ก็ผมบอกว่าสมมติไงครับท่านอ๊บ 555
ว่าหากตอนนั้นท่านอ๊บไม่รู้ธรรม ไม่รู้พระพุทธศาสนาไงครับ แต่อาศัยบารมีเก่าอะครับ เป็นการเปรียบเปรยครับ

สาธุครับท่านอ๊บ..ผมเห็นจริงตามนั้นด้วยนะที่ท่านอ๊บกล่าวว่าวิปัสนาต่างหากที่ทำพรหมวิหาร ๔ ให้บริบูรณ์ ไม่ใช่พรหมวิหาร ๔ ทำวิปัสสนาให้บริบูรณ์

... แต่ถ้าในมุมกลับกันที่เป็นการเกื้อหนุนกันล่ะครับ

..ไว้ผมจะมาโม้เรื่องนี้ต่อครับ การเกื้อหนุนกันให้จ่างฝ่ายต่างบริบูรณ์

ตอนี้กระทู้เราเยอะจัดไหลไวมาก ผมตาลาย 5555 ใช้มือถือครับ 555

ต้องปรับจากความเห็นตรง ๆ เป็นความเห็นธรรมดา ๆ ซื่อ ๆ
เอาเป็นส่วน ๆ ไปเน๊อะ

คือการจะทำอะไรโดยเบื้องต้น สุจริต คำนี้เป็นคำที่มีความหมายสำหรับเอกอนก็คือ
นอกเป็นเช่นไร ในก็ให้เป็นเช่นนั้น
ไม่ใช่ต่อหน้ามะพลับ ลับหลังตะโก ทำนองนั้น
คือ ใจคิดอย่าง กาย-วาจาทำอีกอย่าง
ตัวนี้ก็จะไปสัมพันธ์กับศีล ที่จะต้องเจริญทั้งศีลภายใน และศีลภายนอก(ศีลที่แสดง) ไปด้วยกันได้
ไม่ปีน ไม่เขย่งหน้า เขย่งหลัง
คือเอกอนสังเกตเวลาที่ทำสมาธิ แล้วนั่งมองจิตที่มันฟุ้งไปต่าง ๆ นานากว่ามันจะสงบลงได้
เอกอนขี้เกียจนั่งดูความฟุ้งน่ะ ก็เลยต้องจัดระเบียบกันตั้งแต่ภายนอก
กิจกรรมภายนอกอะไรที่ฟุ้ง ๆ ก็ทยอยละซะ มันจะได้ไม่ไปออกฤทธิ์ภายใน

เรื่องแบบนี้ก็คล้าย ๆ กับ พวกที่ชอบกินเผ็ด แล้วก็ไปลำบากท้องน่ะ (ลำบากทวาร )
ถ้าไม่อยากลำบากท้อง ก็เลือกกินที่มันถูกสุขลักษณะหน่อย

เป็นเรื่องที่ต้องฝึกอย่างง่าย ๆ
เอกอนแทบจะไม่เคยนินทาใครนะ จริงๆเป็นนิสัยที่ผู้หญิงชอบนะ จับกลุ่มนินทา
การจับกลุ่มนินทา มันเจริญงอกงามขึ้นได้ เพราะคิดไปในทางจะกล่าวถึงผู้อื่นในทางร้าย
เมื่อคิดแล้วก็คันปาก แล้วก็ไปหาคนจับกลุ่มนินทา เป็นกิจกรรมที่เอร็ดอร่อยมาก

ก็ฝึกที่จะไม่ไปจับกลุ่ม ฝึกที่จะสำรวมวาจา แรก ๆ ใจมันคอยคิด ก็สำรวม
ถ้าไม่นินทาจนชิน ผลพฤติกรรมมันก็โยงไปแตะศีล แตะสติ แตะสมาธิ โดยปริยาย
มันได้สติที่คอยสอดส่องสำรวมกาย-วาจา-ใจ อุปนิสัยตรึกไปในทางสำรวมก็ค่อย ๆ มีขึ้น
และค่อย ๆ แนบไปกับชีวิต เมื่อสติดูแลกำกับดีอยู่ ความฟุ้งไปในอกุศลจิตก็ค่อย ๆ ลดลง
สมาธิที่เป็นไปในชีวิตแต่ละวันมันก็มีขึ้น ทุกอย่างมันเป็นไปโดยแนบเนียน

ถ้าหากว่าเอกอนเล่า เอกอนจะเล่าเป็นจุด ๆ ไม่ถูก
เพราะเอกอนไม่ได้จับธรรมอะไรเพียง 1 ไว้แน่น
แต่จะนำธรรมมาใช่ร่วมกัน ประกอบกัน
และบริหารนอก บริหารในให้สัมพันธ์กัน



