องร้อยติดไว้กับภพ

ประเภทของนิพพาน


การแบ่งประเภทนิพพานที่รู้จักกันทั่วไป คือ ที่แบ่งเป็น นิพพานธาตุ ๒ ตามคัมภีร์อิติวุตตกะ ได้แก่

๑. สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ นิพพานธาตุมีอุปาทิเหลือ หรือนิพพานยังมีเชื่อเหลือ

๒. อนุปาทิเสสนิพพานธาตุ นิพพานธาตุไม่มีอุปาทิเหลือ หรือนิพพานไม่มีเชื่อเหลือ


สิ่งที่เป็นเกณฑ์แบ่งประเภทในที่นี้คือ "อุปาทิ" ซึ่งอรรถกถาอธิบายว่า ได้แก่ สภาพที่ถูกกรรมกิเลสถือครอง หรือสภาพที่ถูกอุปาทานยึดไว้มั่น หมายถึงเบญจขันธ์ (ขันธ์ ๕) เมื่อถือความตามคำอธิบายนี้ จึงได้ความหมายว่า

๑. สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ ได้แก่ นิพพานยังมีเบญจขันธ์เหลือ หรือ นิพพานที่ยังเกี่ยวข้อง กับ เบญจขันธ์

๒. อนุปาทิเสสนิพพานธาตุ ได้แก่ นิพพานไม่มีเบญจขันธ์เหลือ หรือ นิพพานที่ไม่เกี่ยวข้อง กับ เบญจขันธ์


นิพพานอย่างแรก แปลความหมายกันต่อไปอีกว่า หมายถึงดับกิเลส แต่ยังมีเบญจขันธ์เหลือ ได้แก่ นิพพานของพระอรหันต์ผู้ยังมีชีวิตอยู่ ตรงกับคำที่คิดขึ้นใช้ในรุ่นอรรถกถาว่า กิเลสปรินิพพาน (ดับกิเลสสิ้นเชิง)

ส่วนนิพพานอย่างที่สอง ก็แปลความหมายกันต่อไปว่า ดับกิเลสไม่มีเบญจขันธ์เหลือ ได้แก่ นิพพานของพระอรหันต์เมื่อสิ้นชีวิต ตรงกับคำที่คิดขึ้นใช้ในรุุ่นอรรถกถาว่า ขันธปรินิพพาน (ดับขัีนธ์ ๕ สิ้นเชิง)

เพื่อความแจ่มชัด และให้ผู้ศึกษาพิจารณาด้วยตนเอง ขอคัดข้อความตามพระบาลีเรื่องนี้มาลงไว้ ดังนี้


"แท้จริง พระสุตรนี้ พระผู้มีพระภาคองค์อรหันต์ได้ตรัสไว้ ข้าพเจ้าได้สดับมาดังนี้ ภิกษุทั้งหลาย นิพพานธาตุ ๒ อย่างเหล่านี้ กล่าวคือ สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ และอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ"

"ภิกษุทั้งหลาย สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ เป็นไฉน? ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นอรหันต์ สิ้นอาสวะแล้ว อยู่จบพรหมจรรย์แล้ว ทำกิจที่ควรทำเสร็จแล้ว ปลงภาระลงได้แล้ว บรรลุประโยชน์ตนแล้ว มีสังโยชน์เครื่องผูกมัดไว้กับภพหมดสิ้นไปแล้ว หลุดพ้นแล้ว เพราะรู้ชอบ อินทรีย์ ๕ ของเธอยังดำรงอยู่เทียว เพราะอินทรีย์ทั้งหลายยังไม่เสียหาย เธอย่อมได้เสวยอารมณ์ทั้งที่ึพึงใจและไม่พึงใจ ย่อมเสวยทั้งสุขและทุกข์ อันใด เ็ป็นความสิ้นราคะ ความสิ้นโทสะ ความสิ้นโมหะของเธอ อันนี้ เรียกว่า สอุปาทิเสสนิพพานธาตุ"


"ภิกษุทั้งหลาย อนุปาทิเสสนิพพานธาตุ เป็นไฉน? ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นอรหันต์ สิ้นอาสวะแล้ว....หลุดพ้นแล้วเพราะรู้ชอบ อารมณ์ที่ได้เสวย (เวทยิต) ทั้งปวง ในอัตภาพนี้แหละของเธอ ซึ่งเธอไม่ติดใจพัวพันแล้ว (อนภินันทิต) จักเ็ป็นของเย็น ข้อนี้ เรียกว่า อนุปาทิเสสนิพพานธาตุ"


ต่อจากนี้ มีคาถาสำทับความอีกว่า


"นิพพานธาตุ ๒ อย่างเหล่านี้ พระผู้ทรงจักษุ ผู้คงที่ ไม่ขึ้นต่อสิ่งใด ได้ทรงประกาศไว้แล้ว คือ นิพพานธาตุอย่างหนึ่ง เ็ป็นทิฏฐธัมมิกะ (มีในปัจจุบัน หรือทันตาเห็น) ชื่อว่า สอุปาทิเสส เพราะสิ้นตัณหาเครื่องนำไปสู่ภพ ส่วนนิพพานธาตุอีกอย่างหนึ่ง เ็ป็นสัมปรายิกะ (มีในเบื้องหน้า หรือเป็นของล้ำ) เ็ป็นที่ภพทั้งหลายดับไปหมดสิ้น ชื่อว่า อนุปาทิเสส"