เวลาบวชไปอยู่วัดไปตัวเปล่าลาสิกขาก็ต้องไปตัวเปล่าเข้าใจมั๊ยคะ
ความคิดของเราไม่ได้รู้ตรงสัจจะตามคำสอนของพระพุทธเจ้าเลย
ทุกอย่างที่ปรากฏนิมิตคือเครื่องหมายให้รู้ว่าเป็นสิ่งหนึ่งสิ่งใดแล้ว
แปลว่าจิตภายในกายเกิดดับไปนับไม่ถ้วนจนปรากฏนิมิตให้รู้ได้
แต่ก็จะไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไรจนกว่าจะได้ฟังพระพุทธพจน์
เพื่อไตร่ตรองแต่ละคำตามปกติเทียบความจริงที่่มีจริงขณะนี้
สิ่งที่มีจริงที่กำลังปรากฏว่ามีตรงตามคำที่ฟังแต่ไม่เคยคิดได้
และจะไม่รู้เรื่อยไปถ้าไม่เริ่มพิจารณาจากฟังให้คิดตรงทุกคำ
เพราะความคิดเกิดทางมโนทวารวิถีจิตเกิดที่รูปพิเศษที่หทยวัตถุ
ทุกสิ่งที่คิดนึกจำมีทั้งคิดออกเสียง(พูด)พูดในใจ(คิดไม่ออกเสียง)
อยู่ในโลกของความคิดคนเดียวตั้งแต่เกิดจนตายจำแต่ชื่อแต่เรื่อง
แต่ตามอัตตาจะจำแต่สิ่งที่เคยเห็นเคยรู้จักชื่อรู้จักเรื่องราวเหล่านั้นมาก่อน
ทั้งหมดที่คิดคือจำเอามาคิดตามปกติตื่นขึ้นเป็นเรามีตัวตนทำโน่นนี่นั่นมีคนสัตว์วัตถุ
ตั้งแต่ตื่นจนหลับจะทำอะไรก็เป็นอย่างนี้ทุกวันเป็นปกติหลับก็มีฝันเป็นเรื่องราว
ทั้งๆที่ในฝันนั้นไม่ได้ลืมตาเห็นจริงแต่เป็นความคิดนึกจำในฝันเป็นภาพคิดจำ
นอนหลับสนิทคือจิตคิดนึกเกิดดับรู้ถึงอารมณ์ที่มีอากาศธาตุว่างๆยาวนาน(ภวังค์)
ต่อเมื่อฝันจึงเกิดจิตคิดนึกคั่นภวังค์โดยที่ไม่มีจิตที่ปรากฏทางตาหูจมูกลิ้นกายเลย
ตามปกติตื่นลืมตาขึ้นมาดำรงชีวิตตามปกติจึงมี6วิถีจิตคือตาหูจมูกลิ้นกายใจ
จิตทำงานผ่านที่ประชุมรวมกันที่กายครบ6ทางเรียกว่าอายตนะ6คือขณะนี้
ทุก1ขณะจิตมีภวังคจิตคั่นสลับกับมโนทวารวิถีจิตภวัคคั่นอีกทีไม่จำเกินนี้แล้ว
และจิต6ทางนี้ดับไม่เกิดนอกรูปกายตนเองดังนั้นสิ่งที่ปรากฏนอกกายใจตนเอง
ก็คือจิตคิดนึกทางมโนทวารวิถีล้วนล้วนที่ส่งออกนอกกายแล้วคิดถึงและจำแต่ชื่อ
อยู่ในโลกของจิตคิดนึกจำชื่อเรื่องราวคือโลกบัญญัติโดยไม่รู้ความจริงอะไรเลย
แม้แต่หลับฝันก็ยังเก็บเอาไปคิดในฝันคือจิตคิดนึกจำเรื่องราวคือมโนทวารวิถีจิตนั่นเอง=ไม่มีจริง
ตื่นลืมตาเห็นปกติก็ไม่รู้ว่ามโนคิดนึกถึงสิ่งที่อยู่นอกตัวหลับฝันก็ไปมโนคิดนึกถึงสิ่งที่ไม่มีจริงต่ออีก
อยู่กับการมโนคิดนึกจำทำทุกอย่างด้วยความมืดบอดหลงสิ่งที่ไม่มีจริงมานานมากเมื่อไหร่จะทำสุตมยปัญญาจริง
https://youtu.be/J32ng2dp600