เมื่อเราสั่งสมบุญกุศลไว้ดีแล้ว ในโลกปัจจุบัน เวลาเราไป ณ สถานที่ใด ใครๆก็มีแต่ให้ความเคารพนับถือ เป็นที่ไว้วางใจของผู้คนทั้งหลาย เพราะเราไปที่ไหนก็ไม่เบียดเบียนใคร มีแต่ให้ มีแต่สงเคราะห์ อนุเคราะห์ มีแต่แนะนำสั่งสอนในทางที่ดี

ส่วนในปรโลกภายภาคหน้า เมื่อเราจากโลกนี้ไป บุญกุศลนี้แหละที่จะเข้ามาเป็นเพื่อนสองของเรา นำพาจิตใจของเราไปสู่ปรโลกภายภาคหน้า เวลาไปเกิด ณ สถานที่ใด จะมีแต่ความเจริญรุ่งเรืองร่มเย็นผาสุก ถึงเราจะมีเงินทองทรัพย์สมบัติมากมายขนาดไหน

เงินทองทรัพย์สมบัติ ส่งเราไปถึงได้แค่หน้าห้องไอซียูในโรงพยาบาล

ส่วนญาติพี่น้องคนที่เรารัก ส่งเราได้ถึงแค่หน้าเมรุเพื่อเอาไปเผาไฟ

แต่บุญกุศลที่เราได้สร้างสมมานั้นสามารถส่งเราไปได้ถึงภพหน้าชาติหน้าสูงสุดจนถึงพระนิพพาน

ทีนี้พอเข้าถึงพระนิพพานแล้วก็จบ เปรียบเสมือนการพายเรือข้ามฝั่ง บุญกุศลเหมือนกับเป็นเรือหรือแพที่ส่งเราไปถึงฝั่ง เมื่อเราไปถึงฝั่งแล้ว เราก็สละเรือทิ้ง ไม่มีใครที่จะแบกแพ แบกเรือขึ้นไปบนฝั่งหรอก มีแต่ทิ้งเรือไปเลย เพื่อที่จะไปเสวยวิมุติสุข

หลวงพ่ออินทร์ถวาย สันตุสสโก
คัดจาก “บุญและบาปเท่านั้นที่จะเป็นเพื่อนสองของเรา
ทั้งในโลกนี้และโลกหน้า”
จากหนังสือ “แนวทางครูบาอาจารย์พาดำเนิน” เล่ม ๑ หน้า ๖๘ – ๖๙



ให้ตั้งใจภาวนา

ภาวนาไปไม่ต้องสนใจอะไร

เรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งไปสนใจกับมันทำไม

มีแต่ลม เป็นเรื่องของประจำโลก

ไม่เห็นจะได้ประโยชน์อะไร

ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรเลย

ให้ภาวนาไป ภาวนาดูตรงนี้ซิ

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา โลกก็มีเท่านี้

อันนี้แหละประโยชน์

คุยโน่นคุยนี่ วุ่นโน่นวุ่นนี่ วุ่นวายเฉยๆ

ไปเอาขี้มาใส่ตัวเองทำไม

ใครจะว่าอะไรก็ช่างเขา

เรื่องของเราคือ ภาวนา

ไม่ต้องไปสนใจกับใคร

ภาวนาอย่างเดียว

หลวงปู่เพียร วิริโย






เรื่อง​ "ผลของทาน"

(พระพุทธเจ้าตรัสกับพระอานนท์)
(ทักขินาวิภังคสูตร​ ๑๕/๓๘๙)

๑.​ ให้ทานแก่สัตว์เดรัจฉาน​ ให้ผลร้อยเท่า
๒.​ ให้ทานแก่ปุถุชนที่ทุศีล​ ให้ผลพันเท่า
๓.​ ให้ทานแก่ปุถุชนที่มีศีล​ ให้ผลแสนเท่า
๔.​ ให้ทานแก่คนภายนอก(คนนอกพุทธศาสนา)​ที่​ไม่มีความกำหนัดในกาม​ ให้ผลแสนโกฎิเท่า
๕.​ ให้ทานแก่ผู้กำลังปฏิบัติเพื่อทำพระโสดาปัตติผลให้แจ้ง ให้ผลนับประมาณไม่ได้
๖.​ ให้ทานแก่พระโสดาบัน​ พระสกิทาคามี​ พระอนาคามี​ พระอรหันต์​ พระปัจเจกพุทธะ​ และพระพุทธเจ้า​ ยิ่งนับประมาณผลทานไม่ได้เลย

(คัดลอกจาก​ : หน​ังสืออำนาจทานพารอดตาย)
(โดย​ หลวงตาพระมหาบัว​ ญาณสัมปันโน)





(๑)
ตายเป็นตาย ! ตายเสีย ! เคยตายมากี่กัปป์ กี่กัลป์
เคยตายมากี่ร้อย กี่แสน กี่ล้านครั้ง
กับจะตายเพื่อบูชาธรรมเพื่อยกตัวเอง เป็นไรไป

(๒)
อย่ามัวแต่ลูบคลำอยู่นะ อย่ามัวแต่ลังเลสงสัยอยู่นะ ทำให้มันถูกต้องให้ได้ ฟ้าแลบแป๊บเดียวก็มืดแล้ว ทางอยู่ตรงไหนยังไม่รู้จักเลย ผ่านไปกี่พุทธันดร กี่กัปกี่กัลป์ เรายังมาจมอยู่อย่างนี้

(๓)
เพื่อนที่จะคบหาด้วยคุณงามความดี มี แต่ไม่ทำ มันหยอกมันเล่นส่งเสริมกิเลสขึ้นมา ราคะที่ถูกระงับไป ช่วยกันขุดขึ้นมา โทสะที่พอจะเงียบๆไปบ้าง ขุดกันขึ้นมา แล้วทำลายใครล่ะที่นี้ ทำลายตัวเองทำลายวงคณะ ทำลายซึ่งกันและกัน

เห็นอำนาจของกิเลสในหัวใจเราไหมนี่ เห็นไหม ทำเล่นๆเหรอ กับสาระของตัวเอง มีไหมล่ะสาระในใจเราถ้าทำแบบนี้ ทำเล่นๆจะได้ไหม เราคิดว่าธรรมดาๆ ไม่มีอะไร แต่กิเลสมันเล่นด้วยไหม กิเลสไม่เล่นด้วยเลย เผลอเมื่อไร เอาความทุกข์มาประเคนให้ถึงขนาดนี้

(๔)
ตั้งใจภาวนา อย่าให้เสียชาติเกิดนะ
เกิดเปล่าๆ ตายเปล่าๆ ไม่มีประโยชน์อะไรเลยนะ
เกิดมาทั้งที ได้พบพระพุทธศาสนาชั้นยอด
พบครูบาอาจารย์ชั้นยอด บุญสุดๆแล้ว
จะหาได้ในสามโลกธาตุนี้
วาสนาสุดๆแล้ว ในบรรดาสัตว์โลกเรา
อย่าตายทิ้งเปล่าๆเท่านั้น

พระอาจารย์วันชัย วิจิตฺโต
วัดสังโฆญาณวิสุทธิโสภณ หรือ
วัดภูสังโฆ อ.หนองวัวซอ จ.อุดรธานี.





ธรรมคือของเก่า ของเก่าบ่ได้เปลี่ยนแปลง
ธรรมบ่มีเปลี่ยนแปลง แต่โลกนี้เปลี่ยนแปลงวนไปวนมา

หลวงปู่บุญมี ปริปุณโณ