การงดเว้นซึ่งการนินทาก็เป็นการเจริญพรหมวิหาร 4 นะ จริงมั๊ย



พรหมวิหารแทรกซึมเข้าไปในทุกอย่าง ความกตัญญูก็เป็น Moment หนึ่งของพรหมวิหาร
แม้เงินเดือนเราจะมีน้อย แต่บางคนก็รู้จักที่จะใช้จ่ายอย่างประหยัด
เพื่อที่จะมีเงินเดือนส่วนหนึ่งไว้เลี้ยงดูบิดามารดา

ผู้ปฏิบัติย่อมรู้นั่นล่ะ พรหมวิหารแทรกซึมไปกับชีวิตทั่วไปนี่ล่ะ



ที่ราวตากผ้าบ้านเอกอนมีแตนมาทำรัง เขาก็ทำรังกันอย่างสุขสบายนะ
อยู่ในร่ม มีหลังคาบัง ลมไม่กวน ฝนไม่สาด รังก็นับว่าใหญ่ เพราะทำเลเหมาะ
เวลาเอกอนซักผ้าแล้วเอาผ้าไปตาก เอกอนต้องคอยระวัง
ด้วยความที่เอกอนคิดว่าเขาคงจะชินกับเอกอนแล้ว
แต่วันหนึ่งเอกอนซักผ้าห่ม เขาไม่ชินกับผ้าห่ม
เขาเห็นมันใหญ่ เขาก็เลยบินมาต่อยเอกอน

เจ็บจี๊ดเลย ก็ตกใจนิด ๆ เพราะไม่เคยโดนแมลงต่อยเลย ไม่รู้ว่าจะแพ้รึเปล่า
แต่เอกอนไม่รู้สึกเจ็บมากนัก ก็เริ่มเป็นห่วงว่า เขาจะตายมั๊ย ก็ไปเปิด google ดู
ok แตนต่อยได้หลายที เขาไม่ทิ้งเหล็กใน ดังนั้นเขาไม่ตาย

และเขาก็อยู่ตรงนั้นต่อไป ไม่ได้คิดจะไล่เขาเลย
จริง ๆ ก็ถือว่าเอกอนอาจจะเลือกทำไม่ถูก เพราะนับได้ว่าเขาเป็นสัตว์มีพิษ
แต่เอกอนมองว่าตรงนั้นเป็นอันตรายกับเอกอนโดยหลัก ๆ เพียงผู้เดียว
เพราะคงไม่มีใครเข้าไปยุ่งกับราวตากผ้าบ้านเอกอนให้โดนแตนต่อยหรอกเน๊อะ
มีแต่เอกอนเท่านั่นล่ะ ซึ่งเอกอนรับมือกับอันตรายนั้นได้

เอกอนเคยเจองูหลุดเลื้อยเข้ามาในสำนักงาน คือคนอื่นเห็นเขาก็จะไล่ตีให้ตาย
แต่วันนั้นเอกอนอยู่ด้วย เอกอนไม่ให้ฆ่า เอกอนให้คนช่วย ๆ กันจับมันไปปล่อย
แต่ไม่มีใครกล้าจับ เอกอนก็เลยต้องจับไปปล่อยเอย
แต่จริง ๆ มีลุง รปภ.ช่วย เขาบอกว่าเขาก็กลัว เป็นเขาเขาตีตายอย่างเดียว
แต่เขาเห็นเอกอนมีเมตตาจะเอาไปปล่อย
เขาก็เลยช่วยหาไม้มากดหัวงูให้นิ่ง และให้เอกอนจับไปปล่อย

เวลาคิดไปในเรื่องพรหมวิหาร มันง่าย
แต่เวลาเผชิญหน้ากับทางเลือกที่ภัยมาถึงตัว ความกลัวที่ต้องการกำจัดสิ่งนั้นไปให้พ้น
กับความเมตตา มันจะลงมาสู้กันให้เห็นในอารมณ์ตรงนั้นเลย ว่าอะไรจะชนะ



3 ข้อนี้ เอกอนยังนึกไม่ออกว่า step จริง ๆ ของมันจะต้องเป็นไง
แต่ เอกอนเคยชังพี่ชายนะ แต่เมื่อวันหนึ่งเพื่อชีวิตความอยู่รอดของครอบครัว
เอกอนก็ต้องละทิฐิในความชังในตัวเขาออก
และหันมาเผชิญหน้าที่จะดูแลเขาด้วยหน้าที่ของเราต่อครอบครัว
ก็ต้องพยายามละทิฐิที่ชังเขา ก็ต้องมองให้เห็นโทษของความชัง
เช่นครอบครัวอาจแตกแยก ทุกอย่างก้าวไปสู่ความทุกข์
การชังก็ทุกข์นะ การพยายามละซึ่งความชังก็ทุกข์น่ะ
เพราะ หนึ่งคือฆ่าเขา กับอีกหนึ่งคือฆ่าเราเอง
การเผชิญหน้ากับคนที่เราชัง และเขาก็ชังเรา
มันก็ต้อง อุเบกขา อยู่พอสมควรล่ะ
เพราะมันไม่ใช่คิดปุ๊ป ทำได้ปั๊บ บางทีกว่าเขาจะเห็นคุณค่า
กว่าเราจะฆ่าตนเองจน เขาเห็นคุณค่าในสิ่งที่เราทำ
มันก็เหมือนกับ เราฆ่าตัวเองทุกวัน และก็ลุกขึ้นมายิ้มสู้กับคู่กรณี
เหมือนดอกไม้ประหลาด ที่ต้องตายทุกคืน และก็ต้องตื่นมาบานในตอนกลางวันทุกวัน


