ไม่ว่าจะเติบโตมากับยุคสมัย ไหน เชื่อได้อย่างหนึ่งว่า "โดราเอมอน"
ผลงานเขียนของ "ฟูจิโกะ ฟูจิโอะ"
เป็นหนึ่งในตัวการ์ตูนในดวงใจของเด็กๆ จำนวนมาก


ในประเทศญี่ปุ่นบ้านเกิดของโดราเอมอนเอง
ได้ประกาศ ให้โดราเอมอนเป็นวรรณกรรมเอกประจำชาติเรื่องหนึ่ง
และผู้อ่านโดราเอมอนก็พัฒนาระดับการอ่านจากอ่านเพื่อความบันเทิงหรือ
เพื่อจรรโลงใจเป็นอ่านในเชิงวิเคราะห์เจาะลึกประเด็นต่างๆ
เกิดเป็นศาสตร์ที่เรียกว่า "โดราเอมอนศึกษา" ขึ้นมา
โดย "โยโกยาม่า ยาสุยุกิ" ก็ได้เป็นอาจารย์สอนวิชานี้อยู่ด้วย
ที่มหาวิทยาลัยฟุคุยะมา และเป็นผู้ก่อตั้ง "ห้องสมุดโดราเอมอน"
และผู้สร้างโฮมเพจ "หลักสูตรโดราเอมอนศึกษา"


ก่อนหน้าหนังสือ "วิถีแห่งโดราเอมอน ฝึกสอนคนขี้แพ้ให้เป็นผู้ชนะ"
มีหนังสือชื่อ "วิถีแห่งโนบิตะ ชัยชนะของคนไม่เอาถ่าน" ออกมาก่อนแล้ว
โดยผู้เขียนคนเดียวกัน จากหนังสือการ์ตูนบันเทิงใจเด็กๆ
กลายเป็นเป็นหนังสือ how to ที่สามารถแนะนำคนขี้แพ้ คนไม่เอาถ่าน
ลุกขึ้นมาทำหลายๆ เรื่อง ที่นำไปสู่ความสำเร็จในชีวิตได้


พอมาถึงหนังสือเล่มนี้ จะถูกมองในอีกมุมหนึ่ง นั้นคือวิถีแห่งโดราเอมอน
ทำอย่างไรถึงสามารถทำให้ "โนบิตะ" คนขี้เกียจ
ชอบนอนกลางวัน ไม่ชอบทำอะไรใหม่ๆ ที่คิดว่ายาก ตัวเองทำไม่ได้หรอก
ไม่ชอบทำอะไรที่ต้องออกแรง ใช้กำลัง และอีกมากมายก่ายกอง
ที่เสมือนเป็นหลุมดำในจิตใจของโนบิตะ
และหากสิ่งเหล่านี้ยังสั่งสมต่อไปเรื่อยๆ
อนาคตของโนบิตะคงหนีไม่พ้นคำว่าล้มเหลวในชีวิต


" นั่นเพราะหลายสิ่งที่โดราเอมอนปฏิบัติต่อโนบิตะนั้นล้วนมีความหมาย "


แม้ว่าในทุกๆ เหตุการณ์ ในทุกๆ ปัญหาที่เกิดขึ้นกับโนบิตะ
จะมีโดราเอมอนคอยเป็นผู้ช่วย แต่ถ้าสังเกตดีๆ โดราเอมอนไม่เคยทุ่มลงไปทั้งตัว
เพียงแต่คอยชี้แนะหนึ่งวิธีที่ใช้คือ "การดุด่า"
จนทำให้รู้สึกว่าโดราเอมอนนี้ขี้บ่นเหมือนคนแก่จริงๆ
เลยแต่ในความจู้จี้ขี้บ่นของโดราเอมอนนั้น
แฝงไปด้วยความรัก ความห่วงใย ความเมตตา


และคำดุด่านั้นไม่ใช่การดุด่าที่บั่นทอนกำลังใจ
ในความ "โหด" มีความ "รัก"
บางครั้งการด่าว่าของโดราเอมอนเสมือนการเบรก
เพื่อให้ชะลอในการคิดหรือการทำอะไรให้ตรึกตรองถี่ถ้วนเสียก่อน
ไม่ใช่การเบรกกระชากให้หัวคว่ำเสียหลัก
และบางครั้งการด่าของโดราเอมอน
ก็เป็นแรง "ฉุด" ให้โนบิตะเกิดความฮึกเหิม ฮึด มีพลังที่จะกระทำในเรื่องนั้นๆ


