หลักธรรมทั้งหมดที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนล้วนแล้วต้องการให้สังคมเกิดความสงบสุขต้องการให้สังคมเป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่ต้องการให้เกิดความแตกแยก แบ่งพรรค แบ่งพวก แบ่งชนชั้น เพราะทุกคนมีศักยภาพที่จะเข้าถึงกระแสแห่งธรรม พระองค์ทรงวางหลักธรรมอันเป็นวิถีแห่งการปฏิบัติตั่งแต่หลักธรรมขั้นพื้นฐาน คือ ศีลธรรม จริยธรรม ไปจนถึงขั้นปรมัธถธรรม โดยมีศีล5อันเป็นหลักธรรมขั้นพื้นฐานในการอยู่ร่วมกันในสังคม สังคมจะสงบสุขได้ก็เพราะทุกคนรักษาศีลโดยมีศีล5เป็นขั้นต่ำ แต่ที่สังคมวุ่นวายอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะคนส่วนใหญ่ไม่ประพฤติรักษาศีล ศีลจึงเป็นหลักธรรมขั้นพื้นฐานที่สำคัญมาก เพราะศีลจะเป็นฐานให้เกิดหลักธรรมขั้นอื่นๆหากบุคคลไดยังประพฤติผิดศีล จิตใจเขาย่อมวิตกกังวล จิตใจย่อมมัวหมอง ย่อมขาดสติ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้าถึงหลักธรรมที่สุงขึ้นไป มิหนำซ้ำยังพาตนให้ตกต่ำไปเรื่อยๆๆๆ เปรียมเสมือนคนที่จะก้าวข้ามไปสู่บรรไดขั้นที่2ได้ก็ต้องก้าวข้ามบรรไดที่1เสียก่อน เมื่อพระให้ศีล5เสร็จก็จะสรุปศีลคือ สีเรนะ สุคติง ยัญติ สีเลนะ โภคสัมปทา สีเลนะ พิพพุติง ยัญติ ศีลที่รักษาดีแล้ว ย่อมนำไปสู่สุคติ ศีลที่รักษาดีแล้ว ย่อมนำมาซึ่งโภคทรัทพย์ ศีลที่รักษาดีแล้วย่อมนำไปสู่พระพิพนาน ^^กลิ่นใดเสมอด้วยกลิ่นแห่งศีลนั้นไม่มี^^

ทางสายกลางคือ มัชฌิมาปฏิปทา หรืออริยมีองค์แปด อันทางเป็นที่จะนำไปสู่ความสงบ ความรู้ยิ่ง ความดับทุกข์รู้แจ้งในอริยสัจจ์สี่ เริ่มที่สัมมาทิฐิ ความเห็นชอบ คือ ความเห็นที่ถูกต้อง สัมมาสังกัปปะ คือความใฝ่ใจถูกต้อง สัมมาวาจา คือการพูดจาถูกต้อง สัมมากัมมันตะ คือการกระทำถูกต้อง สัมมาอาชีวะ คือการดำรงชีพถูกต้อง สัมมาวายามะ คือความพากเพียรถูกต้อง สัมมาสติ คือการระลึกประจำใจถูกต้อง สัมมาสมาธิ คือการตั้งใจมั่นถูกต้อง กล่าวคือเมือบุคคลไดมีความเห็นที่ถูกต้องตามหลักทำนองครองธรรมแล้ว การคิด การพูด การกระทำ การประกอบอาชีพการงาน ก็จะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ไม่ผิดจากทำนองครองธรรม เป็นไปเพื่อความเจริญ เป็นไปเพื่อความสงบ เป็นไปเพื่อความรู้ยิ่ง

