เรียนถามผู้รู้นะคะ
กายไม่ใช่ของเรา ชีวิตไม่ใช่ของเรา สิ่งใด ๆ ไม่ใช่ของเรา แล้วในวัฏสงสารนี้ มีอะไรเป็นของเราบ้างไหมคะ เช่น ความดี รบกวนผู้รู้ค่ะ

ท่านอโศก ฯลฯ จะตอบเขายังไงครับ

กาย ใจ ไม่ใช่ของเรา นั้นถูกต้องที่สุดแล้วครับ อย่ามัวสงสัยอยู่เลย

เพราะมีกู หรือ มี เรา จิตดวงนี้จึงสืบต่อยืนยาวเวียนวน ตาย เกิดอยู่ไม่รู้จบ

มีกู (เรา) จึงมีเกิด

มีกู จึงมีแก่

มีกู จึงมีเจ็บ

มีกู จึงมีตาย

มีกู จึงมีความเวียนว่ายในวัฏฏะสงสาร

มีกู (เรา) อยู่ จึงมีคำถาม ว่า "กาย ใจไม่ใช่ของเรา แล้วจะมีอะไรเป็นของเรา

หมดกู ก็หมดคำถาม

อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ. โก หิ นาโถ ปโร สิยา.

ตนแล เป็นที่พึงแห่งตน คนอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้.

อตฺตทีปา อตฺตสรณา. จงมีตนเป็นเกาะ จงมีตนเป็นที่พึง

อตฺตานํ ทมยนฺติ ปณฺฑิตา. บัณฑิตทั้งหลายย่อมฝึกตน

สุทฺธิ อสุทฺธิ ปจฺจตฺตํ. ความบริสุทธิ์ ไม่บริสุทธิ์เป็นของเฉพาะตัว

อตฺตานญฺเจ ปิยํ ชญฺญา น นํ ปาเปน สํยุเช.

หากรู้ว่าตัวนี้เป็นที่รัก ก็ไม่ควรเอาตัวนั้นไปเกลือกกลั้วกับความชั่ว

ฯลฯ

เมื่อไม่ใช่ตัวกู ของกู แล้วมันเป็นใคร ของใครล่ะงั้น แล้วใครล่ะทำงาน กินข้าว อาบน้ำ แปรงฟัน นุ่งผ้า เป็นต้น ล่ะงั้น เออๆๆ แล้วใครปวดหัว ตัวร้อน กินยาล่ะงั้นเออๆ ใครล่ะหัวเราะ ร้องไห้ ล่ะอโศก

พระพุทธศาสนามีคำสอนว่าด้วยอัตตาหรือตัวตน เราเขา เช่น




ถ้าอย่างที่ว่ากันมานั้น คำสอนนี้ มิเป็นหมันไปหรือ จะแก้ว่ายังไง

อ่านแล้วเหนื่อย..

ตน..ก็คือ.เรานั้นแหละ..แต่เราคืออะไรนั้น...ไม่ต้องไปหา..แค่...เพียงแค่ขจัดส่วนที่เราหลงผิดคิดว่าเป็นเรา...ออกให้หมด...ก็เห็นเอง...

อ่านแล้วเหนื่อย..

ตน..ก็คือ.เรานั้นแหละ..แต่เราคืออะไรนั้น...ไม่ต้องไปหา..แค่...เพียงแค่ขจัดส่วนที่เราหลงผิดคิดว่าเป็นเรา...ออกให้หมด...ก็เห็นเอง...

อ่านแล้วเหนื่อย..

ตน..ก็คือ.เรานั้นแหละ..แต่เราคืออะไรนั้น...ไม่ต้องไปหา..แค่...เพียงแค่ขจัดส่วนที่เราหลงผิดคิดว่าเป็นเรา...ออกให้หมด...ก็เห็นเอง...