” การเรียนจบวิชาทางจิตใจ “

ความอยากทั้ง ๓ ประการนี้เป็นสมุทัย เป็นต้นเหตุของความทุกข์ของใจ นี่คือความจริงที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสรู้ ในขณะที่ทรงนั่งประทับอยู่ที่โคนต้นโพธิ์ในวันเพ็ญเดือน ๖ ทรงเจริญสมถะในเบื้องต้นทำจิตใจให้สงบ พอจิตถอนออกจากความสงบแล้ว ก็จะมีพลังมีความเย็นมีความสบาย ก็ทรงพิจารณาร่างกายจนเห็นว่าไม่ใช่ตัวเราของเรา แล้วก็พิจารณาส่วนที่ละเอียดเข้าไปคือนามขันธ์ เวทนาสัญญาสังขารวิญญาณก็ไม่ใช่ตัวเราของเรา และสภาวธรรมที่อยู่ในจิตก็ไม่ใช่ตัวเราของเรา ทรงพิจารณาจนปล่อยวางได้หมด ก็ทรงได้ตรัสรู้พระอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ

ทรงเห็นว่ากายเวทนาสัญญาสังขารวิญญาณ และสภาวธรรมในจิตนี้ ล้วนเป็นอนิจจังทุกขังอนัตตา ปัญญาต้องพิจารณาให้เห็นว่ามันเป็นอนิจจังทุกขังอนัตตา ถึงจะปล่อยวางได้ จะไปอยากให้เป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ไม่ได้ ถ้าอยากแล้วก็จะเกิดความทุกข์ขึ้นมาทันที ถ้าไม่อยากถ้าปล่อยให้เป็นไปตามเรื่อง ความทุกข์ก็จะไม่เกิด เมื่อไม่มีความอยาก เขาจะเป็นอย่างไร ก็จะไม่ไปกระทบกับใจ

ตัวที่กระทบกับใจไม่ใช่นามขันธ์ หรือสภาวธรรมที่มีอยู่ในจิต แต่ตัวความอยากความหลง ที่ไปคิดว่าเป็นตัวเราของเรา อยากให้เป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ ตัวนี้ต่างหากที่เป็นตัวไปกระทบกับจิตใจ ไปสร้างความทุกข์ให้แก่จิตใจ พอตัวนี้ถูกระงับดับไป ความทุกข์ก็ระงับดับตามไปด้วย จากนั้นอะไรจะเป็นอย่างไร ก็จะไม่ไปกระทบกับใจ ร่างกายจะแก่จะเจ็บจะตาย ของเราก็ดีของคนอื่นก็ดี จะไม่ไปกระทบ เพราะใจไม่ได้มองว่าเป็นตัวเราของเราแล้ว มองว่าเป็นของดินน้ำลมไฟ เหมือนกับมองแดดลม ไม่ยึด ไม่ว่าแดดลมฝนฟ้าเป็นของเรา เขาจะตกไม่ตกเราก็รู้ว่าเราไปอยากไม่ได้ อยากก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร ถึงแม้จะเป็นพิษเป็นภัยก็ไปห้ามเขาไม่ได้ มีแต่ต้องเตรียมตัวรับเท่านั้นเอง เขาทำได้อย่างมากก็คือทำลายร่างกาย ในเมื่อร่างกายไม่ใช่ตัวเราของเรา มันก็ไม่ได้ไปทำให้จิตใจกระทบกระเทือนแต่อย่างใด

“นี่คือการตรัสรู้ หรือการเรียนจบวิชาทางจิตใจ จบตรงที่อริยสัจ ๔ จบตรงที่มรรคมีองค์ ๘ ที่มีปัญญาเป็นหัวหอก ที่พิจารณาอย่างต่อเนื่องไม่หยุดยั้ง จนเห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็น สัพเพ ธัมมา อนัตตา แล้วก็ปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างได้ ตั้งแต่ภายนอกคือร่างกายของผู้อื่น เข้ามาสู่ร่างกายของเรา เข้ามาสู่ความรู้สึกนึกคิด เข้ามาสู่อารมณ์ที่มีอยู่ในจิต ว่าไม่ใช่ตัวเราไม่ใช่ของเรา พอปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างได้หมดแล้ว ใจก็หลุดพ้นจากความทุกข์ เพราะใจไม่ได้อยากให้สิ่งต่างๆ เป็นไปตามความอยากเหมือนเมื่อก่อน เดี๋ยวนี้ปล่อยให้เป็นไปตามเรื่องของเขา จะเป็นอย่างไรก็รับได้หมด ไม่เดือดร้อนอะไร”