ในอริยมรรคมีองค์8นั้น สรุปลงในศีล สมาธิ ปัญญา ดังที่ได้กล่าวแต่ต้นแล้วว่าศีล คือหลักธรรมขั้นพื้นฐานที่สำคัญมาก เพราะจะเป็นฐานให้เกิดหลักธรรมขั้นต่อไป กล่าวคือเมื่อบุคคลไดรักษาศีลให้ครบถ้วนบริบูรณ์แล้วย่อมปราศจากความกังวลใจ ปราศจากสิ่งที่จะมาสร้างความมัวหมองในจิตใจ เมื่อ จิตใจปราศจากสิ่งมัวหมอง ไร้ความกังวล จิตใจย่อมผ่องใส่ เบิกบาน เมื่อจิตใจผ่องใส่ เบิกบาน ย่อมเป็นฐานให้เกิดสมาธิ สมาธิคือความแน่วแน่ จดจ่อ ไม่หวั่นไหว นิ่งใส่บริสุทธ์ เมื่อสมาธิแก่กล้าควรแก่การใช้งาน ท่านให้ใช้วิปัสสนาปัญญา พิจารณาสังขารร่างการ พิจารณาสัพพสิ่ง ให้เห็นอยู่ในสภาพไม่เที่ยง เกิดขึ้นตั่งอยู่ ดับไปเป็นธรรมดา เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา อันเป็นสัจจะธรรมที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง แต่ปุถุชนย่อมมองไม่เห็น เพราะมีอวิชาความมืดมิดคอยปิดบัง ทำให้หลงเข้าไปยึดมั่น ถือมั่น ในสิ่งที่เห็น ในสิ่งที่เป็น ในสิ่งที่สัมผัส ยึดมั่นตัวกู เป็นของกู จึงต้องอาศัยวิสสนาปัญญาในการพิจารณาสังขารร่างกาย พิจารณาสัพพสิ่ง ให้เห็นอยู่ในสภาพไม่เที่ยง เกิดขึ้นตั่งอยู่ดับไป ^^สัพเพ สังขารา อะนิจจาติ ยะทาปัญญายะ ปัสสติ^^ เมื่อบุคคไดเห็นด้วยปัญญาว่า สังขารทั้งปวงไม่เที่ยง^^อะถะนิพพินทะติ ทุกเข เอสมัคคโควิสุทธิยา^^ เมื่อนั่นย่อมเหนื่อยหน่ายในสิ่งที่เป็นทุกข์ ที่ตนหลง นั่นแหละเป็นทางแห่งพระพิพนาน กล่าวคือเมื่อบุคคลใช้วิปัสสนาปัญญาพิจารณาเห็นสังขารทั้งปวงไม่เที่ยง ไม่ยั่งยื่น ไม่มั่นคง ไม่ถาวร มีเกิดก็ต้องมีดับ ย่อมเหนื่อยหน่ายสิ่งที่ตนหลง สิ่งที่ยืดมั่นถือมั่น ย่อมคลายความยึดมั่นถือมั่น นั่นแหละเป็นทางแห่งพระพิพนาน อันเป็นธรรมหมดจด อันเป็นการปฏิบัติตนให้เข้าถึงความสงบ ความรู้ยิ่ง ความรู้แจ้งดับทุกข์โดยสิ้นเชิงตามวิถีทางแห่ง ^^ทางสายกลาง คือมัชฌิมาปฏิปทา หรืออริยมรรคมีองค์8 ที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสไว้ในธรรมจักรกัปปวัฒตนสูตร ในวันอาสาฬบูชา

ถ้าผู้ใหญ่ทำดี เด็กย่อมทำตาม เด็กโตเป็นผู้ใหญ่ทำแบบอย่างดี เด็กรุ่นต่อไป ก็จะโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี สังคมก็น่าอยู่ขึ้น

แต่ทุกวันนี้ เละเทะ ไปหมด เพราะผู้ใหญ่ทำตัวเหมือนเด็ก เพลียแทน

ทุกวันนี้จะหาครูบาอาจารย์ที่จะสอนกรรมฐาน พาเดินธุดงค์ นอนตามป่าเขา หายากนะ ยากมาก เลยต้องปฏิบัติโดยไม่มีอาจารย์ แต่เราอาศัยคำสอนของท่าน มาเป็นแนวทาง เมื่อเราติดขัดตรงใหนก็จะนึกถึงคำสอนท่าน เราไปนั่งอยู่ในถ้ำคนเดียวเกิดความกลัวขึ้นมาก็มานึกถึงคำสอนของ ท่านสอนว่าไง กิเลสที่นอนเนืองอยู่ในใจเรากลับไม่กลัว จะไปกลัวทำไมผี กลัวตายหรอ จะกลัวทำไมจะช้าหรือเร็วก็ต้องตาย ก็ทำให้เรามีความกล้าขึ้นมานะ เราศึกษาปริบัติมาเยอะแล้ว เรามาเปลีกตัวสู่ความวิเวก นั่งเฝ้าดูจิตบ้าง พิจารณาดูความวุ่นวาย เห็นนะเห็นชัดเลย จิตมันไม่หยุดนิ่ง วิ่งไปโน้น วิ่งไปนี้ เผอไม่ได้นะเผอปุ๊บมันวิ่งไปเลย วิ่งไปหาอดีตบ้าง วิ่งไปหาอนาคตบ้าง แต่บางทีมันก็วนเวียนอยู่นั่นแหละลงสัยมันจะเหนื่อยแล้ว แต่มันก็ยังไม่หยุดเคลื่อนไหวนะ มันยังหาเรื่องให้คิดปรุ่งแต่งขึ้นมา จินตนาการเรื่องเพ้อฝันขึ้นมา แล้วก็เหม่อลอยไปกับมัน มารู้ตัวอีกทีเราก็ถูกมันหลอกแล้วนะ มันคงนั่งหัวเราะอย่างมีความสุขมั้ง ไม่ได้นะเราจะยอมมันไม่ได้ ต้องกลับมาตั่งสติใหม่ ดึงมันมามันไม่มาเราก็ลากมันมา จับมันมามัดติดกับพุท-โทๆๆๆไว้นะ แต่มันดื้ดมากไม่ยอมอยู่นิ่งๆดิ้นอยู่นั่นแหละ ดิ้นมากมันก็หลุดไปได้อีกเพราะเชืกที่ใช่มัดมันยังไม่แข็งแรงพอคือสตินะ สติยังไม่แข็งกล้าพอมันเลยหลุดไปได้ พอมันหลุดไปได้นะมันก็ร่าเริงใหญ่เลย ไม่ได้ๆๆๆต้องดึงมันกลับมาใหม่ บางทีรู้สึกหมั่นใส้มันนะอยากจะจับมันมามัดให้แน่นๆๆไปเลย แต่เรามานึกถึงคำสอนของครูบาอาจารย์อ่อ นึ้มันเป็นธรรมชาติของมัน เป็นธรรมดาของมันเอง เพราะก่อนนั่นเราปล่อยตามใจมันจนเคยชิน พอมาสวนกระแสมันก็เปนเช่นนี้ ต้องฝึกอีกแยอะเลยนะ ต้องฝึกไปเรื่อยๆ เรามีสติเป็นที่ตั่งมีศรัทธาพาไปมีปัญญาเป็นผู้นำมีความพากเพียรเป็นกำลังมีขันติคอยปกป้อง สักวันเราจะต้องไปให้ถึงฝั่งนะ

