ตอนหลับสนิทไม่มีวิถีจิต
กิเลสเกิดตอนมีวิถีจิตคือ
ตอนตื่นมีครบทั้ง6ทางปกติ
ก็ลืมตาเห็นไม่ใช่เหตุให้เกิด
แต่ที่คิดพูดทำเกินเห็นแล้วน่ะ
คือเห็นผิดจำผิดคิดผิดทำผิดปรุงผิด
เอ้าเห็นแค่เห็นดับแล้วทันทีมืดทันทีมีอะไรไหมคะ
เห็นดับแล้วมืดเออนะคนเรามันมืดไหมเดี๋ยวนี้ก็ปัญญาเริ่มเกิดตอนเริ่มฟังแล้วกำลังฟังคำสอนอยู่รึเปล่าล่ะคะ
ทำอะไรอยู่ล่ะเดี๋ยวนี้ถ้าไม่ได้คิดปรุงแต่งจิตตามคำสอนตรงจริงที่กายใจกำลังกระทบแปลว่าทำตามใจอยาก
ไม่เพียรอดทนทำปัญญาตรงตามคำสอนตามลำดับไงข้ามสุตมยปัญญาไม่ได้ไงล่ะคะทุกคำมีแล้วตรงขณะค่ะ

คิกๆๆ ไม่เคยเลยที่ตอบตรงคำถาม

ถามง่ายไป
เด็กอนุบาลก็ตอบได้
ตอบหน่อยสิเด็กในท้องแม่
ลืมตาหรือหลับตาแล้วมีลืมตาหรือหลับตามากกว่ากัน
แล้วผู้ใหญ่ที่ชอบไปนั่งหลับตาพาคนอื่นหลับตาไม่ฟังคำสอนของพระพุทธเจ้าจะเข้าใจคำสอนถูกตามได้ไหม

ให้ดูในแง่ลืมตา หลับตา ดูสิเป็นไง หลับตาสภาวะปรากฏจนทนไม่ได้ ลืมตาเหมือนหายเลย ดู

นั่งสมาธิแล้วมีอาการหมุนเหวี่ยงจะอ้วก

ผมก็นั่งตามลมหายใจพุทโธไป

วันแรกๆก็ไม่เป็นอะไร พอวันที่สาม นั่งไปซักพักประมาณสิบนาที เริ่มมีอาการเหวี่ยงแบบเหวี่ยงหมุนจน เวียนหัว จึงนั่งต่อไม่ได้ ลืมตาขึ้นมานั่งดูพระรูปอื่น

เป็นอย่างนี้อยู่เกือบตลอด กลับมาที่กุฏิก่อนจะจำวัดก็นั่งก็เป็นอีก

จนมาถามพระพี่เลี้ยงท่านบอกเหมือนจิตกำลังจะได้เข้าสู่ความสงบ ให้ผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่มันก็ได้แบบแปปๆแล้วก็หมุนอีกหมุนอีก

จนลาสิกขามาก็เริ่มมาหาอ่านเองจนได้อ่านบันทึกกรรมฐานของเจ้าพระคุณสมเด็จพระสังฆราช ให้พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม

คราวนี้ก็ทำตามหนังสือ หายใจตอนแรกก็ยาว ก็ตามไปซักพัก เริ่มพิจารณาตามสติปัฐฐาน คราวนี้หมุนเร็วเลยหมุนแรงมากจนรู้สึกจะอาเจียนเลย

ผมก็พิจารณาว่าเป็นทุกขเวทนา ก็ดีขึ้นแปปก็หมุนอีกเรื่อยๆ จนตอนนี้ยังแก้ไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ล่าสุดเมื่อคืนหมุนจนจะอ้วกจนถอนสมาธิออกมา ยังมีอาการเวียนหัวจะอ้วกมาอีกซักสิบห้านาทีค่อยดีขึ้น

คำถามครับ

1. ผมควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี ฝืนนั่งไปเรื่อยๆจนหายหรือต้องกำหนดอะไรยังไง

