“อตฺตานํ อุปฺมํ กเร” เป็นคำขวัญของมหาวิทยาลัยของฉัน มีความหมายว่า “พึงเอาใจเขามาใส่ใจเรา” นับเป็นคำขวัญที่เหมาะสมกับวิชาชีพแพทย์อย่างยิ่ง และเป็นคำขวัญที่แพทย์ทุกคนควรยึดถือ เป็นหลักในการดำรงตน

เมื่อครั้งฉันเรียนจบแพทย์เฉพาะทาง ฉันได้ทำงานที่โรงพยาบาลประจำอำเภอแห่งหนึ่ง เป็นโรงพยาบาลชุมชนขนาดใหญ่ และมีแพทย์เฉพาะทางหลายสาขา ครั้งนั้นฉันได้พบเห็นประสบการณ์กรรม ที่ย้อนมาเล่นงานแพทย์รุ่นพี่คนหนึ่งในเวลาเพียงไม่นาน

พี่คนนี้เป็นแพทย์เฉพาะทางด้านสูตินรีเวช เป็นที่ทราบกันดีในโรงพยาบาลว่า ถ้ามีผู้ป่วยมาในเวรนอกเวลาราชการของพี่ ส่วนใหญ่พี่จะไม่มาดูผู้ป่วยเอง เมื่อพยาบาลโทรเพื่อรายงานอาการของผู้ป่วย พี่คนนี้มักจะสั่งการรักษาทางโทรศัพท์เสมอ ทั้งๆ ที่เป็นหน้าที่โดยตรงของตนที่ควรจะมาตรวจรักษา ในรายที่ตกเลือดหรือแท้งบุตร ต้องได้รับการขูดมดลูก เพื่อหยุดเลือด พี่มักจะสั่งรุ่นน้องซึ่งเป็นแพทย์ทั่วไปให้ขูดมดลูกแทนเสมอ ทั้งๆที่ ไม่ใช่หน้าที่โดยตรงของแพทย์ทั่วไป รวมทั้งรายที่คลอดก่อนกำหนดหลายๆราย ที่สมควรจะต้องมาดูแลเอง จนรุ่นน้องทนไม่ไหว มาเล่าให้ฉันฟังเสมอ ถึงความไม่รับผิดชอบของรุ่นพี่คนนี้ แต่ในขณะเดียวกัน หากเป็นผู้ป่วยที่มาจากคลินิกของพี่ หรือฝากครรภ์พิเศษกับพี่ พี่ก็จะให้การดูแลอย่างดี เรียกว่าคนละมาตรฐานกันเลยทีเดียว

สำหรับเวลามาทำงานของพี่ในช่วงเช้าคือ 10.00 น. และช่วงบ่ายคือ 14.00 น. เนื่องจากพี่มัวแต่อยู่คลินิก จึงมักจะเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลสายเสมอ แม้ผู้อำนวยการโรงพยาบาลจะเรียกมาตักเตือนแล้ว ก็ดูจะดีขึ้นเพียงระยะหนึ่งไม่นานนัก พี่ก็ปฏิบัติตัวเหมือนเดิม โดยไม่สนใจว่าใครจะว่าอะไร ฉันเฝ้าดูพฤติกรรมเช่นนี้ของพี่อยู่สองปี ก็มีเหตุต้องย้ายไปประจำที่โรงพยาบาลอื่น ก่อนย้าย ฉันทราบข่าวว่าภรรยาของพี่กำลังตั้งครรภ์อ่อนๆซึ่งเป็นครรภ์ที่สามแล้ว เพราะภรรยาที่เคยแท้ง และต้องขูดมดลูกถึงสองครั้ง ครอบครัวของพี่จึงยังไม่มีลูกเลย พี่และภรรยาคงจะตั้งความหวังมาก กับการตั้งครรภ์ครั้งนี้

จนกระทั่งวันหนึ่ง น้องที่เป็นแพทย์ทั่วไปซึ่งอยู่โรงพยาบาลเดิม ได้โทรศัพท์มาหาฉันแต่เช้าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า “ภรรยาของพี่เค้าคลอดก่อนกำหนดนะพี่ ยังไม่ถึงเจ็ดเดือนดีเลย ต้องไปคลอดที่โรงพยาบาลจังหวัด แต่หมอที่นั่นมาดูไม่ทัน เพราะคลอดเร็วมาก ถึงขนาดไปห้องคลอดไม่ทัน ต้องคลอดกลางห้องฉุกเฉินเลย จะว่าไปก็เหมือนคนไข้ที่พี่เค้าชอบทิ้งให้พวกหนูดูแล” รุ่นน้องคนนี้คงเล่าตามความรู้สึก แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว นี่สินะ กฏแห่งกรรมาคงเริ่มทำงานแล้ว ต่อไปมันจะน่ากลัวขนาดไหนนะ

