คุณน้องไอเดีย เขียน




พี่เต้เพิ่งจะรู้นี่เองว่า ความจริงแล้วพี่เต้หลง
เพราะพี่เต้คิดว่าการทำให้จิตสงบ ทำได้ง่ายๆ
เพิ่งจะรู้ความจริงวันนี้ นี่เองว่า
จริงๆแล้ว ตัวพี่เต้เอง เหล่าหย๋า

เหมือนกันครับ..ผม..ก่อนเข้าวัด....ก็คิดว่าตัวเองนะ..เจ่งสุดแล้ว..
บางที...คิดว่าดีกว่านักบวชหลายๆคนซะอีก...ดูมันซิ
พอเข้าไป...ปฏิบัติไป....รู้เลยว่าตัวเอง..ต่ำต่อย.มาก..
หุ..หุ...

คุณกบฯเขียน




เล่าให้ฟังบ้างสิค่ะ ว่าอะไรเป็นเหตุที่ทำให้ คุณกบฯที่แกร่งดังเหล็กกล้า
เปลี่ยนเป็นอ่อนดังพลาสติกโดนไฟ หน่ะค่ะ
เล่าให้ฟังบ้างสิ

มโนว่า ไงหรือคะพี่เต้ เล่าฟังบ้างสิ
สำหรับไอเดีย เริ่มปฏิบัติเองผิดๆถูกๆมาตั้งแต่อายุ15 ก็ได้ๆๆๆ ....ได้บ้างเล็กๆน้อยๆ
แต่ได้มาก็ใช้ไม่เป็น ไม่เกิดประโยชน์มากนัก ทำบ้าง ทำๆหยุดๆๆๆๆๆ
ด้วยคงถึงเวลาที่จะต้องเดินเข้าหาครูบาอาจารย์ เพราะส่วนตัวเป็นคนที่ชอบตั้งข้อสงสัยไปซะหมด
ถ้าสงสัยอะไรแล้วติด ไม่สามารถไปต่อได้เลย ต้องมาทบทวนจนใจยอมรับให้ได้จริงๆซะก่อน
สำหรับไอเดีย การเข้าปฏิบัติธรรมมีอยู่4ระดับ
1 ไม่รู้เลย คิดไม่ถึง ไปจนเห็นว่าเป็นเรื่องไร้สาระ
2 อยากไปนะ แต่ยังไม่มีเวลา, รอก่อน ,ยังไม่พร้อม,ไว้วันนั้น โอกาสนี้
3 จะไปแล้วพรุ่งนี้ มีอุปสรรค,จะไปแล้ววันนี้ เกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้นซะก่อน
4 ใจมันไป100%แล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่หยุดยั้ง แก้ปัญหาได้เร็ว เพราะรู้แล้วว่าแต่ละเรื่อง
ขึ้นอยู่ที่เราจะไปให้ความสำคัญกับมัน

ไอเดียเจอปัญหา อุปสรรคอย่างเหลือเชื่อมากมาย
เริ่มไปทั้งที่ไม่สบายใจ เพราะรอให้ไปแบบสบายใจหรือพร้อมคงยาก
ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ ไม่มีอะไรหยุดยั้งได้แล้วค่ะ ใจมันไปแล้ว

คืนวันที่4
ตอนนี้รู้สึกโรคกระเพาะกำเริบ อีกโรคประจำตัวที่ต้องรักษาแบบเรื้อรัง(ใครจะเชื่อใหมนี่ ยกขบวนมากันหมด)
ทั้งแสบท้อง จุกเสียดเหมือนมีเข็มแหลมๆแทงอยู่ข้างในไปทั่ว(ถ้าได้นอนนิ่งๆคงจะดี )
เดินจงกลม+นั่งอย่างละ1ชม. ต่อเนื่องเริ่มล้า ก้าวขาปวดมากจนยกแทบไม่ขึ้น ชนิดที่ปวดแสบปวดร้อนไปหมด
แต่ใจก็เริ่มจะยอมรับ รู้อยู่กับปัจจุบันขณะนั้น ได้อย่างไม่ทุรนทุรายอีก
*ตรงนี้มีท้อแว๊บๆบ้าง แต่เห็นกำลังใจจากคนรอบข้าง คือคนแก่อายุ80กว่าๆ ท่านเดินไม่มีปริปากบ่นกันเลย
หลายท่านด้วย คือแค่เดินปกติท่านก็เดินกุกกัก บางคนแข้งขาโก่ง อ้วนมากก็มี แต่ก็พยายามจับราวหน้าต่างเดิน
กันไม่หยุด
เวลานั่ง รู้ถึงอาการแสบท้องหนักขึ้น คิดขึ้นมา อยากได้ทานยาคงบรรเทา
ลืมตาออกจากสมาธิ มีคนเอาโยเกริตมาวางไว้ให้ ตั้งแต่เมื่อไหร่
ได้กินปุ๊ป ดีขึ้น และหายไป
อ้อ ตอนนั่งคืนนี้ มีง่วง ง่วงมาก รู้ๆ หลับๆ สลึมสลือ สว่าง

