เมื่อมีศรัทธาในพระศาสนาการศึกษาจึงเป็นเหตุสำคัญอย่างยิ่ง
ที่จะทำให้เราเข้าใจในพระธรรมคำสอนของพระบรมศาสดาได้อย่างถูกต้อง
ตามที่มีอยู่ในพระไตรปิฎก ทำให้เข้าใจไม่สับสน โดยเอาผลมาเป็นเหตุ
หรือเอาเหตุมาเป็นผล เช่น วิปัสสนา คือปัญญาที่เห็นนามรูปที่ไม่เที่ยง
เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา นี่เป็นผลที่สืบเนื่องกัน ทีนี้เราไม่เข้าใจแต่อยากปฏิบัติ
ให้วิปัสสนาเกิด ก็มานั่งนึกเอาว่าตัวเราต้องเกิด ต้องแก่ เจ็บ ตาย
ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา เอาผลมาทำเป็นเหตุเป็นต้น
แล้วเราก็ต้องเข้าใจให้ดีว่า ธรรมส่วนไหนเป็นปริยัติ ธรรมส่วนไหนเป็นปฏิบัติ
ธรรมส่วนไหนเป็นปฏิเวธ ซึ่งธรรมทั้ง ๓ นี้ ต้องเป็นเหตุเป็นผล
หรือเป็นปัจจัยให้กันซึ่งกันและกันด้วย ไม่ใช่ต่างฝ่ายต่างไม่เกี่ยวกัน
คือปริยัติที่ถูกต้องก็เป็นปัจจัยแก่การปฏิบัติที่ถูกต้อง เพราะต้องอาศัยปริยัติ
เป็นแผนที่เดินทาง เราก็เดินทางได้อย่างถูกต้อง
ทีนี้เมื่อเราเดินทางได้ถูกต้องแล้ว ก็ถึงธรรมที่ถูกต้อง อย่างที่เราต้องการที่จะรู้ได้ถูกต้อง
ธรรมที่ต้องการจะเห็นก็จะบรรลุถึงธรรมนั้นได้ ถึงจุดหมายนั้นได้
เพราะฉะนั้นธรรม ๓ อย่างนี้ต้องเนื่องกันเสมอ ไม่ใช่ปริยัติอยู่ต่างหาก
ปฏิเวธอยู่ต่างหากเอามาปะปนกันไม่ได้จะไม่ใช่อย่างนั้น
นึกจะไปนิพพาน ก็ไปนึกถึงนิพพานกัน แล้วจะไปนิพพานกันได้อย่างไร
ไม่สนใจจะศึกษาแผนที่ดูแผนที่ ๆ จะดำนินทางไป
ถ้าจะอ้างแผนที่หรือตำรา ก็ถูกกล่าวหาว่านั่งจำแต่ตำรา พวกแบกตำรา
ดีแต่พูด ไม่ปฏิบัติ จึงทำให้ปริยัติกับการปฏิบัติเป็นคนละเรื่องกัน
พวกปริยัติก็ติเตียนพวกปฏิบัติว่า พุทโธ่เอ้ย ! ดีแต่นั่งหลับหูหลับตา
ไม่เคยดูตำหรับตำรา ไม่อ่านไม่เรียนจะไปรู้อะไร ก็เลอะเทอะไปอย่างนั้น
| ไฟล์แนป: |
|
boek.png [ 32.66 KiB | เปิดดู 2014 ครั้ง ] |
