21713.>>..สลัดทุกข์...>>

ปลายฟ้า...ค่ะ

เฉกชนม์นี้มีความหมายคล้ายเรือน้อย
ที่เพียงลอยตามแรงแห่งคลื่นโหม
ยามทุกข์เบียดบีฑาฝ่าคลื่นโครม
ยามสุขไร้คลื่นโจมลำนาวา

ลอยเรื่อยไปในห้วงน้ำตามกระแส
ชลาลัยผันแปรเปลี่ยนทิศา
เวียนวกไปในน่านธารธารา
ไม่พบท่าเทียบฝั่งยั้งหยุดเรือ

มองชะแง้แลทิศคิดอยู่นิ่ง
ถ่วงเรือไว้ด้วยสิ่งทำหางเสือ
กำหนดทางคัดท้ายอยู่ปลายเรือ
ต้านกระแสความเชื่อที่เคยมี

หวังจะไปให้ถึงลำสำเภาทอง
ที่ฉายส่องผ่องประกายรัศมี
อยู่เบื้องหน้าไกลไกลในนที
จอดรอรับด้วยไมตรีมาช้านาน

จึงวาดพายไปบนสายทางเส้นนั้น
เรือน้อยพลันมีร่องรอยความร้าวฉาน
เกิดรูรั่วขึ้นมากมายในกระดาน
เปรียบทวารที่ซ่านไปในอารมณ์

เหลียวหาชันยาเรือเมื่อน้ำเข้า
วิดน้ำเก่าเททิ้งสิ่งหมักหมม
เพียรวาดพายให้เรือเบาเข้าแรงลม
อุดรอยรั่ว...วิดน้ำตม...เร่งรีบพาย

หมายสมัครสามัคคีมีในทาง
ไม่อ้างว้างมีเชือกเหนี่ยวเกลียวแปดสาย
กลายเป็นหนึ่งถึงสำเภาที่เงาพราย
เรือลำน้อยถึงที่หมายไม่เวียนวน

ขอบคุณค่ะจากพี่ดอกแก้ว

ปลายฟ้า...ค่ะ

ถามตนเองอย่าเกรงใจ

ในท่ามกลางความคิดเกิดผิดแปลก
เหมือนรอยแยกระหว่างทางขุนเขา
ฟากข้างหนึ่งเป็นลมที่แผ่วเบา
อีกข้างหนึ่งเทียบเท่าแท่นศิลา

หลายร้อยพันวันคืนทั้งตื่นหลับ
เกินจะนับเรื่องราวกล่าวอรรถา
ในชีวิตทำการงานเหลือคณา
แต่น้อยเรื่องตรึงตราสนิทใจ

ในเรื่องดีมีบ้างสร้างกุศล
แนบกมลคือเศร้าเข้าหวั่นไหว
ความสูญเสียทรงจำติดฤทัย
เรื่องทั่วไปเหมือนลมพรมผืนดิน

พระท่านจึงสอนสั่งให้ตั้งจิต
วางเข็มทิศหากุศลเป็นทรัพย์สิน
ตั้งใจทำและระลึกเป็นอาจิณ
เพื่อช่วยเหลือชีวินคราใกล้ตาย

เว้นทำบาปหยาบช้าพาตกต่ำ
ความเคยชินจะนำให้ฉิบหาย
ใกล้สิ้นลมอกุศลเข้าเยี่ยมกราย
ภาพเข่นฆ่าทำร้ายมานำทาง

ถามตนเองอย่าเกรงใจในคำตอบ
ว่าใจชอบนึกเรื่องดีหรือบาดหมาง
อยู่คนเดียวคิดอะไรไม่ปล่อยวาง
ความถี่ข้างชั่วหรือดีชี้แจงตน

เมื่อใกล้ตายคลายสติที่ริชอบ
กรรมที่ทำคือกรอบพาสู่หน
ขึ้นกับความหนักเบาที่เคล้าชนม์
ไถ่ถามตนให้รอบคอบก่อนกอปรกรรม

โดย ดอกแก้ว

ปลายฟ้า...ค่ะ

เมื่อวาดหวังตั้งไว้ในสิ่งหนึ่ง
และมุ่งหมายไปถึงความใฝ่ฝัน
นอกจากใจกล้าสู้คู่ชีวัน
สิ่งสำคัญคือความรู้ผู้บอกทาง

