อารมณ์ ไม่ใช่ จิต...อารมณ์เป็นสภาวะธรรมที่ปรุงแต่งจิตตามความอยาก...
...จิตเป็นจิตเป็นสภาพรู้เป็นธาตุรู้ทุกสิ่งที่มีที่กำลังปรากฎในชีวิตประจำวัน...
...จิตรู้ รูป แสง สี โดยต้องมีสภาพกำลังมองเห็น...หลับตาก็ไม่มีจิตรู้รูป...
...จิตรู้เสียง โดยต้องมีสภาพได้ยินเสียง...ขณะที่กำลังฟังเสียงจึงมีจิตรู้เสียง...
...จิตรู้กลิ่น โดยต้องมีสภาพดมกลิ่น...ขณะที่กำลังได้กลิ่นจึงมีจิตรู้กลิ่น...
...จิตรู้รส โดยต้องมีสภาพลิ้มรส...ขณะที่กำลังรู้รสทางลิ้นจึงมีจิตรู้รส...
...จิตรู้สัมผัส โดยต้องมีกระทบสัมผัส...ขณะที่กำลังรู้สัมผัสกระทบกายจึงมีจิตรู้สัมผัส...
...จิตรู้อารมณ์ โดยรับรู้ทางใจจากการเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส รับสัมผัสที่แตกต่าง...
...และปรุงแต่งเป็นความรู้สึกทางใจหยาบ/ละเอียดเป็นอารมณ์สุข-ทุกข์-เฉยๆ...
...จิตดี...เป็นสภาพรู้กุศลที่กำลังปรากฏแต่ละทางตามเหตุ-ปัจจัย...
...จิตไม่ดี...เป็นสภาพรู้อกุศลที่กำลังปรากฏแต่ละทางตามเหตุ-ปัจจัย...
...จิตสงบ...เป็นความเข้าใจความจริงของจิตสภาพจิตที่ดีแล้วเจริญในกุศลเพื่อละอกุศลที่กำลังปรากฎ...

จะหาคนแบกหินแบกทรายเข้าวัดนั้นไม่ยากเลย
แต่จะหาคนไปเรียนธรรมะนั้นยากแท้.....

เข้าวัดข้างนอก จะได้หาแนวทาง ทำวัดข้างในให้สงบร่มเย็นด้วยเกิดบุญกุศล ศึลสมาธิปัญญาหล่อเลี้ยงจิตของตน

...พุทธศาสนาว่าด้วยเรื่องของปัญญาคือความเข้าใจความจริงของชีวิต...
...เป็นหลักคำสอนของผู้สิ้นกิเลสมาบอกเพื่อให้รู้แล้วละชั่ว ทำดี ทำจิตใจให้ผ่องใส...
...พุทธบริษัทสี่จึงหมายถึงกลุ่มคนผู้ที่มีความเข้าใจหลักคำสอนจึงเลื่อมใสในพระพุทธเจ้า...
...พุทธศาสนิกชนจึงหมายถึงพุทธบริษัทสี่ที่มีความเลื่อมใสและศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้า...

Rosarin

...จิตต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าของ...
...เพราะยังมีเราและของๆเรารายรอบตัว...
...จึงเพลิดเพลินไม่รู้ตัวว่ายังประมาท...
...กิเลสคือความไม่รู้ความจริง...
...ปัญญาคือเข้าใจความจริง...
...ปัญญาจึงฆ่ากิเลส...

...จะเกิดปัญญาได้ก็ต้องมีการสะสม...
...การศึกษาจึงต้องฟังความจริง...
...เพื่อคิดพิจารณาไตร่ตรอง...
...ซึ่งไม่ใช่บังคับให้เชื่อ...
...ผู้ฟังที่คิดได้เอง...
...เมื่อเข้าใจ...

