แวะมาสวัสดีค่ะ คุณป้าCOMA! รักษาสุขภาพนะคะ ฝนตกบ่อยๆ

"โลกนี้ย่อมมีสิ่งตรงข้าม"

ย่อม เป็นธรรมดาว่าสิ่งนี้มีสิ่งนี้จึงมี เพราะทุกอย่างย่อมมีขั่วบวกและลบเสมอ มีมืดย่อมมีสว่าง มีขาวย่อมมีดำ มีผู้ชายย่อมมีผู้หญิง มีความดีย่อมมีความชั่ว มีรักย่อมมีเกลียด มีหยินย่อมมีหยาง สิ่งเหล่านี้แม้ว่าจะอยู่คนละขั่วกัน แต่ก็มีอันจะต้องเกี่ยวข้องกันอย่างไม่มีเหตุผล เพราะจะอยู่ควบคู่กันเหมือนเส้นขนานที่เคียงคู่กันไปสุดแล้วแต่เราจะเลือก เดินบนเส้นทางใดซึ่งย่อมมีสิ่งตรงข้ามอยู่แล้วในตัว เหมือนกระจกที่สะท้อนไปยังเจ้าของของมันจึงไม่มีอะไรที่ราบรื่น ไม่ว่าสิ่งนั้นจะสามารถมองด้วยตาหรือจะเป็นความรู้สึกก็ตามย่อมมีสิ่งตรง ข้าม มีความหิวย่อมมีความอิ่ม มีดีใจย่อมมีเสียใจ มีเสียงหัวเราะย่อมมีเสียงร้องไห้ หรือสิ่งนั้นจะมองด้วยตา มีสูงย่อมมีต่ำ มีคนรวยย่อมมีคนจน เพราะโลกสร้างให้เป็นของคู่กัน บนความแตกต่าง

แด่ "ป่าอ้อ "ผู้เดี่ยวดาย"

เพื่อนจะไม่โดดเดี่ยว อ้างว้างเพียงลำพัง เพราะเพื่อนคือส่วนหนึ่งของเรา
เมื่อเพื่อนเจ็บ เมื่อเพื่อนเศร้า เมื่อเพื่อนเหงา เราจะเจ็บ เราจะเศร้า เราจะเหงา ด้วยเสมอ
เราแค่อยากรับรู้ความในใจของเพื่อน แต่เพื่อนไม่เคยปริปากบอก
เพื่อนคงกลัวเราเป็นทุกข์ กลัวเราเศร้า เก็บความทุกข์ไว้เพียงลำพัง
แต่เพื่อนคงไม่รู้หรอก ยิ่งเพื่อนเป็นเช่นนี้ เรายิ่งรู้สึกทุกข์ และเศร้ามากกว่า

ยืนเหม่อมองพระอาทิตย์กำลังเลื่อนลับ ขอบฟ้าเลือนลางจางหายไปยังภูเขาลูกที่อยู่ไกลโพ้น
ทางด้านทิศตะวันตก เฝ้าครุ่นคิดในใจว่า ตอนนี้เวลานี้ เพื่อนกำลังทำอะไรอยู่หนอ
เพื่อนจะทุกข์ร้อนใจในเรื่องอันใด เหตุใดเพื่อนหายเงียบไปไม่ส่งข่าวให้รับรู้ เหมือนเคย
ยิ่งคิดใจเรายิ่งทุกข์มากมายเหลือเกิน เพื่อนคงคิดว่าเราเป็นคนอื่น
ที่ไม่สมควรรับรู้เรื่องราวที่ไม่สบายใจของเพื่อนหรือ?

แต่ทำไมเมื่อเพื่อนคิดแบบนี้ถึงได้ให้เราได้มารู้จักเพื่อน หรือฟ้าเล่นตลกให้เรารู้จักเพื่อน
ให้เรารู้จักกับคำว่ารักแล้วเพื่อนก็เดินจากเราไป ทิ้งความรักที่เราพึ่งได้รับรู้กับคำ คำนี้
ไว้สุดท้ายเราคงจะถูกโดดเดี่ยว เดียวดายอยู่เพียงลำพัง
ทอดสายตาเหม่อมองท้องฟ้าที่ไร้ หมอกเมฆ

"เหลือไว้เพียงความว่างเปล่า เดียวดาย"

เดี๋ยวพี่เค้าเสร็จธุระ..เค้าก็กลับมา....

เมื่อเธอเห็นถูกในความไร้สาระของชีวิต

เมื่อเธอคิดดีไม่ปรารถนาเป็นผู้เบียดเบียน

เมื่อเธอไม่ทำร้ายผู้อื่นด้วยคำพูด

เมื่อเธอกระทำแต่ความดีไม่เบียดเบียนผู้อื่น

ทั้งทางกาย..ทางวาจา..ทางใจ

เมื่อนั้นเธอก็มีศาสนาอยู่ในใจเกือบสมบูรณ์แล้ว

โดยมิต้องสมมุติบัญญัติข้อธรรมใดๆ

จิตของเธอได้เดินมาครึ่งทางของธรรมแล้ว

ธรรมมีอยู่ในทุกขณะ

ที่เธอคิด...พูด...และกระทำ

ด้วยความสำรวมระวัง

ในสิ่งปรุงแต่งทั้งหลาย

เพราะหัวใจของธรรมคือการปล่อยวาง

เห็น...เหมือนไม่เห็น

รู้...เหมือนไม่รู้

ละทิ้งความปรุงแต่ง...ด้วยสติ

แล้วเธอจะเข้าใจธรรมเอง...ด้วยจิตของเธอ


__________________
...ลมหายใจแห่งการสร้างบารมี...



หวัดดีค่ะ คุณป้าโคม่า

หวัดดีครับ..คุณป้า..ถึงบ้านกันกี่ทุ่มครับ
คุณนทีผพ่อหนูฟ้า)ก็ยังอยู่บ้านผมครับ...
รอคุณลอย..คุณเพลิงมาสมทบเย็นนี้...ว่าจะไปทองผาภูมกันครับ
ถ้าคุณพี่ชายผู้สนใจบอกนะครับ...จะรอคำตอบครับ...

หวัดดีค่ะคุณลุง...
ออกไปแล้วค่ะ..สักพักแล้ว...
ฝากดูเรื่องยาด้วยนะ...ชอบลืมทาน...
คงจะสนุกนะมีแต่หนุ่มๆ ทั้งนั้นเลย
เมื่อคืนถึง..เกือบเที่ยงคืน...
ลูกชายยังว่าเป็นเรื่องดีนะที่ได้รู้จักหนูฟ้า
ทำให้เราได้พบเจอสิ่งดี ๆ ....
ว่าแล้วก็ คิดถึงเธอนะ...

เที่ยวเผื่อกันด้วยนะคะ....ให้ทุกท่านสนุกสุขสันต์นะคะ
เดินทางปลอดภัยนะคะ

ณ แห่งนี้มีธรรมะและกัลยาณมิตร