นี่คือเรื่องของการปฏิบัติ ของการทำใจของเราให้หลุดพ้นจากความทุกข์ทั้งหลาย เป้าหมายของพระพุทธศาสนาก็มีอยู่เพียงเท่านี้แล คือมาปลดเปลื้องดวงจิตดวงใจของสัตว์โลกทั้งหลาย เช่นพวกเรานี้ ให้ได้หลุดพ้นจากความทุกข์ที่เกิดจากความหลง ที่ไม่เห็นว่าทุกสิ่งทุกอย่างไม่ใช่ตัวเราของเรา แล้วก็ไปอยากให้เป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ สอนให้นำเอาไปพินิจพิจารณา พอเห็นดังที่พระพุทธเจ้าทรงเห็นแล้ว ก็จะปล่อยวางได้เอง แล้วพอปล่อยวางได้ความทุกข์ทั้งหลายก็จะหมดไป นี่คือหน้าที่หรืองานของพุทธศาสนิกชน ผู้ปรารถนาความหลุดพ้นจากความทุกข์ทั้งหลาย จะต้องบำเพ็ญจะต้องปฏิบัติ.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
วัดญาณสังวรารามฯ ชลบุรี

จุลธรรมนำใจ ๑๘ กัณฑ์ที่ ๔๐๓
วันที่ ๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๒







. คนที่จิตยังไม่สูงเต็มที่ เมื่อใครเขาด่าว่าอะไรก็มักเก็บไปคิดคนเราโดยมากสำคัญตนว่าเป็นคนฉลาด แต่ชอบกลืนกินอารมณ์ที่ชั่ว

อารมณ์ชั่วเปรียบเหมือนกับเศษอาหารที่เขาคายออกแล้ว ถ้าเป็นคนอดอยากยากจนจริงๆ จำเป็นจะต้องขอเขากินก็ควรกลืนกินแต่อารมณ์ที่ดี
เปรียบเหมือนอาหารที่ไม่เป็นเศษของใคร

แต่ถึงกระนั้นก็ยังอยู่ในลักษณะที่ยากจน นี่เป็นลักษณะของคนโง่ ไม่ใช่คนฉลาด เพราะความดีอยู่กับตัวเองแท้ๆ
แต่ไพล่ไปเก็บเอาความชั่วที่คนอื่นเขามา
เช่นนี้ก็ย่อมเป็นการผิดทาง

ที่ถูกนั้น...ใครจะว่าอะไรก็ช่างเขา
ต้องคิดว่านั่นเป็นสมบัติของเขา ไม่ใช่ของเรา ส่วนความดีที่เราทำก็ย่อมอยู่ที่ตัวเรา

ให้คิดเหมือนมะม่วงที่เป็นหนอน คนฉลาดเขาก็เลือกกินแต่ตรงเนื้อที่ดีๆ
ส่วนที่เน่าที่เสียก็ปล่อยให้บุ้งหนอนมันกินของมันไปเพราะเป็นวิสัยของมัน
ส่วนเราก็อย่าไปอยู่จำพวกบุ้งหนอนด้วย

โอวาทธรรมท่านพ่อลี ธัมมธโร
วัดอโศการาม จ.สมุทรปราการ





สวดมนต์ไหว้พระได้บุญ
เพราะว่าเรากล่าวสรรเสริญพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์
เป็นการบูชา
ปูชา จะ ปูชะนียานัง
เอตัมมังคะละมุตตะมัง
การบูชาบุคคลที่ควรบูชาเป็นมงคลอันสูงสุด
ได้ความเจริญ