ไม่นานนักฉันจึงได้ทราบข่าวเพิ่มเติมอีกว่า ระหว่างที่พี่ต้องเทียวไปเยี่ยมภรรยาและลูกที่โรงพยาบาลจังหวัดบ่อยๆ ทำให้ไม่มีคนอยู่บ้าน บ้านจึงโดนงัด ขโมยกวาดทรัพย์สินไปได้เป็นแสนบาท ส่วนลูกของพี่หลังคลอดมีปัญหาจากการคลอดก่อนกำหนดหลายออย่าง ต้องใส่ท่อช่วยหายใจและอยู่ในตู้อบนานถึงสองเดือน และพบว่ามีปัญหาเรื่องพัฒนาการช้าร่วมด้วย ซึ่งจะต้องติดตามดูอาการกันต่อไปอีกว่า จะมีปัญหาเรื่องสมองพิการในภายหลังหรือไม่ เชื่อว่าตอนนั้นทั้งพี่และภรรยาคงจะทุกข์ใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น โดยไม่ทราบว่าทุกอย่างเกิดจากการกระทำที่ผ่านมาของตนเองทั้งสิ้น

พี่คงลืมคิดไปว่า พี่รักลูกและภรรยามากเท่าใด สามีและญาติของผู้ป่วยก็รักผู้ป่วยไม่น้อยกว่ากันเลย แม้ตอนนี้ฉันจะยังไม่ได้ย้ายกลับไปทำงานใกล้บ้าน เนื่องจากเหตุผลหลายอย่าง จึงไม่ได้ไปดูแลญาติเองเมื่อเจ็บป่วย แต่ฉันเชื่อว่าหากฉันดูแลผู้ป่วยอย่างดี ผลบุญนี้ก็น่าจะทำให้ญาติของฉัน ได้เจอแพทย์ที่ดีมารักษาเช่นกัน

อาชีพแพทย์เป็นอาชีพที่ได้ช่วยเหลือผู้คนที่เจ็บป่วยทุกข์ ร้อนซึ่งน่าจะได้บุญมาก แต่หากแพทย์คนนั้นละเลยหน้าที่ที่พึงกระทำของตน โดยเฉพาะเมื่อเดิมพันด้วยชีวิตของผู้อื่น รวมถึงหากเป็นการจงใจละเลยหน้าที่ของตน ซ้ำๆหลายครั้ง จนเกิดเป็นอาจิณกรรม ผลกรรมนั้นก็จะตามมาเล่นงานอย่างรวดเร็ว ในเวลาเพียงไม่กี่ปี

“ขอให้ถือประโยชน์ส่วนตัวเป็นที่สอง

ประโยชน์ของเพื่อนมนุษย์เป็นกิจที่หนึ่ง

ลาภ ทรัพย์ และเกียรติยศ จะตกมาแก่ท่านเอง

ถ้าท่านทรงธรรมะแห่งอาชีพไว้ให้บริสุทธิ์”

พระราชดำรัสในสมเด็จพระมหิตลาธิเบศร อดุลยเดชวิกรมพระบรมราชชนก

เจ้าชายแห่งสันติภาพ เรื่องโดย sila_jira

โลกที่อยู่ภายในและภายนอกตัวเรานั้น มีความรุนแรง ความขัดแย้ง และการทำลายล้างมากเกินไปเราจึงต้องการสันติภาพเป็นอย่างยิ่ง ใครคือคนที่เราสามารถเรียกร้องให้นำสันติภาพกลับมา ใครกันที่จะวาดสันติภาพเพื่อนำสันติสุขมาสู่ชีวิต หัวใจและสิ่งแวดล้อมของเรา ถ้าเธอได้ศึกษาพุทธศาสนา เธอจะรู้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร คนที่สามารถนำสันติภาพกลับสู่เธอและโลกได้ นั่นก็คือตัวเธอเอง เธอมีศักยภาพเพียงพอที่จะเป็นพระพุทธองค์ ที่เปี่ยมไปด้วยสันติภาพปัญญาและความเมตตากรุณา เธอมีพุทธะน้อยๆในตัวเธอ เธอต้องปล่อยให้เจ้าชายแห่งสันติภาพกำเนิดขึ้นในหัวใจเธอ สันติภาพจึงจะมีโอกาสเกิดขึ้นได้



