24529.สาธุ....กับความสงบ..เย็น

COMA!

ชีวิตมนุษย์เรานั้น
เปรียบเสมือนการถักทอ
ที่จะสิ้นสุดลงก็ต่อเมื่อ
เราได้ถักทอเส้นใยจนเต็มผืน
เมื่อเข้าใจถึงความยากลำบากของการได้เกิด
มาในร่างกายมนุษย์นี้ ก็ไม่มีทางอยู่นิ่งเฉย
เมื่อได้แลเห็นคุณค่าอันยิ่งใหญ่ของมัน
การปล่อยเวลาให้สูญเปล่าย่อมเป็นเหตุแห่งความวิปโยค
เมื่อได้ลองเพ่งพิจารณาความตาย
ก็จะเตรียมพร้อมไปสู่ชาติหน้า
เมื่อได้ใคร่ครวญถึงการกระทำและผลของมัน
ก็จะอยู่ห่างไกลจากอกุศลมูล
หากทำได้ดังว่า บาทฐานทั้งสี่ย่อมมั่นคง
ง่ายต่อการเจริญกุศลกรรมอื่น ๆ

COMA!

อันดวงจิตเหมือนดวงดาวที่ระยิบระยับ
เป็นดุจภาพลวงจากความผิดปกติของนัยน์ตา
ดั่งแสงวูบไหว จากตะเกียงเนย ดั่งภาพมายา
ดั่งหยาดน้ำค้าง ฟองอากาศ ความฝัน อสนีบาต และเมฆหมอก

หยิบจันทร์มาสองดวง ส่งให้สรวงประดับฟ้า
ปรายโปรยดวงดารา กล่นเกลื่อนกล้านภาลัย
กอบแสงสุริยา ละเลทาพนาไพร
บรรเจิดเพริดพิไล ประดับไว้ให้ธรณี

ขอมุกสีทันดร ขอพรพระปิ่นโมฬี
ประดับศอยอดชีวี ประดับศรียอดชีวัน
แต่งตัวให้เจ้างาม เอารุ้งมาร้อยสายสร้อยเสี้ยวจันทร์
ขอดนตรีที่องค์คนธรรพ์ เล่นเพลงสวรรค์กลอมให้หลับสบาย

COMA!

ครึ่งหนึ่งของชีวิตให้ไปกับการหลับ
สิบปีหมดไปกับวัยเยาว์
ยี่สิบปีสูญสิ้นไปกับวัยชรา
ส่วนอีกยี่สิบปีที่เหลือใช้ไปกับความทุกข์ทรมาณ
การพร่ำบ่น ความว้าวุ่นใจ
และโรคภัยไข้เจ็บอีกนับไม่ถ้วน
ชีวิตนี้ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว

ดุจดั่งรอยขีดของกิ่งไม้บนผืนน้ำ
ดุจดังตะเกียงท่ามกลางกระแสลมแรง
หรือแม้แต่ในยามที่อยู่ท่ามกลางขุนเขา
ไม่ว่าจะเป็นในห้วงนภากาศ ในมหาสมุทร
ไม่มีสถานที่ใดที่ความตายมิอาจย่างกรายไปถึง

ชีวิตของเราอิงแอบอยู่ระหว่างมูลเหตุแห่งความตาย
ถึงแม้เป็นการยากที่เราจะทำใจยอมรับการเกิดขึ้นโดยอิงอาศัยกัน
ของเหตุและปัจจัยในขอบเขตที่ว่าสรรพสิ่งไม่ได้ดำรงอยู่ด้วยตัวเอง
แต่ก็คงจะดีไม่น้อย ถ้าหากเราเชื่อมั่นในความคิด
ที่ว่านั่นเป็นวิถีแห่งมาธยมิก

ลุงมะตูม

สายลมถั่งโถมกระแสเกรี้ยวกราด

บริสุทธิ์แห่งใจไหวสะท้าน

ความอบอุ่นจากแสงตะวันเคลื่อนผ่านอย่างเฉยเมย

ความเดียวดายโอบอุ้มจิตไว้

ท่ามกลางหุบห้วงน้ำค้าง-น้ำตาอันเหน็บหนาว

ทุกก้าวย่างแห่งตะวันแลจันทรา

ขับเคลื่อนผ่านกาลเวลาความโหดร้ายรุมเร้า

ในปรารถนาแห่งธรรมอย่างมิรู้สิ้น

บุหลัน..เลื่อนลอย

วันที่เหนื่อยเหลือเกิน คนเย็นชาแบบผม
ก็กลายเป็นผู้บุคคลที่อ่อนแอไปในทันที น่ากลัวมั้ย?

