ความรู้สึกพึงพอใจในการใช้ชีวิตของตัวเอง
ถือเป็นความสำเร็จอย่างยิ่งประการหนึ่งของการใช้ชีวิตค่ะ

บางครั้งที่เราไม่ค่อยจะพึงพอใจกับการกระทำของเราสักเท่าไรนั้น
เป็นเพราะเราใช้การวัดของคนรอบตัวมาเป็นมาตรฐาน
แทนที่จะใช้ความสุขความทุกข์ในใจเรา
ขอเตือนค่ะว่า อย่าใช้มาตรฐานของคนอื่นวัดตัวเราอย่างเดียว
แต่จงใช้ใจของเราวัดการกระทำของตัวเองจะดีกว่า
เพราะเวลาที่อยู่กับตัวเอง แล้วสามารถที่จะพอใจกับการกระทำของเรา
นั่นแสดงว่าเราเคารพตัวเองได้
ความพอใจที่จะไม่แสวงหาผลประโยชน์
ความพอใจที่ใช้สติรักษาใจของเราไว้ไม่ให้ขุ่นมัว
นี่เป็นความพอใจที่เรารู้จักพอค่ะ
การหยุดเอาบ้าง...บางทีเป็นชัยชนะเหมือนกันนะคะ
ไม่ใช่การได้มาเป็นชัยชนะเพียงอย่างเดียว
การได้มาแล้วทุกข์...ถือเป็นการพ่ายแพ้
แต่การหยุดที่จะเอา...ถือเป็นชัยชนะต่อกิเลส
และการชนะกิเลสได้อย่างนี้...เป็นปัญญาของเรา
เวลาที่เรามีชีวิตอย่างคนที่รู้ว่าเราอิ่มได้
ในขณะที่ไม่เอา มันพิเศษเพียงใด มันอิ่มใจขนาดไหนล่ะคะ
การมีชีวิตที่ร่าเริงอยู่กับการทำหน้าที่
ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ทำอะไรเลย
การทำหน้าที่อย่างเต็มความสามารถและพอใจในหน้าที่นั้น
ไม่มีชีวิตอย่างคนที่หลงไปกับความรู้สึกอยากต่อสิ่งหนึ่งสิ่งใด
นั่นคือความสำเร็จของชีวิตแล้ว
จงมั่นคง อ่อนโยน และผ่อนคลาย และมีชีวิตที่หนักแน่นอย่างนี้
แล้วจะพบว่าความพอดี...ก็คือธรรมอันพิเศษอย่างหนึ่งในชีวิตของเรา


ที่มา... Lisa

สะพานข้ามแม่น้ำที่กว้างใหญ่...เกิดขึ้นได้ เพราะนิ้วมือเล็ก ๆ ช่วยกัน

รังนกที่อบอุ่น...เกิดจากฟางหญ้า เส้นเล็ก ๆ ทีละเส้น ทีละเส้น

บ้านใหญ่โต...เริ่มจากอิฐก้อนเล็ก ๆ ทีละก้อน ทีละก้อน

ต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุด...เติบโตจากพันธ์ไม้เล็ก ๆ

ฝันเป็นจริงที่ยิ่งใหญ่...เติบโตจากฝันเล็ก ๆ ที่ซุกซ่อนอยู่ในใจ

ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มจากเรื่องเล็ก ๆ สิ่งเล็ก ๆ ก่อตัวขึ้นทุกวัน อย่างสม่ำเสมอ

แน่นอน ระหว่างทาง ย่อมเจอเรื่องราวที่เจ็บปวด เจ็บกาย เจ็บใจ

เจอทุกข์ภัย เจอความเจ็บปวดที่ไม่เคยคาดคิด

ณ วินาที เหมือนเจอทางตัน หันไปทางไหนดีล่ะ

ทางนั้นก็มืด ทางโน้นก็ไม่มีใครช่วยเหลือ จิตใจเริ่มร้อนรน

ร่างกายเริ่มกระสับกระส่ายตามจิตใจ..สมองเริ่มหยุด...คิด...หายใจถี่เร็ว

ทำไมฉันถึงได้ร้อนรนอย่างนี้ ทรมานเหลือเกิน...

ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ มอง ทางออก ตอนนี้ยังไม่รู้จะลุกไปไหน

แต่...ฉันก็ไม่ร้อนรน ไม่ไขว่ขว้าจนรู้สึกเหนื่อย

ฉันกำลังสร้าง กำลังใจเล็ก ๆ ในมุมมืดที่ยังหาทางไม่เจอ

และสักวัน กำลังใจฉันจะต้องเติบใหญ่ ต้องมีความอดทนช่วยหล่อเลี้ยง

ความอดทน และ กำลังใจเล็ก ๆ จากตัวเอง

...ลองถามใจตนเองก่อนว่าอะไรคือความสำเร็จในชีวิตของตน...
...เพราะทุกคนมีความคิดเหมือนกัน...แต่คิดไม่เหมือนกัน...
...ความอยากได้อยากมีอยากเป็นคือกิเลสในใจมีไม่เท่ากันค่ะ...
...ถามว่าบรรทัดฐานความสำเร็จเอาอะไรมาเป็นเกณฑ์วัดว่าสำเร็จ...

...คนส่วนใหญ่มักจะคิดไปเองว่าสำเร็จคือเรียนจบ มีงานทำ แต่งงาน มีลูก...
...นั่นน่ะเป็นธรรมชาติของการดำรงชีพเพื่อการดำรงเผ่าพันธ์...ไม่ใช่สิ่งวัดความสำเร็จ...
...เพราะอย่างบวชเรียนมาตั้งแต่เด็กเป็นสามเณรจนมาบวชพระแล้วมรณภาพก็สำเร็จนะ...
...การที่คุณอยู่เป็นโสดไม่ได้แต่งงาน...ไม่ใช่สิ่งวัดว่าไม่สำเร็จนะจะบอกให้ลองไปคิดดูเองจ้ะ...

จะได้บ้านเล็กหรือใหญ่ ขอให้นอนหลับอย่างมีสุขก็เพียงพอ

คนเราใช้พื้นที่นอนจริงๆเพียง 1 x 2 เมตร เท่านั้น

ใยต้องแสวงหาพื้นที่เกินจำเป็นอีกเล่า ...

ชอบความเห็นของทุกคนเลยค่ะ
พี่..ลูกโป่ง แม่หญิง..Rosarin

โดยเฉพาะท่านผู้อาวุโส น้ำใส


จริงเสียยิ่งกว่าจริงอีกค่ะ



Kamonchanok ชื่อท่าจะยาวไปแฮะ
อืมห์ ... ไม่อยากบอกเลย พ่อชอบเรียก "ยายเฉิ่ม"
ก็แบบว่า ไม่ว่าจะเด็ก หรือ โตเป็นผู้ใหญ่
ไม่ว่าอยู่นอกบ้าน อยู่ทีทำงาน Kamonchanok จะเป็นอะไร หรือเป็นใคร
แต่กับพ่อแล้ว Kamonchanok ยังคงเป็น "ยายเฉิ่ม" ของพ่อ

พ่อเฉิ่ม สอนเฉิ่มว่า

ความคับแคบในที่ ในทาง ในปัจจัยต่าง ๆ ไม่ใช่สิ่งที่จะกักขังจิตใจเราให้จมอยู่ในความทุกข์ได้
ถ้าใจเราไม่ได้แคบตาม

แต่เมื่อใดก็ตาม...ที่ใจเราคับแคบซะแล้ว ต่อให้ได้อยู่ในที่กว้างเพียงใด หนทางราบเรียบเพียงใด
ปัจจัยสมบูรณ์พรั่งพร้อมเพียงใด เราก็ไม่อาจเข้าถึง(ค้นพบ)ความสุข(อิสระ)ที่มีอยู่ได้



ท่านน้ำใส..คะ เอาข้อคิดดี ๆ มาฝากบ่อย ๆ นะคะ นะ นะ

ยินดีต้อนรับ คุณ Kamonchanok และ ขออนุโมทนากับคุณ ลูกโป่ง ที่ตั้งกระทู้นี้

ทำให้ได้สมาชิกกัลยาณมิตรใหม่เพิ่มขึ้นอีก 1 ท่าน

ที่จริง คุณ ลูกโป่ง กับ ผม เป็นสมาชิกรุ่นแรกๆ ไล่เลี่ยใกล้เคียงกัน และเป็นกัลยณมิตรแก่กันมานาน

