การเชื่อมคำต้้้้้องมีการแปลและตีความ
ก่อนเชื่อมโยงความหมายจึงจะตรงคำ
สัจธรรม=สัจจะ+ธัมมะ
สัจจะ=ความตรงจริง
ธัมมะ=สิ่งที่มีจริง
สัจธรรมคือความตรงจริงของสิ่งที่มีจริง
ในที่นี้หมายถึงความจริงที่ไม่เปลี่ยนไปตามเวลาคือ
สัจจะที่กรรมกำหนดในขณะนี้ที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้
เป็นสัจธรรมที่ไม่มีใครคิดเองได้ก่อนจะได้ฟังธัมมะ
เพราะสิ่งที่มีจริงที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้มีตรงขณะจิต
ไม่ใช่นิมิตที่คิดว่ามีตัวตนคนสัตว์ไม่ใช่วัตถุสิ่งของ
แต่เป็นประเภทของสิ่งที่มีจริง(ธัมมะ)ที่กำลังปรากฏ
ให้รู้ได้ตามปกติว่ากำลังมีธัมมะใดปรากฏให้รู้ว่ามี
ตรงสัจจะตามลักษณตรงกับคำใดในพระไตรปิฎก
พระพุทธเจ้าตรัสรู้สิ่งที่มีจริงที่ไม่มีใครรู้เองได้เลย
ดังนั้นการศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้าตามปกติ
จึงศึกษาผู้เดียวมิได้จำเป็นต้องพึ่งการฟังธัมมะเพื่อ
สอบสวนทวนความในแต่ละคำที่คิดว่าถูกหรือผิด
เพราะพระพุทธเจ้าตรัสแสดงทั้งดีเลวและกลางๆให้
เข้าใจถูกตรงตามประเภทธัมมะตามที่ตรัสไว้ดีแล้ว
ให้ฟังเพื่อพิจารณาว่าความเห็นก่อนฟังและหลังฟัง
แตกต่างกันอย่างไรส่วนตัวตนย่อมพาทำตามที่คิด
ทำตามตามกันไปเชื่อถือตามตามกันไปก็ผิดทันที
อย่าลืมว่าสัจธรรมที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้หายไปก่อน
มีตัวตนของเราดังนั้นเราผู้เดียวหรือเปล่าที่ขาดสุตะ
ความคิดในขณะนี้ของทุกตัวตนเรียกความคิดเห็น
คือทิฏฐิ+เป็นมิจฉาทิฏฐิเพราะคิดว่าตัวเองมีตัวตน
เรียกว่ามีอุปาทานขันธ์5ยึดมั่นสัจธรรมเป็นตัวเอง
สัจธรรมไม่เป็นไปตามความคิดของตัวตนแต่เป็น
สัจธรรมของโลกของขันธ์ของธัมมะตรง1คำสัจจะ
1คำสัจจะเรียกว่า1คำปรมัตถ์ตรงสัจธรรมในขณะนี้
ดังนั้นสิ่งที่มีจริงที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ก็คือปรมัตถธรรม
ตรงตามที่แสดงไว้ในพระอภิธรรม จิต เจตสิก รูป นิพพาน
ต้องกำลังฟังเพื่อศึกษาและระลึกตรง1คำปรมัตถ์ตามได้เป็นปกติ
https://youtu.be/B1o38bN2bnU
