อยากรู้..นะครับว่า...เพื่อนๆ มีเหตุผลอะไร...ถึงมีเมตตา?

เมตตาเป็นปัญญา เป็นกุศลที่เป็นปัญญาด้วย เป็นมรรคข้อที่2ในมรรคมีองค์8 คือสัมมาสังกัปปะ เป็นธรรมที่เกิดขึ้นได้กับบุคคลทั่วไปจนถึงขั้นพระอริยะบุคคล แต่การพิจารณาลงไปด้วยปัญญาว่าบางครั้งความเมตตาก็สามารถที่จะกลายสภาพเป็นความวิบัติ หรือเป็นวิบัติของเมตตา นั่นคือ ความลำเอียง เช่นเมตตาหมา แต่ไม่ชอบแมว เป็นต้น

ความเมตตานั้นเป็นกุศล หากเป็นธรรมทางโลกก็คือ ธรรมที่ส่งเสริมให้อยู่ร่วมกันอย่างเอื้อเฟื้อ หากเป็นทางธรรมก็คือ ปัญญาอยู่แล้ว

เมตตาผู้อื่น...มาจากเมตตาตนเองก่อนคะ

เมตตา เป็นสิ่งค้ำจุนโลก

เมตตานั้นเป็นธรรมะข้อหนึ่ง ที่เป็นบารมีคือเมตตาบารมี

เมตตานั้นถ้าในชีวิตประจำวันเราก็สามารถมีความเมตตาได้
เช่นเมื่อเราเห็นคนที่ตกทุกข์ได้ยากเราก็ทำการช่วยเหลือ
เมื่อผู้ที่ตกทุกข์ได้รับการช่วยเหลือก็จะมีความสุขเกิดขึ้น
และหายจากความทุกข์ที่เป็นอยู่ และผู้ที่ทำการช่วยเหลือก็
มีความสุขใจเกิดขึ้นที่ได้ทำความดี


การแผ่เมตตานั้นเมื่อจิตเรามีเมตตาต่อผู้อื่น
ไม่ว่าจะเป็นศัตรู มิตร หรือผู้ที่เป็นกลาง
เมื่อเราแผ่เมตตาจิตให้เราก็จะมีความสุขใจเกิดขึ้นในจิตใจของเราเอง

ขออนุโมทนาบุญด้วยนะครับ

สวัสดีค่ะคุณกบ

ปลีกวิเวกจะตอบแบบใช้ความรู้สึก....หรือสภาวะที่เกิดในขณะที่จิตมึเมตตา....คือความสุข
คุณภาพของจิตที่มีเมตตาทำให้เรามีความสุขสงบเย็น...ลองสังเกตุดูสิในยามที่เรามีความปรารถนาดี
อยากให้เขาอยู่ดีมีสุข มีความเป็นมิตรไมตรี ต่อบุคคลอันเป็นที่รักหรือบุคคลอื่นในขณะนั้นจิตใจเราจะมีความสุข...เมื่อมีเมตตาแล้วกรุณาก็จะตามมาพร้อมที่จะช่วยเหลือแบ่งปัน...มุทิตาก็จะทำใด้ง่ายขึ้น..และมีอุเบกขาเปรียบเหมือนปัญญาที่จะคอยควบคุมและรักษาธรรมนั้นไว้...

ดังนั้นหลักพรหมวิหารสี่จึงเป็นหลักธรรม ที่ทุกคนควรมีเพื่อความดีงามและเกื้อกูลต่อสังคม

สาธุ...ทุกคำตอบนะครับ...

สังเกตว่า..ทุกคำตอบ...จะมีปัญญาก่อน...เมตตาถึงจะเกิดได้...ในทางโลกอาจเห็นได้ไม่ชัดนัก....แต่ในทางธรรม..ดูจะชัดเจนขึ้น.ว่า...ต้องเห็นความจริงซะก่อน..คือ..มีปัญญา..นั้นเอง

สาธุ..

เมตตามันเกิดกับบุคคลที่มีจิตเป็นกุศลทุกคนนั้นแหล่ะ

ถึงแม้เมตตาจะเป็นกุศลธรรม แต่โดยความเป็นจริงมันเป็นกิเลส

หรือกล่าวได้ว่ามันเป็นสังโยชน์ที่เรียกว่า...... อุทธัมภาคิยสังโยชน์

มันจะเหนี่ยวรั้งบุคคลให้อยู่กับทุกข์...(เกิด แก่ เจ็บ ตาย)

ส่วนที่บอกว่า จะมีปัญญาก่อน เมตตาถึงจะเกิดได้ มันเป็นความเข้าใจผิด
เมตตามันเกิดเองไม่ต้องอาศัยปัญญา เพราะมันเป็นกิเลส

พระพุทธองค์ทรงให้ใช้ปัญญาทุกครั้งเมื่อจิตเกิดเมตตา กรุณาหรือมุทิตา
เอาปัญญามาพิจารณาธรรม เพื่อวางอุเบกขาในเมตตาไม่ให้ยึดติด

ผู้หวังนิพพานหรือพระอรหันต์ จะต้องวางอุเบกขาในเมตตาทุกครั้ง

ส่วนผู้หวังพุทธภูมิไม่จำเป็นต้องวางอุเบกขาในเมตตา เพราะเมตตาเป็นธรรมบารมี
ส่งเสริมให้บุคคลได้พุทธภูมิ