ติช นัท ฮันห์

สืบเนื่องจากการได้อ่านข้อเตือนใจในธรรม “เจ้าชาย แห่งสันติภาพ” จาก หลวงปู่ติช นัท ฮันห์ และจากการเข้าร่วมภาวนากับสังฆะหมู่บ้านพลัม ในฐานะหนึ่งในอาสาสมัครล่ามแปลให้ชาวต่างชาติที่เข้าปฏิบัติ ณ วังรีรีสอร์ท นครนายก เมื่อวันที่ 13-17 เมษายน 2553 ผู้เขียนก็ได้คำตอบว่า เจ้าชายและเจ้าหญิงแห่งสันติภาพ ที่หลวงปู่พูดถึงหมายถึงใคร

เมล็ดพันธุ์แห่งความสุขสงบล้วนฝังตัวนิ่งๆ อยู่ในแอ่งพักใจของหัวใจทุกดวง เด็กๆที่มาร่วมภาวนาในงานนี้ ทุกคนมีสิทธิสวมมงกุฏเจ้าชายและเจ้าหญิงแห่งสันติภาพเท่าเทียมกัน การที่พ่อแม่พาลูกๆ มาภาวนาตั้งแต่ยังเล็ก การที่เด็กวัยรุ่นและผู้คนในสังคมจากทุกที่มารวมตัวกันมากถึง 400 คน ณ งานภาวนา “เวลานี้ที่เป็นสุข” หรือ “ This is a Happy Moment ” แสดงถึงพลังแห่งการแสวงหาความสุขสงบและสันติภาพที่ไม่อาจมองข้าม ในขณะที่ประเทศไทยที่รักกำลังถูกฉุดกระชากด้วยความขัดแย้งและความรุนแรงของ ภาพลวงตาทั้งหลาย การรวมตัวกันร่วมภาวนาเพื่อสร้างชุมชนและสังคมที่มีความสงบและสันติ อันเกิดจากการบ่มเพาะภายใน จึงเป็นสิ่งที่น่าชื่นชม

Theme หรือแก่นสาระหลักของงานภาวนาที่ได้สัมผัสคือ สันติภาพเริ่มจากตัวเรา และครอบครัวคือจุดเริ่มต้นของสันติภาพ การปรากฏอยู่ของหลวงพี่กว่า 150 รูป ทั้งภิกษุ ภิกษุณี สารเณร สามเณรี ณ หมู่บ้านพลัง ปากช่อง เป็นเครื่องยืนยันในศรัทธาแห่งการอยู่ร่วมกันด้วยสันติ ตามคำสั่งสอนของหลวงปู่ติช นัท ฮันห์ (ผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวจากสงครามเวียดนามและการพลัดถิ่นฐานบ้านเกิด แต่ดำรงความสงบสันติภายในอยู่ได้ ภายใต้ความรุนแรงของสงครามด้วยการเจริญสติ

งานภาวนาครั้งนี้ตรงกับช่วงสงกรานต์ ทางผู้จัดจึงจัดให้มีพิธีสรงน้ำพระพุทธรูป ต่อด้วยภิกษุ ภิกษุณี เมตตาให้ศีลให้พรผู้เข้าภาวนาทั้ง 400 คน ต่อด้วยการให้ผู้เข้าภาวนาทุกท่านได้รดน้ำดำหัวเพื่อเป็นสิริมงคล ภิกษุณีได้รับนิมนต์ให้นั่งใต้ร่มไม้ จุดละสามสี่ท่าน พร้อมขันน้ำขนาดใหญ่ โรยด้วยกลีบดอกไม้และขันเงินเล็กๆ

