สิ่งที่บอกความเนิ่นช้า
คือ ทิฏฐิ ตัณหา มานะ

สามสิ่งนี้ มีมากน้อยเพียงใด นั่นคือความเนิ่นช้า
ที่ไม่จำกัด แก่เฉพาะ ฆราวาส หรือ นักบวช

ลด ละ เลิก ได้มากเท่าใด ความเนิ่นช้าก็ลดลงเพียงนั้นครับ

การใช้ชีวิตแบบ ฆราวาส ทำให้การปฎิบัติ เนิ่นช้าออกไป เพราะมีเหตุให้เติมเชื้อไฟเข้าอยู่ทุกๆวัน
ทั้งทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

เมื่อยังเติมเชื้ออยู่ กองไฟก็ยังคงลุกอยู่นาน กว่าไฟจะมอดดับลง ชีวิตเราอาจจะดับสิ้นเสียก่อน


แต่บางคนก็บอกว่า อยู่แบบฆราวาสนี่ละ มีแบบฝึกหัดเยอะดี
แต่ถ้าพลาดก็พลาดยาวเลย

เราควรอยู่แบบที่ๆมีแบบฝึกหักโหดๆ ให้ดูกายดูใจแบบฆราวาส หรือ
ควรบวชแล้วดำเนินชีวิตแบบพระป่า

เพื่อความหลุดพ้น กันดีจ๊ะ

ช้านิดหนึ่งถ้าไม่ฉลาด (โยนิโส) บริหารจัดการเวลาชีวิต

แต่จะเห็นธรรมถึงธรรมเร็วมาก ถ้าฉลาดแยบคายและตั้งใจจริง (โยนิโส มนสิการ) เพราะอยู่คลุกคลีใกล้ชิดกับอริยสัจจะข้อที่ 1 อันเป็นจุดเริ่มต้นที่สำคัญ

"การปฏิบัติธรรมใดที่ไม่เห็นทุกข์ นั่นไม่ใช่ทางของการปฏิบ้ติธรรมเพื่อความหลุดพ้น"

ในพระสูตรมีตัวอย่างของฆราวาสที่บรรลุธรรมเยอะแยะมากทีเดียว แม้ธรรมชั้นสูงสุด ดังเช่นพระเจ้าสุทโธทนะผู้บรรลุอรหันต์ภายใต้เศวตฉัตร

:b38:
เมื่อ 31 ตค.นี้มีโอกาสได้สนทนาธรรมกับฆราวาสปฏิบัติธรรมท่านหนึ่ง ซึ่งอดีตเคยเป็นผู้บริหารที่มีชื่อเสียงและความสามารถสูง ท่านมาเล่าให้ฟังถึงตารางปฏิบัติธรรม และการใช้ชีวิตหลังเกษียณอายุของท่าน ท่านทำตารางการบริหารจัดการเวลาชีวิตของท่านไว้เหมือนตารางปฏิบัติงานประจำวันสมัยรับราชการและบังคับตนให้ปฏิบัติตามตารางเวลานั้นอย่างเคร่งครัดการภาวนาของท่านรุดหน้าอย่างรวดเร็วในแง่ของสมถะหรือสมาธิ ได้ความสงบเร็วแต่ปัญญาเห็นธรรมวิเคราะห์ธรรมไม่ค่อยปรากฏ

ผมสอบถามสนทนาดูแล้วเห็นว่าท่านจริงจังเกินไปและปฏิบัติธรรมภายใต้การกำหนด สั่ง บอก ว่าต้องอย่างนั้นอย่างนี้เหมือนเป็นการบังคับธรรมชาติให้เป็นไปตามสั่งตามต้องการ เลยบอกท่านว่าถ้าทำอย่างนี้จะได้พบแต่ธรรมปลอม ผลปลอมเสียเป็นส่วนใหญ่เพราะธรรมะหรือธรรมชาติจริงๆไม่มีโอกาสได้แสดงตัว
จึงบอกให้ท่านตั้งฐานความตั้งใจใหม่ให้อยู่บนฐานธรรมชาติจริงๆ แล้วปรับฐานความรู้เรื่องธรรมะที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบแล้วนำมาสอนเสียใหม่ด้วยการอธิบายอริยสัจ 4 ในเชิงปฏิบัติพร้อมกับเคล็ดลับการปฏิบัติธรรมอันมีมาในบทสวดธรรมคุณ 6 ประการ รวมทั้งการปฏิบัติสติปัฏฐาน 4 วิธีธรรมชาติโดยเอาปัจจุบันอารมณ์เป็นกรรมฐานหรือที่ตั้งการทำงานของสติปัญญา

ท่านเข้าใจเร็วมากเพราะสติปัญญาท่านว่องไวเฉลียวฉลาดเหลือเกินสมกับเป็นนักบริหารชั้นเยี่ยมมาก่อน มีอยู่ตอนหนึ่งท่านพูดว่าสภาวะการเกิดของธรรมตามธรรมชาติอย่างที่คุณเล่ามานี้ผมเคยพบเจอในการภาวนามาหมดแต่ตอนเจอนั้นมักเป็นตอนที่เผลอปล่อยสติไปไม่ควบคุมธรรมชาติให้เป็นไปตามกำหนดที่ตั้งไว้
ทุกอย่างมันไหลไปเองตามธรรมของมันบังคับไม่ได้ ผมกลัวเฉออกนอกทางเลยรีบดึงสติปัญญากลับมาเข้าอยู่ในกรอบที่ตั้งกำหนด

ท่านได้ข้อคิดว่าต่อไปจะปรับใหม่ อย่างเช่นที่เคยกำหนดไว้ว่าจะต้องไหว้พระ นั่งสมาธิวันละสามครั้ง ๆละ 1 ชั่วโมง เดินจงกรม 3 ครั้ง ๆครั้งละ ครึ่งชั่วโมง
มาเป็นกำหนดหลวมๆ ไม่ให้ตายตัวว่าต้องนั่ง 1 ชั่วโมงครบปั๊บก็ลุกทันทีตามตั้งไว้ แต่กำหนดเป็นเพดานขั้นต่ำว่า ต้องนั่งให้ได้วันละไม่น้อยกว่า 3 ครั้ง ครั้งละไม่น้อยกว่า 1 ชั่วโมง เดินจงกรมให้ได้อย่างน้อยวันละ 3 ครั้ง โดยไม่กำหนดเวลา

เวลาภาวนาก็ไม่บังคับว่าจะต้องอยู่กับลมหายใจให้ได้ตลอดชั่วโมง ปล่อยให้อารมณ์ตามธรรมชาติได้เกิดบ้างสลับกันไปเพื่อให้ได้มีโอกาสพิจารณาธรรม ถ้าฟุ้งซ่านมากจึงค่อยบังคับและกำหนด

จะพยายามทำตัวเป็นผู้สังเกตการณ์ธรรมชาติให้มากกว่าการกำหนดบังคับธรรมชาติ จะเจริญวิปัสสนาให้มากกว่าการเจริญสมาธิ ดังนี้เป็นต้น

ท่านผู้อ่านลองช่วยกันพิจารณาว่าท่านผู้นี้จะได้บรรลุธรรมทันในปัจจุบันชาตินี้บนทางแห่งฆราวาสปฏิบัติธรรมโดยไม่ต้องไปบวชนุ่งเหลืองห่มเหลืองได้ไหมครับ