มันเหมือนไม่เป็นตัวเอง
ทุกครั้งที่เจอกับปัญหา ผมสามารถผ่านมันไปได้เสมอ
แม้กระทั่ง ผลมันจะดีหรือร้ายใดๆ เราก็ยืนบนชัยชนะเสมอ
ผมเชื่อในตัวเองว่า ไม่มีปัญหาอะไรที่ไม่สามารถผ่านมันไปได้
เชื่อในตัวเองเสมอมา

สิ่งร้ายๆที่ผ่านเข้ามาให้ชีวิตทำให้ผมเข้มแข็ง
สุดท้ายตอนนี้ ผมคงเป็นคนที่เข้มแข็งจนกลายเป็นเย็นชา
เป็นความจริงที่ผมไม่อยากจะยอมรับมันเลย
หลายคนถามกับผมว่าน่ะ รักใครเป็นบ้างไหม ?
ในแง่ของ ความรักระหว่างชายหญิงนะ
ผมคงรักใครไม่เป็นมั้ง เจ็บแล้วจำน่ะ

อะไรๆ ก็ไม่แน่นอน สุดท้ายจริงๆ
ผมกลายเป็นคนเย็นชาไปแล้วหรอ? ในสายตาคนอื่น
แต่วันนี้ ผมกลับรู้สึกเหนื่อย อยากจะยอมแพ้แก่โลกใบนี้เหลือเกิน
อาจจะต้องออกจากโลกส่วนตัวมาสู้กับโลกแห่งความเป้นจริงแล้วมั้ง
ที่จะต้องยอมถอยความเป็นตัวเองสักหลายๆก้าว(มั้ง)
เผื่อทำให้คนอื่นรู้สึกดีขึ้น จริงๆ มันไม่ใช่สิ่งที่ต้องการเลยแม้แต่น้อย
แต่สมองกับจิตใจทำงานสัมพันธ์กัน แต่มันคนละเรื่องนะ

คิด เพื่อที่จะตัดสินใจให้ดีที่สุด
ไม่อยากเจอกับความล้มเหลวที่อาจจะเกิดขึ้น
มันจะมากหรือน้อยไปกับสิ่งที่ต้องรับมันให้ได้
บางทีก็นึกอยากรู้ว่า ตัวเองเดินมาถึงจุดไหนของชีวิตแล้ว
อีกกี่ % ผมถึงจะหมดลมหายใจ
ตอนนี้ผมยังไม่อยากตาย....ยังอยากหายใจ
อยากอยู่ดูพ่อแม่แก่ไป

ตลกมั้ย?
ที่ต้องร้องไห้ให้กับเรื่องไร้สาระ หรือละครน้ำเน่า
แต่ในความเป็นจริง ไม่ใช่ว่าผมเข้มแข็งจนไม่ร้องไห้ให้กับบางสิ่ง
บางสิ่งที่เกิดขึ้น และโหดร้ายเกินไป

งงไหม ?
ภายนอกอาจจะดูเข้มแข็ง เย็นชา ใจร้าย
แต่จริงๆแล้วอ่ะ อ่อนแอเกินกว่าใครจะรู้
หวั่นไหวง่ายๆ ผมทำงานหนักตลอดเวลา
สมองก็คงจะอ่อนแรงเกินไป

เหนื่อยเหลือเกิน คงไม่มีใครเข้าใจ
ตัวผมไม่เคยคิดจะให้ใครเข้าใจหรอก
แต่อยากอธิบายมากเท่าไร สุดท้าย....
เค้าก็จะเข้าใจในสิ่งที่เค้าเข้าใจแต่แรกอยู่แล้ว
เพราะฉะนั้น ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะแสดงออกมา เพื่อให้คนอื่นเข้าใจ

ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงไหนแล้ว ?
อยากปลดปล่อยทุกอยากให้ค่อยๆผ่านไป
แล้วผมคงกลับมายืนอีกครั้ง ยืนอย่างแข็งแกร่ง (กว่าเดิม)

สุดท้าย เราคงหนีความเป้นตัวเราเองไม่พ้น
แม้ตอนนี้เหนื่อยเกินทน ไม่ไหวแล้วก็ตาม
แต่ผมก็อยากจดจำเวลาแบบนี้ไว้

ลูกโป่ง

บุหลัน..เลื่อนลอย เขียน:

วันที่ผม...อ่อนแอ

ไม่อยากเขียนเพื่อให้กำลังใจตัวเองนัก
แค่อยากมีกำลังใจบ้าง เท่านั้น
มันเหนื่อยใจ...เกินจะทนรับแล้ว
คาดหวัง และผิดหวัง คู่กันเสมอ
ผมไม่ได้มองโลกในแง่ร้าย เพียงแค่คิดว่า
สิ่งที่ผมเจอมันเป็นแบบนี้จริงๆ

....

ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงไหนแล้ว ?
อยากปลดปล่อยทุกอยากให้ค่อยๆผ่านไป
แล้วผมคงกลับมายืนอีกครั้ง ยืนอย่างแข็งแกร่ง (กว่าเดิม)

สุดท้าย เราคงหนีความเป้นตัวเราเองไม่พ้น
แต่ตอนนี้เหนื่อย เหนื่อยเกินจะทน จะไม่ไหวอยู่แล้ว

หากอ่านไม่เข้าใจ ไม่เป็นไรนะ ผมเข้าใจตัวเองอยู่ และอยากจดจำเวลาแบบนี้ไว้

เป็นกำลังใจให้นะคะ...คุณบุหลัน..เลื่อนลอย คนดี
คนเราเกิดมาก็พบเจอทั้งสุขทั้งทุกข์สลับกันไป
ถ้าพูดในทางธรรม เกิดมาแล้ว...ก็มีแต่ทุกข์น้อยกับทุกข์มาก
บางวันเราท้อแท้ได้...อ่อนแอได้...เป็นธรรมดา
แต่อย่าท้อถอย...อย่ากังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น
อยู่กับปัจจุบัน...ทุกสิ่งล้วนเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป...เป็นธรรมดา
ทำวันนี้ให้ดีที่สุด...แต่ต้องไม่เบียดเบียน ไม่เดือดร้อน
ทั้งตนเองและผู้ิื่อื่น
ท้องฟ้า บางทีก็มีเมฆฝน มืดครึ้ม หม่นหมอง
พอเวลาผ่านไป...ฟ้าก็สดใสอีกครั้ง
ลูกโป่งว่า...เราเกิดมาเป็นมนุษย์นี้ยากนัก
จะเป็นอะไร...ก็เป็นให้ดี
ชีวิตนี้แต่ละคนก้อยู่ในโลกไม่นานนัก...จะทุกข๋ใจไปทำไมนักหนา
วางมันลงเสียบ้าง ทิ้งมันไปเถอะ...อย่าเก็บไว้เลย...เราเลือกเองได้
ปัญหามีไว้ให้แก้ไข...อย่ากลัว...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
รักษาใจให้ดีไว้...ก็พอ

:b48:

ขอเป็นกำลังใจให้เพื่อนนะคะ :b48:

เพลิง.

พฤติกรรม ปรับกันได้

พฤติกรรม คือ การกระทำหนึ่ง ซึ่งแสดงออกมาเพื่อตอบสนองความคิดของตัวเอง
พฤติกรรมที่แสดงออกมานั้น มีทั้งด้านดีหรือไม่ดี หรือจะเป็นพฤติกรรมเสแสร้งก็ตามเหอะ

เชื่ออย่างหนึ่งว่า
คนเราสามารถปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของตัวเองได้
เว้นแต่ ไม่คิดจะเปลี่ยน

สาเหตุที่ไม่เปลี่ยน มีนัย ๆ ว่า จะทำให้เสียความเป็นตัวตนของตัวเอง.....

การปรับพฤติกรรมในสังคม เพื่อที่จะให้อะไร ๆ มันดีขึ้น มิใช่เป็นการเสียความเป็นตัวตนสักหน่อย
และไม่ได้เกิดความเสียหายเลย แค่ปรับให้สามารถลื่นไหลไปกับสภาพทางสังคมที่เราเป็นอยู่ คือ
ได้ต่างหาก...โดยเฉพาะตัวเรา ให้คนอื่นเขามองเราในด้านบวกซะมั่ง ไม่ ใช่อะไร ๆ ข้าก็เป็นของข้าอย่างนี้มาตั้งแต่เกิด ใครคิดจะมาเปลี่ยนพฤติกรรมข้าไม่ได้หรอก ข้าว่าพฤติกรรมข้าเจ๋ง ดีที่สุดแล้ว ใครก็ทำ ก็เลียนแบบข้าไม่ได้หรอก ข้าไม่จำเป็นต้องง้อสังคมหรอก สังคมต่างหากที่ต้องง้อข้า จริงไหม ???

