...ความเท่าทัน...

เราควรให้ความสำคัญกับการเท่าทัน..

เท่าทันความคิดตัวเองในตอนนี้ ว่าคิดนึกอะไรอยู่..

เท่าทันการพูดการโพสของเรา ว่า ตอนนี้ มันเป็นยังไง..

คิดนึก พูดออกไป เบียดเบียนเขาไหม..พูดแล้วจะเกิดผลอะไรตามมา..

ขณะที่นึกคิดในการเบียดเบียนเขานั้น..กิเลสตัวไหนเกิดในจิตเราบ้าง..

มีตัวไหนบ้างทำงานอยู่ 1234..ว่ากันไป..



การเท่าทันความคิดตัวเอง

ทำให้เราได้นึกคิดให้รอบก่อน ก่อนลงมือทำสิ่งใด..

ทำให้เราเห็นตัวเอง ว่า สิ่งที่เกิดในจิต ขณะที่เราคิดนึก มีอะไรบ้าง..

มันทำให้เกิดการทบทวนตัวเอง เกิดการยับยั้งช่างใจ

และสามารถหาหนทางแก้ไขจิตตัวเองได้ทัน ก่อนที่เราจะลงมือสร้างกรรมลงไป..

ปัญญาจะค่อยๆเกิดขึ้นมา เมื่อเราเท่าทันความคิดของตัวเอง


หรือ


เมื่อเราลงมือกระทำกิจใดๆแล้ว

การรู้เท่าทันกิจที่เราได้ลงมือกระทำลงไป

จะทำให้เราเกิดความไม่ยึดถือมั่นในกิจนั้นๆ

ด้วยปัญญาที่เกิดขึ้นทุกขณะๆที่เราลงมือทำกิจ
.
.
.
การเท่าทันความคิดตัวเอง หรือเท่าทันการกระทำของตัวเองที่ขณะทำอยู่นั้น

มันเป็นผลของการฝึกสติ ตามฐานกายเวทนาจิตธรรม ที่พระสัมมาฯได้บอกสอนไว้

เมื่อฝึกจนมีสติมีกำลัง ผลจึงเกิดขึ้น ความเท่าทัันเกิดขึ้น
.
.
.
เราจึงสามารถนำมันมาใช้ได้

...อรูปฌาน...

เมื่อเราเดินอรูปฌานไปเรื่อยๆ จนสุด..เมื่อสุดกำลังอรูปณานจะทะลุ..ทะลุไปเจอสมมุติ

เมื่อเจอสมมุติ จะอยู่ในสภาวะเอ๋อ..เอ๋อเพราะสภาวะสมมุติ

ให้ตั้งสติ ให้รู้ตัวให้มากในช่วงนี้..อย่าไหลไปกับสภาวะสมมุติ

บอกตนเองให้รู้ระลึกเสมอว่า..ที่เราเจอสภาวะแบบนี้ เพราะเกิดจากสภาวะที่เห็นอรูปเต็มอัตรา
.
.
.
แจ้งในอรูปแล้ว
.
.
.
เมื่อชัดในอรูป จนไปชัดที่สมมุติ..มันจะวนอยู่อย่างนี้ไม่มีกำลังไปต่อได้
.
.
.
ให้ถอนกำลังอรูปลง เพราะกำลังอรูปไม่มีกำลังผลักดันให้เราเดินไปต่อได้

เมื่อเริ่มวนในสมมุติและหาทางออกไม่ได้

ให้ถอนกำลังลงมารูป ในรูปฌาน ให้วนอยู่ในขันธ์ห้า

ยึดรูปเป็นหลักใหญ่ เพื่อเพาะกำลัง และพิจารณาให้เกิดปัญญา

ปัญญาที่เราพิจารณาในรูป ในขันธ์ห้านี่แหละ จะเป็นตัวส่ง กำลังของปัญญาญานของเรา

ให้มีกำลังให้คมขึ้น
.
.
.
อย่าสนใจอรูปฌาน..ให้ยึดรูปฌาน ให้วนอยู่ในกายเป็นหลัก

จะพิจารณาในหมวดสติปัฎฐานสี่ก็ได้ แต่ให้อยู่ในหมวดกาย เพราะหมวดกายมี 6 บรรพให้พิจารณา

ที่บอกว่า อย่าสนใจอรูปฌาน เพราะเมืื่อจิตเราเผลอ มันจะไปอรูปฌานได้เอง

แต่พอรู้สึกตัว ให้ถอนอรูปฌานนะ..ลงมาอยู่ที่รูปฌานเสมอ

เพื่อฝึกจิตให้ชินกับรูปฌาน ชินกับการพิจารณาขันธ์ห้า

เพราะในอรูปฌาน ไม่มีรูปขันธ์ให้พิจารณา..และไม่มีกายเวทนาจิตธรรมให้พิจารณา

ให้เกาะรูปขันธ์เข้าไว้..เพื่อพิจารณา กาย เวทนาจิตธรรม ที่มีอยู่ในขันธ์ทั้งห้า
.
.
.
เมื่อเผลอมันจะไปอรูปฌาน พอรู้สึกตัว เราจะถอนลงมารูปฌาน

