สวัสดีค่ะ คุณบุหลัน..เลื่อนลอย

"ความลับ" มีจริงหรือ?

ขึ้นชื่อว่า "ค ว า ม ลั บ" ใครเล่าจะไม่เคยมี
คุณมี ผมมี เขามี เธอมี ไม่เชื่อหรอกเหรอ แน่ะ ... ผมพูดจริงๆ นะ

ความลับ ... มันช่างเหมาะกับความอยากรู้อยากเห็นซะจริง
เพราะยิ่งเป็นสิ่งใด เหตุใด เรื่องใด ที่ดูจะเป็นความลับสำหรับคนๆ หนึ่ง
เรื่องใดเรื่องหนึ่ง มันมักจะมีความน่าสนใจในตัวเองแอบแฝงเสมอ
แม้เราจะบอกว่าไม่มีอะไรหรอก แต่ใครเล่าจะเชื่อกันง่ายๆ
ไม่เว้นแม้แต่ผมนี่ล่ะครับ

ท้ อ ง ฟ้ า ก็ไม่เว้นสำหรับการมีความลับเป็นของตัวเอง
ขนาดอยู่ของมันดีๆ ขึ้นตอนเช้า ตกตอนเย็น .. ทำหน้าที่ของตัวเองไป
ไม่มีอะไรแปลกใหม่สำหรับตัวมันเองเลย แต่ทำไมก็ยังมีแต่คนคอยเฝ้ามองไม่เว้นวาย
จ้องมันเข้าไป ดูกันเข้าไป และแต่ละคนก็จะบอกว่า สวยงามเหลือเกิน
ใครจะรู้ล่ะ ว่าความสวยงามที่แต่ละคนเอื้อนเอ่ยออกมานั้น มันมาจากพลัง
แห่งความลับของ ภ า พ ที เ ห็ น ต ร ง ห น้ า
มันมีความลับอะไรซ่อนอยู่ และเกี่ยวข้องกับท้องฟ้าอย่างไร ????

หลากผู้คนที่รอคอยยามเย็นมาถึง ... ท้องฟ้า ... พระอาทิตย์ลาลับ
มันช่างเป็นเวลาดีสำหรับการปล่อยความคิดของใครๆ ให้อยู่กับ ที่ ว่ า ง ของมันเหลือเกิน

ค ว า ม ลั บ ... ของการได้เก็บความคิด เรื่องราวดี-ร้ายในที่ของมัน
ค ว า ม ลั บ ... ของการได้นั่งมองโดยไม่ต้องบอกเหตุผล ที่ต่างเก็บไว้เพื่อค้นหา
ค ว า ม ลั บ ... ที่บางครั้งมันอาจจะไม่มี แต่เราก็อยากให้มันมีเหลือเกิน

ท้องฟ้าล่ะ ... คุณมีความลับอะไร ???

ผมตั้งคำถามอีกครั้ง .. แต่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบอยู่ดี
ท้องฟ้าบอกเราไม่ได้ว่าเธอมีความลับอะไร เพราะท้องฟ้าก็ยังทำงานของมัน
อยู่อย่างนั้นเรื่อยไป ไม่แน่ ... เธออาจจะไม่มีความลับอะไรก็ได้
เพราะความลับที่ว่าอาจจะมาจากความคิด ความรู้สึก ของเราคนมองเองก็ได้จริงไม๊ ??

แค่สวยงาม .... ก็ไม่มีอะไรมากกว่านั้น
แค่โรแมนติก ... ก็ไม่มีอะไรพิเศษอีกเช่นกัน
แค่สงบนิ่ง .... ก็แค่ภาพตรงหน้า ... แค่นั้น

กับภาพตรงหน้า ... คำถามเรื่องความลับยังไม่จบสิ้น ... มันยังมีอยู่เรื่อยไป
แต่ท้องฟ้า มันคงไม่ได้บอกกล่าวเล่าเรื่องให้ใครฟัง เพราะมันก็ยังทำหน้าที่ของมัน
ทุกวันเรื่อยไป สีสัน คงจะเป็นแค่เพียงสิ่งเดียว ที่ทำให้เรารู้ถึงความแตกต่าง
แต่ก็นั่นล่ะ มันจะเป็นการบอกอะไร? ...