พูดเหมือนกับว่า คนหมดกิเลส ไม่เเก่ ไม่เจ็บ ไม่ตายงั้นแหละ

เห็นตายกันหมดไม่เหลือ เกิดเท่าไหร่ก็ตายเท่านั้น เขาตายกันมาก่อนพุทธกาลอีกนะ




ก็คนเกิดมาก็เป็นพระอริยะ เป็นพระอรหันต์มาแล้ว คือ เป็นมาตั้งแต่เกิดแล้วนี่ จะต้องวางในเมตตาทำไมอีกเล่า

คุณครับไอ้สภาวะจิตที่เป็นเมตตามันมีด้วยหรือครับ



เมตตาเมื่อเกิดกับใคร มันไม่ได้ส่งผลให้เกิดสุขนะครับ ที่คุณบอกว่าคุณรู้สึกสุข
เป็นเพราะคุณกำลังหลงเข้าไปปรุงแต่งธรรมครับ แล้วไอ้การปรุงแต่งธรรมที่ผมว่า
ก็ไม่ใช้การปรุงเมตาโดยตรง แต่มันไปปรุงแต่ง..มุทิตาครับ

อุเบกขาคือการเอาปัญญามาใช้เพื่อไม่ให้ยึดธรรมนั้นไว้ครับ...ไม่ใช่รักษา



เป็นเพราะพวกเรายังขาดความเข้าใจ ยังเป็นผู้มีอวิชาจึงแยกแยะธรรมไม่ได้ ...
พรหมวิหารสี่ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำได้
ดังนั้นการที่เอา คำพูดที่ว่า "หลักพรหมวิหารสี่ เป็นหลักที่ทุกคนควรมี" ฟังแล้วมันก็เป็นกุศล
แต่มันทำให้พระธรรมของพระพุทธองค์ผิดเพี้ยน การใช้คำพูดเชิงสำนวนโวหารคำกลอน
ไม่สมควรนำมาใช้กับพระธรรมของพุทธองค์ครับ

เรามองว่าคนที่มีจิตเมตตานั้น เราคิดว่า คงจะเกิดจากการเห็นทุกข์นั้นแล้วไงล่ะ
พอเห็นผู้อื่นทุกข์ เมตตาจะเกิดทันที โดยไม่ต้องคิด
บางคนเมตตาเกิด แต่ไม่สามารถที่จะช่วยผู้อื่นได้ เค้าก็จะช่วยโดยบอกให้กับผู้ที่ช่วยได้มาช่วย
แต่ถ้าบอกหลายๆคนแล้ว ช่วยไม่ได้
ถึงจะปล่อยวางอุเบกขา นั่นคือช่วยไม่ได้จริงๆ






ตรงนี้เห็นด้วยกับคุณโฮฯค่ะ แต่.....เมตตาเป็นกิเลสอย่างไรค่ะ
ในเมื่อใจช่วยเค้าให้หลุดพ้นจากความทุกข์ โดยไม่หวังผลตอบแทน
เพราะฉนั้นแล้ว ตัวกิเลสมาแทรกตรงช่วงไหนค่ะ

พี่เต้จำที่คุณน้องเคยบอกเกี่ยวกับเมตตาไม่ได้หรือค่ะ คุนน้องจำได้ว่าคุนน้องเคยแสดงความเห็นเกี่ยวกับเมตตาไปแล้วนี่หน่า ว่าทำไมการที่เรามีเมตตามากๆตัวกิเลศมันจะชอบมาแทรกทำให้จิตเศร้าหมอง

คุณน้องมีความรู้สึกเวลาเห็นคนอื่นทุกข์ ไม่ว่าไปเจอคนขอทานเอย เด็กข้างถนนเอย คนพิการเอย สัตว์ที่กำลังจะโดนฆ่า สุนัขโดนรถชนเอย จิตใจคุณน้องรู้สึกว่าเป็นทุกข์ ที่ทุกข์เพราะไม่อยากให้ผู้อื่นเป็นเช่นนั้น
อยากจะช่วยพวกเค้าให้หลุดพ้นจากความทุกข์ แต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ทำให้รู้สึกว่าเราทุกข์แทนผู้อื่น จิตใจเราแทนที่จะผ่องใส กลับกลายเป็นเศร้าหมอง เพราะอุปกิเลศเครื่องกั้นจิตขัดขวางจิต
คุนน้องไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนั้น คนอื่นอาจจะไม่รู้สึกอาจจะเฉยๆเพราะไม่ได้เกี่ยวไรกับตัวเอง
แต่คุนน้องรู้สึกทุกครั้ง ตั้งแต่เด็กๆแล้ว การที่เราเมตตาและปราถนาอยากให้เค้ามีความสุขแต่ไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจตนปราถนานั่นเอง เมื่อทำไม่ได้ก็ทุกข์ตามมา ในพรหมวิหาร 4 เมตตา กรุณา มุฑิตา อุเบกขา คุณน้องพอจะเข้าใจนะว่าทำไมเราถึงต้องมีอุเบกขา แต่พอเรามีเมตตาและเราสามารถช่วยเหลือเค้าได้ จิตใจเราก็ยินดีเบิกบานเป็นสุข เพราะเราสามารถช่วยเหลือเค้าได้นั่นเอง เพราะเหตุนี้เมตตาเป็นคุณธรรมของผู้มีจิตใจสูงส่งยิ่งนัก

เห็นทุกข์นี้แหละ...ตัวปัญญา..ละคับ