... อืมมม จริง ไม่มีใครมีพฤติกรรม (ลบ) เหมือนเอ็งอีกแล้ว เอ็งเก่งที่สุดในโลก เพราะฉะนั้นเอ็งอยู่คนเดียวนะ เอ็งไม่ต้องมีเพื่อนบ้าน เอ็งไม่ต้องแร่ดเข้าไปหาสังคมโน้น สังคมนี่ เพื่อเข้าไปโชว์เพาเวอร์พฤติกรรมอันสูงส่งของเอ็ง เพราะเอ็งเชื่อมั่นตัวเองว่า พฤติกรรมที่เอ็งแสดงออกมานั้น มันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ใคร ๆ ก็ต้องยอมรับนับถือในพฤติกรรมของเอ็ง แต่เอ็งรู้ไหม สิ่งที่เอ็งจะได้รับจากสังคมเหล่านั้น คือ การไม่จริงใจต่อเอ็ง มันก็เหมือนมิตรภาพแหละว้า เอ็งทำมันตกหล่น หาย คนเสียหายก็เป็นเอ็ง ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เอ็งอย่าไปโทษสังคมล่ะ ว่าสังคมที่เอ็งเข้าไปไม่เข้าใจเอ็ง สังคมโหดร้าย สังคมบ้า ๆ เอ็งต้องมองหลายมุม ที่สำคัญเอ็งมองตัวเอ็งก่อน พฤติกรรมเอ็งที่แสดงออกมานั้น สังคมที่เอ็งอยู่ปัจจุบันเขารับได้ไหม อย่าคิดแบบเข้าข้างตัวเอง ลองเอาตัวเอ็งเป็นคนอื่น แล้วหันมองเอ็งซิ เอ็งปรับพฤติกรรมนิดหนึ่ง แต่เอ็งก็ไม่ได้เสียความเป็นตัวของตัวเองเลยนะ เช่น เอ็งปากปีจอ มีอะไรก็โพล่ง ๆ ออกไปอาจจะด้วยสะใจหรืออะไรก็ตามแต่ แค่เอ็งปรับพฤติกรรมเหล่านี้สักหน่อย เอ็งก็จะสบายใจขึ้น จริงป่ะ ไม่พอใจอะไร นิ่งเฉยไว้ก่อน พิจารณาก่อน หาเหตุหาผลก่อนที่จะโพล่งออกมา แค่นี้เอง ...เอ็งทำได้เปล่าล่ะ หรือว่าทำไม่ได้ ไม่ใช่ตัวตนของเอ็ง เอ็งอย่าให้คนอื่นปรับพฤติกรรมตามเอ็งที่เอ็งคิดว่าถูกต้องที่สุดแล้ว เอ็งควรปรับพฤติกรรมตัวเอ็งก่อน ดีไหม???...

ส่วนใหญ่พฤติกรรม (ด้านลบเนี้ย) มักเป็นเช่นนี้แล แม้จะนิมนต์พระท่านมาสั่งสอนก็คงปรับหรือเปลี่ยนพฤติกรรมได้ยาก ..แต่ไงซะ...สันดอนมันก็ยังขุดลอกให้เป็นคลองได้เลยจริงเปล่าครับ

...แล้ว สัน---- ล่ะ ..ครับ

I’m fine thank you.

คำชี้แจง... :b38:

เป็นความคิดของลุงแต่เพียงผู้เดียว มิได้มีเจตนาจะกระทบบุคคลใด ๆ ทั้งสิ้น
หากท่านใดมาอ่านเรื่องนี้แล้วเกิดอาการไม่พอใจ ก็ขอโทษ ขออภัย เป็นอย่างยิ่ง... :b8:

ปลายฟ้า...ค่ะ

แม้ผุดจากโคลนตม
แต่งดงามและบริสุทธิ์นัก
ดอกบัวเอย

ลุงมะตูม

สวดไตรสรณคมน์

ใต้ร่มอสัตถพฤกษ์
ประทับงดงาม แย้มพระโอษฐ์ สงบเย็น
คือต้นธารแห่งปัญญาและการุณยธรรมที่ยังมีชีวิตชีวา
ฉันขอถึงพระพุทธเป็นสรณะ