วันอาสาฬหบูชาเป็นที่พระสงฆ์องค์แรกได้บังเกิดขึ้นมาบนโลก คือพระอัญญาโกฑัญญะ หลักจากที่ได้ฟังพระธรรมเทศนาธรรมจักรกัปปวัฒตนสูตรจบลง ได้ดวงตาเห็นธรรม^^ว่าสิ่งไดสิ่งหนึ่่งมีความเกิดขึ้น สิ่งนั้นย่อมมีความดับเป็นธรรมดา^^ได้บรรลุเป็นพระอริยเจ้าชั้นโสดาบันแล้วทูลขออุปสมบท พระรัตนไตยอันครบสมบูรณ์คือ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นวันที่พระพุทธศาสนาได้ปดิษฐานลงสู่โลกมนุษย์เริ่มต้นแห่งการเผยแพร่หลักธรรมคำสอน ไปสู่ทุกคนชนชั้นทุกหมู่เหล่า ทั่วทุกสารทิศ
วันสำคัญเช่นนี้ได้มาบรรจบครบอีกครั้งพวกเราเหล่าพุทธบริษัททั้งหลายควร เข้าวัดทำบุญเวียนเทียนเพื่อเป็นการถวายเป็นพุทธบูชา น้อมรำลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้า คุณของพระอริยเจ้าทั้งหลาย ที่ได้สละตนในการแสวงหาโมกฆธรรม จนตรัสรู้อนุตรสัมมาสัมโพธิญาณแล้วนำมาเผยแพร่ อบรมสั่งสอน ให้รู้จักบาปบุญคุณโทษ สิ่งใหนควรทำสิ่งใหนไม่ควรทำ สิ่งใหนควรปฏิบัติ สิ่งใหนควรละเว้น ทรงสอนให้รู้จักสร้างบุญกุศลให้ถึงพร้อมให้เกิดขึ้นในจิต ทรงตรัสอนทางที่จะนำไปสู่ความสงบ ความรู้แจ้ง ความดับทุกข์โดยสิ้นเชิง คือทางสายกลาง คือมัชฌิมาปฏิปทา หรืออริยมรรค์มีองค์8 อันเป็นวิธีทางที่จะนำผู้ปฏิบัติให้เข้าถึงความสงบอย่างยิ่ง คือพระนิพพาน อันเป็นธรรมหมดจด^^^