เช้าวันที่5
เปลี่ยนเวลาสอบอารมณ์
ไอเดีย "มีอยู่ช่วงหนึ่ง รู้..เฉยๆ เด่นชัดอารมณ์เดียว ไม่มีอะไร
สักพักรู้สึกลมหายใจหยุดไป หายใจไม่ได้ หายใจไม่ออก เริ่มทรมาน เหมือนกำลังจะตาย
รู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปไหนสักที่ มันม้วนเข้าไป แต่แล้วเกิดแว๊บ กลัว ขึ้นมา ก็หลุดออกจากสมาธิ คืออะไรคะ"
พอจ. "อ้าว แล้วกลัวอะไร กลัวตายเหรอ กลัวทำไม หากจะมาทางนี้แล้วต้องสู้ ตายเป็นตาย"

คำพูดนี้ เหมือนแสงสว่างขึ้นมาทันทีเลย
จะเจ็บจะปวด จะทรมานขนาดไหน ก็ยอมทน สู้มาตลอด คิดว่าตายเป็นตาย เอาไงเอากัน
แต่เพิ่งรู้ได้ เมื่อถึงเวลาจริงๆ หลงไปกับมันไม่รู้ทัน
แต่ต่อไปนี้ตั้งใจ จะเป็นจะตาย จะเกิดอะไร จะไม่หวั่นไหว

กลับมาปฏิบัติ พอจ. ให้เปลี่ยนโปรแกรม
เดิน1ชม.-นั่ง1ชม.
เดิน1ชม.-นั่ง45นาที
เดิน1ชม.-นั่ง30นาที
เดิน1ชม.-นั่ง25นาที
เดิน1ชม.-นั่ง20นาที
เดิน1ชม.-นั่ง15นาที
เดิน1ชม.-นั่ง10นาที
เดิน1ชม.-นั่ง5นาที
และเวลานั่ง คอยนับเวลาง่วง ว่าสัปหงกไปกี่ครั้ง
วันนี้ทั้งวันก็ปฏิบัติ
เดิน ปวดแสบปวดร้อน เพราะจากตารางเวลาทำความเพียร เดิน..เดิน..เดิน..ละก็เดินเยอะมาก
ยกขาไม่ขึ้นก็ลากเอาไปบ้าง และง่วงมาก เดินโซซัดโซเซ ดีที่ไม่ล้ม เพราะสู้กับความง่วงหนักตลอดเวลา
ยิ่งบ่าย ยิ่งดึก ...ยิ่งหนัก ก็เลือกนั่งห่างจากกำแพง เพื่อความปลอดภัย
เวลานั่งสมาธิ หลับตาปุ๊ป รู้...เฉย ไม่เอาพองยุบแล้ววันนี้ แต่สักพักง่วง สัปหงกก็นับ(เพิ่งรู้ว่าเป็นอุบาย)
นับไปเรื่อยๆทั้งง่วงทั้งเหงานี่แหละ แต่นับได้ต่อเนื่อง ไม่หลงเลข ไม่ยักจะหลับไป มันเกิด-ดับ เร็วมาก
และแปลก ออกจากการนั่งหรือเดิน ตาสว่าง สุข สดชื่น ไม่มีสักนิดว่าจะง่วง
ก็ฝึกกันหนักขึ้น เร่งความเพียร เพราะ คืนนี้คืนสุดท้าย พรุ่งนี้เช้า ปิดพิธี ไม่มีอะไรมากอีก
พักแค่กินข้าว ก็มาทำต่อทันที พูดและคุยกันน้อยลง คือไม่สนใจอะไร นอกจากงานตรงหน้า ต่างคนต่างตั้งใจ
จนทำครบกำหนดเวลาก่อนเพื่อนๆ ประมาน1ทุ่ม แต่พอจ. บอกให้รอเพื่อนก่อน
โดยกลับไปทำต่อ เดิน-นั่งอย่างละ1ชม. ก็กลับไปทำ.......เดิน1ชม.เสร็จ
นั่งลงหลับตา นั่งสัปหงกทันทีก็รู้ตามนั้นนับ1...2...3...
รู้สึกขึ้นมา ลืมตาพรึ่บ...พอจ.อยู่ตรงสายตาตรงหน้าพอดี
"นี่อะไร"เป็นคำถามที่ตั้งขึ้นมาทันที ด้วยความ ตื่นเต้น สุขมากจนต้องพยายามที่จะหุบยิ้ม เก็บอาการไม่อยู่
ก้มดูเวลาผ่านไป25นาที อ้าว..ตายแล้วเผลอหลับไป ไม่ได้นับ ต้องเริ่มใหม่หรือนี่
แวบคิดแบบนี้....แต่ก็รู้ว่าไม่ใช่
ไม่ได้หลับ ไม่ใช่แน่ แต่ยังไม่เข้าใจ เกิดอะไร *เราหายไปไหนมา
เราหลับ..ยังมีเราในเวลาที่เดินไป..จึงรู้สึกได้..เมื่อตื่นมา..ไม่มีอะไรขาดหายไป
เราดับ..ไม่มีเราอยู่ในช่วงเวลาที่เดินไป..จึงรู้สึกได้..เมื่อคืนมา..มีอะไรขาดหายไป

