…คนที่มีปัญญาทางโลกนี่
เขารู้จักคิดด้วยเหตุด้วยผล
ทางธรรมะก็เหมือนกัน
พิจารณาด้วยเหตุด้วยผล

.ใช้ความคิดด้วยเหตุด้วยผลเหมือนกัน
แต่ต่างกันตรงที่ทางธรรม
จะเกี่ยวกับทางด้านจิตใจเป็นหลัก

.อะไรเป็นเหตุที่ทำให้ใจทุกข์
อะไรเป็นเหตุที่ทำให้ใจไม่ทุกข์

“ความรู้นี้ทางโลกจะไม่มีใครสอน”.
…………………………………………
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
วัดญาณสังวรารามฯ ชลบุรี
จุลธรรมนำใจ ๔ กัณฑ์ที่ ๒๓๕
๒๙ เมษายน ๒๕๔๙







“... ก็ไม่ใช่ว่าเราไม่รับรู้ในจุดบกพร่องบ้าง หรือสิ่งที่เป็นอุปสรรคบ้าง
แต่ว่าเราไม่เอาใจดิ่งลงไปที่นั้น
เราก็ต้องยกจิตของเราเข้าสู่สิ่งที่นำความสุขมาให้

ยิ่งโดยเฉพาะเวลาเราอยู่กับคน
จะเป็นนักบวชก็ดี ฆราวาสอยู่ในครอบครัวก็ดี
ยิ่งอยู่ด้วยกัน ยิ่งรู้จักกัน
จุดบกพร่องก็ปกปิดไม่ได้หรอก
เราจำเป็นที่จะต้องไม่ให้จิตใจทุ่มเทอยู่ตรงนั้น
ทุ่มเทตรงนั้น มันจะจม จมอยู่ในอกุศล
จมอยู่ในเครื่องเศร้าหมอง

เราอยู่กับคน อยู่กับเพื่อนมนุษย์
เราต้องมองในลักษณะว่า จุดเด่น จุดดีของคนนั้น
ทำอย่างไรจึงจะช่วยดึงส่วนที่ดีออกมาให้ได้
หรืออย่างน้อยเวลาเราได้มีส่วนสัมพันธ์
หรือคลุกคลีกับคนนั้น
เราต้องเข้าใจว่า นิสัยของแต่ละคนก็มีส่วนที่ปะปนอยู่
ถ้าเราไปเกี่ยวข้องหรือพูด
หรือทำสิ่งที่ทำให้กระทบกระเทือน
มันก็อาจจะดึงสิ่งที่ไม่ดีออกมา

เราจึงต้องฉลาดในการเกี่ยวข้องกับคน
เราก็ต้องอิงอาศัยหรือพาดพิงสิ่งที่เป็นส่วนที่ดีของเขา
มันเป็นการช่วยเขา ช่วยให้คนอื่นมีความสุข
ช่วยให้เขามั่นใจในความดีของเขา
และเราเองก็ไม่เกี่ยวพันกับส่วนที่ไม่ดีของเขา
เรามีโอกาสสัมผัสสิ่งที่ดีของเขา
มันก็เป็นความสุขของเรา
ต้องฉลาดในการเกี่ยวข้องกับมนุษย์ด้วยกัน
อันนี้ต้องใช้ปัญญา …”

พระราชโพธิวิเทศ (หลวงพ่อปสันโน)
ณ เสถียรธรรมสถาน
๒๑ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๖๒






"อานิสงส์ บุญบาทเดียว"
.
ไปฉันเช้าที่โคราช มีโยมจะมาถวายปัจจัย แกมาทั้งน้ำตานะ บอกว่าหลวงพ่อ โยมจน อยากถวายปัจจัย แกใส่ซองมาประเคนหลวงพ่อ ก็ถามว่ามีปัจจัยในซองไหม แกว่ามี ก็เลยบอกให้แกะออกจากซองไป แล้วเอาแต่ซองเปล่ามาถวายหลวงพ่อ มีเงินอยู่บาทนึง นั่นดูสิ ไม่ใช่ธรรมดานะ น้ำใจศรัทธาของแก ขนาดเขาจนเขายังมีศรัทธา คุณค่าของเงินบาทนึง มหาศาล มูลค่าเงินถึงจะน้อยด้วยความยากจนของเขา แต่ด้วยศรัทธานะ อานิสงส์มากมายมหาศาล ประมาทไม่ได้นะโยมคนนี้ หลวงพ่อนึกสรรเสริญ คนเขามีมากบางทีจะทำก็ทำไม่ได้นะ นี่เขาไม่มียังเอาออกจากความจนมาได้บาทหนึ่ง อยากทำบุญ บาทเดียวเขาก็ได้ทำ เจอแบบนี้หลวงพ่อสรรเสริญเลย
.
นั่นล่ะจึงบอกว่าทำบุญไม่ต้องทำทีละเยอะๆ แต่ให้ทำบ่อยๆ ทีละห้าบาทสิบบาทแล้วแต่กำลังเรา อย่าให้เดือดร้อนเท่านั้นแหละ