หลักการคือ ผู้เข้าภาวนาควรรดน้ำให้ครบทุกจุดที่กำหนดทั้ง 15 จุด เพื่อเป็นการฝึกเจริญสติ เพราะแต่ละจุดมีคำเตือนสติติดไว้ที่ต้นไม้ เช่น ระลึกถึงคนที่เรารัก ฉันอยู่ที่นี่เพื่อเธอ เธออยู่ในฉัน ความเข้าใจ ความกรุณา ดั่งกันและกัน และเวลานี้ที่เป็นสุข เป็นต้น จากการที่ผู้เขียนได้มีโอกาสเข้าไปรดน้ำขอพรจากภิกษุ ภิกษุณีวัยหนุ่มสาวจากเวียดนาม ใจได้สัมผัสกับความชุ่มฉ่ำดั่งสายธารแห่งความสดชื่น อันเกิดจากการเจริญสติของท่าน ไหลมาตามหยดน้ำเย็นๆ ที่ท่านใช้ใบไม้ประพรมให้ แม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ก็ไม่ได้ทำให้เคอะเขินในการเข้าไปรดน้ำขอพร ตรงกันข้าม กลับรู้สึกอบอุ่นและมีพลัง ความละเมียดละไมที่ใจได้รับจากพรอันอบอวลด้วยกระแสแห่งความเมตตาและปรารถนา ดีจากบุคคลที่แม้จะพูดภาษาที่แตกต่าง ทำให้สะท้อนใจเมื่อระลึกย้อนถึงบรรยากาศแห่งความร้าวฉานจากสงกรานต์ใน กรุงเทพฯ ที่ซึ่งผู้คนพูดภาษาเดียวกัน (แตกต่างกันเพียงความคิด) แต่กลับสาดรดความรุนแรง ความเกลียดชังสาดกระสุนสงครามและบาดแผลอันเจ็บปวดใส่กัน อย่างที่ไม่น่าเชื่อว่า นี่คือวิธีปฏิบัติของคนที่พูดภาษาเดียวกัน และมีพระพุทธเจ้าองค์เดียวกันในใจ

สงกรานต์ไทยเวียดนามซึ่งสมานกันอย่างกลมกลืน จึงเป็นการเติมเต็มให้กับช่วงบ่ายของการภาวนาที่จบลงด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะและความฉ่ำเย็น

งานภาวนาตามรูปแบบหมู่บ้านพลัม จะว่าเรียบง่ายก็เรียบง่าย แต่เป็นความเรียบง่ายที่เปี่ยมด้วยพลัง ที่น่าแปลกใจและเป็นสิ่งที่หลายท่านอาจจะไม่คุ้นเคย คือการอนุญาตให้ปฏิบัติกันเป็นทีม คือมากันยกครอบครัว หลวงปู่จะเน้นที่ความสุขสันติในครอบครัว ฉะนั้นหากใครตั้งความหวังว่าจะมาปฏิบัติแบบเข้มข้น ชนิดเดินจงกรมนั่งสมาธิท่ามกลางความเงียบ โดยไม่มีกิจกรรมอื่นคั่น ก็อาจจะผิดความคาดหวัง เพราะบนเวทีมีทั้งภิกษุ ภิกษุณีที่ร้องเพลงธรรมะ มีทั้งอาสาสมัครที่เสียงดี จนนักร้องอาชีพอายขึ้นไปสอนน้องๆร้องเพลง ก่อนจะเริ่มการบรรยายธรรมหรือก่อนเริ่มพิธีต่างๆ บรรยากาศทั่วไปจะมีความร่าเริง สดใส ผสมผสานกับช่วงที่ต้องเงียบจริงๆ ที่เรียกว่าช่วง Noble silence หรือความเงียบอันประเสริฐอันได้แก่ ช่วงพิจารณาอาหารและ 15 นาทีแรกของการรับประทานอาหารทุกมื้อ และช่วงก่อนนอนจึงถึงเช้าวันใหม่ ซึ่งน่าอัศจรรย์ที่เด็กๆรักษาความเงียบได้อย่างเคร่งครัด ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงระฆังแห่งสติ ซึ่งจะเตือนเป็นระยะๆ

ระหว่างที่คุณพ่อคุณแม่ปฏิบัติ เด็กๆก็จะมีหลวงพี่เป็นพี่เลี้ยงพาไปทำกิจกรรมสร้างสรรค์ต่างๆ เช่น ร้องเพลงบ้าง เล่านิทานบ้าง เด็กๆ ล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า สนุกจนลืมคิดถึงบ้าน