หากเป็นเพียงโคถึกคึกคะนอง
หยิ่งผยองแรงเรี่ยวเกรี้ยวโผงผาง
อาจมีเหยื่อมาล่อลงหลุมพราง
ต้องร้องครางเพราะเขลาไม่เท่าทัน

หากเหลิงหลงลมรสพจมาน
มธุรสซาบซ่านจนเคลิ้มฝัน
หวังอาจเปลี่ยนเวียนไปไม่เว้นวัน
เพราะลมปากเขานั้นปั่นให้เมา

หากทดท้อต่อคำตำหนิติง
จนทอดทิ้งหวังไว้ในความเฉา
เลือกความทุกข์คลุกใจจนซึมเซา
ปล่อยความเศร้าเฝ้าความฝันให้ผันแปร

มวลความรู้คือผู้นำสู่ชัย
ให้รู้ภัยหลบพ้นจนไร้แผล
วิชาโลกชาญเชี่ยวเคี่ยวดวงแด
วิชาธรรมรู้แท้ต้องคู่กัน

วิชาโลก...นำให้ใฝ่ฮึกเหิม
และต่อเติมบันไดไปสู่ฝัน
มุ่งสำเร็จในศาสตร์กาจเก่งพลัน
ยิ่งผลักดันให้ก้าวเท้าสู่ชัย

วิชาธรรม...นำพ้นความหม่นหมาง
ข้ามหลุมพรางสรรเสริญเพลินคำไข
ผ่านกับดักตำหนิคำติใคร
รู้ทันนัยคำลวงปวงลิ้นลม

ทั้งพยุงให้มุ่งอย่างสันติ
ไร้อริเคี่ยวขับกับขื่นขม
วิชาธรรมฝึกใจให้มีคม
ตัดอารมณ์ลุ่มหลงคงปัญญา

รู้ประโยชน์ไร้ประโยชน์ไม่โทษใคร
รู้บทกรรมเป็นไปไม่กังขา
รู้อภัยแก้ไขไร้โกรธา
รู้ทิศทางเบื้องหน้าอย่างชัดเจน

โดย พี่ดอกแก้ว

วรานนท์

ปลายฟ้า...ค่ะ

วิบาก บุญ

ใครบางคนหมุนวนในทางชั่ว
ทั้งชีวิตเกลือกกลั้วสิ่งเหลวไหล
หากมีใครสักคนช่วยชี้ใจ
กลับพาโลพาลอะไรใจจืดจาง

ใครบางคนพาตนบนทางบุญ
คอยเจือจุนดุจผลบุญมาถือหาง
หากชีวิตช่วยลิขิตผู้ชี้ทาง
จูงไปสู่แสงสว่างเป็นทางธรรม

วันใดเล่าทางเธอ_เขา จะบรรจบ
ยิ่งนับวันห่างลบ..โลกระส่ำ
ประดุจวงเวียนวนให้พ้นกรรม
สัมผัสเส้นวงสีดำแล้วผละลา

คือเส้นทางของชีวิตจิตธรรมนั้น
จะผลักดันสู่เส้นบุญทุกทีท่า
ล้วนใกล้ชิดมิตรสหายสายบุญมา
วงบุญพาพบทางอันสร้างบุญ

วิถีใจวิถีใคร...วิถีเขา
จะยกกรรมช่วยบรรเทา..กลับยิ่งขุ่น
จึงนับเนื่อง อุเบกขา...เป็นตัวทุน
ช่วยเจือจุน....ปัจจุบัน...พลันสบาย

ทิกิ...เขียนขึ้น..บนใจเบาสบาย

โดย ทิกิ_tiki - [16 เม.ย. 2548 , 20:11:19 น.]

ปลายฟ้า...ค่ะ

เรียงรสระรื่นรายเรียง

..๏แสงมหิทธิเปล่งฟ้า ทินกร
อิทธิฤทธิ์ภฤศดากร เจิดจ้า
รัศมีแห่งศศิธร แจ่มใส งามเฮย
ทิวาราตรียลหล้า แช่มชื่นสราญรมย์ ฯ

ปวงชนหลายแซ่ซ้อง มวลธรรม
กรรมก่อแสดงบทงาม ทุกข์ไว้
ดุจสุริยะเปล่งแสงนำ กอบก่อ ชนแล
เวรที่ติดตามไซร้ หลบลี้หนีจร ฯ

อริยะสัจจะมุ่งสร้าง ทางจร
บาทสี่สานเรืองขจร เปล่งฟ้า
สุขบ่ส่องถูกรอน ทุกข์ก่อ เกิดแฮ
ตอแห่งความยากกล้า เร่งเร้าสมุทัย ฯ