ความลับ ที่ไม่ลับ ความลับ ที่ไม่เคยมี ความลับ ที่ใครๆ ต่างก็อยากรู้

มันจะมีจริงไม๊ .... ท้องฟ้า พระทิตย์ บรรยาศยามเย็น บอกเราไม่ได้
เพราะถ้าเพียงแต่เอ่ยเอื้อนออกมาเมื่อใดก็ตาม ... ความลับ มันก็ไม่เป็นความลับอีกต่อไป ...

ปล่อยให้มันเป็นอย่างเดิมดีกว่ามั้ย เพราะมันคงทำให้เราอยากค้นหากันต่อไป ..
เพราะความอยากรู้อยากเห็นในตัวเรา .. ไม่มีวันตาย

ที่มาของเรื่องราวของความลับ ท้องฟ้า อารมณ์ บรรยากาศ พระอาทิตย์
เป็นการเขียนแบบที่เขียนดูแบบตั้งใจกับตัวเองว่าลงมือเขียนแบบไปมันเรื่อยๆ
คือ แบบเริ่มต้นและต้องหาที่จบให้ได้ เขียนไปแล้วไมมีการลบแต่อย่างใด
อารมณ์ของเรื่องเลยอาจจะทำให้สับสนเล็กน้อยว่า เอ แล้วของมันคืออะไร ...

ถ้าหากว่าอ่านแล้วไม่เข้าใจ งง ... ก็ไม่แปลกหรอกครับ
เพราะมันก็คงถือว่า เป็นความลับของเรื่องที่จะเขียนเช่นกันที่ไม่มีการเฉลยท้าย
แต่ให้คิดต่อเอาเองล่ะครับว่า มันจะยังไง ... เออ เขียนไป อ่านไป ตัวเองก็เริ่มงง
แต่ก็สนุกดี เพราะว่าได้ลองเขียน อะไรที่มันไม่ใช่เรื่องจากตัวเองสักเท่าไหร่เชียว

ขอบคุณผู้ร่วมเดินทางเส้นทางสายมิตรภาพเส้นนี้ด้วยกันทุกท่าน..ครับ

แหมโชคดีจริง ที่ได้เข้ามาอ่าน
บทกลอนก็ไพเราะ ภาพประกอบก็สวยน่ารักหนักหนา
ขอบคุณสำหรับ สิ่งดีๆ ที่นำมาแบ่งปันให้เพื่อนสมาชิกนะจ๊ะ
เจริญในธรรม สาธุ
ให้หมดทั้งใจเลยจ้า....
แนบรูปนี้แล้วนึกถึงเพลงหนึ่งขึ้นมา ตั้งแต่สมัยเป็นละอ่อนน่ะ
ทันไหมจ๊ะ ที่มีคำว่า...เอาไปเลย..เอาไปเล้ย...ใจเราเอาไปได้..เลย

ไพรเพลงพิณรินไหลสายน้ำแก้ว
กังวานแว่วแผ่วพริ้วทิวไม้ไหว
เมโลดี้คีตการธารพฤกษ์ไพร
มวลแมกไม้ไสวช่อล้อลมครวญ

เสียงสายลมพรมสายน้ำร่ำลาเมฆ
สวรรค์เสกวิเวกขับสดับหวล
เพลงสายธารผ่านภูผาฟ้ารัญจวน
เหมือนเสียงสรวลชวนเชิญดำเนินไพร

เหล่าวิหคนกร้องก้องป่ากว้าง
ทั้งลิงค่างบ่างชะนีกวางหมีไก่
ร่วมบรรเลงเพลงธรรมชาติวาดฝันไกล
ทุ้มละไมไพเราะเสนาะทรวง

เพลงใบไม้สายธารลานเขาโขด
เหมือนตัวโน้ตโลดเล่นเส้นสายสรวง
ดุจคนธรรพ์บรรเลงเพลงดาวดวง
เลยลับล่วงหวงแหนแดนพนา

ย้อนอดีตสายน้ำย้ำรำลึก
ในไพรพฤกษ์สายธารผ่านภูผา
เหลือเพียงคำเล่าขานตำนานมา
นับวันป่าร่อยหรอรอพลิกฟื้น

ฤาหมดแล้วสายน้ำแก้วแพรวพิลาส
วิประวาสป่าจ่อมจมข่มใจขืน
ทุกคราวเยือนเตือนย้ำสุดกล้ำกลืน
ใยหน้าชื่นอกตรมชมป่าไทย

