บางทีอ่านคำถาม เอกอนก็จะยังคงมีความงงงงคำถามอยู่บ้าง
คือเรื่องความอุ่นใจ 4 มันคงจะมีพัฒนาการของมันน่ะ
จากความเชื่อว่าทำดีจะได้ดี ก็เป็นความอุ่นใจว่าทำดีจะต้องมีทีไปอันดี
จากความอุ่นใจที่คุ้นชิน มันก็เป็นความไม่กังวล มันจะมีความลาดไปของพัฒนาการของมัน

ความอุ่นใจ 4 มันเป็นการชี้ไปในผลไปในอนาคต
ซึ่งในการปฏิบัติ เราต้อง ตัดอาลัยในอดีต ตัดอาลัยในอนาคต

ซึ่งไม่ได้อยู่ในธรรมบท อุ่นใจ ว่าจะต้องตัด
แต่มันเป็นสิ่งที่อยู่ในธรรมบทอื่น เพื่อการก้าวข้ามผ่าน

การตัดความกังวลไปในอดีต-อนาคต
จิตจะตั้งอยู่ในช่วงเวลาที่เหมาะสม ที่จะรับรู้ผล
อย่างเราเดิน ๆ ไป แล้วเรายื่นแอปเปิ้ลให้เด็ก เด็กหันมาทำหน้าแปลกใจ
แต่ก็ยืนมือมารับ ส่งยิ้มกว้างกลับมา พร้อมกับกล่าวขอบคุณครับ ...
ผล ณ เวลานั้นที่ปรากฎ ความไม่กังวลไปในอดีต และอนาคต มันทำให้จิตซึมซับกับผล ณ ปัจจุบัน
ณ ช่วงเวลานั้น ถ้าใคร In จัด ๆ บางทีก็อาจจะรู้สึกแทบจะเหมือนว่า
เรากับเด็กมีการเชื่อมใจสู่ใจ ชั่วขณะ

ซึ่งถ้าเราไปคิดถึง สวรรค์ นิพพาน โน่น นี่ นั่น
เราจะเห็นผลที่อยู่ต่อหน้าที่กำลังปรากฏเป็นสิ่งที่ไม่ใช่
เราจะไม่เข้าไปสัมผัส และไม่เข้าไปซึมซับมัน อาจะเข้าไป
แต่ทิฐิมันจะดึงเราออกไป เพราะมันมองว่า ไม่ใช่

นี่คือการเปรียบเทียบกับสิ่งที่มองเห็น จับต้องได้

ในเรื่องของการปฏิบัติ มันก็จะคล้าย ๆ กับว่า เราจะทำยังไง
ให้ธรรมชาติเปิดรอยยิ้มกลับมาให้เรา และทำให้เกิดความรู้สึกที่เราเป็นหนึ่งเดียวกับธรรม
ถ้าได้ทำแล้ว และมันปรากฏ ก็แค่ซึมซับสิ่งที่ปรากฏ ณ ตรงนั้น ตอนนั้น
ผู้ปฏิบัติต้องทรงตัวอยู่ในอารมณ์ปัจจุบันที่ปรากฏ ไม่ให้ทิฐิใดลากไป

แล้วคราวนี้จะบอกอะไรกับตัวเอง ก็ค่อยบอก เน๊อะ

คือ เราสัมผัสอยู่กับธรรมชาติอยู่ตลอดเวลา
ก็แค่สัมผัส ก็จะเหมือนกับเราฟังเด็กพูดน่ะ เขาจะเดินเข้ามาสะกิดเราบอก
ขอน้ำส้มด้วยครับ

เมื่อปฏิบัติไปถึงระดับหนึ่งแล้ว ผู้ปฏิบัติจะได้รับแรงสะท้อนจากธรรมชาติ
และเมื่อปฏิบัติ ทวนกระแส นั่นคือ วิถีมันจะเป็นการค่อย ๆ คืนสู่สามัญ
กระแสของเราไปแตะกับธรรมด้วยวิถีสลัดคืน
ธรรมก็สะท้อนกลับมาหาเราด้วยพลังนั้น เหมือนเอกอนยิ้มให้อ๊บซ์ อ๊บซ์ก็ยิ้มกลับ
เมื่อเรากำลังสลัด ธรรมก็สะท้อนพลังกันกลับไปกลับมา
และธรรมจะสะท้อนสิ่งที่เป็นแรงที่เรายังยึดเหนี่ยวออกมาให้เราเห็น
ที่เห็น เพราะ เมื่อเราเดินจิตทวนกระแส ถ้าหากว่าสิ่งใดที่เกาะติดอยู่และเดินตามกระแสอยู่
จิตจะเห็น แล้วเขาจะรู้สึกคัน ๆ เอง

