การที่เรามาตั้งกระทู้ถามต่างๆ นี้ เป็นสิ่งปรุงแต่งล้วนๆ
เพราะเราตามความสงสัยที่เกิดขึ้นไม่ทัน จึงเกิดคำถามขึ้นมากมาย

และลงมือพิมพ์คำถามต่างๆ ลงมา

หากหมดการปรุงแต่ง ก็หมดซึ่งคำถามเอง

ถูกผิดโปรดชี้แนะ เพราะที่พิมพ์มานี้ ก็ตามสิ่งที่ปรุงแต่งไม่ทันเช่นกัน

การปรุงแต่งมันไม่หมดลงหรอกครับ

มันดับลงตามวาระรอการเกิดขึ้นมาใหม่ตามกระแส

สัญญาเกิดดับ

จิตเกิดดับ

ธรรมเกิดดับ

การปรุงแต่งธรรมเกิดดับ ตามอารมณ์นั่นเอง

ความปรุงแต่งจิตได้แก่เจตสิกที่เรียกว่าสังขารที่ปรุงแต่งให้นึกคิด รู้เรื่องราวต่างๆ
ที่เป็นไปในเรื่องกุศลบ้างอกุศลบ้าง คราวใดเมื่อเกิดความสงสัยนั้น สภาวะตรงนี้ก็ได้แก่
โมหะเกิดขึ้นพร้อมกับวิจิกิจฉา ความลังเลสงสัยจะคลายลงได้ก็ต่อเมื่อไตร่ถามผู้รู้

เมื่อเกิดความสงสัยแล้วไม่ไตร่ถามเพราะเหตุที่กลัวคนอื่นว่าเราโง่
อันนี้แหละโง่แท้ คือ โง่แบบไม่มีความสงสัยเจือปนเลย
ถ้าโง่แล้วยังมีความสงสัยเจือปนอยู่ก็ยังจะพอฉลาดขึ้นได้บ้างด้วยการไตร่ถามผู้รู้

คนที่โง่แล้วอวดรู้อธิบายไปตามความนึกคิดของตัวเองอันนี้อันตรายมาก
เป็นการทำลายคำสอนของพระพุทธเจ้าโดยไม่รู้ตัว เป็นโทษกับตัวเองและทำให้ผู้อื่นหลงอีกด้วย
บางครั้งก็อธิบายว่านี้เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าบ้าง พุทธเจ้าตรัสสอนอย่างนี้บ้าง

เพื่ออ้างหลักประกันตนเองว่าเป็นผู้รู้ โดยใช้วิธีการเชื่อมโยงศาสนาอื่นเข้ามา
กล่าวสอนกันปนเปไปหมด ศาสนาจะเสื่อมลงได้ก็เพราะคนประเภทนี้

เมื่อไม่รู้ก็บอกว่าไม่รู้เถอะ อย่าอธิบายอะไรเลย มันจะไปบิดเบือนคำสอนเรียกว่าได้ไม่คุ้มเสีย

ต้องขออภัยล่วงหน้านะครับ อาจเป็นตอบที่อาจจะดูแรงไปหน่อย
แต่คิดว่าคุ้มกับผู้ที่กล่าวตู่ธรรมของพระพุทธเจ้าบ่อย

การเป็นไปของอารมณ์แสวงหา

หากินอารมณ์

ถูกต้องครับ นี่แหล่ะครับเป็นธรรมดาของมนุษย์ เมื่อเราฝึกทำอาหารแต่เราไม่รู้รสชาด
ของเครื่องปรุงว่ามันรสชาดเป็นอย่างไร เราจึงต้องถามจากคนที่เขาเคยทำอาหารมาก่อน
แต่หากเราอยากชิมเองก็ได้ครับ ลองผิดลองถูกเอาเอง แต่ถ้าเราถามจากผู้ที่มีประสพ
การณ์มาก่อนก็จะไม่ต้องเหนื่อยเองมากเท่าไหร่

ความสงสัย :
เป็นคำกลางๆ
วิจิกิจฉา ก็สงสัย แต่สงสัยในความตรัสรู้ของพระพุทธองค์ ในคำสอนของพระพุทธองค์ เป็นต้น
กังขา ก็สงสัย เป็นความสงสัยใคร่รู้ต่อปัญหาต่างๆ ใคร่รู้เพื่อค้นหาคำตอบ

ความสงสัย เป็นความคิดนึกปรุงแต่งอย่างหนึ่ง

ถึงแม้จะหมดคำถาม ต่อความสงสัยนานาประการ

ความปรุงแต่งก็ยังคงมีต่อไป เพียงแต่หยุดปรุงแต่งเฉพาะส่วนที่เกี่ยวกับ ความสงสัยเท่านั้น.....

