เมื่อมีคนเตือนสติ ก็เกิดความเข้าใจแจ้งชัดขึ้นมาเดี๋ยวนั้น
ทบทวนดู เรามีความกลัว,ความสงสัยซ่อนลึกอยู่ในสันดานมากเกิน
เมื่อได้ปฏิบัติรอบนี้ ผ่านหลายสภาวะ ทั้งฟุ้ง,โกรธ,โมโห,ความอยาก,ความเจ็บปวด จนแทบอยากจะหนีกลับบ้าน
เหมือนไม่ได้อะไร ไม่สงบ ทั้งที่ปกติปฏิบัติต่อเนื่องสักพัก จะมีพลัง แต่นี่ไม่ ทั้งนั่งทั้งเดิน เกิดความทรมานสุดๆ
ในทุกด้าน แต่ก็เลือกที่จะอดทน เพราะมีความเชื่อมั่นว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ และเมื่อมีความอดทนอยู่กับมัน
ก็ได้เรียนรู้ เห็นความเกิดดับต่อเนื่อง..ความอยาก..ความทรมาน..อยากได้..อยากหนี..ดิ้นรน..อยากหลุดพ้น
จนเห็นความไม่เที่ยง..เบื่อหน่าย..ปล่อยวาง และสุดท้ายคลายจากความยึดมั่นใดๆอย่างแท้จริง
คิดผิดถูกไม่รู้ แต่ดูแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้น..ตามธรรมชาติ เหนือการบังคับหรือตั้งใจทำให้เกิด
เรามีหน้าที่แค่..ตามรู้ ธรรมนั้นแสดงให้ดู จนหมดสิ้นเหตุ ถึงจุดหนึ่งหมด ไม่มีอะไร ไม่ใช่ของเรา ไม่เป็นเรา
..ดับก็ไม่เชิง..เกิดก็ไม่ใช่.. ที่คิดว่าดับ ไม่มีอะไรเหลือคงไม่ใช่
คืออยู่อย่างนั้น แต่ตรงไหน สภาวะใดไม่ปรากฏ
..เหมือนคำตอบผุดขึ้นมาดังแสงสว่าง..และก็เหมือนสาดส่องมา แว๊บหนึ่งและผ่านไป
แต่อย่างน้อย ก็พอได้เห็นสภาพของห้องนี้ ว่ามีอะไรอยู่ในบ้าง..เนอะ

*ปัญหาใหม่
ตอนนี้ผ่านมา1เดือน ยังไม่ได้กลับมาทำสมาธิ เมื่อก่อนมีอยากทำ/ไม่อยากทำ แต่ทุกวันนี้ มีเฉยๆ
อิ่มสุข,อิ่มใจ เหมือนมีความสงบอยู่เนื่องๆ มันเบาสบาย ไม่ทุกข์ไม่ร้อน หยุดอยู่กับที่
ได้แต่คิดทุกวัน ว่าคงต้องเริ่มก้าวเดินต่อไปสักที
ก็ไม่รู้มีอะไร..แอบแฝงรึเปล่า??

อยากจะขอผู้ศึกษาธรรมรวมทั้งเพื่อนๆกัลยาณมิตรทุกท่านช่วยให้ความเห็นหน่อยค่ะ
หากว่ามรรคมีองค์8 เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในการเข้าร่วมปฏิบัติธรรมของไอเดียครั้งนี้ มีครบใหมคะ
อยู่ๆก็คิดได้ จบเลยทีเดียวรึเปล่า
ในวันนี้..ไม่มีอะไรในชีวิตให้กลัวอีก
นอกจาก จะปฏิบัติผิด..ในพุทธศาสนาที่ศรัทธายิ่งชีวิตค่ะ
บางที..อาจจะเป็นเรื่องที่ค้างคา..ด้วยศึกษามาน้อย(คงต้องไปเรียนพระธรรม)
ครบก็ดี ไม่ครบก็..พยายามต่อไป จะไม่ท้อถอยค่ะ
คำถามนี้..เพื่อส่งเสริมความก้าวหน้าทางธรรมต่อไปค่ะ

