“โลก เป็นโรงเรียนที่ใหญ่ที่สุด
ปัญหาที่เข้ามา คือ บทเรียน
มารทั้งหลาย คือ ครูของเรา

โลก มันสอนเรา
บางที ก็สนุกสำราญ
บางที ก็เศร้าโศก
บางทีก็ ทารุณโหดร้าย
คุณต้องเรียนให้ได้ทุกบท

จะบอกว่า ไม่ชอบวิชานี้
ไม่เรียนมันไม่ได้ เส้นทางนี้
ผู้ปฏิบัติ ล้วนผ่านมาแล้วทุกคน

ทุกข์ คือ บทเรียนที่เราต้องสอบให้ผ่าน”

-:- หลวงปู่หา สุภโร -:-






"เรารักตัวเรา คนอื่นก็รักตัวเขา
เราไม่อยากให้ใคร ทำเช่นไรกับเรา
คนอื่นก็ไม่อยากให้เรา ทำเช่นนั้นกับเขา

เราอยากให้คนอื่น ทำดีกับเราอย่างไร
คนอื่นก็อยากให้เรา ทำดีกับเขาอย่างนั้น

ขอให้พยายามคิดถึงความจริงนี้ ให้บ่อยที่สุด
เท่าที่จะมีสตินึกได้ จะเป็นคุณแก่ตนเองอย่างยิ่ง"

-:- สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราชฯ -:-







"ความกลัวสูญเสีย บางครั้งทำให้
เราตกอยู่ในสภาพไม่ต่างจาก
คนที่กอดหีบสมบัติ ที่กำลังจะจมน้ำ

ด้วยความหวังว่า จะกู้มันขึ้นมาได้
ทั้งที่ในยามนั้น การปล่อยหีบสมบัติ
เป็นวิธีเดียวที่ช่วยให้สูญเสีย น้อยที่สุด"

-:- พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล -:-





"..เกิดมาภพใดชาติใดก็ ทุกข์แย่เต็มประดา ทุกข์ตั้งแต่วันเกิดถึงวันแก่ ทุกข์จากวันแก่ถึงวันแตกดับวันตาย ทุกข์ถ้วนหน้า ไม่มีใครข้ามมันไปได้

จึงให้เรามาสนใจ ในการรวมจิตใจของเรา มาให้สงบระงับ ตั้งมั่น เที่ยงตรง อยู่ภายในดวงใจให้ได้ทุกลมหายใจเข้า ทุกลมหายใจออก จนกระทั่งจิตใจสงบตั้งมั่นเป็นสมาธิภาวนาให้ได้.."

โอวาทธรรมคำสอน..
องค์หลวงปู่สิม พุทธาจาโร





หลวงปู่โลกอุดรชื่อจริงๆ ก็ "อุตตระ"

......ฉันฟังมาตั้งนาน โลกอุดร..โลกอุดร..ใครหนอ..?
......มีวันหนึ่งก็เลยนั่งอยู่ ใครกันหนอ...?
อ้อ...พอเจอหน้าก็ร้องอ้อเลย แต่ว่าท่านพวกนี้ทั้งหมด เดิมทีต้องมาจากพุทธภูมิก่อน พอใกล้จะเต็มก็ลา ลาจากพุทธภูมิเป็นสาวก ก็เลยต้องทำงานพุทธภูมิ
ถ้าสาวกจริง เขาไม่เอาด้วยหรอก เขาทำงานเฉพาะเรื่องของเขา ที่เห็นว่ามีเยอะๆ ทำได้ก็เงียบฉี่ คืองานของเขาไม่มี พวกนี้ถ้าถึงจุดเขาเว้นงาน คือต้องทำงานตามหน้าที่

