Rosarin
พระพุทธศาสนาคือคำสอนของพระพุทธเจ้า
เสื่อมเพราะคนที่คิดว่าตนเองเป็นชาวพุทธ
ไม่รู้ว่าพระพุทธเจ้าสอนอะไรเข้าใจไหม
ว่าพระพุทธเจ้าไม่ยกให้ใครแทนตัวตน
ตถาคตทรงยกคำสอนขึ้นแทนตัวศาสดา
คำสอนคือศาสนา/เจ้าของคำสอนคือศาสดา
ประมาทคำสอนโดยไม่สะสมจากการฟังได้อย่างไร
จิตกำลังเกิดดับนับแสนโกฏิขณะมีแล้วไม่ได้ทำมีแต่กิเลสตนทำร้ายจิต

http://www.dhammahome.com

นี่คือความคิดของพุทธศาสนิกชนในไทย แต่ไม่แน่ใจนักว่าแม่สุจินเป็นพุทธ เพราะอะไร ? เพราะดูประวัติตั้งแต่เด็กแต่เล็กจนโตแล้วคลุกคลีอยู่กับลัทธิศาสนาอื่นมาโดยตลอด หรือจะเป็นดังศังกราจารย์

คุณคิดว่าชาวอิสลาม/ชาวคริสต์นับถือศาสดาองค์ไหนและคำสอนของใครมิทราบ
คนที่คิดว่าตัวเองเป็นชาวพุทธนับถือศาสดาไหมที่ไม่ศึกษาคำสอนให้เข้าใจ
กราบตัวบุคคลนับถือตัวบุคคลทำตามตัวบุคคลสั่งให้ทำไม่มีปัญญาฟัง
ปากบอกว่านับถือพระพุทธเจ้าแต่ไม่รู้เลยว่าพระพุทธเจ้าสอนอะไร
ไปอ่านตรงคำว่าฌานก็อยากทำฌาน555อ่านตรงไหนก็ไม่รู้ตรงนั้นแหละ
ก็ปัญญาไม่เกิดเพราะศึกษาปัญญาของตนเองไม่ตรงไม่ตามคำสอนตรงปัจจุบันขณะ
ตามคำสอนนั้นต้องตรงสัจจะตรงคำตรงความหมายของเสียงตรงที่กายใจกำลังมีเดี๋ยวนี้เลยเคยตรงไหมคะ
อ่านพระไตรปิฎกคำไหนก็คิดว่ารู้แต่อริยสัจจธรรมจริงสำหรับเสขะบุคคล7จำพวกและอเสขะบุคคล1จำพวก

นี่ทำลายได้ไหม เสื่อมได้ไหม ไหนช่วยกันตอบสิ

อยากได้บุญชอบทำตามๆกัน
โดยไม่พึ่งคำสอนเพื่อไตร่ตรองถูกผิด
ในรูปนั่งหลับก็มีรู้ไหมคะว่าง่วงเหงาหาวนอน
เป็นนิวรณธรรมเป็นกิเลสอวิชชาเป็นบุญไหมนั่นน่ะ
ตัวจริงธัมมะเกิดดับที่กายใจตัวเองไม่ใช่ตรงสถานที่/ที่ชอบไปเพราะอยากไปเป็นกิเลสชนิดหนึ่งค่ะ

ไม่เคยเลย ไม่เคยเลยจริงๆที่ตอบตรงคำถาม ถามอย่างตอบอย่าง

cool
พระพุทธศาสนาเสื่อมเพราะคุณไม่เคยคิดถูกตามคำสอน
และไม่เคยจำได้ว่าตถาคตสอนอะไรจำผิดคิดผิดพูดผิด
และไม่เคยฟังเพื่อให้เข้าใจถูกก่อนจะไปทำมีแต่อยากไป
ลืมฟังเข้าใจไหมว่าลืมฟังจึงมีกิเลสเพิ่มพูนเข้าใจไหมคะ
https://youtu.be/aaZgEzVvY5g

ยมกวรรคที่ ๒
อวิชชาสูตร


[๖๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เงื่อนต้นแห่งอวิชชาย่อมไม่ปรากฏในกาลก่อน
แต่นี้ อวิชชาไม่มี แต่ภายหลังจึงมี เพราะเหตุนั้น เราจึงกล่าวคำนี้อย่างนี้ว่า
ก็เมื่อเป็นเช่นนั้น อวิชชามีข้อนี้เป็นปัจจัยจึงปรากฏ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราย่อมกล่าวอวิชชาว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของอวิชชา ควรจะกล่าวว่านิวรณ์ ๕

แม้นิวรณ์ ๕ เราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของนิวรณ์ ๕ ควรกล่าวว่า ทุจริต ๓ แม้ทุจริต ๓

เราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร ก็อะไรเป็นอาหารของทุจริต ๓
ควรกล่าวว่า การไม่สำรวมอินทรีย์

แม้การไม่สำรวมอินทรีย์เรา ก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารแห่งการไม่สำรวมอินทรีย์

ควรกล่าวว่าความไม่มีสติสัมปชัญญะ แม้ความไม่มีสติสัมปชัญญะเราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของความไม่มีสติสัมปชัญญะ ควรกล่าวว่าการกระทำไว้ในใจโดยไม่แยบคาย

แม้การทำไว้ในใจโดยไม่แยบคายเราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของการทำไว้ในใจโดยไม่แยบคาย

ควรกล่าวว่าความไม่มีศรัทธา แม้ความไม่มีศรัทธาเราก็กล่าวว่ามีอาหารมิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของความไม่มีศรัทธา

ควรกล่าวว่า การไม่ฟังสัทธรรม แม้การไม่ฟังสัทธรรมเราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของการไม่ฟังสัทธรรม ควรกล่าวว่า การไม่คบสัปบุรุษ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ด้วยประการดังนี้ การไม่คบสัปบุรุษที่บริบูรณ์ ย่อมยังการไม่ฟังสัทธรรมให้บริบูรณ์
การไม่ฟังสัทธรรมที่บริบูรณ์ ย่อมยังความไม่มีศรัทธาให้บริบูรณ์
ความไม่มีศรัทธาที่บริบูรณ์ ย่อมยังการทำไว้ในใจโดยไม่แยบคายให้บริบูรณ์
การทำไว้ในใจโดยไม่แยบคายที่บริบูรณ์ ย่อมยังความไม่มีสติสัมปชัญญะให้บริบูรณ์
ความไม่มีสติสัมปชัญญะที่บริบูรณ์ ย่อมยังการไม่สำรวมอินทรีย์ให้บริบูรณ์
การไม่สำรวมอินทรีย์ที่บริบูรณ์ ย่อมยังทุจริต ๓ ให้บริบูรณ์
ทุจริต ๓ ที่บริบูรณ์ ย่อมยังนิวรณ์ ๕ ให้บริบูรณ์
นิวรณ์ ๕ ที่บริบูรณ์ ย่อมยังอวิชชาให้บริบูรณ์
อวิชชานี้มีอาหารอย่างนี้ และบริบูรณ์อย่างนี้ ฯ


ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนเมื่อฝนเม็ดหยาบตกลงเบื้องบนภูเขา
เมื่อฝนตกหนักๆ อยู่ น้ำนั้นไหลไปตามที่ลุ่ม ย่อมยังซอกเขา ลำธารและห้วยให้เต็ม ซอกเขา
ลำธารและห้วยที่เต็ม ย่อมยังหนองให้เต็ม หนองที่เต็มย่อมยังบึงให้เต็ม บึงที่เต็มย่อมยังแม่น้ำน้อยให้เต็ม
แม่น้ำน้อยที่เต็มย่อมยังแม่น้ำใหญ่ให้เต็ม แม่น้ำใหญ่ที่เต็มย่อมยังมหาสมุทรสาครให้เต็ม
มหาสมุทรสาครนั้น มีอาหารอย่างนี้ และเต็มเปี่ยมอย่างนี้ แม้ฉันใด

ดูกรภิกษุทั้งหลาย การไม่คบสัปบุรุษที่บริบูรณ์ ย่อมยังการไม่ฟังสัทธรรมให้บริบูรณ์ ...
นิวรณ์ ๕ ที่บริบูรณ์ ย่อมยังอวิชชาให้บริบูรณ์
อวิชชานี้มีอาหารอย่างนี้ และบริบูรณ์อย่างนี้ ฉันนั้นเหมือนกันแล ฯ


ดูกรภิกษุทั้งหลาย เรากล่าววิชชาและวิมุตติว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของวิชชาและวิมุตติ ควรกล่าวว่า โพชฌงค์ ๗

แม้โพชฌงค์ ๗ เราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของโพชฌงค์ ๗ ควรกล่าวว่า สติปัฏฐาน ๔

แม้สติปัฏฐาน ๔ เราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของสติปัฏฐาน ๔ ควรกล่าวว่า สุจริต ๓

แม้สุจริต ๓ เราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของสุจริต ๓ ควรกล่าวว่า การสำรวมอินทรีย์

แม้การสำรวมอินทรีย์เราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของการสำรวมอินทรีย์ ควรกล่าวว่า สติสัมปชัญญะ

แม้สติสัมปชัญญะเราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของสติสัมปชัญญะ ควรกล่าวว่า การทำไว้ในใจโดยแยบคาย