2. จุดมุ่งหมายจริงๆ คือวิปัสสนากรรมฐานคืออะไรครับ

ไม่ได้โอ้อวดว่าตัวเองเก่งนะครับ พอดีผมเรียนแพทย์เลยเข้าใจพวกสรีระร่างกายมนุษย์อยู่แล้ว เมื่อมาเรียนรู้ทางธรรมพิจารณาตามขันธ์ 5 ก็เข้าใจว่ามันไม่ได้มีตัวตนจริงๆของเรา เหมือนเท่าที่อ่านการฝึกวิปัสสนาทำให้เราเข้าใจว่าทุกอย่างมีเกิดดับของมัน เป็นธรรมดา ไม่ให้เรายึดติด

แต่ถ้าผมอ่านแล้วเข้าใจแล้วจะทำไปเพื่ออะไร หรือว่าให้จิตเราแข็งแกร่ง จะได้มีสติรู้เท่าทันทุกการกระทำ

หลังสึกออกมาทุกวันนี้ เวลาจะโกรธใครก็เหมือนมีสติมาห้ามทัน แต่ก็ยังมีหลุดบ้าง ซึ่งก่อนหน้านี้จะตอบโต้แทบจะทันทีเพราะเป็นคนใจร้อน

นึกถึงแง่ปริยัติ กับ ปฏิบัติด้วย จขกท.นี้รู้เรื่องปริยัติดีทีเดียว แต่พอปฏิบัติแล้วข้ามไม่พ้น

อยู่ในท้องแม่ 9 เดือน อยู่ข้างนอกกี่ปี ตอบ

ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง
ไม่รู้ตอบไม่ได้ก็ว่ามาซิ
สำคัญตรงไหนที่อายุ
มันสำคัญที่กำลังเห็น
คือปัจจุบันขณะตรงๆ
มีแค่แสงพร้อมจุด1จุด
ชีวิตสั้นแค่จุดนี้เองที่เห็นน่ะ
เหมือนจุดธูป1ดอกแกว่งเร็วๆให้
เป็นวงกลมตอบสิแสงไฟเป็นวงจากปลายธูปก้านเดียวมีกี่จุด
ชีวิตตามคำสอนของพระพุทธเจ้าทุก1ขณะจิตอุปมาเหมือนมีแสงตอนเห็นแค่แสงไฟที่จุดตรงปลายธูปนะจ๊ะ

มโนเอาเองทั้งเพทั้งระยอง

rolleyes
เห็นคือรูปพิเศษรูปเดียวที่ต้องลืมตาดูปกติ
เห็นเป็นจิตเป็นตัวจริงธัมมะเดียวที่เกิดเห็นได้
เพราะประสาทตาอยู่ในตาดำต้องลืมตาดูนะคะ
จึงจะเกิดเห็นสิ่งที่กำลังปรากฏให้เห็นได้ตามปกติ
เห็นเป็นประธานต้องลืมตาคือการตื่นรู้ดูสิ่งที่กำลังมี
และปัญญาไม่เกิดตอนเห็นเพราะจิตเห็นไม่มีเหตุให้เกิด6
การรู้ความจริงตามคำสอนเกิดตอนกำลังฟังและเข้าใจถูกตาม
ไม่มีเรามีตัวตนแยกออกไปจากปกติเพราะทุกอย่างเกิดแล้วมีแล้วค่ะ
คือจิตมีการเกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไปเป็นธรรมดาก็มันเกิดดับเร็วเป็นอณูวินาที
การรู้ตามไม่เกิดจากการคิดเองเพราะรู้คือปัญญาตามคำสอนเกิดได้ตามลำดับ
เริ่มต้นทำปัญญาให้ตรงทางตามคำสอนต้องอาศัยการฟังคำจริงของตถาคตจากผู้อื่นกล่าวให้ฟัง
ให้เข้าใจความจริงของเห็นที่กำลังเห็น/สิกขาคือการศึกษาสภาพธรรมตรงทีละ1ทางตามคำสอนที่มีแล้ว
คือการศึกษาสิ่งที่เกิดแล้วและต้องกำลังปรากฏว่ากำลังมีให้เข้าใจถูกตามตรงทางตรงจริงตรงปัจจุบันขณะ
ทุกอย่างกำลังเกิดดับตรงทางตรงขณะตามเหตุตามปัจจัยภายในจิตและจิตไม่เกิดนอกรูปกายตัวเองเลยค่ะ