"ไม่ว่าใครก็ทำผิดพลาดได้ทั้งนั้น
และการบอกลูกน้องให้รู้ถึงความคาดหวัง หรือการเฝ้ารอต่างหาก
ที่จะเป็นตัวกระตุ้นให้ลูกน้องขยับแข้งขยับขา
เพื่อต่อสู้กับการแก้ไขปัญหาด้วยทัศนคติที่แข็งแกร่ง"


นอกจาก ด่าแล้ว "ลูกยอ" ของ โดราเอมอนก็มี
ถ้าจำกันได้คงคุ้นๆ ประโยคนี้ในหลายๆ ตอน "เห็นไหมโนบิตะก็ทำได้"
หรือ "แหม ความคิดนายนี่เข้าท่าไม่สมกับเป็นนายเลยแฮะ"
นี่แหละคำชมจากโดราเอมอนสู่โนบิตะ
ส่วนในหนังสือเล่มนี้ก็มีกฎของการชมว่า
"จะใช้คำพูดและการกระทำแบบไหนดีที่จะเพิ่มศักยภาพของคนได้"
เพราะการชมไปเรื่อย ชมได้ทุกเรื่อง ก็ส่งผลด้านลบเหมือนกัน
ทั้งทำให้คนถูกชมหลงระเริง หรือทำให้ไม่เห็นค่าในคำชม


"เพิ่มศักยภาพในการชมทันทีเมื่อสำเร็จ
ถ้ามีข้อดีสักนิดถึงแม้จะไม่ใช่ความสำเร็จยิ่งใหญ่อะไรนักก็อย่าลืมที่จะชม
เพื่อเพิ่มศักยภาพในตัวเขา เพิ่มศักยภาพโดยการชมต่อหน้าเพียงลำพัง
เพิ่มศักยภาพโดยการชมอยู่เสมอกับการกระทำที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน
และเพิ่มศักยภาพโดยการชมบ้างเป็นบางครั้งกับเรื่องที่เขาทำอยู่เป็นประจำ"


"ของวิเศษ" ที่โดราเอมอนเอามาจากกระเป๋ามิติที่ 4
มาช่วยเหลือโนบิตะตามลำดับเวลานั้น
เป็นเพียงเครื่องมือหรือไอเดียของกระบวนการทำในเรื่องราวต่างๆ เท่านั้น
ไม่ใช่ของวิเศษที่นำพาโนบิตะไปสู่ความสำเร็จ
จะเห็นได้ว่าในหลายๆ ครั้งผลลัพธ์ของการใช้ของวิเศษ
ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่าเหมือนกัน
และการนำของวิเศษออกมานั้นโดยปกติแล้วโดราเอมอน
ให้ความสำคัญกับการแก้ไข ปัญหาภารกิจของโนบิตะที่อยู่ตรงหน้าก่อนเสมอ
โดยไม่ค่อยสนใจกับสถานการณ์หรือนิสัยของโนบิตะ
และทุกครั้งไปสิน่าที่โนบิตะเมื่อได้ของวิเศษแล้ว
มักไม่ยอมคืนให้โดราเอมอนง่ายๆ ไม่ว่าโดราเอมอนจะทวงคืนยังไง
จนถึงขั้นทำทีท่าไม่สนใจ หรือใช้สายตามองอย่างผิดหวังในตัวโนบิตะ
ซึ่งสุดท้ายมันก็ได้ผลต่อจิตสำนึกของโนบิตะเอง ที่รู้สึกผิด และรู้สึกละอายใจ
จนผลลัพธ์ที่ออกมาสุดท้ายไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม
ความคิดและการกระทำของโนบิตะ ที่มีโดราเอมอนเป็นโค้ชให้นั้น
ก็ล้วนถูกส่งขับมาจากพลังภายในใจของโนบิตะทั้งสิ้น


