แนบไฟล์:
9..19เส้นขัย.jpg [ 51.47 KiB | เปิดดู 1475 ครั้ง ]
มีคนถามว่า เดินมาไกลละ จะไปต่อก้อยังอีกไกล จะใช้ธรรมข้อไหน เพื่อที่จะให้ตนเดินต่อไปได้ ไปตอบเค้าแบบนี้ว่า...
.
.
.
นิพพานเป็นเหมือนเป้าหมายเหมือนเส้นชัย..เมื่อเราเริ่มเดินทาง เดินไป ไปได้กลางทางแล้ว เหนื่อย ก็นั่งพัก คิดทบทวน..
เดินไปข้างหน้าก็ยังอีกไกล มองย้อนกลับไป เราก็มาไกลเกินจะย้อนกลับ
.
.
.
พักก่อนนะ พิจารณาไป... จะช้าบ้างเร็วบ้างคลานบ้าง สักวันมันก็ถึง ไปต่อ เดินต่อ.. มันก็ถึงสักวัน มันมีความหวังในใจว่า..มันมีวันที่จะถึงเส้นชัยแน่นอน
แต่ถ้าหยุด มันจะอยู่ที่เดิม ค้างอยู่อย่างนั้น
และไม่มีวันถึงเป้าหมาย หรือ เส้นชัย ที่มีอยู่ในใจตน
.
.
.
ธรรมที่ใช้ในการเดินต่อไป คือ จิตตั้งมั่น ความเพียร..เทียบไปที่บารมีได้ จิตตั้งมั่นในจุดหมายในใจที่ตั้งใจไว้ นี่เป็นอธิษฐานบารมี ความเพียรเป็นวิริยะบารมี
ขันติบารมีในการอดทนเพียรเดินต่อไป สัจจะบารมี ตั้งใจแล้วและทำให้ได้อย่างที่ตั้งใจไว้
อุเบกขาบารมีวางเฉยต่อกิเลสที่เข้ามาทดสอบจิตใจของตน
เมตตาบารมี เมตตาตนเองเพื่อให้ตนพ้นไปจากทุกข์
ปัญญาบารมี พิจารณา ในการเดินในเส้นทางของตน ว่า..
เดินอย่างไรจึงจะเป็นสายกลางของตน
เดินอย่างไรจึงจะเดินตรงตามอริยมรรค
ที่เดินแล้วตรงต่อการให้เข้าถึงเส้นทางแห่งนิพพาน
ปัญญาบารมี จะดึงบารมีทุกตัวขึ้นมา..
เพื่อให้ตน ได้สามารถสะสมความดีให้ได้เต็มรอบ
.
.
.
ปัญญาบารมี สร้างได้ โดยการภาวนา..ขณะเราภาวนา เรามีศีลบริบูรณ์ เราก็สะสมศีลบารมี เนกขัมมบารมีไปในตัว
รวมถึงทานบารมีด้วย..เราให้ทานแก่ตนเอง
ทำเพื่อตนเองให้เวลากับตนเอง นี่ก็ถือว่าเป็นทานบารมีที่เราให้กับตน
.
.
.
การภาวนานั้นเกิดจากการปฏิบัติล้วนๆ โดยปฏิบัติตามทางหรือตามเส้นทางของปริยัติ
ที่เราได้เรียนสะสมมา ผันปริยัติให้เกิดขึ้นได้จริง
โดยการกระทำ ที่เรียกว่าปฏิบัติ
และการปฏิบัติเท่านั้น จึงจะทำให้ปฏิเวธเกิดขึ้น
....ทุกสิ่ง..ไม่พ้น..ปฏิบัติ.....
(ปฏิบัติให้ถูกทาง ที่ตรงต่อเส้นทางไปนิพาน โดยมุ่งเป้าไปที่ มีนิพพานเป็นที่ไป ในชาติปัจจุบัน)
ขออนุโมทนา สาธุๆๆ ค่ะ