นิโรธกรายผ่านเข้า ดับมวล
สรรพสิ่งแปรผันรวน เร่าร้อน
ดับแสงส่งดุจตรวน แตกซ่าน แปรนา
เพียงแต่ยากห่อนก้อน บ่รู้ทางเดิน ฯ

รอบเรียนเพียรห่อนรู้ หลักธรรม
นิโรธส่งมรรคนำ แปดไซร้
ขจรขจายเยี่ยงสุรีย์ทำ แผดเผา วอดเฮย
สุขก่อเกิดเย็นไว้ ดั่งฟ้าจันทร์ฉาย ฯ

บุญเอยบาปก่อเกื้อ ทุกชน เจียวนา
สานส่งทุกข์สุขมา เหล่าพ้อง
กรรมเวรก่อตามตา ติดต่อ บานแฮ
อายตนะมันจับจ้อง ร่ำร้องเรียกชวน. ๚ะ๛

๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙

ปลายฟ้า...ค่ะ

ความลี้ลับกับ"กรรม"คำเดียวนี้
บทบาทมีปรากฏสองสถาน
คือความสุขและทุกข์ที่พบพาน
เป็นผลงานจากกรรมผู้นำมา

เพียงประตูของกาลคือม่านมืด
บ่มเพาะพืชวิบากรากพฤกษา
รอปัจจัยให้เหมาะแก่เวลา
จึงผลิผลออกมาให้เชยชม

ใครปลูกไม้อย่างใดในเรือกสวน
ผลทั้งมวลออกตามพันธุ์อันเหมาะสม
ปลูกต้นชั่วมีผลชั่วให้ช้ำตรม
ปลูกต้นดีที่ชมคือผลดี

เจตนาคือกล้าไม้กลางใจตน
ผู้รับผลก็คือตนไม่อาจหนี
ทั้งสุขทุกข์ตนนั่นแหละสร้างให้มี
หาใช่พรหมท่านชี้ลิขิตใคร

ก่อนก่อกรรมทำการงานสิ่งหนึ่ง
มองให้ซึ้งบึ้งประสงค์ตรงวิสัย
การกระทำครั้งนี้เพื่ออะไร
เบียดเบียนใครหรือเปล่าจงเฝ้าตรอง

เพราะสุดท้ายไปรษณีย์ที่ได้รับ
กรรมจ่าหน้าคืนกลับสู่เจ้าของ
เลือกเอาเถิดจดหมายที่ในซอง
ว่าทวงหนี้หรือมีทองมากำนัล

โดย ดอกแก้ว

ปลายฟ้า...ค่ะ

สวยงามในความชรา
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
รถเมล์ยามเช้าวิ่งผ่านผู้คน
มีคุณยายนั่งอยู่ที่ม้านั่งป้ายรถเมล์ ป้ายหนึ่ง
คอยโบกมือทักทายคนขับรถเมล์
คุณยายนั่งอยู่ตรงนั้นทุกเช้า หลังงองุ้ม
โบกมือให้คนขับรถเมล์ทุกครั้ง
แต่ยกมือโบกก็ลำบาก
สวยงามในความชรา
สวยงามสงบเหมือนไลเค็นเกาะนิ่งๆ
แนบกับลำต้นไม้ยืนต้น

อยากเห็นยายที่เดิม
อยากเห็นเหมือนที่ยังเห็น
อยากเห็นเหมือนที่ไลเค็นเห็น
อยากเห็นยายทุกๆวัน
เพราะหากวันไหนไม่เห็น..ฉันคงเสียใจ

ปลายฟ้า...ค่ะ

มีเพียงใจดวงใสใส ดวงกระจ่างสว่างวาบ
ที่กำลังใช้บทเรียนแห่งสัจจธรรมมรณานุสติ
มาเป็นทางฉลาดเลือกหนทาง..

สู่..
ทางสายธรรม อันแสนสว่างสงบ..สยบทุกข์สุข
หยุดว่ายวนพ้นเพียรพาร่างให้ห่างไกลวิบาก
ฝ่าขวากหนามแห่งความทรมาน

เพื่อ..
ได้เดินตามรอยพระพุทธองค์
มิหลงทาง แม้อาจจะต้องใช้ระยะเวลา
แสนยาวนานแสนห่างไกลอีกสักหลายสิบชาติ
เธอ..
ก็มีสติปัญญาฉลาดพอ
ที่จะไม่ขอพลาดอีกแล้ว...
เพราะ..
จิตดั่งแว่วคำว่า ชีวิตนี้ช่างแสนสั้นนัก...