จริงๆแล้ว
ตั้งแต่เข้ามาปฏิบัติ..ครั้งที่1ครั้งที่2 ก็เกิดขึ้นทุกครั้ง
แต่ไม่กังวล..คือที่เคยบอกลุง
เมื่อความง่วงมา..ก็รู้อยู่กับอารมณ์นั้น ก็มี วูบ..ละสว่าง เหมือนปิด..เปิดไฟแบบเร็วทันทีเลย ก็เข้าใจว่าสติ..ตามไม่ทันเมื่อกำหนดพอง-ยุบอยู่ รู้อยู่ แล้วพองยุบก็แสดงความดับหายไป ก็เหมือนเดิมตอนหายไม่รู้ รู้ขึ้นมา
พอง-ยุบก็เป็นของมันต่ออย่างนั้น ก็กำหนดไปเรื่อยๆ ก็ไม่กังวลอะไร เกิดขึ้น..ตั้งอยู่..ดับไป
และเข้าใจอยู่อย่าง ทั้ง2รอบนั้นมีจิตตั้งมั่นต่อเนื่องทุกเวลา แม้จะออกจากการปฏิบัติ

แต่มารอบนี้ต่างกัน มีความตั้งใจมาก ด้วยความอยากจะให้มันออกมาดีเหมือนทุกครั้ง คือยึดไว้ตั้งแต่แรกเข้า
แล้วคงจะเกิดขึ้นนานเกินด้วย ตาม..ไม่ทันเลย

ขอบคุณค่ะลุงหมาน
จะเพียรพยายามให้มาก
ปล. รอบต่อไปนะค่ะ กลับสู่โหมดครอบครัว ศีลไม่บริสุทธิ์ สมาธิต่อเนื่องทำได้ยาก
ถ้ากำลังใจพร้อมเมื่อไหร่..ออกบวชคือเป้าหมายในชีวิตค่ะ

เก็บตกนะคะ..เหตุการณ์แปลกๆ ในวันเข้าร่วมปฏิบัติธรรม

มีพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง อายุราว 50ปี เคยเจอกันครั้งที่สอง พี่เขามีความเมตตา..เข้ามาคุยกะไอเดียดีมากๆ
รู้สึกแต่ครั้งแรก..เหมือนมีความผูกพันธ์กันมานาน ไอเดียจะเรียกเขา..ว่าแม่
ปกติคนที่มา ก็คนแถวๆนี้2-3หมู่บ้านติดๆ แต่ว่าไอเดียไม่ค่อยรู้จักใคร..
แค่คนในหมู่บ้านเดวกันก็รู้สึกแค่คุ้นๆหน้า แต่ใครอยู่บ้านใดไม่รู้เลยค่ะ ย้ายมาอยู่7ปี
รู้จักคุ้นเคยแค่หน้าบ้านกะข้างบ้าน ขนาดหลังแค่ถัดไปเจอกันก็แค่ยิ้ม ไม่เคยทักทายกันเลย
ก็เลยไม่มีใครรู้จักไอเดียด้วยค่ะ มักถามมาจากไหน..ทั้งที่บ้านอยู่ใกล้สัก5-6ร้อยม.เอง:b12:

เข้าเรื่องต่อค่ะ...
จากที่ดู พี่เขาไปได้เร็ว เคยมีประสบการณ์มาบ้าง ไปวัดหลวงพ่อจรัญ มาแล้ว:b8:
พี่บอกว่า..ถ้าหลับตาแล้วไม่มีฟุ้งซ่านเลย
จริงๆแล้ว มานี่ก็พูดกันไม่ค่อยมาก แต่ก็มีบ้าง
เรื่องอารมณ์ปฏิบัติไม่ค่อยไถ่ถามก้าวก่ายกัน..แต่ก็ยังมีนิดๆ