วิจิกิจฉา จึงขัดขวางมรรคผล
แต่ กังขา สนับสนุนมรรคผล ก็มี ไม่สนับสนุนมรรคผลก็มี

ถ้างั้น.ชีวิตกับการปรุงแต่งก็ต้อง
เป็นของคู่กันนะสิ

ครับ คู่กัน

เว้นจาก พระอรหันตเจ้า พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซี่งเมื่อดับขันธปรินิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุครับ
จึงหยุดการปรุงแต่งโดยประการทั้งปวง

ถ้าต้องการจะหยุดการปรุงแต่ง
จะต้องปฎิบัติเช่นไร การปล่อยวาง
ต่อสิ่งทั้งหมด จะหยุดได้หรือไม่
ขอคำแนะนำด้วยค่ะ

หยุดการปรุงแต่ง อกุศล ด้วยกุศล
หยุดการปรุงแต่ง กุศล ด้วย การปล่อยวางความอยากดี

การปล่อยวางความอยากดี คือการระงับเหตุระงับผล
การระงับเหตุระงับผล คือการระงับเหตุการกระทำอันเนื่องจากความถือตน ความยึดมั่นเข้าถือด้วยความรู้ตามเป็นจริง....

การกระทำก็จะเป็นไปอันเรียกว่ากิริยากระทำ ไม่เป็นอกุศลกรรม และกุศลกรรม

คนเรานั้นเกิดจากความไม่รู้ เหมือนเราเกิดมาก็ต้องมาเรียนรู้กันใหม่ เพื่อจะได้รู้ศีลธรรม วัฒนธรรม ประเพณีมารยาท บุคคลรอบข้าง คนนี้เป็นญาติเป็นมิตร ทำอย่างนี้ไม่ดี ทำอย่างนี้ดี การรียนรู้บางครั้งก็เจออุปสรรคไม่เข้าใจ จึงเป็นปัญหาที่ต้องอาศัยผู้ที่เคยมีประสบการณ์มีคำอธิบายมีคำบรรยาย ชี้ให้เราเข้าใจ ชี้ให้เราแก้ไข ชี้ให้เราทำ ชี้ทางให้เราเดินผ่านอุปสรรคผ่านเรื่องที่จะเป็นภัย ในชีวิตที่ดำเนินไปด้วยมีลมคอยหนุน หายใจเข้าไม่ออกก็ตาย หายออกไม่เข้าก็ตาย หากเราอาศัยกายนี้เป็นปกติอยู่เหมือนคนที่ตายไปแล้ว อารมณ์นานาชนิดดับไปได้จริง คำถามความลังเลสงสัยอันเนื่องด้วยอารมณ์ เช่นตากระทบรูปนำไปสู่ธรรมารมณ์ความรู้สึกนึกคิดให้เรายึดถือก็คงหมดไป เราก็คงรู้จักทุกข์ชัดเจน แล้วก็หาทางหนีทุกข์ให้ตนเองพ้นออกมา

คนเรา เกิดพร้อมกับความไม่รู้ มีความอยากเป็นตัวนำเกิด
การกำเนิดของคน มีพ่อ มีแม่ ที่อยู่ในช่วงวัยเจริญพันธ์ุ และมีสภาพแวดล้อมเหมาะสม
พร้อมด้วยจิตที่รอปฏิสนธิครับ

ความไม่รู้ จึงเป็นอนุสัยอย่างหนึ่งของจิต

เราก็ต้องฉลาดกว่ามันสิ่ครับ
หยุดไม่ได้ก็ไม่ต้องไปหยุดมัน
เพียงแต่เราต้องมีสติรู้เท่าทันมัน
เราก็จะอยู่กับมันได้ง่ายขึ้นครับ
อย่าไปฝืนมันครับ

เส้นทางของการปฏิบัติธรรมก็ต้องไปหยุดความปรุงแต่งให้ได้นั่นแหละครับ

ความปรุงแต่ง=สังขาร สังขตะ
ความไม่ปรุงแต่ง=อสังขาร อสังขตะ

ความปรุงแต่งสามารถหยุดได้ชั่วครั้งชั่วคราวด้วยสติ สมาธิและปัญญา

หยุดความปรุงแต่งได้จึงจะพ้นจากบัญญัติไปเห็นปรมัตถ์หรือเห็นธรรม

หยุดความปรุงแต่งพูดให้ง่ายฟังให้ง่ายก็คือ "หยุดคิดนึก"

ในชั้นต้นเราสามารถหยุดความคิดนึกได้ชั่วคราวด้วยการเจริญสติและสมาธิ ที่เรียกว่า "สมถะภาวนา"ซึ่งเมื่อถึงฌาณที่ 2 ได้ความคิดนึกจะหยุดทำงานคงเหลือแต่ความรู้สึก
แต่เหตุแห่งการคิดนึกปรุงแต่งจะยังมีอยู่เท่าเดิม

เพื่อที่จะหยุดความคิดนึกปรุงแต่งให้ได้ในระดับถาวรต้องมาเจริญวิปัสสนาภาวนาหรือเจริญปัญญาต่อยอดขึ้นไปอีกเพื่อ "ถอนเหตุแห่งความคิดนึกปรุงแต่งออกให้หมดสิ้น"

อะไรเป็นเหตุให้เกิดความคิดนึก ปรุงแต่ง?

นี่เป็นเรื่องที่เราจะต้องสนทนากันต่อไปถ้ามีผู้สนใจ สงสัย ใคร่รู้ ใคร่ถาม

อ่านมาก็ สะดุดตรงนี้แหละ อะไรเป็นเหตุให้เกิดนึกคิด ปรุงแต่งล่ะครับ?
อยากสนทนาต่อนะครับ