...แล้วความจริงที่แท้จริงจะมาจากที่ไหน...สัจจะธรรมคงอยู่ไม่หายไปไหน...
...แต่ที่พุทธศาสนาอันตรธานก็คือพุทธศาสนิกชนไม่สนใจศึกษาคำสอน...
...สัจจะธรรมจึงหมดไปจากจิตใจของผู้นั้นเองแต่มิได้หมดไปจากโลก...
...อยู่ที่ว่ายุคนี้พุทธศาสนายังดำรงอยู่เพราะมีผู้สนใจฟังคำสอน...
...พระไตรปิำฎกมิใช่แค่ตัวหนังสือแต่เป็นคำจริงที่ทรงแสดง...
...ให้ผู้รู้ได้รู้ตามคือจิตทุกดวงที่สนใจฟังและไตร่ตรอง...
...ต้องสนใจที่จะฟังและเข้าใจสิ่งที่ได้ฟังอย่างมั่นคง...

...ฟังจากที่ไหนก็ได้ทางวิทยุ โทรทัศน์ วิดีโอ เข้าอินเทอร์เน็ต...
...ฟังเพื่อให้เกิดความเห็นถูกความเข้าใจถูกในสภาพธรรม...
...ที่กำลังมีกำลังปรากฏตามความเป็นจริงตามกำลัง...
...ที่คิดไตร่ตรองเป็นความเข้าใจจากที่นี่...
...รายการบ้านธัมมะและจากเว็บไซด์...
...http://www.dhammahome.com...
...พระพุทธเจ้าน่าอัศจรรย์จริง...
...สาธุ สาธุ สาธุ...

ความเป็นจริงจักขุวิญญาณเป็นสภาพที่เห็นรูป ไม่ใช่จักขุปสาท
แต่จักขุวิญญาณจะเห็นรูปได้ต้องผ่านจักขุปสาท จึงกล่าวกันว่าจุกปสาทเห็นรูปได้
เหมือนว่าเราใช้ภาษาอยู่ลักษณะหนึ่งที่ผู้พูดกล่าวถึงสถานที่ แต่เจตนาจริงหมายถึง
ผู้ที่อยู่ในสถานที่นั้น เช่นคำว่าโรงเรียนเลิก ความจริงแล้วหมายถึงได้เวลาคน
ที่อยู่ในโรงเรียนกลับบ้าน โรงเรียนเขาก็มีอาการตั้งอยู่อย่างนั้นไม่มีอาการใดๆเลย
หรือในภาษาที่ใช้กัน เช่น ศาลตัดสิน คำว่า "ศาล" เป็นสถานที่ จะเป็นผู้ตัดสินไม่ได้
ผู้ตัดสินที่แท้จริงคือผู้ที่อยู่ในศาล

การใช้คำลักษณะนี้เรียกว่า ฐานูปจาระ คือ ความหมายแฝงที่ได้จากคำแสดงในสถานที่
กล่าวอีกนัยหนึ่ง คือ สำนวนที่กล่าวถึงที่ตั้ง แต่มุ่งหมายถึงสิ่งที่อาศัย ซึ่งในที่นี้เป็นการกล่าวถึงที่ตั้ง
คือ จักขุปสาท แต่เจตนานั้นหมายถึงสิ่งที่อาศัยคือจักขุวิญญาณ

อารมณ์ ไม่ใช่ จิต 1000เปอร์เซ็นต์ค่ะ ขอแสดงความเข้าใจที่ได้ศึกษาดังนี้
จิตเป็นจิตเป็นสภาพรู้ จิตที่รู้ๆนั้น ต้องมีทั้งตัวรู้ ทางเดินในการรู้ และสิ่งที่ถูกรู้
จิตไม่ได้เกิดขึ้นลอยๆเพราะจิตต้องมีที่รองรับในแต่ละภพภูมิที่เป็นไปตามนิมิต
พระอภิธรรมที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงในพระปริยัติธรรมคือความละเอียดของจิต
ทั้งโลกียธรรมและโลกุตตรธรรมคือจิต เจตสิก รูป นิพพาน ทรงแสดงความจริงว่า
1.โลกียธรรมคือการท่องเที่ยวของจิต+เจตสิก+รูป(มหาภูตรูป)ในนิมิตทั้ง31ภพภูมิไม่สิ้นสุด
2.โลกุตรธรรมคือทรงแสดงทุกคำจริงให้เข้าถึงความสิ้นสุดของการท่องเที่ยวเข้าสู่สภาวะนิพพาน
ทั้งหมดทั้งปวงเป็นความจริงที่จะรู้ตามได้ตามปกติเพราะมีอยู่แล้วตลอดเวลาแต่ไม่เคยฟังให้เข้าใจ
https://www.youtube.com/watch?v=1QiDX0jN9jU