เมื่อ 20-30 ปีก่อน
ความเงียบสงัดในป่าดงพงไพร
ได้ไปสัมผัสเมื่อครั้งเดินขึ้นดอย
จึงได้ยลยินเสียงดนตรีธรรมชาติจากป่าเขา
ได้ยินเสียงสายลมพรมสายน้ำ
ไหลรินคล้ายเสียงพิณบรรเลง
กังวานแว่วแผ่วพริ้วกระทบทิวแมกไม้
ไหวระริก ดั่งเพลงใบไม้ทักทายสายลม
ประโลมลูบไล้สายธารที่กำลังร่ำลาก้อนเมฆ
เสียงสายน้ำไหลผ่านลานหิน โขดเขา
ผสมผสานกับเสียงสิงสาลาสัตว์ นกร้อง
กู่ก้องป่า จึงคล้ายกับบทเพลงแห่งธรรมชาติ
เหมือนมีคนธรรพ์มาบรรเลงตามเส้นเสียงตัวโน้ต
เพื่อขับกล่อมป่าเขาให้มีชีวิตชีวา
น้ำตกห้วยแก้ว กลายเป็น อดีตสายน้ำแห่งความทรงจำ
เนื่องจากน้ำตกที่มีอยู่ แห้งสนิทไม่มีน้ำแม้แต่น้อย
พอช่วงฤดูฝนก็มีเฉพาะน้ำที่ไหลเอื่อยๆเท่านั้น
ทางองค์การบริหารส่วนจังหวัดเชียงใหม่
จึงได้ทำน้ำตกเทียม และปรับปรุงภูมิทัศน์ด้วยการปลูกต้นไม้เพิ่ม

ขอบคุณไหมแก้วสีฟ้าคราม/ไทยโพสต์

ไกล.. โพ้นบนเมฆนั้น หลบแสงตะวันขึ้น
เหยี่ยวบนถลาเพียงลำพังกลางสายลม
ข้าได้ยินเสียงร่ำไห้แสนเหงา มันคงเศร้ามากสินะ
บินถลากลางสายลมสงบ เหยี่ยวนั้นบินเพียงลำพัง
กางปีกกว้าง ราวกับโอบฟ้าว่างเปล่า
บินถลากลางสายลมสงบ มิเคยพักผ่อน

สิ่งที่อยู่ในใจข้า มิเคยมีใครล่วงรู้
หัวใจดุจดังเหยี่ยว คือหัวใจที่แสนกล้าแกร่ง
สิ่งที่อยู่ในใจข้า มิเคยมีใครล่วงรู้
เหยี่ยวเหงากลางเวิ้งฟ้าว่าง
ข้าเดินเพียวลำพังตามทางสายเปลี่ยว
มีเพียงตัวข้าเดินเคียงข้างเจ้าอยู่ที่นั้นเสมอ
ข้ารู้สึกได้ถึงความเหงา เจ้าคงเหงามากสินะ
จิ้งหรีดกระซิบกลางทุ่งหญ้ากว้าง
เจ้าเดินอยู่เคียงข้างข้า เดินร่วมทางกับข้า
แต่เจ้ามิเอ่ยสักคำ มิเคยพูดเลย

สิ่งที่อยู่ในใจข้า มิเคยมีใครล่วงรู้
ข้างในดวงใจนี้ มันเดินอยู่เพียงลำพัง
สิ่งที่อยู่ในใจข้า มิเคยมีใครล่วงรู้
ความเศร้าของคนที่ต้องอยู่เพียงลำพัง

มองด้วยใจ..เห็นด้วยกรุณา
เมื่อพร้อมที่จะร่วมทุกข์...คือพร้อมจะมองเห็น
ด้วยดวงตาแห่งความกรุณา

ในโลกแห่งความวิปลาส
เราต่างมองเห็นเพียงเสี้ยวส่วน
ของความจริง “ทั้งหมด”
เราจึงหันหน้าเข้าหากัน
รับฟังความจริงทุกส่วนเสี้ยวที่แตกต่าง
เชื่อมโยงความรู้สึกระหว่างกัน
มากไปกว่าความคิดที่แยกส่วน