...มันมีเรื่องหนึ่งที่เราพูดกันแล้วเหมือนคนบ้า...
.......ไอ้ก่อนที่จะลงมานี่มันมีสัญญาใจ ว่าจะมาทำงานอะไร เวลาลงมาเกิดใหม่ๆ ไม่รู้เรื่องหรอก จิตไม่ถึงที่สุด ถ้าจิตถึงที่สุดกระเทาะเปลือกสัญญา อีตอนนี้แหละงานอื่นที่เคยทำมาแล้วก็โยนทิ้งหมด เอาเฉพาะงานของตน
ไปๆ มาๆ ก็ไปเจอะท่าน ไปเจอะกับท่าน ฉันอยากนึกจะเจอก็ชนปั้งเลย เมื่อชนปั๊บ ถามว่า
"เป็นพุทธภูมิมาก่อนใช่ไหม ?"
........คือว่าพวกนี้ถ้าไม่สงสัยแกก็ไม่รู้เรื่องฉัน ถ้าสงสัยก็ชนกันเมื่อนั้นแหละ ต่างคนต่างขี้เกียจด้วยกัน มันไม่เก่งแล้ว มันต้องเก่งมาตอนต้นๆ ตอนต้นก็อยากเก่ง
........ไอ้นักมวยตอนที่หัดใหม่ๆ ไปไหนกำหมัดยิกๆๆ ฉันเป็นนักมวย เอาเข้าเป็นแชมป์แล้ว เขาก็เลิก พระก็เหมือนกัน แก่แล้วก็เลิก แก่ก็มีเรื่องเด็ก ขี้เกียจ จะรู้อะไรไปทางไหนก็ตายแหงๆๆ อย่างพวกนี้ ตายแล้วจะไปไหน หาทางให้มันให้ไปแล้วไม่มาใช่ไหม ?
.........อะไรบ้าง...ที่เราจะเปลื้องความทุกข์ไอ้การเวียนว่ายตายเกิด ก็ภาวะจิตมุ่งตรงสู่นิพพาน คือไอ้การอยากรู้ อยากเห็นก็เลิกกัน แต่ว่าเหตุใหญ่มันชนกันเข้าก็ต้องรู้ สงสัยเขาก็พูดกันเรื่อยเลย โลกอุดรๆๆ คือใคร
........ก็มีคนหนึ่งบังเอิญเข้าไปพบ และก็ขอถ่ายภาพ ภาพแรกเป็นพระ กล้องเดียวกันถ่ายทีเดียว ขอถ่ายอีกทีกันเสีย มีภาพนุ่งโสร่ง ผ้าขาวม้าคาดพุงมีดเหน็บข้างหลัง
ถามมึงถ่ายอะไร ?
ฟิลม์เดียวกันครับ !
ขอถ่ายครั้งที่ ๒ แกร็ก...กันเสีย ก็ไม่เสีย ได้อีกภาพหนึ่ง ถ้าได้ซ้ำก็เสียฟิลม์เปล่าใช่ไหม ?
........พวกตกใจใหญ่ เป็นไปได้รึ เขาเป็นจะถามทำเกลืออะไร ก็เพราะมันเอง มันเห็นเอง ถามเป็นไปได้หรือ เป็นไปได้แล้ว ไม่น่าจะมาถามเลย
พระโสณะอุตตระ
........"โลกอุดร" ชื่อจริงๆ ก็ "อุตตระ" พระที่นำพระไตรปิฎกเข้ามาสุวรรณภูมิ อุตตระกับโสณะ หลังจากที่พระพุทธเจ้าปรินิพพานไปแล้ว...ถ้าถามว่าอยู่ได้ยังไง อย่าลืมคำหนึ่ง พระพุทธเจ้าตรัสว่า
"ผู้ใดถ้าคล่องอิทธิบาท ๔ สามารถจะอธิษฐานร่างกายอยู่ถึงกัปหนึ่ง"
.......อย่าลืมนะผู้ที่คล่องอิทธิบาท ๔ คือ พระอรหันต์ พระอนาคามีนี่ถือว่ายังไม่คล่อง เพราะอะไร ยังตัดสังโยชน์อีก ๕ ไม่ได้ ถ้าพระอรหันต็ก็ถือว่าคล่อง ไอ้คล่องไม่ใช่ว่าเฉยๆ ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา อั๊วะก็ว่าได้นี่...นี่ไม่ได้นะ"
จาก : หนังสือ ธัมมวิโมกข์ ปีที่ ๖ ฉบับที่ ๕๖ หน้า ๔๗-๔๘