แม้การทำไว้ในใจโดยแยบคายเราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของการกระทำไว้ในใจโดยแยบคาย ควรกล่าวว่าศรัทธา

แม้ศรัทธาเราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของศรัทธา ควรกล่าวว่า การฟังสัทธรรม

แม้การฟังสัทธรรมเราก็กล่าวว่ามีอาหาร มิได้กล่าวว่าไม่มีอาหาร
ก็อะไรเป็นอาหารของการฟังสัทธรรม ควรกล่าวว่า การคบสัปบุรุษ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ด้วยประการดังนี้
การคบสัปบุรุษที่บริบูรณ์ ย่อมยังการฟังสัทธรรมให้บริบูรณ์
การฟังสัทธรรมที่บริบูรณ์ ย่อมยังศรัทธาให้บริบูรณ์
ศรัทธาที่บริบูรณ์ ย่อมยังการทำไว้ในใจโดยแยบคายให้บริบูรณ์
การทำไว้ในใจโดยแยบคายที่บริบูรณ์ ย่อมยังสติสัมปชัญญะให้บริบูรณ์
สติสัมปชัญญะที่บริบูรณ์ ย่อมยังการสำรวมอินทรีย์ให้บริบูรณ์
การสำรวมอินทรีย์ที่บริบูรณ์ ย่อมยังสุจริต ๓ ให้บริบูรณ์
สุจริต ๓ ที่บริบูรณ์ ย่อมยังสติปัฏฐาน ๔ ให้บริบูรณ์
สติปัฏฐาน ๔ ที่บริบูรณ์ ย่อมยังโพชฌงค์ ๗ ให้บริบูรณ์
โพชฌงค์ ๗ ที่บริบูรณ์ ย่อมยังวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์
วิชชาและวิมุตตินี้มีอาหารอย่างนี้ และบริบูรณ์อย่างนี้ ฯ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนเมื่อฝนเม็ดหยาบตกลงเบื้องบนภูเขา
เมื่อฝนตกหนักๆ อยู่ น้ำนั้นไหลไปตามที่ลุ่ม ย่อมยังซอกเขา ลำธารและห้วยให้เต็ม ซอกเขา
ลำธารและห้วยที่เต็มย่อมยังหนองให้เต็ม หนองที่เต็ม ย่อมยังบึงให้เต็ม
บึงที่เต็มย่อมยังแม่น้ำน้อยให้เต็ม แม่น้ำน้อยที่เต็ม ย่อมยังแม่น้ำใหญ่ให้เต็ม
แม่น้ำใหญ่ที่เต็ม ย่อมยังมหาสมุทรสาครให้เต็ม
มหาสมุทรสาครนั้นมีอาหารอย่างนี้ และเต็มเปี่ยมอย่างนี้ แม้ฉันใด

ดูกรภิกษุทั้งหลาย การคบสัปบุรุษที่บริบูรณ์ ย่อมยังการฟังสัทธรรมให้บริบูรณ์ ...
โพชฌงค์ ๗ ที่บริบูรณ์ ย่อมยังวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์
วิชชาและวิมุตตินี้มีอาหารอย่างนี้ และบริบูรณ์อย่างนี้ ฉันนั้นเหมือนกันแล ฯ

จบสูตรที่ ๑

Kiss
คำสอนของพระพุทธเจ้าเสื่อมแล้ว
จากใจผู้ที่ไม่รู้ตรงสัจจะที่กำลังมี
จำแต่ชื่อจำแต่เรื่องราวที่จำไว้
แต่ไม่เคยจำถูกตามคำตถาคต
ตรงสิ่งที่มีจริงที่กำลังมีจริงๆที่ตัวตน
เดี๋ยวนี้เองที่ไม่รู้ความจริงว่าเห็นอะไร
หลังเห็นดับเพียง3ขณะกิเลสก็เกิดแล้ว
เดี๋ยวนี้ดับนับไม่ถ้วนถึงแสนโกฏิขณะเกิน3ขณะตั้งเท่าไหร่
คิดสิคะว่าใครจะรู้ได้เองเพียงเพราะไปทำอย่างอื่นโดยไม่ฟังคำสอนเพื่อให้เกิดปัญญาจึงละอวิชชาได้

ลองคิดตามให้เข้าใจดูบ้างตรงสีม่วงๆ...คบคำจริงตรงตามคำสอนของตถาคตไม่ใช่ตัวตนคนนะจ๊ะ




จากกระทู้ชื่อ...ว่าด้วยวิชชา3
viewtopic.php?f=1&t=57480

นึกว่าคุณโรสไปลอกมา คิกๆๆ กลายเป็น walaiporn คุณโรสไปเอามานี่ เพื่อจุดประสงค์ใด ไหนบอกสิ