ข้อ 1. เอกอนเห็นว่าต่างคนต่างก็แสดงถึงการเห็นคุณแห่งการเจริญไปในธรรมอันเป็นกุศลน่ะ

ข้อ 2. เอกอนเห็นอ๊บซ์ กับ อากาศ มีแบบแผนในการเจริญธรรมอันเป็นกุศลน่ะ
คือมีการเจริญอย่างเป็นรูปแบบ ดูมีรูปแบบการศึกษาธรรมจากครูบาอาจารย์
การแสดงอะไรออกมาดูจะมีความละเอียดละออ และมีหลักการ
ดูมีการฝึกฝนเรียนรู้อย่างมีแบบแผนน่ะ
ส่วนเอกอน เหมือนเป็นการเจริญธรรมมาแบบ เป็นการปลูกฝังมาแบบชาวบ้าน ๆ น่ะ
เหมือนตาสีตาสาสอนลูกน่ะ แต่เป็นการนำ ธรรมแบบชาวบ้านมาใช้กับชีวิตประจำวันจริง ๆ
ซึ่งแม้ไม่มีความรู้ทางตำรามากนัก แต่การเจริญในธรรมมันเป็นไปโดยลำดับเอง
แบบน้ำซึมบ่อทราย ... ... เดาไปโน่น

ข้อ 3. ทั้งอากาศ และ อ๊บซ์ ต่างเป็นผู้ที่มีความรู้ มีการศึกษา
มีการเข้าหาครูบาอาจารย์ ที่ให้ธรรมชี้แนะ แนะนำ สั่งสอน
หรือมีครอบครัวที่เป็นผู้รักการปฏิบัติธรรม จึงมีการเจริญในธรรมที่เป็น step ชัดเจน
ส่วนเอกอน ... มาแบบลูกทุ่ง ๆ น่ะ

แต่ทั้งหมดก็ดูจะไหลลงไปในเส้นทาง ทาน ศีล ภาวนา

ดูทุกคนจะเห็นโทษ และเห็นแววของความ หน่าย ความคลายกำหนัด

:b32:

เห็นอีกอย่างที่เหมือนกัน การไม่ยกตนข่มท่าน

คำถามข้อนี้มันปัญญาล้วนๆนะครับ ลองมองนอกกรอบเรื่องราวสิครับ ลองเปลี่ยนวิธีคิด คิดแบบพระอริยะสัจ ๔

๑. ที่เขาพูดแบบนั้นเพราะเขามีความรู้สึกอย่างไรอยู่ พูดเพื่ออะไร จะสื่ออะไร หรือสื่อถึงสิ่งใด
๒. มีเหตุปัจจัยในความเป็นมาอย่างไร หรือ ความต้องการของใจเขาคืออะไร จึงทำให้เขาพูดออกมาอย่างนั้น
๓. ผลจากคำพูดเขานั้นน้อมเป็นไปในทิศทางใด
๔. มีเหตุปัจจัยแนวทางให้สืบต่อไปสู่ผลตามทิศทางนั้นๆอย่างไรบ้าง

$$ ระดับผู้บริหารยังรู้ไม่ได้แบนักปฏิบัติธรรมเลยนะครับ อิอิ ถ้าเราใช้ปัญญาแก้ปัญหา ไม่ใช้ความรู้สึก $$


[----------------------------------------------------------------------------------]

นี่คำถามอีกข้อแล้วใช่มั๊ยยยย

นี่คำถามอีกข้อแล้วใช่มั๊ยยยย



ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

คือจริง ๆ พูดเรื่องธรรมนั้นยาววววว

ค่อย ๆ ว่าไปแบบไม่มีลำดับละกัน

แต่ กระทู้นี้ต้องยอมรับว่า การสนทนาดำเนินมาได้ด้วยดี
ผู้สนทนาแต่ละคนต่างรักษาสภาพแวดล้อมการสนทนา ประคองการสนทนา