โอวาท หลวงพ่อสมบูรณ์ ณ วันที่ ๑๔พ.ย.๒๕๖๖(ภาพ หลวงพ่อสมบูรณ์ นำคณะสงฆ์ออกบิณฑบาตในจังหวัดพังงา)





"..ที่คุมขังแห่งเรือนจำของวัฏฏทุกข์นี้ ใหญ่โตมโหฬาร แน่นหนามั่นคงมาก
มีเครื่องยั่วยวนชวนให้เผลอตัว และติดอยู่รอบตัวไม่มีช่องว่าง จึงยากที่จะมีผู้แหวกว่ายออกมาได้เพราะสัตว์โลกจำนวนมากไม่ค่อยมีผู้สนใจกับทุกข์ที่เป็นอยู่กับตัวตลอดมา ว่าเป็นสิ่งที่ทรมานและเสียดแทงร่างกายจิตใจเพียงใดพอจะคิดเสาะแสวงหาทางออกด้วยวิธีต่างๆเหมือนคนเป็นโรค แต่มิได้สนใจกับยา ยาแม้มีมากจึงไม่มีประโยชน์สำหรับคนประเภทนั้น ธรรมของเราตถาคตก็เช่นเดียวกับยา สัตว์โลกอาภัพเพราะโรคกิเลสตัณหาภายในใจเบียดเบียนเสียดแทง ทำให้เป็นทุกข์แบบไม่มีจุดหมายว่าจะหายได้เมื่อไร สิ่งตายตัวก็คือโรคพรรค์นี้ถ้าไม่รับยา คือธรรม จะไม่มีวันหายได้ ต้องฉุดลากสัตว์โลกให้ตายเกิดคละเคล้าไปกับความทุกข์กายทุกข์ใจและเกี่ยวโยงกันเหมือนลูกโซ่ตลอดอนันตกาล.."

พระครูวินัยธร(หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต)วัดป่าสุทธาวาส อ.เมือง จ.สกลนคร(พ.ศ.๒๔๑๓-๒๔๙๒)อ้างอิงหนังสือประวัติท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตตเถระ






"..การสามารถรักษาจิตใจ รักษาวาจา รักษาการกระทำ ให้เป็นไปเพื่อไม่ก่อทุกข์โทษภัยแก่ผู้อื่น ไม่เรียกว่าเป็นการทำเพื่อผู้อื่น ไม่เรียกว่าเป็นการถือว่าผู้อื่นเป็นที่รักของตน แต่เป็นการทำเพื่อตนเอง เป็นการถือว่าตนเป็นที่รักของตนอย่างยิ่ง ไม่มีความรักอื่นเสมอด้วยความรักตน

ผู้ที่สามารถรักษากาย วาจา ใจ ตนให้ดีได้นั้นก็คือ ".ผู้ที่รักตนอย่างยิ่ง." นั่นเอง.."

สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณสังวร




"..พระเราต้องทำตัวเหมือนผ้าขี้ริ้วที่ปราศจากราคาค่างวดใด ๆ แล้วจึงเป็นความสบาย การกินอยู่หลับนอนและใช้สอยอะไรก็สบาย การเกี่ยวข้องกับผู้คนก็สบาย ไม่มีทิฐิมานะความถือตัวว่าเราเป็นพระเป็นเณรผู้สูงศักดิ์ด้วยศีลธรรม เพราะศีลธรรมอันแท้จริงมิได้อยู่กับความสำคัญเช่นนั้น แต่อยู่กับความไม่ถือตัวยั่วกิเลส อยู่กับความตรงไปตรงมาตามผู้มีสัตย์มีศีลมีธรรมความสม่ำเสมอเป็นเครื่องครองใจ นี้แลคือศีลธรรมอันแท้จริง ไม่มีมานะเข้ามาแอบแฝงทำลายได้ อยู่ที่ใดก็เย็นกายเย็นใจ ไม่มีภัยทั้งแก่ตัวและผู้อื่น.."