หวังจักพาร่างนี้..
ไปพบทางสายกระจ่าง
ห่างไกลโช่ตรวนบ่วงพันธนารัก

ถึงมาตรแม้น
ต้องฝ่าหนทางขวากหนาม
ยามเพียรภาวนาอย่างแสนทรมาน
ให้..
พ้นผ่านทุกข์ด้วยวิธีรู้หยุดรู้วาง
เลือกทางสายกลาง
รักษาศีล..ภาวนาสมาธิ
หาวิธีพบปัญญา โดยผ่านการวิปัสนากรรมฐาน

ให้..
จิตพ้นม่านกรรม ม่านเปลือกกิเลสอันมัดหนา
ที่มาบังจิตบังใจ
พร้อมทุ่มเททั้งร่างใจ..

หากมีบุญญา
เคยสานแผ้วทางธรรมมาก่อนในขันธสันดาน
ก็จะได้พบว่า...
มีดวงแก้วแววมณี
ที่พร่างไสวอยู่ณ..กลางจิตใสกลางใจเราเอง

รอ..
เพียงส่องนำทางให้พบความกระจ่างแจ้ง
ไปพบบาน ประตูพระนิพพาน..ที่เปิดแง้มรอ
อย่ามัวคิดท้อยอมแพ้พ่ายเลิกรา

แม้น..
บานประตูนั้น อาจจะยังมองเห็นว่า
แสนไกลลิบ..

ให้ยังคงตั้งจิตมั่น ตั้งสัตยาธิษฐาน
พาดวงวิญญาณบานตระการชูช่อ
รอสายทองแสงธรรมดั่งบัวพ้นน้ำ...

ปลายฟ้า...ค่ะ

ยิ้มแย้มแต้มตาคราพบสุข
ปลอบปลุกฤทัยให้ชื่น
ผิดหวังคลั่งแค้นแสนฝืน
สะอื้นหม่นหมองครองทุกข์

มีตัวมีตนทุกหนแห่ง
จึงแต่งความหมายให้สุข
แท้จริงทุกสิ่งเป็นทุกข์
ที่สุขก็เพียงชั่วคราว

ทุกวันขันแข่งแย่งชิง
หลายสิ่งเพื่อค้นสืบสาว
หมายเรื่องเฟื่องผลพร่างพราว
ทุกคราวคือตนผลงาม

วันหนึ่งถึงซึ่งความหมาย
ความตายมาใกล้ไถ่ถาม
เจ็บป่วยด้วยโรคโศกลาม
ถึงความขาดห้วงหายใจ

ไร้ทรัพย์นับเกียรติเบียดชน
สิ้นผลศักดาค่ายิ่งใหญ่
ทุกสิ่งสิ้นพร้อมหายใจ
เหลืออะไรให้ครองตรองดู

โดย ดอกแก้ว [29 มี.ค. 2548 , 17:25:36 น.]

ปลายฟ้า...ค่ะ

ชีวิตนี้มิได้มีอะไรมาก
นอกเสียจากรูปนามความพบเห็น
สุขหรือเศร้า สะดวกหรือลำเค็ญ
ต่างก็เป็นเพียงผลกรรมที่ทำมา

เพราะความเขลาเมาไปในบัญญัติ
จึงเจนจัดเสาะค้นและบ่นหา
สรรคำเรียกความรู้สึกที่นานา
เป็นภาษามากมายให้ติดตรึง

แท้ก็มีเพียงชอบใจ ไม่ชอบใจ
จะเรื่องไหนก็มีสองให้นึกถึง
เรื่องเฉยเฉยยังห่างไกลให้เคล้าคลึง
เพราะไม่ถึงอุเบกขาพาหวั่นไป

คนมากมายจึงคล้ายทะเลบ้า
ที่โถมหาที่มั่นอันสดใส
มีความเชื่อผิดเพี้ยนเวียนวนใน
จึงยอกย้อนเรื่อยไปในชีวี

โดย ดอกแก้ว

ปลายฟ้า...ค่ะ

อรุณสวัสดิ์แสงสูรย์พูนเกศแก้ว
มิ่งขวัญแล้วแพรวเพริศประเสริฐยิ่ง
ปานสวรรค์พรรณรายสดใสจริง
มวลทุกสิ่งสุขเกษมเปรมฤทัย