เหมือน บัณฑิต พึงสนทนากัน

แม้เอกอนมีความรู้น้อย แต่ อ๊บซ์ กับ ผักกาด ก็ไม่เคยยกภูมิธรรมมาข่มเอกอน
มีการถ้อยทีถ้อยอาศัย การสนทนาที่อัตตาไม่ล้ำหน้า
คือ ไม่ได้หมายความว่าผู้ที่สนทนาในที่นี้ จะไม่เหลืออัตตา
เพียงแต่ เป็นการสนทนาที่เราต่างไม่เอาอัตตามาเข่นกัน
ต่างฝ่ายต่างสนทนาด้วยความเคารพในกันและกัน ให้เกียรติกัน รับฟัง เปิดใจ เข้าใจ
ฯลฯ
ทำให้การสนทนาเป็นไปอย่างค่อนข้างราบรื่น และเป็นมิตร



ดังนั้น ประการ 1 คือ อัตตา ยังความเดือดร้อน นั่นก็สมเหตุสมผลด้วยประการฉะนี้

[๒๙๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อนุสสติ ๖ ประการนี้ ๖ ประการเป็นไฉน
ดูกรภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ย่อมระลึกถึงพระตถาคตว่า
แม้เพราะเหตุนี้ๆ พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น ... เป็นผู้เบิกบานแล้ว เป็น
ผู้จำแนกธรรม ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมัยใด อริยสาวกย่อมระลึกถึงพระตถาคต
สมัยนั้น จิตของพระอริยสาวกนั้น เป็นจิตไม่ถูกราคะกลุ้มรุม ไม่ถูกโทสะกลุ้ม
รุม ไม่ถูกโมหะกลุ้มรุม ย่อมเป็นจิตดำเนินไปตรงทีเดียว เป็นจิตออกไป พ้นไป
หลุดไปจากความอยาก ดูกรภิกษุทั้งหลาย คำว่าความอยากนี้ เป็นชื่อของ
เบญจกามคุณ สัตว์บางพวกในโลกนี้ ทำพุทธานุสสติแม้นี้ให้เป็นอารมณ์ ย่อม
บริสุทธิ์ได้ด้วยประการฉะนี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง อริยสาวกย่อมระลึกถึงพระธรรมว่า พระธรรมอัน
พระผู้มีพระภาคตรัสดีแล้ว ฯลฯ อันวิญญูชนจะพึงรู้เฉพาะตน ดูกรภิกษุทั้งหลาย
สมัยใด อริยสาวกย่อมระลึกถึงพระธรรม สมัยนั้น จิตของอริยสาวกนั้น เป็นจิต
ไม่ถูกราคะกลุ้มรุม ... สัตว์บางพวกในโลกนี้ ทำธรรมานุสสติแม้นี้ให้เป็นอารมณ์
ย่อมบริสุทธิ์ได้ด้วยประการฉะนี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง อริยสาวกย่อมระลึกถึงพระสงฆ์ว่า พระสงฆ์สาวกของ
พระผู้มีพระภาค เป็นผู้ปฏิบัติดีแล้ว ฯลฯ เป็นนาบุญของโลก ไม่มีนาบุญอื่น
ยิ่งกว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมัยใด อริยสาวก ย่อมระลึกถึงพระสงฆ์ สมัยนั้น
จิตของอริยสาวกนั้น เป็นจิตไม่ถูกราคะกลุ้มรุม ... สัตว์บางพวกในโลกนี้ ทำ
สังฆานุสสติแม้นี้ให้เป็นอารมณ์ ย่อมบริสุทธิ์ได้ด้วยประการฉะนี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง อริยสาวกย่อมระลึกถึงศีลของตน อันไม่ขาด ฯลฯ
เป็นไปเพื่อสมาธิ ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมัยใด อริยสาวกย่อมระลึกถึงศีล
สมัยนั้น จิตของอริยสาวกนั้น เป็นจิตไม่ถูกราคะกลุ้มรุม ... สัตว์บางพวกใน
โลกนี้ ทำสีลานุสสติแม้นี้ให้เป็นอารมณ์ ย่อมบริสุทธิ์ได้ด้วยประการฉะนี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง อริยสาวกย่อมระลึกถึงจาคะของตนว่า เป็นลาภของ
เราหนอ เราได้ดีแล้วหนอ ฯลฯ ควรแก่การขอ ยินดีในการจำแนกทาน ดูกร-
*ภิกษุทั้งหลาย สมัยใด อริยสาวกย่อมระลึกถึงจาคะ สมัยนั้น จิตของอริยสาวก
นั้น เป็นจิตไม่ถูกราคะกลุ้มรุม ... สัตว์บางพวกในโลกนี้ ทำจาคานุสสติแม้นี้
ให้เป็นอารมณ์ ย่อมบริสุทธิ์ได้ด้วยประการฉะนี้ ฯ

