ทุกคนมีจุดมุ่งหมายในปฏิบัติธรรม
และคุนน้องก็ได้เรียนรู้ว่าการปฏิบัติธรรม
นำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้จริง ไม่ใช่รู้ไว้เพื่อ
ประดับความรู้ หรืออวดภูมิว่าตนรู้จักธรรมมะ
เกือบ3 ปีแล้วที่คุนน้องได้ศึกษาธรรมมะ
และรู้สึกภาคภูมิใจที่ตนได้เกิดในศาสนาพุทธ
รู้สึกเหมือนชีวิตเรา ได้เจอแสงสว่าง
ได้พบกัลยามิตร สหายธรรมทั้งหลาย
ที่คอยเมตตาชี้แนะ แนวทางการปฏิบัติ
จากเมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ เราเห็นผลการเปลี่ยน
แปลงของตนเอง ไปในทางที่ดีขึ้น จากที่แต่ก่อน
ใจร้อน ก็นิ่งขึ้น จากที่เอาแต่ความคิดตนเป็นใหญ่
ก็ยอมฟังคนอื่นมากขึ้น
รับมือกับสิ่งรอบข้างสถาณการณ์ต่างๆได้ดีขึ้น
เพราะมีสติเพราะอาศัยการ เจริญสติในชีวิต
ประจำวัน คุนน้องออกแนว พุทธจริต เป็นคนช่าง
คิด ชอบใช้ความคิด ถ้าเปรียบอีกอย่าง เหมือนคน
พูดมาก ถามมาก ไม่หยุดจนผู้อื่นรำคาญ
คุนน้องต้องมีสมถะหนุนนำคือกำลังสมาธิ
สติถึงฉับไว เฉียบแหลมขึ้น สติคุนน้องทำงาน
ร่วมกันกับปัญญา คุนน้องฝึกฝนให้สติมีกำลัง
เหมือนโปรแกรมสแกนไวรัส เหมือนตรวจจับ
ว่ากิเลศเกิดขึ้นเมื่อไหร่ ก็รู้ (แต่ไม่ใช่รู้และวาง)
แต่ใช้ปัญญา ตรวจสอบอีกทีว่าไวรัสหรือ กิเลศ
เกิดจากสาเหตุอะไร นั่นคือการที่รู้จัก พิจารณา
โดยแยบคาย (โยนิโสมนสิการ) ก็ค่อยๆลด ละ
เลิก เมื่อรู้สาเหตุจนลามไปถึงผล ก็ค่อยๆฝึกไป
ค่อยๆขัดเกลาไป ทำได้ไม่ได้ ใจเราเป็นผู้รู้อยู่
ด้วยความที่ตนชอบคิด ก็เลยชอบใช้ความคิดให้
เกิดประโยชน์ จิตเวลาเห็นเหตุไร จะชอบหยิบมา
พิจารณาตลอด อะไรเกิดขึ้น ทาง หู ตา จมูก กาย
ใจ จิตไวมาก (ไม่รู้จะอธิบายยังไง จะว่าฟุ้งซ่านก็ ไม่ใช่ จะว่าปรุงแต่งก็ไม่เชิง เพราะสิ่งนี้ เป็นเหตุให้เกิดปัญญา แต่ต้องรู้ว่าปัญญา เป็นสังขาร ตกอยู่ภายใต้กฏ อนิจจัง เกิดดับ ยึดมั่นถือมั่นไม่ได้ เมื่อรู้ก็ละ วางใจให้เป็นอุเบกขา เมื่อถึงเวลา สังขารเหล่านั่นก็ปรากฏขึ้นมาให้เราหยิบพิจารณาอยู่ดี
เปรียบเหมือนเราพอกพูนสติปัญญา และสะสมไว้ในจิต มันไม่หายไปไหนหรอก ไม่ต้องกลัวที่จะคิด
คิดโดยมีสติปัญญา ทำให้เรารู้แจ้ง แทงตลอด ถ้าฝึกฝน ไม่รู้คนอื่นเป็นอย่างไร สำหรับคุนน้องเป็นเช่นนี้นะ
เอาแต่นี้ก่อน และคุนน้องจะมาต่อ การปฏิบัติธรรม
ไม่ได้ทำให้เราคิดว่าเราฉลาด แต่ทำให้เรายอมรับ
ว่าเรายังโง่!!
) แต่จะให้ผู้อื่นฟังตน