มรรคาแห่งชีวิตที่มีสติ
นำสู่ความผ่องแผ้ว เบิกบาน และการรู้แจ้ง
คือทางแห่งสันติ
ฉันขอถึงพระธรรมเป็นสรณะ

ชุมชนนักปฏิบัติธรรมผู้เปี่ยมรักและเกื้อกูล
ยังความกลมกลืน ตื่นรู้ และอิสรภาพให้ปรากฏ
ฉันขอถึงพระสงฆ์เป็นสรณะ

ฉันตระหนักว่าพระรัตนตรัยอยู่ในใจฉัน
ฉันปฏิญาณจะยังแก้วสามนั้นให้ปรากฏ
จะฝึกสติในการหายใจ ในยามยิ้ม
และมองสรรพสิ่งอย่างลึกซึ้ง
จะเข้าใจชีวิตทั้งมวลและความทุกข์ของพวกเขา
จะปลูกความกรุณา เอื้ออารี
จะฝึกใจให้เบิกบานและสงบมั่น
ฉันปฏิญาณจะมอบความเบิกบานแก่บุคคลหนึ่งในยามเช้า
และช่วยเปลื้องทุกข์แก่บุคคลหนึ่งในยามบ่าย
ฉันปฏิญาณชีวิตสันโดษเรียบง่าย
พอใจบริขารเพียงเล็กน้อย
และจะรักษาร่างกายให้แข็งแรง
ฉันปฏิญาณจะปล่อยวางความกังวล
เพื่อจิตที่เบา และเป็นอิสระ

ฉันตระหนักว่าตนเป็นหนี้มากมายต่อบุพการี ครู เพื่อน และสรรพชีวิต
ฉันปฏิญาณจะทำตนให้สมกับที่ทุกคนไว้ใจ
จะมุ่งมั่นปฏิบัติ
เพื่อปัญญาและการุณยธรรมจักแย้มบาน
และฉันจะสามารถช่วยมวลชีวิต
ให้พ้นทุกข์

ขอพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ โปรดเกื้อหนุนความเพียรของฉันด้วยเถิด

jintana63

สวัสดีค่ะ คุณป้า COMA ,คุณคนไร้สาระ, คุณลูกโป่ง, คุณลุงมะตูม ,คุณบุหลัน...เลื่อนลอย
คุณป่าอ้อ, คุณปลายฟ้า...ค่ะ, คุณเพลิง, คุณผักบุ้ง, คุณyahoo และกัลยาณมิตรทุกๆท่าน
สบายดีกันทุกคนนะคะ :b16:

ธรรมะสวัสดีค่ะ :b48:

ป่าอ้อ

ชีวิตมนุษย์เรานั้น
เปรียบเสมือนการถักทอ
ที่จะสิ้นสุดลงก็ต่อเมื่อ
เราได้ถักทอเส้นใยจนเต็มผืน
จงแลดูสรรพสิ่งที่ประกอบกันขึ้นจากเหตุปัจจัย
ว่าเป็นเหมือนดวงดาวที่ระยิบระยับ
เป็นดุจภาพลวงจากความผิดปกติของนัยน์ตา
ดั่งแสงวูบไหว จากตะเกียงเนย ดั่งภาพมายา
ดั่งหยาดน้ำค้าง ฟองอากาศ ความฝัน อสนีบาต และเมฆหมอก

ปลายฟ้า...ค่ะ

คนที่กำลังล้มแล้วถูกคนซ้ำเติม ถ้าคนนั้นไม่แข็งแรงพอ มันก็จะลุกยาก
แต่ถ้าเผื่อว่า คนที่ล้มแล้วได้มือของ คนที่ยื่นออกไป เพื่อช่วยยืนขึ้น
ถึงแม้แรงมันจะอ่อน แต่ว่ามันมีการฉุดขึ้น มันทำให้เกิด การพยุงตัว ที่มีกำลังพอ
ก้าวใหม่ ก้าวแรก อาจจะกะโผลก กะเผลก แต่ต่อไป จะก้าวได้ มั่นคงขึ้น

“แม่ชี ศันสนีย์ เสถียรสุต”

ลูกโป่ง

ช่างปั้นเรื่อง

อนุโมทนาสาธุนะคร้า

]

:b8:

bbb

อนุโมทนาครับ

:b8:

กฎการใช้บอร์ด

24529.สาธุ....กับความสงบ..เย็น

ผู้ใช้งานขณะนี้