อีกประการหนึ่ง อริยสาวกย่อมระลึกถึงเทวดาว่า เทวดาเหล่าจาตุมหาราช
มีอยู่ เทวดาเหล่าดาวดึงส์มีอยู่ เทวดาเหล่ายามามีอยู่ เทวดาเหล่าดุสิตมีอยู่
เทวดาเหล่านิมมานรดีมีอยู่ เทวดาเหล่าปรนิมมิตวสวัดดีมีอยู่ เทวดาเหล่าพรหม
มีอยู่ เทวดาที่สูงกว่านั้นมีอยู่ เทวดาเหล่านั้น ประกอบด้วยศรัทธาเช่นใด จุติ
จากโลกนี้แล้ว อุบัติในเทวดาชั้นนั้น ศรัทธาเช่นนั้นแม้ของเรามีอยู่ เทวดา
เหล่านั้น ประกอบด้วยศีลเช่นใด ด้วยสุตะเช่นใด ด้วยจาคะเช่นใด ด้วย
ปัญญาเช่นใด จุติจากโลกนี้แล้ว อุบัติในเทวดาชั้นนั้น ปัญญาเช่นนั้นแม้ของเรา
ก็มีอยู่ ..ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมัยใด อริยสาวกย่อมระลึกถึงศรัทธา ศีล สุตะ
จาคะ และปัญญา ของตนและของเทวดาเหล่านั้น สมัยนั้น จิตของอริยสาวก
นั้น เป็นจิตไม่ถูกราคะกลุ้มรุม ไม่ถูกโทสะกลุ้มรุม ไม่ถูกโมหะกลุ้มรุม เป็น
จิตดำเนินไปตรงทีเดียว เป็นจิตออกไป พ้นไป หลุดไปจากความอยาก

ดูกรภิกษุทั้งหลาย คำว่า ความอยาก นี้ เป็นชื่อของเบญจกามคุณ สัตว์บางพวกใน
โลกนี้ ทำเทวตานุสสติแม้นี้ให้เป็นอารมณ์ ย่อมบริสุทธิ์ได้ด้วยประการฉะนี้ ดูกร
ภิกษุทั้งหลาย อนุสสติ ๖ ประการนี้แล ฯ

ขอขอบพระคุณที่มาจาก http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=22&A=7387&Z=7430

ข้อที่ ๘ ถามว่าเอาเมตตาลงพุทธานุสสติยังไง ยี่ ๒ กรรมฐารใน ๑ เดัยวเลยนะครับ
คำถามที่ ๘ ถามว่า..จาก พรหมวิหาร ๔ มาทาน มาศีล เราเอาข้ากรรรมฐานในอนุสสติ ๖ ยังไงได้บ้าง เจริญแบบใดได้บ้างครับ เราจะได้มาดูกันต่อว่าแต่ละอย่างเราเหมือนกันตรงไหน ต่างกันยังไง บ่งบอกถึงวิธีเจริญของแต่ละคน แล้วมันเกื้อหนุนกันยังไงในการปฏิบัติ


งั้นแยกเป็นข้อๆละกันครับ
คำใบ้จากผม คือ พระพุทธคุณ ๓ ประการ ดังว่า..

