พึ่งมาดูกระทู้นี้ ตอนนี้คุณกบคงไม่ขี้เกียจแล้วนะครับ ก็อยากตอบสนุก ๆ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน เพราะผมคิดว่าคนส่วนใหญ่ต้องมีบางช่วง บางเวลาที่รู้สึกขี้กียจทำอะไรบางอย่าง หรือหลาย ๆ อย่างผมนี่ก็ตัวขี้เกียจติดอันดับเหมือนกันนะ เท่าที่ประเมินลองตนเองดู ผมขี้เกียจเพราบางครั้งไม่อยากทำ บางครั้งอยากทำอย่างอื่นมากกว่า บางครั้งขาดแรงจูงใจทำ...

ความขี้เกียจนี่ตรงข้ามกับความเพียร ถ้าจะขจัดความขี้เกียจก็ต้องเพิ่มความเพียรพยายามให้มากขึ้นละครับ

แล้วความเพียรจะเพิ่มได้อย่างไร

ผมคิดว่าความชอบใจ ความพึงใจ และความศรัทธาเป็นแรงจูงใจมากทีเดียว ถ้าเรามีความความชอบใจ ความพึงใจ และความศรัทธาในสิ่งใดสิ่งหนึ่งมาก เราก็จะมีความเพียรพยายามทำสิ่งนั้นมาก

ผมก็เคยขี้เกียจปฏิบัติธรรม และเคยคิดเหมือนกันว่าทำไมไม่อยากปฏิบัติ เท่าที่ลองหาสาเหตดู ผมคิดว่า
1. ผมมีความศรัทธามีน้อยไป ทำให้การปฏิบัติหย่อนยาน พอกิเลสกำเริบขึ้นมา สุดท้ายก็เลิกทำ
2. การปฏิบัติไม่ก้าวหน้า ทำแล้วไม่ได้ผล ไม่ดีขี้น เท่าที่ลองจับอาการของตนเองดู พบว่าบางครั้งเรามีความตั้งใจที่มากเกินไป ทำให้เกิดความตึงเครียด ร่างกายเกิดอาการเกร็ง จิตไม่เป็นสมาธิ ก็เลยหยุดทำ
และผมก็เคยติดสภาวะธรรมเดิมมากเกินไป คือทำได้ถึงระดับหนึ่งแล้วไม่รู้ว่าก้าวต่อไปคืออะไร ควรทำ ควรพิจารณาอะไรต่อ มันเหมือนกับเจอทางตัน อันนี้ต้องลองศึกษาหาความรู้เพิ่ม หรือสอบถามจากผู้รู้

น่าจะมีท่านอื่น ๆ เข้ามาเล่าประสบการณ์ชนะความขี้เกียจ เพื่อเป็นธรรมทานครับ

ยังมีขี้เกียจอยู่...

เรื่องแบบนี้เราไม่ต้องไปสนใจหรอกครับว่าจะขึ้เกียจหรือไม่ จะอยากหรือไม่อยากก็ตาม แต่ขอให้เราภาวนาไปตามเรื่องเป็นปกติอยู่เป็นประจำให้เกิดความเคยชิน บางครั้งอาจจะสงบ สว่างในจิตหรืออาจจะฟุ้งซ่านไป
ในบางครั้ง แต่สุดท้ายถ้าจิตเกิดเห็นธรรมข้อใดข้อหนึ่งขึ้นมาแล้ว ความศรัทธาก็จะเพิ่มขึ้นและจะ
ช่วยให้จิตมีพลังในการปฏิบัติมากขึ้นครับ (อันนี้เป็นความคิดเห็นที่ผมได้ทำมาแล้วนะครับตามที่หลวงพ่อชา
ท่านได้เคยแสดงธรรมเอาไว้น่ะครับ)

ขี้เกียจเป็นอกุศลธรรม
ข้าพเจ้าว่าแค่เบื่อๆๆๆ
อยากๆๆๆแค่นั้นเอง
ขี้เกียจเกิดแล้ว
อย่างงั้นมั๊ง
ถ้าให้เดา

...งั้นเอางี้สิ...นอนภาวนาเยอะหน่อยก็สิ้นเรื่อง...อีกกี่อสงไขยดี