ความจริง...งัยครับ

ทั้งปวดหัว ทั้งโรคกระเพาะ ทั้งกระดูกทับเส้น

นับถือจริง ๆ ที่ช่างอดทนกับความเจ็บปวดที่ปรากฏได้

เอกอนมีปัญหาบริเวณหัวเข่า งอขาได้ไม่สุด นั่งขัดสมาธิไม่ได้ นั่งพับเพียบก็ไม่ได้ คุกเข่าก็ไม่ได้
ขึ้นลงบันไดพอไหว แต่ต้องมีราวบันไดให้ได้จับยึดพะยุงตัว
เข้าส้วมแบบนั่งยอง ๆ ไม่ได้
แม้ส้วมแบบนั่ง เวลาที่จะลุกก็ต้องอาศัยมีที่จับเพื่อพยุงตัวขึ้น
คือง่าย ๆ ส้วมที่เหมาะกับเอกอน คือส้วนสำหรับคนพิการน่ะ
แต่กระนั้น เอกอนก็เป็นนักกีฬาที่ยังคงเล่นกีฬาได้ดี

เวลาเห็นคนสูงอายุ และขาเขาก็ดูจะมีปัญหามากกว่าเรา แต่เขาก็ยังนั่งปฏิบัติกันได้
เอกอนก็มีวิตกข้องใจอยู่นะ ว่าจริง ๆ แล้ว เราควรจะพยายามทำให้ได้เหมือนกับคนอื่น ๆ หรือไม่

สู้ๆค่ะคุณเอกอน
เมื่อสถานปฏิบัติเปิดใหม่ ผู้ใหญ่บ้านเกณคนมาร่วมพิธีเปิดเยอะ ก็คือมากันเพราะถูกขอร้อง ส่วนมากไม่คุ้นกับการนั่งสมาธิเลย ไม่น่าเชื่อว่ารอบต่อๆมา คนที่ยังมามีอายุประมาณ80มากสุด85อยู่5-6คน(ปกติขาประจำน่าจะแค่สิบกว่า
คนดีๆแข็งแรง หายไปเกือบหมด ไอเดียเห็นแต่ละท่าน ยืนก็คงมีสั่นๆบ้าง เคลื่อนไหวเร็วหน่อยก็ต้องมีคนพยุง
นั่งกับพื้นก็ไม่ค่อยได้ หรือไม่ได้มั้งคะ ไม่เคยเห็นนั่งกับพื้น ถ้านั่งคงไม่มีแรงลุกขึ้นเองด้วยตัวเองด้วยค่ะ
เวลาเดินจงกลม ก็ค่อยจับราวหน้าต่าง เวลานั่งก็นั่งเก้าอี้ต่ำๆ
ส่วนตัวไอเดียเองก็ต้องขออธิบายหน่อย ว่าปกติก็ไม่ใช่ว่าจะเจอหลายเหตุการณ์ประดังประเดเข้ามาพร้อมกันขนาดนี้
เริ่มตั้งแต่ต้น ด้วยความอยากมา ก็แบบอยากมาก ลุ้นมาก และเจอทุกอย่างที่มากๆทั้งนั้น ก็ครั้งนี้
แต่พอผ่านพ้นมาได้ ใจมันเบา กายมันเบา ความยึดมั่นถือมั่นมันคลาย (ไปบ้าง )