สาธุ ครับท่านกบเจริญใจดีแล้วครับ

ทำให้ผมนึกถึงอย่างหนึ่งว่า พระโพธิสัตว์ทุกพระองค์ต้องสบพลูกเมีย (มีในพุทธวงศ์) เพื่อทานบารมีโดยไม่หวั่นไหว นั้นต้องเป็นเพราะบารมีท่านสะสมมามากจนถึงคราวที่ควรสละใช่มั้ยครับ

สาธุ สาธุ สาธุ

อย่างนี้เราต้องทำมากเท่าไหรหนอถึงจะเต็มกำลังใจได้เนาะท่านกบ หรือต้องทำจาคานุสสติบ่อยๆหากเราไม่รู้บุพกรรมตน



เช่นว่า..สมมติว่าคุณกบไม่รู้ธรรมไม่รู้พระพุทธศาสนา เมื่อสมัยยังหนุ่ม ยังไม่มีภรรยา ได้คบหาสาวสวยคนหนึ่งหมายหมั้นกันไว้ แล้วมีอันต้องเลิกรากันไปตามปะสาวัยรุ่น คุณกบก็เสียใจ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ มีใจเข้านึดครองสาวสวยคู่หมายหมั้นคนนั้นไม่ขาดกัน ยิ่งผูกยิ่งเสียใจทุกข์ทรมานแทบใจจะขาดดิ้น มาวันหนึ่งคุณกบเห็นสาวสวยกับแฟนใหม่โดยที่ใจยังยึกครองอยู่ทำให้ทุรนทุรายใจนัก ปารถนาให้เขากลับมา กลับมา กลับมา ไม่ยอมให้จากไป แต่ทำทุกวิธีก็หมดหนทางกลับคืนมาดังเดิม คนกบเสียใจระทมช่วงขณหนึ่งเกิดความรู้สึกนึกคิดแว๊บขึ้นว่า ขณะที่ใจคุณกบเข้ายึดครองสาวสวนนั้นคุณกบทุกข์ ในขณะเดียวกันเมื่อคุณกบเอาใจเข้ายึดครองเขาทั้งๆที่เลิกรากันแล้ว เมื่อเขาไปมีอะไรกับใคร ก็เท่ากับเราทำให้เขาผิดประพฤติผิด เพราะใจเรายังครอบครองเขาอยู่มีเขาในอานัติใจตนด้วยความเป็นคู่หมั้นคู่หมายนั้น ดังนี้แล้วหากเรายังเอาใจเข้ายึดคนองเธออยู่ไม่เพียงแต่เราที่ทุกข์ แจ่ยังทำให้เธอต้องมัวหมองด้วย หากเรารักเธอจริงเราก็ควรจะเอื้อเฟื้อสงเคราะห์แก่เธอ ทพความสละเธอเสียเพื่อความเศร้าหมองกายใจจะไม่เกิดมีแก่เธอ คุณกบก็ทำความสงเคราะห์นั้นแล้วสละคืนเธอไปให้มีชิวิตมีอิสระสุขที่เธอหมายปอง

แต่ขณะนั้นท่านกบกลับเกิดความรู้สึกวืดขึ้น แล้วเกิดกิริยาที่ตัด ดับ ว่างโล่ง ไม่มี จิตเปลื้องจากความหวงแหน ไม่มีใจเข้ายึดครองเธออีก คุณกบดำรงอยู่ด้วยจิตเกษมเปรมปรีย์ เบาเย็นใจ ซาบซ่านกายใจไม่เร่าร้อน

อย่างนี้ถือเป็นบารมีทานแสดงผลด้วยไหมครับ เพราะมีทานสะสมมาด้วยในกาลก่อน แม้เราจะไม่รู้ระลึกชาติไม่ได้ก็ตาม แต่เมื่อมันมีมากแล้วถึงคราวมันแสดงออกมาเอง..


..ถ้าจะกล่าวถึงความรู้สึกของพระโพธิสัตว์กับเรามันเทียบไม่ได่เลยเราแค่เศษในเศษในเศษฝุ่นติดปลายพระบาทของพระองค์ ผมเพียงแต่เทียบเคียงถึงความรู้สึก การกระทำในทางนี้ๆเป็นต้นหรือไม่

..คิดต่อตามปะสาคนหล่อครับท่านกบ อิอิ

แต่ละคำถาม คำตอบมันยาวนะ

เพราะ แต่ละอย่างมันก็มีพัฒนาการ
เริ่มต้นปฏิบัติจะศีล ก็ศีลทะลุ ปะปุกันไป
มันก็เริ่มจาก ห้าม ถ้าแค่ ห้าม ไม่มีกำลัง
ก็ต้องเอาความเชื่อเรื่องบาป-บุญ เอาพรหมวิหารมาลากจูง
เมื่อมันเริ่มจะ ทรงตัวในศีลได้แล้วทางกาย-ทางวาจา
แต่ก็จะเห็นงานต่อไปที่ต้องทำ เพราะทางใจมันก็ยังมีของขึ้น