ขอเพิ่มเติมรายละเอียดให้ทราบแน่ชัดตามความเข้าใจค่ะ
พระพุทธเจ้าทรงแสดงพระธรรมให้เข้าใจความจริงที่มีจริงๆ
ว่าที่เป็นเรามีตัวตนเป็นธัมมะที่รวมประชุมกันของสภาพธรรม
คือธาตุ4ขันธ์5อายตนะ6ที่กำลังเกิดดับกำลังปรากฏอยู่ตลอดเวลากำลังมีค่ะ

ตาเห็นรูปมีสภาพธรรม3อย่างที่ปรากฏให้เห็น/เห็นเป็นธัมมะเดียวที่ปรากฏให้เห็นเท่านั้น
ทรงแสดงความจริงของเห็นว่ากำลังเห็นมีจริงๆเป็นธัมมะไม่ใช่เราไม่ใช่ตัวตน
องค์ประกอบของธัมมะ3อย่างที่ปรากฏการเกิดดับคือจักขุวิญญาณ(จิตเห็น)
อาศัยการเกิดของเห็นผ่านตาตอนกำลังลืมตาและตาไม่บอดเมื่อปรากฏแสง
มากระทบที่รูปอายตนะภายในคือจักขุประสาทรูป(รูปๆหนึ่งที่อยู่ตรงกลางตา)
และมีรูปภายนอกที่ปรากฏที่มหาภูตรูปเป็นสีสันหลากหลายมากที่เกิดดับรวดเร็ว
จนปรากฏเป็นนิมิตของสัตว์บุคคลวัตถุสิ่งของเป็นเพียงสิ่งที่ปรากฏให้เห็นได้
ตาเห็นรูป=จักขุวิญญาณ+จักขุปสาทรูป+รูปที่มหาภูตรูป(แสง/สี)
ตาไม่เห็นแต่เป็นจิตเห็นเพราะจิตเห็นเป็นธัมมะเป็นธาตุรู้สภาพรู้สี(ตาและรูปเป็นธาตุไม่รู้ค่ะ)
การเกิดของเห็นเป็นการปรากฏของเหตุปัจจัยที่กำลังเกิดดับสืบต่อละเอียดเป็นจิต/เจตสิก/รูปค่ะ