สิ่งประทับใจที่ผู้เขียนขอแบ่งปันคือ นิทานซึ่งหลวงพี่ท่านหนึ่ง ชื่อหลวงพี่กีตาร์ (จริงๆแล้วอายุของหลวงพี่แต่ละท่านน้อยมาก แต่ในชุมชนสังฆะ เรามักเรียกนักบวชว่าหลวงพี่ และหลวงพี่สาวๆก็มักได้รับชื่อแบบใสๆ สมตัว เช่น หลวงพี่ชีวิตชีวา หลวงพี่เบิกบาน) หลวงพี่ท่านนี้ นอกจากจะรักเสียงดนตรีแล้ว ยังชอบเล่านิทานอีกด้วย เรื่องที่หลวงพี่กีตาร์เล่าให้เด็กๆ ฟังชื่อเรื่อง พระมะพร้าว หรือ The Coconut Monk

เรื่องนี้หลวงปู่นำมาเขียนเป็นนิทานเด็ก แต่เป็นเรื่องที่นำมาจากเรื่องจริง คือมีภิกษุชาวเวียดนามองค์หนึ่ง อาศัยอยู่บนเกาะแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่ลี้ภัยสงคราม ท่านสร้างนั่งร้านสำหรับนั่งสมาธิขึ้นบนต้นมะพร้าว เพราะท่านชอบความสงบและชอบนั่งชมทะเลและฟ้ากว้าง ท่านฉันแต่มะพร้าวเป็นอาหารหลัก จึงได้ฉายาว่า พระมะพร้าว เพื่อนสองชีวิตที่สนิทกับท่าน คือ แมวและหนู สัตว์ที่ได้ชื่อว่าเป็นศัตรูกัน แต่กลับเป็นมิตรต่อกัน เพราะมีกัลยาณมิตรอย่างพระมะพร้าวคอยแบ่งปันอาหารให้สัตว์ทั้งสองโดย ยุติธรรม แมวจึงไม่มีความจำเป็นต้องกินหนูเป็นอาหาร

ด้วยเห็นสันติภาพระหว่างแมวกับหนู พระมะพร้าวจึงเกิดความคิดว่า หนูและแมวยังอยู่ร่วมกันได้ แล้วใยมนุษย์จึงต้องทำร้ายกันด้วยความไม่เข้าใจกันหรือความขัดแย้งกัน วันหนึ่งพระมะพร้าวพร้อมเพื่อนแมวกับหนูเดินทางไปหน้าทำเนียบ เพื่อขอพบท่านประธานาธิบดีเวียดนาม เพื่อเรียกร้องให้สันติภาพกลับคืนสู่เวียดนาม โดยขอให้ประธานาธิบดีดูตัวอย่างเพื่อนรักของท่านที่อยู่ร่วมกันอย่างสันติ แต่ทหารไม่ยอมให้ท่านเข้าพบ และจับท่านและเพื่อนทั้งสองขังคุก ประชาชนที่รู้เรื่องราวของพระมะพร้าว ต่างพากันมาเยี่ยมด้วยความห่วงใยไม่ขาดสาย จนในที่สุดท่านได้อิสรภาพ งานอดิเรกของท่านคือ เก็บปลอกกระสุนจากสงครามมาหลอมทำเป็นระฆัง พระมะพร้าวละสังขารไปในปี 1990 มรดกที่ท่านฝากไว้ในโลกใบนี้ น่าจะเป็นระฆังที่แปรเปลี่ยนสงครามเป็นสันติภาพด้วยเสียงอันก้องกังวาน

เรื่องราวของพระมะพร้าวกับวิธีการเรียกร้องสันติภาพแบบซื่อๆ ของท่าน จึงกลายเป็นตำนานให้เด็กๆ ได้กล่าวขวัญถึง ตัวอย่างหนังสือนิทานพร้อมหน้าปกเป็นภาพวาดน่ารักของพระมะพร้าวกับเพื่อนแมว และหนู

นอกจากความประทับใจเรื่องพระมะพร้าว แล้ว งานภาวนาครั้งนี้ จบลงด้วยการรับประทานอาหารเที่ยงร่วมกัน ระหว่างสังฆะและผู้เข้าภาวนาทั้งครอบครัว ซึ่งนั่งล้อมวงกินข้าวร่วมกันเป็นครอบครัวใหญ่การปล่อยให้เวลาอาหาร เป็นเวลาที่พวกเราอยู่กับความเงียบอันประเสริฐ นับเป็นการใช้เวลาร่วมกันที่ล้ำค่ายิ่ง แม้จะไม่พูดจากัน แต่เสียงแห่งความเงียบ อันมีเสียงช้อนกระทบจานดังกรุ๋งกริ่งและเสียงกรอบแกรบจากแคบหมูเจผสานกัน ทำให้รสอาหารเจซึ่งอร่อยอยู่แล้วด้วยความเมตตาโดยการละเว้นเนื้อสัตว์ ยิ่งอร่อยมากขึ้นจากการลิ้มรสอาหารแห่งความกรุณาด้วยสติ เพราะขณะนั้นเรากำลังเคี้ยวความทุกข์และกลืนความเจ็บปวดของสรรพสัตว์