แต่นั่น กาย(วาจา) ระงับ นั่นแสดงว่า อาการทางกายสงบลงแล้ว
ซึ่งเมื่อมันสงบ ก็จะเป็นช่วงเวลาที่
ผู้ปฏิบัติเห็นชัดขึ้นว่ามันจะ ไม่สงบ มันก็เริ่มแสดงออกมาทางใจนี่ล่ะ

ซึ่งการทำศีล/พรหมวิหารให้เจริญ ตรงนี้ มันไม่ได้เล่นที่ศีลหรือพรหมวิหารโดยตรง
มันเป็นการไป พิจารณาในเรื่อง กิเลส
และ กิเลส ที่จะถูกหยิบนำมาเล่นตอนนี้คือ การพิจารณาในเรื่อง กามคุณ
คือ อารมณ์เกิดขึ้นที่จิต เห็นแล้ว แต่ผู้ปฏิบัติควบคุมไม่ให้มันส่งออกไปทาง กาย-วาจา ได้
ก็เป็นช่วงเวลาที่ จิตจะได้หยิบเอาอารมณ์นั้น ๆ ขึ้นมาพิจารณา กามคุณ
เชื่อเถอะว่า ทุกคนมีเรื่องให้พิจารณาเยอะ

ซึ่ง ศีล กับ พรหมวิหาร ก็จะเจริญขึ้น

การปฏิบัติที่เอกอนเข้าใจ คือ การใช้ธรรมเข้ามาพิจารณาขัดเกลาน่ะ



ปล.ไว้ก่อน ความเห็นเอกอนอาจจะเพี้ยน ๆ แปลก ๆ ไปมากบ้าง น้อยมาก
คือ เอกอนก็พยายามว่าไปเรื่อยตามความเข้าใจ

ผู้อ่านที่ติดตาม อะไรที่พองามก็พิจารณาไป
อะไรที่เกินงาม ก็ละไว้ อย่าเก็บไปพิจารณาให้รก น๊ะจ๊ะ

สาธุ สาธุ สาธุ ท่านเอกอนกล่าวไว้ดีแล้วครับเป็นการสืบต่อที่เจริญใจยิ่งครับ

----------------

5555 เราสนทนาธรรมให้เป็นความรู้แก่ผู้เข้ามาอ่าน แล้วเพื่อความเจริญใจ สั้น ยาวไม่สำคัญครับ
หนุกหนานๆๆๆๆ

อิอิ

A-Gard อาลัย ลูกเมียเหย๋ออออ

กล่าวถึงทำเนียมปฏิบัติในพุทธวงศ์น่ะครับ อิอิ โดยปรกติคนมีครอบครัวก็ต้องรักครอบครัวอยู่แล้ว อิอิ แต่เมื่อถึงจุดมันจะเห็้นอีกอย่างการสละหรือละนี้เพื้อเกื้อกูลเพื่อจะนำพาลูกเมีบ พ่อ แม่ คนที่เรารักถึงอมตะธรรมไม่ต้องทุกข์อีก

แต่ถ้าเป็นเทพเจ้า มหาเทพนี้ทรงมีเมียมีลูกได้ใช่มะครับ

อันนี้ รออ๊บซ์ มาตอบบบบบ ^^

จริง ๆ อยากอ่านความเห็น ตั๊บ ด้วย

ไม่รู้จิ่ ถ้ามีโอกาสเจอ จะลองถามให้นะ ถ้าคุยกันรู้เรื่องนะ

เวลาที่ยุงกัด แล้วเรารู้สึกคัน เรายังเกาถูกที่

เรื่อง ธรรม เช่นกัน รูป-นาม ผู้ปฏิบัติรู้แน่ว่า มันคันตรงไหน

และต้องเกา หรือ ต้องทำยังไง ให้หายคัน

ตอนกำลังตรึกทบทวนหากระบวนการเกา และตอนที่ลองลงมือเกา
เราไม่รู้หรอกว่าเกาอย่างนั้นแล้วจะหายคันหรือไม่

แต่เมื่อ หายคัน นั่นล่ะ

ก็รู้ว่า หายคัน

เพราะ เกา แล้ว หายคัน บางครั้งจึงมีการเอา การคัน กับ การเกา มาเชื่อมต่อกัน

แต่ การคัน-การเกา-การหายคัน จะเป็น ปัจจัยอันแท้จริงต่อกันรึเปล่า ก็ยากจะบอกได้

เพราะ บางที อาการคันอาจจะหายไป เพราะอาการแผลติดเชื้อเป็นหนองเกิดขึ้นมาแทน
ก็ขยับกรรมวิธีจาก การเกา มาเป็น รักษาแผลติดเชื้อแทน



