วันพรุ่งนี้เป็นสิ่งหนึ่งในอนาคต แต่ไม่มีใครไปถึงได้เพราะมันเป็นอนาคต
แม้แต่วันพรุ้งนี้ก็ไม่มีวันจะไปถึง พอไปถึงมันก็เป็นวันนี้ทุกทีไป

พรุ่งนี้มีอย่างไร มาถึงได้อย่างไร

เบื้องหน้ามีเพียงปัจจุบันขนะที่เปลี่ยนแปลงไป ในกระแสแห่งอทัปปัจยตา

พรุ่งนี้มีได้เพราะความไม่เที่ยง

ถ้าทุกอย่างเที่ยง จะไม่มีพรุ่งนี้ ไม่มีการหมุนของจักรวาล
ไม่มีกลางวันกลางคืน ไม่มีกาล

พรุ่งนี้ หรืออนาคต เป็นแค่ความคิดเอา...ประเมิณเอา ต้วยจิตปรุงแต่ง ด้วยนามขันธ์

ปรุงไปในแวดวงแห่งการคาดคะเนด้วยสัญญา ปรุงแต่งต่างกันเพราะสัญญาขันธ์ต่างกัน

คนในโลกนี้จึงอยู่การคาดหวังอนาคต ที่ง่อนแง่นคลอนแคลนที่สุด

ปลอบประโลมตัวเอง เหน็ดเหนื่อย ไขว่คว้าคาดเดา จนกว่าจะพบ.....การหยุด