ผู้ไม่รู้ก็คือไม่รู้ โง่เขลาเบาปัญญา
กิเลสมันทำงานทันที ด้วยทบทวนสักพัก กับสภาวะแปลกใหม่ ไม่เคยได้สัมผัส...ไม่เคยได้ยิน
หายไปไหน? หายไปได้ไง? เกิดอะไรขึ้น? คิดๆๆๆน่าจะหลับแหละ
ตัดสินใจเข้าไปถามพอจ. ก็พอดีกับคนอื่นๆเดินเข้ามากันพอดี ต่างคนต่างถาม จึงพูดได้บ้างนิดหน่อย
ไอเดีย"เมื่อกี้ นั่งสมาธิอยู่ ทุกอย่างดับไป ตอนจะดับไม่รู้ แต่ออกมาแล้วถึงรู้...มันดับไป คืออะไร...หลับไปใช่ใหมคะ"
พอจ. "ถ้าหลับเวลาตื่นต้อง งัวเงีย"พูดเหมือนให้เข้าใจต่อเอาเอง แต่...
ไอเดีย"เมื่อกี้ไม่ใช่หลับไปแน่..ใช่ใหมคะ"
พอจ."ไม่ใช่หลับ""ไปปฏิบัติต่อ"เสียงดุหน่อยๆ เพราะถามซ้ำๆ ไปทั้งที่คิด ไม่ใช่หลับแล้วคืออะไร?
แต่พอเริ่มปฏิบัติ ก็เหมือนตัดสิ่งที่คิด..นี้ มารู้อยู่กับปัจจุบันขณะได้
และพอถึงเวลานั่งสมาธิ
ก็ทำได้ปกติ จนสักพักรู้สึกที่..ใจ เปรียบตอนนั้นก็เหมือนดั่งเส้นใยใหมกำลังจะขาดออกจากกัน
มันแผ่วเบา..พริ้วเหมือนจะปลิวหาย..เหมือนจะหายไป..แต่ก็ดึงกันไว้ ตอนนี้รู้เลยว่า..กลัว..กลัวอะไร:b14:
ก็จนครบ1ชม. ออกจากสมาธิลุกเดิน ไปหาแม่ชี,แม่ครู ผู้มาช่วยดูแล
เล่าให้ฟัง"หนูไม่เข้าใจค่ะ หาย..ไปไหน หนูทำต่อไม่ได้"
ระหว่างนั้นพอจ. เดินผ่านและมองมา ไม่กลัวนะคะ แต่เกรงค่ะ ก็เลยหยุด เลี่ยงออกไป
เงียบ..พยายามเก็บอารมณ์..แต่ก็ไม่ได้..ทำต่อไม่ได้..หายไปไหน..รู้ๆอยู่..จะดับไปได้ไง
เริ่มรู้ได้ว่า..กำลังกลัวหลงไปทางไหน..กลัวหลงทางพระพุทธศาสนา