ความอุ่นใจ จึงต่างกันไป มั๊ง เน๊อะ

มันเหมือนเส้นเชือก...เส้นใย...ที่ตอนแรกมันไม่ปรากฏ...แต่พอขยับจะจากไป...เส้นเชือกที่โยงกับสิ่งนั้น..มันก็ตึงขึ้นมา..ก็รู้เองว่า..อ้อ..มันโยงกับสิ่งนั้น..มันโยงกับสิ่งนี้...มันก็รู้แต่ว่าต้องจัดการกับเชือก..เท่านั้น

มีใยเส้นหนึ่ง...เหนียวหนืด...ยึดได้...พุ่งไปสุดขอบนอกโลกก็ยึดกับโลกยึดสุดขีดก็ไม่ยอมขาด...จะเอากรรไกรมาตัดแล้วเชียว..ความคิดหนึ่งก็แว๊บขึ้นมา แห่ม..มันจะบรรลุง่ายเกินไป เด้วจะไร้รสชาติ...ขอมาวาดลวดลายซะหน่อย..

ที่จริงแล้ว...มันไม่มีอะไรมากเลย...มันอาลัยอาวรณ์โลก..แค่นั้นเอง

ที่ต้องชี้ให้จิตเห็น..ว่า..นี้ทุกข์..นี้เหตุของทุกข์..นี้ทุกข์..นี้เหตุของทุกข์..ซ้ำ ๆ ๆ ๆ...ก็เพื่อแค่ตัดอาลัยในโลก

ทำไมมันถึงอาลัยในโลก?....ก็แค่เพราะมันเห็นว่า..จะดีมีความสุข..แม้แต่จะสำเร็จ..มันก็คิดว่า..สำเร็จแบบนั้นดี..แบบนี้ดี..เล้ย..
สัณชาติญาณก็ทำแต่งานมุ่งสู่โลกอย่างเดียว...เอกอนใช้คำอะไรนะ...อุปนิสัยใช่มั้ย?

ทำไมมันจึงคิดว่า...โลกจะดีมีความสุขละ?...ก็แค่มันโง่...

แหมมมม...ธรรมกระทู้นี้
มีหนังกะติ๊กด้วย

หนังกะติก..สนุก..หนา..



คิดสละหรอ?..เปล่า..

เสียใจกับเธอ..ที่เธอไม่ได้คนดีดีอย่างเรา..ต่างหาก..

การสละ..เป็น....ต้องเข้าใจธรรม..
เมื่อเข้าใจธรรม..ลึกขึ้นไป..ลึกขึ้นไป..ก็จะสละได้เป็น...ละเอียดขึ้นไป..ละเอียดขึ้นไป..ตามกำลังความรู้

ตอนผมพยายามจะรักษาศีล...ก็มีที่ปรึกษา..ที่ปรึกษาก็บอกเสมอๆ..ว่า..ต้องมีพรหมวิหาร..ก็จะรักษาศีลได้เอง

ผมมองที่ตัวเอง..ก็ว่า..พรหมวิหารเราก็มีแล้วนี้น่า..

แต่..ก็เชื่อที่ปรึกษา..ละว่า..ต้องมีพรหมวิหาร...
แล้ว...ดูยังงัยว่า..มี..หรือยังไม่มี..555

ก็..ทำอยู่นาน.ล้มลุกคลุกคลาน...ไม่สำเร็จสักที.. ศีล..นี้นะ
เหลือข้อเดียวอยู่นั้นแหละ...ข้อ5
ทุกข์..หนักเลย

ไปวัดไปวา..หลายปี..ก็เพื่อหาหมัดเด็ด..มารักษาศีลนี้แหละ..

สุดท้าย..ก็เจอหมัดเด็ด..
"มันทุกข์..แล้วจะทำมันไปทำไมละลูก "
(..ผิดศีลแล้วมันทุกข์..แล้วจะผิดศีลไปทำไม)

ใช่...มันทุกข์..แล้วจะทำมันทำไม..แจ๋ว..แจ๋ว..

กลับบ้านมา..ก็คิดซิทีนี้..จะทำงัย...ไปเจอเพื่อน..มันทนเพื่อนอ้อนไม่ได้แน่..

ก็..กดไม่ออกไปไหน..จนกระทั้ง..แน่ใจแล้วว่า..ต่อให้เพื่อนๆอ่อดอ้อนยังงัย..ก็ทนได้แน่แน่..ถึงได้ออกจากถ่ำ..นั้นก็ปาเข้าไป 3 เดือน

ศีล...แรกเลย..มันต้องกดข่มใจก่อน..ละ