โดยมากเอกอนไม่ค่อยเจอสิ่งที่ชังนะ
ส่วนใหญ่จะสำรวมจิตไว้ได้อยู่
ถ้าเห็นความชังจะเกิด ก็ลดการเสวนา



ก็ถ้าหากว่ามีพรหมวิหาร ก็แทบจะไม่ต้องกังวลเรื่องผิดศีลเลย

พรหมวิหาร ทำให้มหาสติปัฏฐานมีกำลังขึ้น ซึ่งจะทำให้บริบูรณ์หรือไม่

เอกอนไม่รู้นะ เผื่อใครจะเห็นว่าได้ เขาย่อมมีเหตุผลที่จะเห็นเช่นนั้น

แต่ในมุมที่เอกอนเข้าใจ เอกอนมองว่าพรหมวิหารเพียงทำให้อัตตาน้อยลงทุกที

แต่ไม่ได้ทำให้แจ้งในอนัตตา



สิ่งที่ทำให้แจ้งอนัตา คือ ทุกข์ ต้องเห็นทุกข์ในอารมณ์นั้น
เมื่อ เห็นทุกข์ ก็เข้าสู่ สมุทัย นิโรธ มรรค
แจ้ง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

คิดว่านะ ...

ทำไมตั้งคำถามยากแถะ ๆ

:b1: A-Gard แยกแยะอธิบายออกเป็นข้อ ๆ ได้

เขียนได้ดีกว่าเอกอนเยอะเลย

^^... รอติดตาม ... ^^

เห็นข่าวเมื่อกี้...ผู้ชายต่อยผู้หญิง..ต่อยไม่หยั่ง...ในคอนโด..บางใหญ่...

คิดในใจ..หากตูอยู่ตรง...มีงตาย

5555 ผมก็มั่วๆไปครับ อาศัยผมทำบ่อยๆ เข้าถึงบ่อยๆจนชินเป็นอุปนิสัย แบบท่านเอกอนว่าแหละครับ มันเป็นจริตติดมาชาตินี้น่ะครับ แล้วพอปฏิบัติธรรม มันทันจิตตน หรือจิตตนช้าขึ้นก็ไม่รู้ มันก็เลยรู้วิธีมนสิการน่ะครับ

หากผมอยู่ตรงนั้นจะช่วยคนชนะครับ 55555 ขำๆนะครับ

เคยมีนิมิตเห็นพระพุทธเจ้า พระองค์ทรงมาสอนเจโตวิมุตติผม สอนกรรมฐานเข้าสมาบัติ ผมถึงบอกว่าข้อนี้ๆผมไม่เคยเรียนรู้จากใครที่ไหน และไม่เคยท่องจำ มันพรั่งพรูขึ้นมาในหัวในใจเอง และผมเชื่อว่ามีผมคนเดียวด้วยซ้ำในยุคสมัยนี้ที่เอาพรหมวิหาร ๔ เข้าสติปัฏฐาน ๔ เป็นเจโตวิมุตติ จนมาเจอท่านเอกอนกับท่านอ๊บนี้แหละ ที่เหมือนกัน ผมดีใจมาก 555

เคยถามครูว่าไม่ว่าเราฝันหรือเข้าสมาธิเกิดนิมิตก็ตาม นิมิตเหล่านี้มันจริงแท้เพียงไรหนอ
ครูบาอาจารย์ท่านก็กรุณาสอนว่ามันมีทั้งจริงไม่จริง ให้กำหนดรู้ไปเรื่อย แต่ไม่หลงมัน เอามันมาใช้เพื่อเจริญเป็นแนวทางละอกุศลถึงกุศลลงทางสุจริตอะได้ แต่เราต้องรู้ว่าข้อนี้นิมิตไม่ใช่ของที่เป็นจริง แค่เราเอามาเพื่อพิจารณาลงธรรมให้เข้าถึงความสุจริต คือ สัมมาเท่านั้นเอง

น่าจะมีหลายคนอยู่น๊า ที่น่าจะมีประสบการณ์
ปฏิบัติไปและเคยเห็นพระพุทธองค์มาสอน
เพราะน่าจะเป็นความปราถนาของผู้ปฏิบัติทุกคน ที่เวลาไม่รู้จะไปยังไง
ก็มักจะละรึกถึงพระพุทธองค์ อยากให้พระพุทธองค์มาปรากฏ แล้วสอนธรรม
เอกอนก็เคย ครั้งเดียว



ท่าทางคงจะได้เห็นอะไรมาเยอะ

รอ ผักกาด รูปหล่อ มาต่อ นะนี่ ^^