#เงินไม่สำคัญเสมอไป

เงิน.. ซื้อ​ความสนุก​ได้ชั่วครู่
แต่... ซื้อความสุขไม่ได้
เงิน.. ซื้อเพื่อนร่วมทางได้
แต่... ซื้อเพื่อนแท้ไม่ได้
เงิน.. ซื้ออำนาจราชศักดิ์ได้
แต่... ซื้อปัญญาไม่ได้
_____
#หลวงพ่อจรัญ_ฐิตธัมโม
วัดอัมพวัน อ.พรหมบุรี จ.สิงห์บุรี





"มิตรที่ดีที่สุด กับศัตรูที่น่ากลัวที่สุด
ไม่ได้อยู่ที่ไหนเลย อยู่ที่กลางใจเรานั่นเอง"

พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล




"...เมื่อบุคคลใดบำเพ็ญบุญบารมีมาจนเต็มลงไป
แล้วนี้นะ การบรรลุมรรคผลนิพพานไม่ยากสักหน่อย
มันยากตั้งแต่อินทรีย์บารมียังไม่แก่กล้าเท่านั้น
ให้เข้าใจว่า เมื่ออินทรีย์บารมียังไม่แก่กล้าแล้วอย่างนี้
มันก็จำเป็นต้องทำความเพียรเด็ดเดี่ยว ต้องเอาทุกข์
เป็นทุน หมายความว่าอย่างนั้น ถ้าผู้ใดกลัวต่อทุกข์
อยู่แล้ว มันก็ทำความดีสะสมบุญบารมีให้แก่กล้าไม่ได้
เลย ' ผู้จะเป็นสุขก็ต้องเอาทุกข์เป็นทุนก่อน จะเป็น
ก้อนทีละน้อยค่อยผสม จะเป็นพระก็ต้องละกามารมณ์
จะเป็นพรหมก็ต้องเพียรเรียนทำฌาน ' นักปราชญ์
ท่านแต่งเป็นคำโคลงไว้อย่างนี้ นับว่าถูกต้องทีเดียว..."

#ที่มา หนังสือ วรลาโภวาท หน้า ๘๓
พระสุธรรมคณาจารย์ (หลวงปู่เหรียญ วรลาโภ)





ธรรมะอะไรสำคัญกว่า
ถาม ธรรมะทั้งสามคือปริยัติธรรม ปฏิปัตติธรรมและปฏิเวธธรรม อะไรสำคัญกว่าเพื่อน ในเมื่อธรรมะทั้งสามก็เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าด้วยกัน
ตอบ โดยปกตินั้นคำสอนของพระพุทธเจ้าซึ่งสรุปลงในธรรมะสามประการ หรือในคำสอนสามประการ คือปริยัติศาสนา ปฏิปัตติศาสนา และปฏิเวธศาสนา ต่างก็มีความสำคัญทั้งสิ้น แต่ที่จะถือว่าอะไรสำคัญกว่ากันนั้น เห็นจะต้องถือเอาอันตรธาน ๕ อย่างมาเป็นเครื่องตัดสิน
อันตรธาน ๕ อย่างนั้นคือ
๑. ปริยัติอันตรธาน
๒. ปฏิบัติอันตรธาน
๓. ปฏิเวธอันตรธาน
๔. ลิงคอันตรธาน
๕. ธาตุอันตรธาน
ปริยัตินั้นได้แก่คำสอนที่รวมลงในพระไตรปิฎก คือพระวินัย พระสูตร พระอภิธรรม ปฏิบัติคือการเจริญสมณธรรมมีสติปัฏฐาน ๔ เป็นต้น ปฏิเวธคือมรรคผล ลิงคะก็คือเพศที่แสดงความเป็นสมณะหรือนักบวช พระธาตุคือพระบรมสารีริกธาตู ในอันตรธาน ๕ อย่างนั้น การปฏิบัติธรรมก็ดี การบรรลุมรรคผลก็ดี บางครั้งก็มี บางครั้งก็ไม่มี ทั้งนี้เพราะการปฏิบัติและการบรรลุมรรคผลอันเป็นปฏิเวธนั้นขึ้นอยู่กับ ปริยัติศาสนา คือถ้าปริยัติศาสนายังมีอยู่ มีการศึกษาเล่าเรียนกันอยู่ จึงจะสามารถทำให้ การปฏิบัติและปฏิเวธมีได้ แต่ถ้าขาดปริยัติเสียแล้ว แม้ต้องการปฏิบัติก็ไม่รู้ทางคือข้อปฏิบัติ ทั้งนี้เพราะคนทั้งหลายมิใช่พระพุทธเจ้าที่สามารถจะตรัสรู้ธรรมได้ด้วยตนเอง ต้องอาศัยได้ศึกษาเล่าเรียยปริยัติจากพระไตรปิฏกหรือครูอาจารย์ที่เรียนมาก่อน จึงสามารถจะนำเอาความรู้ที่ได้เรียนมาใช้ในการปฏิบัติจนบรรลุปฏิเวธ คือมรรคผลได้ สมดังที่พระพุทธเจ้าตรัสกับสุภัททปริพพาชกในเวลาใกล้จะเสด็จดับขันธปรินิพพานว่า
ดูก่อน สุภัททะ อริยมรรคมีองค์ ๘ หาไม่ได้ในธรรมวินัยใด แม้สมณะที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ ที่ ๔ ก็หาไม่ได้ในธรรมวินัยนั้น ดูก่อนสุภัททะ อริยมรรคอันประกอบด้วย องค์ ๘ หาได้ในธรรมวินัยใด แม้สมณะที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ ที่ 4 ก็หาได้ในธรรมวินัยนั้น ดูก่อนสุภัททะ อริยมรรคมีองค์ ๘ หาได้ในธรรมวินัยนี้ สมณะที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ ที่ 4 ที่มีอยู่ในธรรมวินัยนี้ ลัทธิอื่นว่างจากสมณะผู้รู้ ดูก่อน สุภัททะ ก็ภิกษุเหล่านี้พึงอยู่โดยชอบ โลกก็จะไม่พึงว่างจากพระอรหันต์ทั้งหลาย (จากมหาปรินิพพานสูตรข้อ ๑๓๘)
ธรรมวินัยนั้น คือพระไตรปิฎกอันเป็นปริยัติศาสนานั่นเอง ส่วนมรรคมีองค์ ๘ จัดเป็นข้อปฏิบัติ สมณะที่ ๑-๒-๓-๔ คือพระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี พระอรหันต์ จัดเป็นปฏิเวธ เพราะฉะนั้นจึงถือว่าปริยัติเป็นมูลเป็นรากของศาสนา ขาดปริยัติแล้วปฏิบัติและปฏิเวธก็มีไม่ได้ ก็ขอตอบปัญหานี้เพียงนี้ โดยขอเว้นไม่พูดถึง อันตรธาน ๒ อย่างที่เหลือ ซึ่งจะอันตรธานไปเมื่อศาสนาทั้งสามสิ้นไปแล้ว