ก่อกำเนิดมวลสรรค์สรรพสิ่ง
ยากหยุดนิ่งเวียนวนจนหลากหลาย
คลุกเคล้าเปลี่ยนเวียนกันจนผันกลาย
จากเรื่องร้ายหมายดีให้มีเห็น

ฤาบ้างสุขทุกข์เคล้าเวียนเย้าหยอก
สิ่งลวงหลอกวกวนจนคนเห็น
บ้างอบอวลชวนรักมักกระเด็น
แสนลำเค็ญเห็นกระจ่างสร้างไว้

ดูประหนึ่งแสนสุขแต่ทุกข์พล่าน
ช่างร้าวรานผันผวนสุดหวั่นไหว
เปลือกนอกงามอร่ามแท้แสนวิไล
แต่ภายในเหม็นเน่าเคล้าอาจม

ทุกชีวิตบิดผันเพราะกรรมหนอ
เวรนั้นก่อเกิดตามมิงามสม
บุญไม่สร้างกรรมต่อพออกตรม
ร้องระงมว่าชะตาวาสนาเรา

วอนฟ้าดินเทวดาช่วยมาสร้าง
ยกข้ออ้างวอนพระเจ้าอย่าให้เศร้า
ดูวิปริตเหมือนคนบ้าช่างมัวเมา
แม้แต่เงายังกราบไหว้เคารพบูชา

แสงอรุณเฉิดฉายวันใหม่แล้ว
เสียงเจิดแจ้วสรรพสิ่งทุกแห่งหล้า
ชีวิตเก่าลบไปสร้างใหม่มา
ลิขิตชะตาวาสนาด้วยตัวเอง.

๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙

โดย แก้วประเสริฐ.

ปลายฟ้า...ค่ะ

โลกส่วนตัว...ของฉัน

โลกทั้งโลกคงยิ้มให้ความรัก
ฝั่งสลักรักมั่นไม่เสื่อมหาย
แต่โลกฉันนับน้ำตาที่ละลาย
หล่นลงหายปลายแก้มสู่พื้นดิน

นับคืนเหงาเงาดาวบนท้องฟ้า
กับใจล้าโรยแรงหมดแรงสิ้น
ปล่อยหัวใจล่องลอยออกโบยบิน
ตามแต่จินตนาการโลกส่วนตัว

ปล่อยตัวเองให้อยู่คนเดียวบ้าง
ให้อ้างว้างเดียวดายบ้างสักหน
เป็นแบบนี้ชีวิตที่มีตัวตน
หมั่นฝึกฝนหัวใจให้แข็งแรง

พบเจอบ้างกับความเหงาเปล่าเปลี่ยวจิต
ได้ทวนคิดค้นพบสิ่งแอบแฝง
ที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในให้แสดง
เพื่อกล้าแกร่งพร้อมที่จะเผชิญ

โลกส่วนตัวมีไว้ให้หลบหลีก
ในยามที่ยากปลีกตัวเพื่อห่างเหิน
สิ่งวุ่นวายต่างต่างที่ร้ายเกิน
ให้ประเมินปรับตัวได้ไม่หลงทาง

ปลายฟ้า...ค่ะ

ตามธรรมมาสิเพื่อนเอ๋ย
มาพิงพักในเรือนไพรดอกไม้หอม
มวลมาลีหลากพันธุ์รอให้ดอม
มากพะยอมเทพีมีค่าควร

ตามธรรมมานะดวงใจ
เลิกหวั่นไหวรินน้ำตารอลมหวน
อย่าโศกเศร้าหนาวใจร้องคร่ำครวญ
สิ่งทั้งมวลล้วนโลกโศกมายา

ตามธรรมคือตามเพื่อนใจ
สู่เส้นทางสายสวยใสลืมเสน่หา
ปรารถนาทุกข์ทำไมพันธนา
วันเวลาแสนสั้นเลิกฝันวน

ตามธรรมมาเถอะมิ่งมิตร
ทอดสถิตฤดีลืมสับสน
ยิ้มกับฟ้าเมตตาแห่งดินดล
สร้างกุศลพบสวรรค์ก่อนวันลา....!

ฝนตก

เป็นบทความที่ดีมากเลย

ขอบคุณค่ะ :b8:

กฎการใช้บอร์ด

21713.>>..สลัดทุกข์...>>

ผู้ใช้งานขณะนี้