มารอบนี้..พี่เขามักพูดกับไอเดีย "ดีมากเลย มารอบนี้พี่ดีมากๆ" หมายถึงอารมณ์ปฏิบัติ
ไอเดียก็จะแค่...ยิ้ม อยากพูดค่ะ แต่รู้ว่าไม่ควร
และคำบอกเล่า..นับวันก็เปลี่ยนแปลงมากขึ้น
"วันนี้ดี มากเลย"

"เวลาญานมันมานะ มันนิ่งขึงไปเลย"กับพระอ. พี่เขา ได้ขั้นทวนญานแล้วนะ
ก็ไม่รู้ว่าพี่เขารู้อะไรมา..แต่เราไม่รู้เป็นผู้น้อย ก็รับฟัง

"วันนี้เป็นเยอะนะ มาเยอะเลย เวลาญานลงนะเป็นทั้งตัวเลย"

ปล. ที่คุยกัน แม่ไม่ใช่โอ้อวดนะ แต่แม่ จะคุยแบบผ่านๆ เพราะไว้ใจกัน

บางที เดินจงกลมอยู่ ใกล้ๆกัน แม่ก็ชี้ให้ไอเดียดูที่ขา
"นี่ๆ มาแล้ว ไล่ขึ้นตามขามาละ" ไอเดียก็เริ่มงง

เวลานั่งปกติ แม่จะเป็นคนที่นั่งนิ่งมากจนหมดเวลา
ต่างจากไอเดีย
ช่วงปรับอินทรีย์ มีปิติจะโยกไปมา ก้มเงยเอนซ้ายเอนขวา
เคยถามพระอ. ว่าทำไม?อะไร?เพราะมันเป็นไปเองนะ และไอเดียก็รู้ว่ามันแสดงออกมาภายนอกจริงๆ
อายมาก แบบก้มชิดพื้น สะบัดเร็วไปซ้าย ไปขวา
มีแต่คนหัวเราะ ก็ถามพระอ."ควรกำหนดหยุดใหมคะ? "
พระอ.บอกว่า... มันจะเป็นยังไงก็ช่างมัน ไม่ต้องไปอายใคร มันจะแสดงยังไงก็กำหนดรู้ ดูมันไป
...บางคนผาดโผนมีปิติแรง อย่างพระอ.เอง นั่งๆอยู่นี่ กระเด็นไปไกลเป็นเมตรเลย ก็คลานกลับมานั่งต่อ
เพราะฉะนั้น..อย่าไปนั่งใกล้กำแพงละกัน
บางทีแม่ครู..เดินมาบอก ไอเดีย"หนู มากไป ทำไมไม่กำหนดให้คืนขึ้นมาหละ"
และพอไอเดียบอกว่าพระอ.บอก แม่ครูงง ปกติพระอ. ไม่น่าบอกอย่างนี้
สงสัยไอเดีย..จริตคงไม่เหมือนใครรึไง
แต่ก็ได้ผล..บางที่ทั้งชม. เป็นอย่างนี้ มันเหนื่อยนะ เหนื่อยมากกว่าเดินอีก
แต่มันชัดที่ใจ..ถึงความเปลี่ยนแปลงไปมา เบื่อหน่าย แต่ก็รู้ๆๆๆๆ จนถอนใจออกมาเองได้ด้วย(จริงๆนะ)
ถอนแล้วถอนอีก

ต่อค่ะ
แม่ก็เป็นแบบนี้ก้มๆเงยๆ บางทีน้ำตาไหล ออกมาเยอะเลย
แม่บอกว่า ไม่ค่อยรู้ตัว
ไอเดียเริ่มเป็นห่วง..เพราะถ้าทำสมาธิแล้วขาดการรู้ตัว มันก็แปลกอยู่

