หัวข้อนี้ สำหรับเตือนใจผู้นำหลักธรรมระดับสูงๆมาพูด เช่น ท่านเช่นนั้น เป็นต้น ว่าพึงตระหนักว่า ธรรมะทุกตัว ท่านให้เอาไว้ใช้งาน มิใช่เอาไว้แบกเดินกลุ้มกริ่มกระหยิ่มใจ ตราบใดที่ยังใช้ธรรมะไม่เป็น ข้อธรรมนั้นๆก็ไม่มีประโยชน์อันใด

กรัชกาย
แบกอะไรอยู่ครับ

แบกความรักครับ คิกๆๆ

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=3X3osKEZHWQ&feature=kp[/youtube]

กรัชกาย ยังไม่ถึงฝั่ง รีบทิ้งเรือไหมครับ

ไม่ทิ้ง แต่มองธรรมะเหมือนอุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องมือสำหรับใช้ทำงานของเราขอรับ แล้วเช่นนั้นล่ะ เอาง่ายๆที่ท่านเช่นนั้นพูดบ่อยๆ สมถะ วิปัสสนาๆๆๆๆ เช่นนั้นมองเหมือนอะไรขอรับ

งานยังไม่เสร็จ กรัชกายทิ้งอุปกรณ์เครื่องไม้เครื่องมือสำหรับใช้งานนั้นๆ ไหมครับ

กรัชกายครับ
มีพ่อค้าว่าจ้างซื้อ ซุง จากกรัชกาย
กรัชกายหาซุงได้ แบกออกจากป่า เพื่อมาส่งพ่อค้า
จะทิ้งซุงไว้กลางป่าไหมครับ....

แตกประเด็น ที่ยกตัวอย่างนี้ไม่ใช่พ่อค้าขายซุง
แต่บอกว่าเช่นนั้นเข้าใจธรรมแบบคนได้ท่อนซุงมา แค่นี้จบประเด็น

ถ้ายังงั้นเอาตัวอย่างใหม่ เช่นนั้น รู้ข้อธรรมแบบคนได้มะพร้าวทั้งลูก (ทั้งเปลือก) ได้มาแล้ว แล้วก็นั่งคลึงนั่งลูบมะพร้าวแล้วทำตาลอยๆ นึกภาพว่ามะพร้าวอร่อยหวานหอมชื่นนนนใจ (ก็ได้นะ ไม่ผิด ก็เหมือนคนนอนอยู่ที่ห้องนึกถึงภาพวิวสวยๆ อากาศเย็นสบาย แทบชายทะเลยังงี้คิดฝันได้ คิดไป)

กรัชกาย อยากทานน้ำมะพร้าว กรัชกายไปหาได้ลูกมะพร้าว กรัชกายยังทานน้ำมะพร้าวไม่ได้ กรัชกายจะทิ้งลูกมะพร้าวไหมครับ

ก็ต้องรู้กันเป็นขั้นๆไป เช่นรู้ว่ามะพร้าวมีลักษณะอย่างนี้ๆ ก็แสวงมะพร้าว พบมะพร้าวแล้วเก็บเอามา ได้มะพร้าวแล้วนะ รู้ขั้นต่อไป คือ รู้ว่าข้างในลึกลงไปด้านในมันมีน้ำมีเนื้อของมะพร้าว เราก็ต้องหาอุปกรณ์มาปอกเปลือกนอกออก ก็พบกะลา ทุบกะลาแล้วก็ถึงเนื้อถึงน้ำของมันก็ดื่มกินได้

แต่เช่นนั้น ไม่ใช่่ อาจจะรู้จักมะพร้าว แต่ไม่รู้วิธีเข้าไปถึงเนื้อน้ำมะพร้าว ก็นั่งลูบคลำลูกมะพร้าวตาลอยเพ้อๆ มะพร้าวๆๆๆ เออหอมหวาน เช่นนั้นโทนนี้

รู้ขั้นต่อไป คือ รู้ว่าข้างในลึกลงไปด้านในมันมีน้ำมีเนื้อของมะพร้าว