โอวาทธรรม
พระครูวินัยธร(หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต)วัดป่าสุทธาวาส อ.เมือง จ. สกลนคร
อ้างอิงหนังสือชีวประวัติพระอาจารย์มั่น ภูริทัตตเถระ






#ไม่ใช่โสดาบันยังตกนรกได้

"..คนที่ยังไม่เป็นโสดาบัน.." คือผู้แรกถึงกระแสแห่งพระธรรมแล้ว "มันยังตกนรกได้" ชอบแต่จะทำความผิดในใจ อยู่เรื่อย ๆ "บางทีก็ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ว่ามันผิด แต่ก็อดทำไม่ได้" ในที่สุดก็ทำเพราะใจมันอยากทำ ซึ่งมันกลัวอยู่อย่างเดียว ก็คือกลัวคนจะเห็น จะทำความผิดก็กลัวคนจะเห็น ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ

พอคิดว่าคนไม่เห็นแล้วก็ทำ "อันนี้คือมันดูถูกตัวเอง มันดูถูกตัวเองว่าไม่ใช่คน" ไปดูแต่คนอื่นข้างนอกว่าเป็นคน แต่ตัวเองก็เป็นคน ก็ยังคิดว่าไม่ใช่คน แล้วคน ๆ นั้นก็เลยทำความชั่วได้ แต่ถ้าเรามีดวามละอายต่อบาป "เมื่อความผิดจะเกิดขึ้นก็รู้ชัด แล้วเลิกถอนเสีย" อย่างนี้ ท่านจึงเรียกว่า "เป็นผู้ใหญ่ เป็นคนมีใจสูง.."

หลวงปู่ชา สุภทฺโท
วัดหนองป่าพง อ.วารินชำราบ จ.อุบลราชธานี







“คนที่เจริญสติเป็น แล้วเห็นความไม่พอใจเกิดได้
แล้วสามารถระงับความไม่พอใจที่เกิดขึ้น หากมีผู้ใด
แสดงออก ทางกาย วาจา ใจ ให้ความไม่พอใจเกิดขึ้น

เราจะระงับใจว่า เพราะเขาไม่มีสติ เจริญสติไม่เป็น
ไม่สามารถยับยั้งการพูด การแสดงออก ไม่สามารถ
ดูแลจิตใจตัวเองได้ เราย่อมให้อภัยทาน แก่ผู้ที่ปฏิบัติ
ได้น้อยกว่า ด้วยความเมตตา

ผู้มีสติปัญญามากกว่า ย่อมหาความสงบสุขให้แก่ใจ
ด้วยอภัยทาน"

หลวงปู่เปลี่ยน ปัญญาปทีโป







ผู้เกิดมาชาตินี้ อาภัพแล้ว
“อย่าให้ใจอาภัพ” คิดแต่ผลิตโทษ
ทำบาปอกุศล เผาผลาญตน
ให้ได้ทุกข์ เป็นบาปกรรมอีกเลย

คนชั่ว ทำชั่วได้ง่าย และติดใจ
ไม่ยอมลดละ แก้ไขให้ดี
คนดี ทำดีได้ง่าย คนดีก็จำต้อง “ฝึก”
ฝึกจนดี จะพ้นการฝึก ไปไม่ได้

งานอะไร ก็ต้องฝึกทั้งนั้น
ฝึกงาน ฝึกคน ฝึกสัตว์ ฝึกตน ฝึกใจ
นอกจากตายแล้ว จึงหมดการฝึก
คำว่า ดี จะเป็นสมบัติของ “ผู้ฝึกดี” แล้วแน่นอน

หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต






"เขาว่าเราจริง
ก็ไม่ต้องโกรธเขา
เพราะเรื่องมันจริง

เขาว่าเราไม่จริง
ก็ไม่ต้องโกรธเขา
เพราะเรื่องมันไม่จริง

เท่านี้ก็จบ"

ท่านพุทธทาสภิกขุ