สรุปคืองานนี้ทุกท่านทุกเพศทุกวัย ที่มาร่วมภาวนา กลับไปอย่างชื่นบานถ้วนหน้า ขอบคุณอย่างลึกซึ้งกับคณะสงฆ์หมู่บ้านพลัมจากทุกสารทิศ ที่นำความตื่นรู้และความเบิกบานมาสู่ชาวไทย ขอบคุณและอนุโมทนากับหลวงพี่นิรามิสา ซึ่งถอดเทศนาธรรมจากภาอังกฤษและเวียดนามมาเป็นภาษาไทยที่ไพเราะ และแสดงถึงความเข้าถึงธรรมของผู้แปล ที่ผ่านสู่ใจผู้ปฏิบัติ

ความสุขสงบอันเกิดขึ้นในชุมชนเล็กๆ ที่เรียกว่าสังฆะในงานภาวนานี้ แสดงให้เห็นว่า สันติภาพสามารถเกิดขึ้นได้ทุกที่ แต่ที่แห่งเดียวที่แน่นอน และมีพลังที่สุด คือในใจของทุกท่านที่เข้าร่วมภาวนา ซึ่งจะนำเมล็ดพันธุ์แห่งความสุขสงบนี้ ไปบ่มเพาะอย่างต่อเนื่องที่บ้าน และขยายความร่มเย็นแห่งสันติสุขไปสู่สังคมและประเทศชาติ คนไทยทุกคนมีงานบ้านที่ต้องเร่งทำ คือรดน้ำเมล็ดพันธุ์แห่งสันติในใจให้งอกงามและผลิบาน

ขอให้ทุกท่านเชื่อมั่นในศักยภาพ ที่จะเป็นตัวแทนเจ้าชายและเจ้าหญิงแห่งสันติภาพให้แก่ประเทศไทยเล็กๆ ในโลกใบใหญ่นี้ ที่ทุกคนเป็นสมาชิกสังฆะเดียวกัน

ผมคิดว่า ชีวิตผมทำได้ดีที่สุดแล้วเท่าที่ผมมีชีวิตอยู่
ผมคิดว่า ผมได้ช่วยเหลือสังคมดีแล้ว
ผมคิดว่า ผมได้ทำตามกำลังของผมดีแล้ว
และ...ผมพอใจ ผมภูมิใจสิ่งที่ผมทำ ...

๑ กันยายน ๒๕๓๓ เมื่อเจ้าหน้าที่คนหนึ่งของเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง ไขกุญแจเข้าไปในบ้านพักของสืบ นาคะเสถียร ก็พบกระดาษแผ่นหนึ่งบนเตียงนอนมีข้อความว่า

ผมมีเจตนาที่จะฆ่าตัวเองโดยไม่มีผู้ใดเกี่ยวข้องในกรณีนี้ทั้งสิ้น

ลงชื่อ สืบ นาคะเสถียรผู้ตาย
(นายสืบ นาคะเสถียร)
๓๑ ส.ค. ๓๓





บทกลอนได้รางวัลจากการประกวดคำขวัญด้านสัตว์ป่า-ป่าไม้ครั้งที่ ๓ ของ สืบ นาคะเสถียร
ซึ่งจัดโดยคณะวนศาสตร์ และกลอนบทนี้สามารถสะท้อนความรู้สึกของสืบที่มีต่อสัตว์ป่าได้ชัดเจนที่สุด

ถึงเวลาหรือยังที่เราทุกคนจะมีส่วนร่วมในการสอดส่องดูและและผลักดันให้ กระบวนการพิทักษ์และอนุรักษ์ป่าเป็นไปอย่างถูกต้องและเหมาะสม เริ่มจากการเรียนรู้ ทำความเข้าใจ และอยู่ร่วมกันอย่างพึ่งพา เริ่มต้นจากที่บ้านของคุณ ลูกหลานของคุณ และตัวคุณเถอะครับ