กัลยาณมิตรก่อเกิด
เมื่อความเปลือยเปล่าของดวงใจเผยปรากฎ
ไร้อาภรณ์หรือเกราะกำบังใดๆ
เปราะบางราวแก้วมณีใสกระจ่าง พร้อมจะแหลกสลาย
ร่วมรับรู้ทุกข์ คือร่วมทุกข์
ให้ทุกเสียงความรู้สึกได้แสดงออกอย่างปลอดภัย
ไร้ตัดสินพิพากษา

ความสิ้นหวัง คือพื้นดินอันปราศจากความคิด
เมื่อสิ้นคิด จึงมองเห็น
ศิโรราบแก่ความไม่รู้
ในความมืดมน อนธการ
เมื่อนั้น
แสงกระจ่างแผ่คลุมเงามืด

สวรรค์บนดินมีทั่วทุกหย่อมหญ้า
จะสรรหาที่ใดมีทุกสิ่ง
เป็นสวรรค์ของเราชาวดงดิน
ระบือยิ่งสวรรค์อยู่ที่ใจ

ขอใจมั่นกระทำการสิ่งใดคิด
เฝ้าเตือนจิตยึดพระธรรมคำสอนให้
ความสงบคือแก่นอยู่ที่ใจ
ก่อสิ่งใดใฝ่ในรสพระธรรม

ความสวยงามจากใจมีรอบรอบ
ความสุขชอบมีทุกถิ่นที่สร้างสรรค์
ทุกทุกอย่างสงบสุขเมื่อกระทำ
ความดีนั้นคือธรรมประจำตัว

ในอ้อมกอดของธรรมที่พึงได้
คืออ้อมใจล้อมรักมีทั่วทั่ว
มองทุกอย่างสวยงามไม่หวาดกลัว
ไม่ทำชั่วทำดีมีให้กัน.......

๏ เลื่อนลอยผ่านม่านฟ้าเวหาหาว
หากครั้งคราวยังกระจายแยกซ้ายขวา
ครั้นเริงลมสมใจครรไลลา
เรียงรายล่องผองนภามาพร้อมเพรียง

ผองแมกไม้ใหญ่น้อยที่คล้อยผ่าน
พลางพบพานครั้งคราวราวส่งเสียง
ซึ่งไพเราะเสนาะล้ำในสำเนียง
เนิ่นนานเพียงดนตรีที่ตรึงใจ

จากดอกไม้พิไลล้ำคราคร่ำต้น
ต่างแยกตนตามฝันอันยิ่งใหญ่
ยลโลกหล้านภาพรหมชมพฤกษ์ไพร
พลัดพรากไกลต้นแม่แม้อาวรณ์

แว่วเพลงหวานผ่านลมแล้วชมชื่น
ช่างดาษดื่นเคว้งคว้างบ้างว้าว่อน
เวิ้งว้างหวิวพลิ้วไหวในอัมพร
พร้อมกลิ่นล้ำกำจรตอนพบพาน

ผองมาลาถลาลมภิรมย์แล้ว
ระเริงลิ่วทิวแถวเนื่องแนวผ่าน
พลางสูดกลิ่นหอมเพลินอย่างเนิ่นนาน
นำเบิกบานสราญใจยามได้ยล

ยิ่งดอกใดใกล้นักจักไขว่คว้า
คงสมค่าสุขใจในอิฐผล
เพื่อดมดอมหอมหวงดั่งดวงกมล
มาดแม้นตนจากไกลใคร่จดจำ

เจ้าคลาดคว้างพลางเคลื่อนเหมือนลาแล้ว
ฤๅแน่แน่วมุ่งนภาฟ้าเลิศล้ำ
ลมนำลิ่วปลิวประหนึ่งซึ่งนาฏกรรม
กรีดกรายนำชื่นชมแสนสมใจ

จนพลัดพรากจากพลันจึงหวั่นจิต
จวบวันคืนฝืนคิดจิตฝันใฝ่
เฝ้ามองหาบุปผชาติเคลื่อนคลาดไกล
ก่อนจากไปยังคะนึงถึงมาลา

ขอบคุณอัลมิตรา/ไทยโพสต์

สวัสดีวันศุกร์ค่ะ...กัลยาณิตรทุกท่าน

หวัดดีจ๊ะ..ผักบุ้ง...
ฝากรันกระทู้ด้วยนะ...เดี๋ยวก็เก่งจ๊ะ

หวัดดีค่ะพี่...ดีใจจัง...
บุ้งว่าแนวพี่มันยากจัง...