แล้วก็เป็นพุทธานุสสติ ธัมมานุสสติ สังฆานุสสติ
ระลึกถึงคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ไปในตัว
ที่เราสวดมนต์แปล มันก็จะได้ซาบซึ้ง
ได้ทั้งสมาธิ ได้ทั้งสติ ปัญญา
เป็นบุญกุศล

ได้แสดงความอ่อนน้อม เคารพกราบไหว้
เป็นอปจายนมัย
ทำให้เป็นคนเกิดในตระกูลสูง
คนที่อ่อนน้อม เคารพต่อผู้ที่ควรเคารพ
เคารพบูชาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
บูชาพระสงฆ์องค์เจ้า
เคารพบูชาบิดามารดา
อ่อนน้อมกราบไหว้
จะเป็นคนที่เกิดตระกูลสูง

และจะเป็นผู้ที่เจริญด้วยอายุ วรรณะ สุขะ พละ
ดังที่พระสงฆ์ท่านให้พรว่า
อะภิวาทะนะสีลิสสะ นิจจัง วุฑฒาปะจายิโน
จัตตาโร ธัมมา วัฑฒันติ, อายุ วัณโณ สุขัง พะลัง
แปลว่า
พรทั้ง ๔ ประการ คือ อายุ วรรณะ สุขะ พละ
ย่อมเจริญแก่ผู้มีปกติอ่อนน้อมเคารพกราบไหว้
ต่อผู้หลักผู้ใหญ่เป็นนิจ
.............................
ธัมโมวาท โดยหลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี
เจ้าอาวาสวัดมเหยงคณ์
พระนครศรีอยุธยา







....ถ้าคนเรามีแต่ทำบุญทำทานอย่างเดียวก็เหมือนได้แค่เปลือกไม้กาบไม้ที่มันแห้ง แต่ความปรารถนาของเรานั้นอยากได้ต้นไม้ ทีนี้ต้นไม้ต้นนั้นมีเปลือกหุ้มห่อเอาไว้และมีกระพี้ เปรียบเหมือนศีล ที่นี้เมื่อมีศีลแล้วก็มีสมาธิ สามารถฝึกฝนอบรมจิตใจให้สงบเป็นสมาธิ มีศีลและเจริญภาวนาก็เหมือนกระพี้ เปรียบเทียบระดับการทำความดีของพวกเรา ต่อเมื่อเราสงบเป็นสมาธิและมีสติปัญญารู้ถูกรู้ผิดนั่นแหละ เราถึงจะถึงแก่นไม้ที่จะนำมาใช้ทำประโยชน์ได้ เมื่อถึงตรงนั้นเราจึงจะถึงแก่นพระศาสนา
..ฉันใดก็ดีญาติโยมที่พากันสร้างความดีอบรมฝึกฝนตนเอง ก็จะถึงแก่นของพระศาสนา ก็คือสุดยอดเครื่องมือของการพ้นทุกข์นั่นเอง คือเมืองนิพพาน นี่คือจุดเป้าหมายของพวกเรา.. นิพพานัง ปรมัง สุขัง..นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง เราต้องการสุขความเจริญความสบายในชีวิตของเราอย่างนั้น เมื่อเราต้องการอย่างนั้นก็ต้องทำตามระบบตามหลักเกณฑ์ ตามขั้นตามตอนของการสร้างคุณงามความดี เหมือนกับต้นไม้อย่างนั้น เราอยากได้เสาไม้มาทำเสาบ้าน เสากุฏิ เสาศาลา หรือที่พักพาอาศัยก็ดี ก็ต้องอาศัยแก่นของต้นไม้ เหมือนทางพระพุทธศาสนา ก็ต้องอาศัยแก่นพระพุทธศาสนาคือทางพ้นทุกข์นั่นเอง

..#โอวาทธรรมหลวงปู่เปลี่ยน ปญฺญาปทีโป..
วัดอรัญญวิเวก ต.อินทขิล อ.แม่แตง จ.เชียงใหม่