ก็พอดี เกิดเรื่องวุ่นวายนิดหน่อยของคนที่มาร่วมปฏิบัติ ไม่นิดหน่อย กินเวลาสักพักแหละ ก็เลยพากัน พักๆกันบ้าง
พอจ.เอาไอติมกะน้ำหวานมาแจก พอเสร็จ ก็แยกย้ายปฏิบัติ
ตัดสินใจ เข้าไปถามพอจ. ให้ช่วยอธิบาย เกิดอะไรขึ้น..หายไปไหน..หายไปได้ไง
พอจ. ถอนใจ แต่ก็กรุณาอธิบายด้วยความเมตตา
ก็เข้าใจมาประมาณว่า หากกายดับ,เวทนาดับ,สัญญาดับ,สังขารดับ,สุดท้ายวิญญานดับแล้วจะเหลืออะไร?
อืม..ก็เหมือนจะยอมรับ
แต่ต่อด้วย การดับ เป็นการละสังโยชน์3 โห.....ฟังแล้วไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ (ไม่ใช่เรานะ)..แล้วเกิดอะไร
สงสัยต่อไป
ต่อจากนี้มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น ก็ไม่ค่อยได้ปฏิบัติต่อเนื่อง
รอบสุดท้ายของคืน นั่งสมาธิ อยู่ดีๆ
ทีนี้..รู้เลยว่าถ้านั่งแล้ว..หลับไปเป็นยังไง
คนทั้งศาลาหันมามองเราจุดเดียว
พระอาจารย์รีบเดินเข้ามา"เป็นอะไร"
ไอเดีย "เผลอ..หลับไปค่ะ"
รีบเอื้อมไปเก็บ..แก้วน้ำพร้อมฝาเซรามิคใบใหญ่ข้างตัวล้มกระเด็น..ไปชนใส่เสาอีก
ดังเต็มศาลา..ทุกคนหัวเราะกันลั่น
สรุป...ไอเดียล้มทั้งนั่งเลย

วันที่6
พระอาจารย์กล่าวปิดพิธี ด้วยหัวข้อเรื่อง..การปฏิบัติสำหรับผู้มีปัญญามาก(ปัญญาแห่งความเนิ่นช้า)
จะเชื่อกันมั้ย....ไอเดีย ยังแคลงใจ(จะปาบใหมนี่) คิดระบุเลย...
ที่นี่มาปฏิบัติกันเพื่อให้ถึง...ความดับนี้ เรียกว่าพระนิพพาน มันง่ายไป..ไม่ใช่แน่..ไม่เชื่อ..
เป็นลัทธิใดมาแอบแฝงรึเปล่า คิดจนกระทั่งว่า จะไม่กลับมาปฏิบัติอีก
กลับถึงบ้าน ค้นหากูเกิ้ลคำว่า..จิตดับ ไม่เจอ,ไม่มีที่จะเข้าใจได้ แต่ไปเจอคล้ายๆเป็นคำว่าอสัญญี
รู้สึกใจเต้นแรง,กังวลมาก(ไม่ค่อยเข้าใจ คือไม่เข้าใจเหตุ แต่พอรู้ผล)
ซ้ำกับความรู้สึก เบาๆพริ้วๆ เหมือนจะดับ ยังคงเป็นอยู่ต่อเนื่อง จึงตัดสินใจ..ถามผู้ที่นับถือกัน
ระหว่างพิมพ์เรื่องราว รู้สึกขึ้นมา...นี่เรากำลังเดือดร้อน..ดิ้นรน ..เป็นทุกข์..เป็นทุกข์อะไร?
ทุกข์เพราะความยึดมั่นถือมั่น มีเรา..เป็นเรา..ตัวรู้ๆอยู่นี้ของเรา เมื่อมันหายไป..หายไปไหน..หายไปได้ยังไง
เห็นชัด..ยังอยากกกรู้ และก็รู้จริงๆ ก็คือกลัว ก็เอาอีก กลัวอะไร..กลัวทำไม..กลัวตายเหรอ
โห...แปลกแต่จริง ตอบตัวเองได้ทันทีเลย รู้ได้เลย ไม่กลัวแล้ว(สุดยอด มหัศจรรย์ใจมากสำหรับตัวเอง)
จะเป็นจะตายก็ไม่กลัว คนจะเดินเข้ามาฆ่าก็ไม่กลัว สุดแท้แต่เวรแต่กรรมของมันไป....แล้ว...กลัวอะไร?
กลัวปฏิบัติผิด..หลงทางพุทธศาสนา เอาเข้าไปนะ..คิดยังไงก็เล่า..ไม่อายหละ ยอมรับมันโง่จริงๆ
แค่คิด..ให้เดาไปถึงได้ แต่เข้าใจจริง..ไปถึงไม่ได้ ยังไม่ได้
ผู้รับฟังพูดมาว่า" เมื่อมาถูกทาง อย่าสงสัย ไปต่อ เพราะยังมีกิเลสกระซิบใจ พยายามต่อไป จิตไม่สงบ
กวัดแกว่งเพราะอะไร นำสิ่งนั้ยมาพิจารณา" จิตที่กำลังวุ่นวาย ยุ่งเหยิง แค่ได้ฟังสิ่งนี้..มันสงบพรึ่บเดียว
ก็ทบทวน..ทบทวน มีสติขึ้นมาทันที...