ส่วนใหญ่คิดจะแก้ปัญหาก็คิดที่จะแก้ไขปัญหาแต่ผู้อื่น บางคนอวดเก่งคิดว่าแก้ปัญหาก็แก้ที่ตนเอง

ขอถามหน่อย แล้วเคยแก้ไขปัญหาได้สำเร็จบ้างไหม?

ที่จริงแล้วปัญหาเกิดขึ้นที่ต้นเหตุ ไม่มีเรา ไม่มีเขา สมดั่งที่พระพุทธองค์ทรงตรัสสอนไว้ว่า เธอไม่พึงคิดว่าสุข ทุกข์ ชอบ ชัง เฉย อันเราทำเอง ไม่พึงคิดว่าสุข ทุกข์ ชอบ ชัง เฉย อันผู้อื่นทำให้ ไม่พึงคิดว่าสุข ทุกข์ ชอบ ชัง เฉย ไม่มี แต่สุข ทุกข์ ชอบ ชัง เฉย นั้น เกิดขึ้นตามเหตุตามปัจจัย ในเมื่อรู้ไม่ทัน สุข ทุกข์ ชอบ ชัง เฉยก็จะเกิดขึ้น แต่ถ้ารู้ทันสุข ทุกข์ ชอบ ชัง เฉย ก็จะดับไป ใครแก้ปัญหาส่วนย่อยได้ คือตัวต้นเหตุคือตัว จะคิดดับๆ ปัญหาส่วนใหญ่ก็ไม่หนักหนาอะไร

จริงๆ แล้วปัญหามันเกิดที่รู้ไม่ทันแล้วไปยึดถือในชอบ ชัง เฉย บางคนถามว่าทำไมไม่แก้ไขปัญหาให้เขา
คำตอบคือ เขาเองยังไม่รู้จักคำถามของเขาเอง แล้วใครเค้าจะไปเสียเวลาแก้ไขให้ทำไม

จากสายสืบสั่งสอนนิสัยศาสตร์

เราว่า ปัญหาก็คือบททดสอบอย๋างนึงนะคะ. ส่วนไอ้สุขทุกข์เฉยรักชอบไรพวกเนี่้ย มันเป็นเรื่องของอารมณ์มากกว่า. เราไม่ยึดในอารมณ์รู้ทันอารมณ์ปัญหาเกิดเราก็ไม่ทุกข์ ตามปัญหาไม่ว่าจะมีตัวเราหรือไม่มีตัวเรา แต่ก็ต้องแก้ปัญหาอยู่ดี คนเราอยู่ร่วมกันอะไรช้วยได้ก็ช้วย ใช้หลักพรหมวิหารสี่ ช้วยได้เท่าที่ทำได้โดยไม่เก็บทุกข์ ช้วยไม่ได้ก็อุเบกขา. ไม่งั้นยิ่งปฏิบัติธรรมยิ่งกลายเป็นคนใจดำโดนไม่รู้ตัว