[b]พุทโธ สุสุทโธ กะรุณามะหัณณะโว,
พระพุทธเจ้าผู้บริสุทธิ์ มีพระกรุณาดุจห้วงมหรรณพ ;

โยจจันตะสุทธัพพะระญาณะโลจะโน,
พระองค์ใด มีตาคือญาณอันประเสริฐหมดจดถึงที่สุด ;

โลกัสสะ ปาปูปะกิเลสะฆาตะโก,
เป็นผู้ฆ่าเสียซึ่งบาป และอุปกิเลสของโลก ;

วันทามิ พุทธัง อะหะมาทะเรนะ ตัง,
ข้าพเจ้าไหว้พระพุทธเจ้าพระองค์นั้น โดยใจเคารพเอื้อเฟื้อ.

หรือหากมีทางอื่นที่ดีกว่าก็เชิญแบ่งปันกันครับ

๖. พลสังยุต
ว่าด้วยพละ ๕

[๑๐๙๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย พละ ๕ ประการนี้ ๕ ประการเป็นไฉน? คือ
สัทธาพละ ๑ วิริยพละ ๑ สติพละ ๑ สมาธิพละ ๑ ปัญญาพละ ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย พละ
๕ ประการ นี้แล.
[๑๑๐๐] ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม่น้ำคงคาไหลไปสู่ทิศปราจีน หลั่งไปสู่ทิศปราจีน บ่า
ไปสู่ทิศปราจีน แม้ฉันใด ภิกษุเจริญพละ ๕ กระทำให้มากซึ่งพละ ๕ ย่อมเป็นผู้น้อมไปสู่นิพพาน
โน้มไปสู่นิพพาน โอนไปสู่นิพพาน ฉันนั้นเหมือนกัน.
[๑๑๐๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุเจริญพละ ๕ กระทำให้มากซึ่งพละ ๕ อย่างไรเล่า
ย่อมเป็นผู้น้อมไปสู่นิพพาน โน้มไปสู่นิพพาน โอนไปสู่นิพพาน? ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อม
เจริญสัทธาพละ อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ ย่อมเจริญ
วิริยพละ ... สติพละ ... สมาธิพละ ... ปัญญาพละ อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ
น้อมไปในการสละ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเจริญพละ ๕ กระทำให้มากซึ่งพละ ๕ อย่างนี้แล
ย่อมเป็นผู้น้อมไปสู่นิพพาน โน้มไปสู่นิพพาน โอนไปสู่นิพพาน.
[๑๑๐๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สังโยชน์อันเป็นส่วนเบื้องบน ๕ เหล่านี้ สังโยชน์อัน
เป็นส่วนเบื้องบน ๕ เป็นไฉน? คือ รูปราคะ อรูปราคะ มานะ อุทธัจจะ อวิชชา ดูกรภิกษุ
ทั้งหลาย สังโยชน์อันเป็นส่วนเบื้องบน ๕ เหล่านี้แล.
[๑๑๐๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย พละ ๕ อันภิกษุพึงเจริญ เพื่อรู้ยิ่ง เพื่อกำหนดรู้ เพื่อ
ความสิ้นไป เพื่อละสังโยชน์อันเป็นส่วนเบื้องบน ๕ เหล่านี้แล พละ ๕ เป็นไฉน? ภิกษุใน
ธรรมวินัยนี้ ย่อมเจริญสัทธาพละ ... วิริยพละ ... สติพละ ... สมาธิพละ ปัญญาพละ อันอาศัย
วิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ ดูกรภิกษุทั้งหลาย พละ ๕ เหล่านี้
อันภิกษุพึงเจริญเพื่อรู้ยิ่ง เพื่อกำหนดรู้ เพื่อความสิ้นไป เพื่อละสังโยชน์อันเป็นส่วนเบื้องบน