ดีครับ
เล่าไปเรื่อยๆ
ไม่มีการตัดสินว่าถูก หรือผิดครับ
เป็นเพียงประสบการณ์ที่ถ่ายทอดแก่สหายธรรมผู้มาอ่าน
อนุโมทนา

กรณีที่เกิดขึ้นกับคุณ "ติดอยู่ที่คิด" คือ ติดกับดักความคิด ติดการให้ค่า ติดการเปรียบเทียบ
พูดตรงๆ ติดบัญญัติ ติดคำเรียกว่า เป็นนั่น เป็นนี่ ใช่นั่น ใช่นี่ไหม ก็เป็นเรื่องปกติค่ะ

หากมีความคิดเกิดขึ้น ก็ให้รู้ว่าคิด มันจะนึกคิดอะไร ห้ามไม่ได้หรอกค่ะ
ตราบใดที่ยังมีกิเลส ความนึกคิดย่อมมีเกิดขึ้น เป็นเรื่องธรรมดา

หากต้องการห้ามความนึกคิด พยายามกดข่มไม่ให้คิด
ที่มีทำแบบนั้น เป็นเรื่องของ การไม่ยอมรับ ในสภาพธรรมที่มีเกิดขึ้นตามความเป็นจริง

ซึ่งมีเหตุปัจจัยจากหลายๆสิ่ง
สิ่งแรก เกิดจาก ความไม่รู้
สิ่งที่สอง คิดว่า รู้ แต่ไม่ยอมรับ
สิ่งที่สาม จะเอาแต่ดี ชั่วไม่ยอมรับ
สิ่งที่สี่ อยากให้จิตเป็นสมาธิ ติดกับดักสิ่งที่คิดว่า คิดเอาเองว่า ความคิดนี่เป็นนิวณ์

ยังมีเหตุปัจจัยอื่นๆอีกมากมาย
ล้วนมีปัจจัยจาก ความไม่รู้ที่มีอยู่



หากรู้ว่า ความคิด เป็นความปกติของสภาพธรรมที่มีเกิดขึ้น
คิดก็แค่รู้ว่าคิด มีเหตุปัจจัยอยุ่กับสิ่งไหน มันก็คิดแต่สิ่งนั้น
จากเรื่องนี้ ไปเรื่องนี้ จิตมีวิตก วิจารณ์ นี่เป็นเรื่องธรรมดา






ถูก-ผิด ล้วนเกิดจากให้ค่าตามความรู้สึกชอบใจ-ไม่ชอบใจ
ตามอุปทานที่มีอยู่ อุปทานมาก ก็ฟุ้งปรุงแต่งไปเรื่อย

เล่าสู่กันฟังนะ
คุณไอเดียแค่สะบัด สมัยเริ่มปฏิบัติใหม่ๆ เป็นกลุ่ม
ตอนนั้นไม่ค่อยรู้อะไรหรอก ยิ่งคำเรียกต่างๆนี่ ไม่รู้เรื่องเลย


คำบริกรรมที่อจ.ให้ใช้ เป็นการพูดแบบเร็วๆ ให้หายใจเร็วๆ เสียงฟืดฟาด
เหมือนวัวควาย ที่กำลังจะโดนฆ่า

สิ่งที่เกิดขึ้นกับวลัยพรคือ ไปวันแรก อ้วกแตก อ้วกแตน น้ำลายไหลยืด
มันเป็นของมันเอง ข้างในมันรู้ทุกอย่าง แต่หยุดไม่ได้ อ้วกจนหมดแรง พอหมดแรงอ้วก จิตสงบเอง
ทีนี้นิมิตบานตะเกียง ตอนนั้นก็ยังไม่รู้ว่า มีคำเรียก


