ครั้งพุทธกาลหาได้มีผู้ใดเสียดายการบวชไม่
เพราะที่บวชเพราะปัญญาถึงระดับบรรลุอรหันต์แล้ว
และแม้แต่คฤหัสถ์ที่บรรลุถึงนิพพานก็สละการบวชเข้าสู่นิพพานเลย
สาระอะไรที่จะหลงยึดติดหัวโขนที่ไม่มีใครเป็นเจ้าของเป็นเพียงสมบัติผลัดกันชม
แต่ต้องเป็นผู้ที่เข้าใจว่าคฤหัสถ์มีภาระแสวงหาทรัพย์โดยประกอบอาชีพมีภาษีสังคมและสงเคราะห์หมู่คณะ
อันว่าการออกบรรพชาอุปสมบทนี้เป็นอันเข้าใจตรงตามพระวินัยแล้วว่าท่านไม่มีกิจของคฤหัสถ์อีกต่อไปแล้ว
ตั้งแต่ตื่นจนหลับท่านสำนึกตนได้ว่าเราไม่ใช่คฤหัสถ์สละออกบวชเพื่อมักน้อยสันโดษเลี้ยงชีพพอยังอัตภาพ
เพื่อได้ประพฤติธรรมตามสิกขาบทให้สมควรแก่การขัดเกลาความไม่รู้ที่ยึดติดในคนสิ่งของวัตถุมานานมาก
กว่าจะได้เกิดเป็นคนและได้พบพระสัทธรรมเยื่อใยอันใดถึงกับพอใจแปดเปื้อนกับของไม่มีที่ชื่อว่าโลกธรรม8


https://youtu.be/lMGWgEYnysA