แต่ว่าทำไม ผม กลายเป็นผู้อาวุโส ( แก่หง่อมไปเลย.. 555 ) แต่คุณลูกโป่งยังเป็น พี่ลูกโป่งอยู่

และอีกอย่าง หลังจากผ่านสภาวะการที่เว็บล่มแล้วกู้คืนมาหลายหน ทำให้แอคเคาน์ของผมเกิดความ

พิกลพิการ คือ ไม่สามารถให้รูปตัวแทนได้ และไม่สามารถที่จะ คลิ๊ก เพื่อ อนุโมทนา ได้ ดังนั้นจึงไม่

เคยเห็นชื่อผมแสดงการอนุโมทนา ตอนท้ายของข้อความทั้งหลาย ก็ต้องขออภัยทุกๆท่านด้วย

ที่จริงแล้ว ผมก็ชอบอ่านความเห็นของ คุณลูกโป่ง คุณแม่หญิง คุณRosarin คุณ ninja95

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คุณ walaiporn แต่ผม คลิ๊ก แสดง การอนุโมทนาไม่ได้ ก็โปรดให้อภัยด้วยนะครับ

สุดท้ายนี้ ก็หวังว่า คุณ Kamonchanok จะนำเอา ข้อคิดดีๆจากคุณพ่อ มาฝากพวกเราอีกนะครับ

สวัสดีค่ะ กัลยาณมิตรทุกท่าน

ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นและกำลังใจดีดีที่มีให้แก่กันและกัน
...ดูอบอุ่นดีนะคะ...ซาบซึ้งใจค่ะ...

ลูกโป่งว่า ความรู้จักพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่
เป็นความสุขที่หาได้ง่าย
ความสุขของแต่ละคน อาจไม่เหมือนกัน
เมื่อเป็นแบบนี้ เราก็ไม่ต้องไปคิดเปรียบเทียบกับคนอื่น
และมีความสุขแบบพอเพียงตามแบบของเรา
แต่ต้องไม่ทำร้ายและเบียดเบียนทั้งตัวเองและผู้อื่น

ชีวิตเราแต่ละคนสั้นนัก
ไม่นานก็ต้องจากโลกนี้ไปแล้ว
เราเคยถามตัวเองหรือไม่ว่า
เราเกิดมาเพื่ออะไร
เราเกิดมาแล้วควรทำสิ่งใด
เราเกิดมาแล้ว...หากตายไปแล้ว เราได้อะไรไปบ้าง
ความดี ความชั่ว ความสว่าง ความมืด
ทุกสิ่งทุกอย่างสองมือเราสร้างเองได้
แต่เราต้องเลือกทำเอาเอง....ด้วยตัวเอง
เกิดมาทั้งที...เอาดีให้ได้

ธรรมรักษาค่ะ

อยากให้ทุกท่านได้มาช่วยนำข้อคิดดีๆมาแบ่งปันกันนะคะ
เพื่อเป็นกำลังใจเล็กๆกับผู้คน ให้ได้มีรอยยิ้มและกำลังใจกลับไป

ขอบคุณ คุณninja95 คุณRosarin คุณน้ำใส คุณwalaiporn คุณKamonchanok
และกัลยาณมิตรทุกท่านที่มาร่วมแบ่งปันข้อคิดดีดีค่ะ

คุณน้ำใสคะ...อย่ากังวลไปเลยค่ะ ที่จะได้เข้ากลุ่มท่านเดอะ (อาวุโส) ในลานธรรมจักร
มันเป็นธรรมดาค่ะ...ลูกโป่งว่าอาจด้วยว่าดูว่ามีความคิดดูเป็นผู้ใหญ่
พบเห็นอะไรมาเยอะ เลยได้บทเรียนดีดีมาฝากบ่อยๆ
อย่าเครียดไปเลยนะคะ...พี่น้ำใส คนดี

ระลึกถึงค่ะ