ส่วนคนในกลุ่ม ยิ่งกว่าวลัยพรอีก บางคนเอานิ้วทิ่มหู
บางคนลุกขึ้นรำป้อ บางคนนอนอาละวาด ฟาดแข้งฟาดขา
สารพัดท่าเลย(อันนี้มองเห็นตอนหลังนะ หลังจากที่ไม่อ้วกแล้ว)



ช่วงหลังๆเวลาไป อจ.ที่สอน จะให้คนนำกระโถนวางตรงหน้า จะอาเจียนแบบนี้ทุกครั้ง
อจ.บอกว่า เป็นกรรมเก่า ต้องอาเจียนหนักแบบนี้ เป็นเวลา 7 วัน

ก็เป็นแบบนั้นจริงๆ อาเจียนอยู่ 7 วัน หายไปเอง


สำนักที่ได้ไปปฏิบัติ ให้นั่งเลย ไม่มีเดินจงกรม



เพียงเล่าให้ฟัง เป็นอุทาหรณ์ว่า มันเป็นความธรรมดา ความปกติของสภาพธรรม
มันไม่เที่ยง สภาพธรรมต่างๆ แปรเปลี่ยน ให้มีการเรียนรู้ตลอดเวลา




เพียงจะบอกว่า ควรปรับอินทรีย์ ตั้งเวลา ขณะปฏิบัติ ให้เดินก่อนนั่งทุกครั้ง
เดินมากกว่านั่ง

กรณีที่เกิดขึ้นกับคุณ "ติดอยู่ที่คิด" คือ ติดกับดักความคิด ติดการให้ค่า ติดการเปรียบเทียบ
พูดตรงๆ ติดบัญญัติ ติดคำเรียกว่า เป็นนั่น เป็นนี่ ใช่นั่น ใช่นี่ไหม ก็เป็นเรื่องปกติค่ะ

ยอมรับเลยค่ะ พี่วลัยพร
จะอีกนานมั้ยน่อ..ที่จะผ่านไปได้
ทั้งเรื่องการใช้ชีวิตจริงๆ นิสัยส่วนตัวก็เป็นคนแบบนี้ ชอบให้ความหมาย,การจำกัดความไปซะทุกเรื่อง


สิ่งที่เกิดขึ้นกับวลัยพรคือ ไปวันแรก อ้วกแตก อ้วกแตน น้ำลายไหลยืด 
มันเป็นของมันเอง ข้างในมันรู้ทุกอย่าง แต่หยุดไม่ได้ อ้วกจนหมดแรง พอหมดแรงอ้วก จิตสงบเอง
ทีนี้นิมิตบานตะเกียง ตอนนั้นก็ยังไม่รู้ว่า มีคำเรียก 

ส่วนคนในกลุ่ม ยิ่งกว่าวลัยพรอีก บางคนเอานิ้วทิ่มหู
บางคนลุกขึ้นรำป้อ บางคนนอนอาละวาด ฟาดแข้งฟาดขา 
สารพัดท่าเลย(อันนี้มองเห็นตอนหลังนะ หลังจากที่ไม่อ้วกแล้ว)

ไอเดียก็ปฏิบัติเอง มาโดยไม่รู้ มาตลอด ผิดๆถูกๆ ก็ไม่รู้ทำไม มีความวนๆเวียน
กับเรื่องอย่างนี้มาเรื่อย ไม่มีใครแนะนำ พูดกับใครก็เหมือนคนบ้า

ส่วนมากปฏิบัติเอง จนได้มาที่นี่ก็ไม่เห็นใครเป็นขนาดนี้อะค่ะ
มีอยู่คน เวลานั่งเอามือซ้อนกัน ก็จะทำแปลกๆเอานิ้วชี้กะโป้งเป็นวงกรีดนิ้วตั้งขึ้น
เดินก็จะเอามือแบบนั้นเทินไว้บนหัว เดินกางขาเป็นจังหวะแปลกๆ
แต่พระอ. เรียกมาอบรม และให้กลับไปรออยู่บ้านรับบุญกุศล
คือ มีเด็กเขาซนๆอยากเล่นก็มาแฝงร่วมกะพี่เขา
พี่เขายึดถือเทพ ตอนสอบอารมณ์ ได้ยินว่าท่านลงแฝง พูดภาษาจีนยาวเหยียดกะพระอ. เลย
ก็แปลกๆ