"พลอย สโรชา" สาวตาบอดเกียรตินิยมจุฬาฯ คนตาบอดที่มองโลกได้ดีกว่าคนที่มองเห็น




ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นสาวทุพพลภาพ ดวงตาไม่เห็น แต่เธอก็สามารถเรียนจบ เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทอง จากคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้อย่างภาคภูมิ และในตอนนี้นั้นเธอกำลังศึกษาปริญญาโทด้านจิตวิทยาอยู่อีกด้วย

และสิ่งที่เรียกว่าทำให้เธอมีความพิเศษและเป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับผู้คนที่มีความทุพพลภาพ ทางด้านสายตานั้นก็คือ ถึงเธอจะมองไม่เห็น แต่เธอก็สามารถเขียนหนังสือวรรณกรรมร่วมสมัย เรื่อง "จนกว่า เด็กปิดตา จะโต"

โดยหนังสือเล่มนี้ป็นเรื่องราวบันทึกส่วนตัวของเธอที่เขียนอย่างสม่ำเสมอมาตลอดเกือบสองปีเต็ม ที่เธอได้ถ่ายทอดเรื่องราวชีวิตของเธอออกมาอย่างไม่มีกรอบอะไรมาจำกัดเอาไว้ เล่าในสิ่งที่เธอพบเจอในการดำเนินชีวิต ความนึกคิดที่เกิดขึ้น มุมมองต่อสิ่งต่างๆ บทเรียน ที่เธอได้จากการไตร่ตรอง ทำให้เธอมองไปข้างหน้าว่าควรทำหรือไม่ควรทำอะไร ซึ่งผลงานการเขียนของเธอนั้นได้ รับรางวัลชมเชย กลุ่มหนังสือสำหรับเด็กวัยรุ่น อายุ 12-18 ปี (สารคดี) ด้วย

การที่เธอมองไม่เห็นนั้นมันทำให้เธอได้สัมผัสถึงความกลัว ความเชื่อที่ผิดๆ แต่ยังไงก็ตามเธอก็สัมผัสและเห็นถึงความรัก ความเข้าใจของกันและกัน ซึ่งเธอมักที่จะรู้สึกได้ผ่านคนรอบตัว และไม่น้อยครั้งที่เธอรู้สึกจากตัวเอง ซึ่งเธอรู้สึกแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเธอรู้สึกสะเทือนใจ เพราะทุกอย่างเหมือนเป็นการสร้างกำแพงที่เธอไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไรขึ้นมากันเธอไว้

แต่ในสุดท้ายแล้วเธอก็มีความคิดที่ว่า มันไม่ใช่การมองไม่เห็นหรอก ที่ทำให้หลายๆ สิ่งเป็นเรื่องยาก แต่ความเชื่อว่า การมองไม่เห็นต่างหาก คือ ต้นเหตุที่แท้จริงที่ทำให้เรารู้สึกแย่ และปิดกั้นตัวเอง

เทียบกับข้อเขียนข้างล่าง: เราอยากจะเป็นโสดาบัน สกทาคามี อนาคามี พระอรหันต์ซึ่งเป็นผล แต่ลืมเรื่องความเพียรให้การปฏิบัติที่เป็นเหตุเสมอ

มัวแต่ดูเลยเหมือนอุดหูไงคะดูรูปข้างบนสิ...ถ้าไม่เริ่มฟังแล้วสังขารขันธ์ก็ปรุงตามเห็นผิดที่ดูอยู่เนี่ยอ่ะค่ะ
เมื่อไหร่จะคิดได้ว่าเออไม่เคยสละเห็นที่กำลังเห็นผิดเดี๋ยวนี้ออกเลยเพราะลืมฟังเพื่อคิดตามขาดฟังอยู่ไงคะ
ทุกคนกำลังเห็น...มันเห็นแล้วตามเหตุปัจจัยโดยความเป็นอนัตตาเห็นก็กำลังเกิดดับเห็นเกิดแล้วไม่ได้ทำค่ะ
https://youtu.be/yFJnNSGSvuw