๕ เหล่านี้แล.
[๑๑๐๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม่น้ำคงคาไหลไปสู่ทิศปราจีน หลั่งไปสู่ทิศปราจีน บ่า
ไปสู่ทิศปราจีน แม้ฉันใด ภิกษุเจริญพละ ๕ กระทำให้มากซึ่งพละ ๕ ย่อมเป็นผู้น้อมไปสู่นิพพาน
โน้มไปสู่นิพพาน โอนไปสู่นิพพาน ฉันนั้นเหมือนกัน.
[๑๑๐๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเจริญพละ ๕ กระทำให้มากซึ่งพละ ๕ อย่างไรเล่า
ย่อมเป็นผู้น้อมไปสู่นิพพาน โน้มไปสู่นิพพาน โอนไปสู่นิพพาน? ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อม
เจริญสัทธาพละ มีอันกำจัดราคะเป็นที่สุด มีอันกำจัดโทสะเป็นที่สุด มีอันกำจัดโมหะเป็นที่สุด ...
ย่อมเจริญปัญญาพละ มีอันกำจัดราคะเป็นที่สุด มีอันกำจัดโทสะเป็นที่สุด มีอันกำจัดโมหะเป็น
ที่สุด ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเจริญพละ ๕ อย่างนี้แล ย่อมเป็นผู้น้อมไปสู่นิพพาน โน้มไป
สู่นิพพาน โอนไปสู่นิพพาน.
[๑๑๐๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สังโยชน์อันเป็นส่วนเบื้องบน ๕ เหล่านี้ สังโยชน์อันเป็น
ส่วนเบื้องบน ๕ เป็นไฉน? คือ รูปราคะ อรูปราคะ มานะ อุทธัจจะ อวิชชา ดูกรภิกษุทั้งหลาย
สังโยชน์อันเป็นส่วนเบื้องบน เหล่านี้แล.
[๑๑๐๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย พละ ๕ อันภิกษุพึงเจริญเพื่อรู้ยิ่ง เพื่อกำหนดรู้ เพื่อ
ความสิ้นไป เพื่อละซึ่งสังโยชน์อันเป็นส่วนเบื้องบน ๕ เหล่านี้แล พละ ๕ เป็นไฉน? ภิกษุใน
ธรรมวินัยนี้ ย่อมเจริญสัทธาพละ มีอันกำจัดราคะเป็นที่สุด มีอันกำจัดโทสะเป็นที่สุด
มีอันกำจัดโมหะเป็นที่สุด ... ย่อมเจริญปัญญาพละ มีอันกำจัดราคะเป็นที่สุด มีอันกำจัดโทสะ
เป็นที่สุด มีอันกำจัดโมหะเป็นที่สุด พละ ๕ เหล่านี้แล อันภิกษุพึงเจริญเพื่อรู้ยิ่ง เพื่อกำหนดรู้
เพื่อความสิ้นไป เพื่อละซึ่งสังโยชน์อันเป็นส่วนเบื้องบน ๕ เหล่านี้แล.
จบ พลสังยุต

:b32:

ไม่หรอก

ก็คำถามยากอ่ะ

ข้อที่ ๘ ถามว่าเอาเมตตาลงพุทธานุสสติยังไง นี่ ๒ กรรมฐารใน ๑ เดัยวเลยนะครับ

คำใบ้จากผม คือ พระพุทธคุณ ๓ ประการ ดังว่า..

พุทโธ สุสุทโธ กะรุณามะหัณณะโว,
พระพุทธเจ้าผู้บริสุทธิ์ มีพระกรุณาดุจห้วงมหรรณพ ;

โยจจันตะสุทธัพพะระญาณะโลจะโน,
พระองค์ใด มีตาคือญาณอันประเสริฐหมดจดถึงที่สุด ;

โลกัสสะ ปาปูปะกิเลสะฆาตะโก,
เป็นผู้ฆ่าเสียซึ่งบาป และอุปกิเลสของโลก ;

วันทามิ พุทธัง อะหะมาทะเรนะ ตัง,
ข้าพเจ้าไหว้พระพุทธเจ้าพระองค์นั้น โดยใจเคารพเอื้อเฟื้อ.


หรือหากมีทางอื่นที่ดีกว่าก็เชิญแบ่งปันกันครับ