หลังจากผ่านการเข้าตั้งสัจจะ สร้างความเพียรปฏิบัติต่อเนื่องไปคืนแรก
วันนี้พระอ.เริ่มคอยดูใกล้ๆ และเวลาแม่เอนก้มลงพระอ.จะไปหยุดอยู่ตรงหน้า
แม่ก็จะหงายกลับขึ้นมานั่งเองทันที ทั้งที่ไม่ได้ลืมตา

แม่บอกว่า "ไม่ค่อยอยากนั่งนานๆ แล้ว เวลาญานมันลง มันไล่ไปตามเส้นในร่างกาย ตึงชาไปหมด"
จากที่ดูตอนพูดเหมือนชื่นใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนี้ดูเหมือนเริ่มเป็นปัญหา

"มันไล่ขึ้นมาจริงๆนะ จนเป็นทั้งตัวตานี่ลืมไม่ค่อยขึ้นเลย"
ตอนพักแต่ละรอบ แม่มักจะพูดอยู่ และทุกครั้งเวลาพูด ก็จะเกิดอาการนั้นขึ้นทันที
เนียะๆ มันมาอีกแล้ว ตอนนี้ พูดถึงไม่ได้เลย..ชี้ให้ดูที่แขน แต่เราก็แค่มักพูดกันสั้นๆ

ช่วงบ่ายแม่เริ่มเป็นหนักขึ้น พระอ. มาหยุดตรงหน้า ก็ยังก้มลงๆ
เห็นพระอ.คว่ำมือไว้เหนือหัวแล้วยกขึ้น..แม่ก็เงย
ลดมือลง..แม่ก็ก้มอีก ก็ก้มเงยๆตามมือ

คืนนี้คืนสุดท้าย พระอ.ให้ตั้งจิตอธิษฐาน ให้ได้ถึงซึ่งความดับสงบ
แต่แม่กลับ..ไม่สงบ มากขึ้น

เวลาออกจากท่านั่ง..สังเกตุเห็นต้องใช้มือช่วยแกะขาแบบเหมือนมันติดอะไร
ไอเดียมักเข้าไปถาม...ว่ามีอะไรใหม
รู้สึกแม่..เบลอๆ พูดไม่ค่อยเข้าใจ คล้ายคนอดนอน สลึมสะลือ ไอเดียมั่นใจละ ว่าต้องมีไร..ผิดปกติ
แต่แม่ก็ยืนยัน ไม่เป็นไร
แค่เวลานั่งมันรู้สึกตัวชา แข็ง ลืมตาไม่ค่อยขึ้น

สักเกือบ4ทุ่ม ไอเดียเดินอยู่ใกล้ แม่ที่นั่งอยู่
ก็ได้ยินเสียงคราง "อือ...." เสียงห้วนๆเหมือนผู้ชาย
ไอเดียก็สะดุดใจ เห็นพระอ.รีบเดินมา
"อือ..."รอบที่สอง ไอเดียจึงหยุดเดิน และเข้าไปหา
พระอ.ก็คว่ำมือเหนือหัวดึงขึ้นลง แม่ก็ก้มเงย ท่านก็พูดประมานว่า"นั่น มีเล่นด้วยนะ"
พระอ. "ชื่ออะไร"
แม่"ไม่มีชื่อ"
พระอ." แล้วมาทำไม"
แม่"ก็มานี่" เสียงห้วน ฟังก้าวร้าว ไม่เหมือนนิสัยเดิมๆ
ถามสักไซร้..สักพัก ว่าเป็นใคร? เป็นอะไร?..ก็ตอบไม่ใช่ใคร..ไม่เปนไร(มีตลกด้วยแต่จำได้ไม่หมดเดวเอามาพูดผิดๆ)
ก็บวกกลับครางอือๆๆ แทรก เหมือนคนพยายามหนีอะไร
และก็เหมือนเริ่มกลับมาเป็นคนเดิม เริ่มจากเสียงอ่อนลง และพยายามลืมตาขึ้นจนได้
ดูเบลอๆ ไอเดียเลยพาไปล้างหน้า ห้องน้ำ