อารมณ์ ไม่ใช่ จิต เพราะ
อารมณ์ เป็นสิ่งที่ถูกจิตรู้

ขอแก้ไขเป็นข้อความด้านล่างนี้ค่ะ

...อารมณ์ ไม่ใช่ จิต...อารมณ์คือสิ่งที่ถูกจิตรู้ผ่านทางที่ประชุมรวมกันคืออายตนะ6...
...จิตเป็นจิตเป็นสภาพรู้เป็นธาตุรู้ทุกสิ่งที่มีที่กำลังปรากฎในชีวิตประจำวัน...
...จิตรู้ รูป แสง สี โดยต้องมีสภาพกำลังมองเห็น...หลับตาก็ไม่มีจิตรู้รูป...
...จิตรู้เสียง โดยต้องมีสภาพได้ยินเสียง...ขณะที่กำลังฟังเสียงจึงมีจิตรู้เสียง...
...จิตรู้กลิ่น โดยต้องมีสภาพดมกลิ่น...ขณะที่กำลังได้กลิ่นจึงมีจิตรู้กลิ่น...
...จิตรู้รส โดยต้องมีสภาพลิ้มรส...ขณะที่กำลังรู้รสทางลิ้นจึงมีจิตรู้รส...
...จิตรู้สัมผัส โดยต้องมีกระทบสัมผัส...ขณะที่กำลังรู้สัมผัสกระทบกายจึงมีจิตรู้สัมผัส...
...จิตรู้อารมณ์ โดยรับรู้ทางใจจากการเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส รับสัมผัสที่แตกต่าง...
...และปรุงแต่งเป็นความรู้สึกทางใจหยาบ/ละเอียดเป็นอารมณ์สุข-ทุกข์-เฉยๆ...
...จิตดี...เป็นสภาพรู้กุศลที่กำลังปรากฏแต่ละทางตามเหตุ-ปัจจัย...
...จิตไม่ดี...เป็นสภาพรู้อกุศลที่กำลังปรากฏแต่ละทางตามเหตุ-ปัจจัย...
...จิตสงบ...เป็นความเข้าใจความจริงของจิตเป็นสภาพจิตที่ดีงามผ่องใสขณะที่สงบจากอกุศลทุกประการ...

จิตเป็นประธานเป็นสภาพรู้ทุกอย่างที่กำลังปรากฏ
โดยมีรูปพิเศษตรงกลางตาที่เกิดจากกรรมทำให้เห็น
เป็นสภาพที่รู้แจ้งในสิ่งที่กำลังปรากฏเช่นคนสายตาสั้น
ก็รู้แจ้งภาพที่ปรากฏว่ามัวไม่ชัดสวมแว่นจึงรู้ว่าเห็นชัดขึ้น
รูปพิเศษตรงกลางตานี้ไม่มีใครเห็นแต่เข้าใจว่ามีจากตถาคตตรัสแสดง
จิตรู้อารมณ์โดยไม่มีการปรุงแต่งเพราะพอลืมตาจำทุกอย่างยังไม่เรียกก็จำแล้ว
ส่วนการปรุงแต่งจิตนั้นเกิดจากมีเจตสิกที่เป็นสภาพรู้อีกอย่างหนึ่งที่เกิดดับพร้อมจิต
ดังนั้นเจตสิกที่ปรุงแต่งจิตทำให้จิตรู้อารมณ์ต่างๆหลากหลายทำให้กลายเป็นจิต89-121ประเภท
นอกจากนี้จิตยังรู้รูปและจิตยังรู้นิพพานตามที่ทรงแสดงไว้จากการตรัสรู้ที่แยะแยะไว้ละเอียดเป็นจิเจรุนิ

จิตเป็นบัณฑระคือมีสภาพผ่องใสมาแต่เดิมไม่ขุ่นมัว
แต่ความไม่รู้ที่มีที่ปกปิดความจริงทำให้เกิดอวิชชา
เมื่อมีพระพุทธเจ้ามาตรัสรู้จึงแสดงความจริงให้รู้
ว่ามีแต่ธัมมะที่เป็นจิตเจตสิกรูปนิพพานแต่ละ1
หลากหลายตามการสะสมที่เมื่อดับไม่กลับมา
เกิดขณะจิตใหม่ตลอดเวลาต้องเพียรฟังเพื่อ
รู้สิ่งที่กำลังปรากฏให้จิตรู้แจ้งเดี๋ยวนี้ทันที
โดยต้องพึ่งฟังคำตถาคตเพื่อให้คิดถูกตามได้
หนทางลัดไม่มีเพราะปัญญาคือทางรู้เริ่มที่สุตะคือฟัง
ถ้าไม่ทำสุตมยปัญญาจะเจริญปัญญาลำดับถัดไปไม่ได้
ทำกรรมใหม่ตลอดเวลาทำให้เกิดกิเลส กรรม วิบาก

https://youtu.be/6wAx0H6CQ7A