พอเราทำจนจิตชิน พอนึก มันจะลดกำลังลงมาที่รูปฌานได้เอง

เมื่อนึกบ่อยๆ จนจิตชิน ต่อไปมันจะเพิกรูปฌานได้ เป็นอัตโนมัติ

เพืยงครั้งแรกๆที่เราต้องฝึกให้จิตเกิดความเคยชิน ให้ลงมาที่รูปฌานเสมอๆแค่นั้นเอง
.
.
.
กลับมาที่อรูปฌาน..เมือจิตเราเผลอ มันจะไปตามความเคยชินไปที่อรูปฌาน

มันจะไต่ไปเรื่อยๆ ตั้งแต่รูปฌานหนึ่งจนไปถึง อรูปฌานหนึ่ง จนไปถึง อรูปฌานสี่

จนทะลุอรูปฌานสี่ ไปเจอ สภาวะสมมุติ ถึงตอนนี้กำลังเราจะเพิ่มขึ้น

สามารถพิจารณาธรรมในสภาวะสมมุติได้มากขึ้น เทียบรูปกับอรูปในจิต ได้มากขึ้น

เห็นได้รอบขึ้น...กว้างขึ้น...เมื่อตันในสมมติอีก ให้เพิก หรือถอนกำลังลง

ลงมาอยู่ที่รูปฌานหรือในขันธ์ห้าในกายอีก...ทำแบบนี้ซ้ำๆ จนกำลังพอ..
.
.
.
่จนท้ายสุด เมื่อเราถึงสภาวะสมมติ เราสามารถพิจารณาธรรมในสมมุติได้

เห็นรูปและอรูปได้ชัด เทียบกันชัดเจน ปัญญาเราเกิด ในกาย

เห็นชัดว่า อ่อ ขันธ์ห้าเราก็สมมุติ เขาและเราเหมือนกัน..

เหตุใดเราจึงโง่ มีการเปรียบเทียบเกิดขึ้น ว่าเขาดีกว่าเรา เขาเสมอเรา เขาโง่กว่าเรา..
.
.
.
แท้จริงเราโง่เอง..

ทั้งๆที่ขันธ์ทั้งห้าทั้งเขาและเราเหมือนกันแท้ๆ แต่เราก็ยังมีการเปรียบเทียบอยู่นั่นแล้ว

เทียบสิ่งสองสิ่ง เทียบเธอและฉันอยู่เสมอ...

พิจารณา ให้รอบให้แจ้งอย่างนี้ ในที่สุดก็จะหลุดภาวะการเอ๋อ ของสภาวะของสมมุติได้
.
.
.
กำลังที่ทำให้หลุดสภาวะสมมุติ หรือการเอ๋อได้ เกิดจากการพิจารณาในกาย

กายในกาย ในขันธ์ทั้งห้า เท่านั้น...มันจึงมีกำลังผลักดันให้เราไปแจ้งในอรูปได้มากขึ้น

ไม่ใช่ อรูปฌานมีกำลัง แล้วจะผลักดันให้หลุดสภาวะสมมุติได้
.
.
.
อรูปฌานสุดแค่ อรูปสี่ แล้วก็นิ่ง นิ่งแล้วก็ถอนกำลัง..

มันไม่ต่างกับ เมื่อเราถึง รูปฌานสี่ และจมแช่อยู่ในสภาวะนั้นจนอิ่ม แล้วถอนกำลังลงมาหรอก

จิตอิ่มแล้วมันก็ถอนของมันเอง อรูปฌานก็เช่นกัน...มันจึงเกิดอาการ..วน..เกิดขึ้น..
.
.
.
วนแล้ววนเล่า ใน รูปฌานหนึ่ง ถึงอรูปฌานสี่..วนอยู่อย่างนี้ตลอดปีตลอดชาติ

ไม่ต่างกับพระอาจารย์ทั้งสองของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเลย

กำลังที่ผลักให้ออกจากสมมุติได้ มีทางเดียว คือ ลงมาพิจารณาขันธ์ทั้งห้า

มาอยู่ในรูป...มันเป็นทางเดียวที่ถึงจะทำให้เราเดินต่อ

ทะลุทางตัน ของเราให้เดินไปต่อได้

การเท่าทันความคิดตัวเอง หรือเท่าทันการกระทำของตัวเองที่ขณะทำอยู่นั้น

มันเป็นผลของการฝึกสติ ตามฐานกายเวทนาจิตธรรม ที่พระสัมมาฯได้บอกสอนไว้

เมื่อฝึกจนมีสติมีกำลัง ผลจึงเกิดขึ้น ความเท่าทัันเกิดขึ้น



พี่สายน้ำเมยคะ

อันนี้เม งง มากเรยค่ะ

ว่าความเท่าทัน ที่พี่สายน้ำเมยได้พูดมานั้น นั้น คืออะไรกันแน่


เป็นสติ ที่ความคิดออกมาเท่าไร มากเท่าไร นานเท่าไร ก็มีกำลัง ที่จะติดตามไปกะความคิดไป จนเท่ากัน ทันกัน กะความคิด
หรือเปล่าคะ ?

"มันเป็นผลของการฝึกสติ ตามฐานกายเวทนาจิตธรรม ที่พระสัมมาฯได้บอกสอนไว้"


อันนี้เม ก็ งง มากเรยค่ะ

ว่า "ฐานกายเวทนาจิตธรรม "

คำว่าฐานนี้ อยู่ที่ไหน ลักษณะ ยังไงคะ ?