เข้าอยู่ในห้องน้ำคนเดียว บอกว่า ประตูมันบิดเบี้ยวและเคลื่อนเข้ามาหา
ไอเดียก็บอกตั้งสติให้ดี เริ่มสงสัย..เพราะอดนอนรึเปล่าเลยตาลาย แต่แม่ก็บอกไม่ใช่มีสติดี..แต่ดูพูดวกวน
คล้ายคนไม่มีสติ ดูเหม่อลอย

อยากจะคิดว่าแกเพลีย..
แต่พอเข้าในศาลา แม่เข้าไปขอพระอ. ไม่นั่งขอเดิน แต่พระอ.ว่าลองดูอีกที
แม่ก็นั่งใกล้ๆพระอ.ยืนนั่นแหละ พอนั่งก้นแตะพื้น เท่านั้นเอง แม่ว่านี่ๆมาแล้ว ไม่ได้ ทำไม่ได้ ตามันปิดเองลืมไม่ได้
ก็จะนิ่งๆไป ไอเดียก็เรียก แม่บอกขยับตัวไม่ได้ ลืมตาไม่ขึ้นเลย (แม่พยายามลืมตาแต่ไม่ขึ้นจริงๆ)
ก็เรียกกันอยู่นาน
กว่าจะคืนมาพอรู้ตัว แต่เบลอๆ ก็เป็นจนถึงเช้า ก็กลับเป็นปกติคนเดิม ก็วันปิดพิธีพอดี

ก็ไม่เข้าใจ ยังงงๆ เกิดอะไรขึ้น..??
สนใจ...แต่ไม่สงสัยมากค่ะ
แต่ละคน..สร้างเหตุ..มาต่างกัน ก็ย่อมติดกับสภาวะที่..ไม่เหมือนกัน จะช้าเร็วก็อยู่ที่ใจเราเองเป็นใหญ่
แค่หมั่นดูใจ..ตัวเองบ่อยๆ..ก็หนักเหลือหลาย

แม่ครูว่า..มีอยู่คนหนึ่ง ก็ทำไม่ได้แบบนี้
หลวงปู่พูดประมานว่า...ที่ผ่านมาเขาทำบุญ แล้วอธิษฐานขอให้ลูกได้โพธิญานเถิด ก็ทำซ้ำๆ
โดยไม่ได้เข้าใจความหมาย เห็นเขาว่า..ก็ว่าตาม..แบบหมายมั่น...เอาให้ได้...คิดว่าเป็นของดี

บอกเล่า..เรื่องราวความเข้าใจ การกระทำแบบผิดๆถูกๆ ที่ผ่านมา
สมัยเด็กเป็นเรื่องปกติที่...อีกวันจะได้เห็นเหตุการณ์จากที่ฝันเมื่อคืน แบบมาชั่วแวบหนึ่ง
ความจริงก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะมีอีกหลายคน ที่เขาเห็นได้แบบชัดเจนจนเป็นเรื่องเป็นราว
แต่เราเป็นเด็ก..เข้าใจว่าเป็นเรื่องปกติ ของทุกคนต้องเป็นกัน ก็เลยไม่ได้สนใจอะไรที่ได้เห็นเหตุการณ์ล่วงหน้า
บางทีก็ไม่ใช่ในฝัน..มันเป็นแบบแวบเข้ามา แต่ก็แค่ฉากๆหนึ่ง และยิ่งโต...ยิ่งห่างหายไป
และอีกเรื่อง..มักชอบเอาใบไม้สิ่งของ มาจ้อง แบบพยายามใช้สายตาบังคับให้มันขยับ
และพยายามใช้พลังจิต ปลดล็อคกลอนประตู
แต่ก็ทำไม่ได้นะ..แต่ก็ยังทำบ่อยๆมาก

....