เอรากอน...กลับต้องมานั่งทำงาน...
อยู่เวร...อย่างเดียวดาย

ท่านแสงธรรมหายหน้าหายตาไปนาน
งวดนี้ท่านมาแบบเย็น ๆ ... นิ่มนวลจัง

เล่าให้ฟังได้มั๊ยคะ..
ว่าที่หายไปเป็นอย่างไรบ้าง

พรรษานี้ผมได้ปลีกตัวไปอยู่ที่กาญจนบุรี ไปฏิบัติธรรม วัดก็พึ่งจะเริ่มสร้างเมื่อปีที่แล้ว ลำบากมาก แต่สำหรับผู้ปฏิบัติธรรมแล้วถือว่าเป็นโอกาศอันดีเลย ไปอยู่ได้เดือนหนึ่งแล้ว พอดีเมื่อวานก่อนได้ลงที่วัดมาเอาของ แล้วจะขึ้นไปจำบรรษาวันนี้ช่างบ่าย
ไปอยู่ที่โน้นช่างกลางวันก็ได้ขึ้นไปนั่งปฏิบัติธรรมที่ถ้ำ มีถ้ำไม่ใหญ่มากเหมาะแก่การปฏิบัติมาก แต่ยุงเยอะมาก เราพยายามทำสมาธิทุกอิริยาบทของการเคลื่อนไหว แต่ยุงมันก็ใล่กัดได้ทุกอิริยบท ไม่เว้นแม้แต่ขณะเดินจงกรม โหดจิงๆๆยุงที่โน้น
พรรษานี้ตั่งใจจะปฏิบัติอย่างจิงจัง เพราะถือว่าเป็นก้าวแรกของการเริ่มต้นแห่งปฏิบัติ หลักจากที่นั่งเรียนปริยัติอยู่นาน

...

แปลกนะ...
เอกอนอ่านข้อความท่านทีไร...เอกอนค่อนข้างมีน้ำตาออกมาคลอ...ด้วย..ปีติ...
ประกอบกับรู้สึกมีแรงดันเสียดที่บริเวณหูชั้นใน...
...

...
เอกอนเชื่อความรู้สึกตัวเอง...นะ

อย่าลืมนำสิ่งดี ๆ กลับมาฝากเอกอนด้วยนะคะ...

คือ...ข้อความของท่าน...ดึงจิตเองให้น้อมไปสู่อารมณ์บางอย่าง...
ที่...สงบ...และ...เย็น
ซึ่ง...นานแล้วที่เอกอนไม่ค่อยได้สัมผัสอารมณ์เช่นนี้...



บางครั้ง...เราสงสัย/สับสน...ว่าทำไมต้องเป็นคำพระศาสดา...
...
เพราะ...อารมณ์...ที่น้อมไปนี่ล่ะ...
ผู้ที่พูดแล้วจะทำให้ผู้ฟังมีอารมณ์
ที่น้อมไปสู่อารมณ์ที่ สงบ เย็น พร้อมที่จะไปสู่การเห็นแจ้งในธรรมได้

คำพระศาสดา...จึง...สำคัญฉะนี้
...

วันนี้ จิตใจเอกอนดูจะช่างอ่อนไหวเหลือเกิน
หรือว่าเพราะวันนี้เป็นวัน อาสาฬหบูชา หน๋อ...

ส่งสัยคนไปทำบุญกันเยอะ และคงแผ่เมตตากันเยอะ
แบบว่าเพื่อนที่ทำงานเขาไปทำบุญเข้าคอร์สปฏิบัติธรรม
ไม่มีคนอยู่เวร...เอกอนก็เรยต้องมาอยู่เวรแทนเขา
แต่กระนั้นเอกอนก็ฝากขนมเขาไปสองห่อใหญ่ถวายเลี้ยงผู้เข้าปฏิบัติธรรมที่วัด
สงสัย...อิอิ...ผู้ปฏิบัติธรรมได้รับขนมแล้วแผ่เมตตามาถึงเอกอนแน่ ๆ เรยยยย
...

สาธุ

สัตว์โลกมาด้วยความมืด อยู่ด้วยความมืด ไปด้วยความมืด(หลวงตามหาบัวฯ) ความมืดคืออวิชาคอยปิดบังทำให้ไม่รู้ มองไม่เห็นทางมา มองไม่เห็นทางที่จะไป เรามาปฏิบัติธรรมก็เพื่อนำแสงสว่างมาสู้ดวงจิต พาดวงจิตกลับสู่จิตเดิมแท้ คือสงบ สว่าง นิ่งใสบริสุทธิ์ ขับใล่ความมืดออกจากดวงจิต ให้เห็นทางมา ทางเดิน และทางที่จะไป^^
ไม่มีความรู้ไดเท่ากับความรู้ที่เกิดจากวิปัสสนา(หลวงตามหาบัวฯ) คือความหยั่งรู้ รู้อดีต รู้อนาคต รู้แจ้งแทงตลอดในสังขารทั้งปวง มองเห็นทาสแท้ของสัพพสิ่ง คือความเกิดขึ้น ตั่งอยู่ดับไปเเป็นธรรมดา^^ตถตา^^ มันเป็นเช่นนั้นเอง

ตะวันในแต่ละโมงยาม ยังสาดแสงกระทบสู่เรา ไม่เท่ากัน
ก็เช่นเดียวกับ แสงแห่งพระธรรมจากพระโอษฐ์
เปรียบดั่ง
ผู้ที่นำมาซึ่งแสงแรกแห่งอรุณ ที่...สงบ เย็น อบอุ่น ขับไล่ความมืดให้หายไปจากท้องฟ้า

....






ท่าทางอิทธิพลวัน อาสาฬหบูชา จะแรง...