เป็นเรื่องของการพัฒนาการทางจิต...น่ะ



จริง จริ๊ง เชื่อสิ่

เมื่ออายุ15 พ่อกับแม่แยกทางกัน มีเรื่องราวนิดหน่อย ทำให้เหลือ ไอเดียอยู่กับพ่อ 2คน
เป็นช่วงการใช้ชีวิตที่ทรมานมากๆ กับเรื่องความขี้กลัวเนียะแหละ
ในห้องนอน นอกจากผ้าม่านแล้ว ยังต้องเอาผ้าปิดทับเป็น3ชั้นได้ แต่ก็ยังต้องเปิดไฟนอนอยู่ดี
ตอนจะหลับก็แสนลำบาก ไม่กล้าหลับตา ง่วงขนาดไหนต้องฝืนเอา แข็งตาไว้ จนมันไม่ไหวเผลอหลับไปเอง
เป็นอย่างนี้ทุกคืน คิดมาตลอด..ว่าเราใช้ชีวิตเสียเปรียบจัง
อยู่กะความหวาดกลัวผ่านไปแต่ ละคืนๆ แล้วก็ไม่เห็นจะมีจะเกิดอะไรขึ้นอย่างที่กลัว จะกลัวไปทำไม
แต่ก็หนีไม่พ้นอยู่ดี
ช่วงนั้นมีเวลา..ชอบอ่านนิยาย จะชอบของคุณทมยันตีมาก และก็มีโอกาสได้อ่าน..เรื่องฌาน
เป็นจุดเริ่มต้นของการทำสมาธิจริงจังอยู่ช่วงหนึ่ง
เนื้อเรื่อง .....ในป่าลึกมีแม่เสือตัวหนึ่งคาบแม่หนูน้อยที่คงจะแย่งมาจากกลุ่มคนที่มาเดินป่า
จะกัดกิน มีหลวงปู่ผ่านไปเห็น..และช่วยเหลือ
โดยส่งความเมตตาขอให้แม่เสือตัวนั้น นำเด็กที่อายุไม่กี่เดือนนี้ ไปเลี้ยงเสมือนลูกกับลูกเสืออีก2ตัวของมันเอง
ด้วยเพราะอดีตชาติ เด็กคนนี้เคยถวายน้ำผึ้งเมื่อหลวงปู่ออกจากนิโรธ จึงเป็นกรรมที่ต้องมาช่วยเหลือกัน
หลังจากเมื่อเด็กโตขึ้นบ้าง..แม่เสือตาย...พี่เสืออีก2ตัวแยกย้ายไป
หลวงปู่ก็ฝึกให้ทำสมาธิ..โดยรูปแบบสอดแทรกให้ซึมซับ ไปเรื่อยๆ โดยตัวเด็กไม่รู้ทำอะไร..เพื่ออะไร
เช่น เริ่มแรกเลยตามรู้ลมตรงจมูกเข้าไปกระทบดวงแก้วในท้องและย้อนกลับขึ้นมา
และก็มีอีกหลายรูปแบบ และเด็กก็เริ่มมีวิชา พลังจิต ก็เอาไปใช้แบบซนๆ เที่ยวเล่นไปเมืองลับแล เมืองบาดาล
เมืองยักษ์ด้วย
เหมือนกระตุ้น จิตใต้สำนึก เพราะชอบ ..อยาก..ทดลองมาแต่เด็กๆ