ในโลกแห่ง ความเป็นจริงของมนุษย์ทุกคนไม่มีโดราเอมอนมาคอยช่วยเหลือ
ไม่มีของวิเศษมาช่วยดลบันดาลอะไรให้ง่ายขึ้น
ทว่าทุกคนมีสองมือ มีมันสมอง เพียงแต่เลือกแนวทางให้ถูกต้อง
และวิถีแห่งโดราเอมอน เป็นอีกหนึ่งวิถีที่คนในระดับหัวหน้า
จะนำมาเป็นตัวช่วยในการขับเคลื่อนพลังของลูกน้อง


ที่มา...โพสต์ทูเดย์

ผมชอบการ์ตูนโดเรมอนมากๆ
เมื่อก่อนมีเป็นลังๆ มีทุกตอน

ผมคิดว่าผมได้มาทำงานด้านความคิดสร้างสรรค์นี่
ก็เพราะโดเรมอนอย่างไม่ต้องสงสัยเลยครับ

โดเรมอนมักจะคอยแก้ปัญหาให้โนบีตะ
ด้วยวิธีการที่หลุดโลก กล่าวคือใช้เครื่องมือที่ "หลุดออกจากความจริง"
คือหลุดกรอบความคิดปกติออกไปเลย
หลุดออกจากระนาบ มิติ ข้อจำกัด
ซึ่งเป็นหัวใจสำคัญของงานที่ต้องเกี่ยวกับการออกแบบ
การคิดอะไรใหม่ๆที่หลุดออกจากความปกติ มีความสำคัญมากๆ

ต้องขอขอบคุณโดเรมอน
หรือที่จริงคือ ขอบพระคุณคุณฟูจิโอะ ฟูจิโกะ
ผู้ล่วงลับนั่นเองครับ

ปล. ได้ข่าวว่า โนบีตะ อายุมากกว่าผมอีกนะครับ

เอ้.....ตอนนี้โนบีตะ 20 ปี คุณอา ก็คงจะ...18..มังคะ

คุณลูกโป่งสบายดีนะคะ ตอนนี้เดินได้สะดวกหรือยัง รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
เพิ่งรู้นะคะเนี่ยว่า พวกเรา รุ่นเดียวกันนะคะเนี่ย ชอบอะไรเหมือนๆกัน
แล้วคุณdd ล่ะคะ แวะทักทายกันหน่อยซิ ว่าเรารุ่นเดียวกันหรือเปล่า

ขอบคุณคุณO.Wan นะคะ ที่เป็นห่วง
คุณO.Wan สบายดีนะคะ หรือว่ายุ่งๆอยู่คะเห็นช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามา
ลูกโป่งสบายดีแล้วค่ะ เดินได้สะดวกแล้วค่ะ

ระลึกถึงค่ะ

ผมว่า "มีนะ"

พระพุทธเจ้าให้โดเรมอนกับทุกคนไว้แล้ว
เรามีโดเรมอนอยู่กับตัวเองตลอดเวลาได้
โดเรมอนจะช่วยให้รอดปลอดภัยทุกครั้งไป
โดเรมอนก็คือสติ
โดเรมอนจำเป้นในทุกสถาน ในกาลทุกเมื่อ


สุดท้ายปลายทางความทุกข์ มันรวมลงที่ใจ
แม้ทุกข์กาย สุดท้ายที่ทุกข์เพราะมันเนื่องไปถึงใจ
ใจต่างหาก เป้นผู้ทุกข์ตัวจริง

หากมีโดเรมอนประจำใจแล้ว จะอยู่รอดปลอดภัยตามสมควร

ผมเคยผ่านเรื่องร้ายๆ
ร้ายขนาดที่คนปกติต้องเสียใจแทบสิ้นสติ หวาดกลัวสุดหัวใจ
แต่ไม่น่าเชื่อว่าเราแค่สั่นๆเครือๆเบาๆเท่านั้นแล้วก็ล่วงไปหมด
แม้ว่าจะกลับไปคิดอีกกี่ที ก็รู้สึกเบาบางมาก
ยุงกัดโมโหยุง ใจยังไหวสั่นมากกว่าตอนที่ได้ยินเรื่องร้ายนั้น

มีใครเป็นเหมือนผมไหมก็ไม่ทราบนะ

แรกภาวนา เรื่องเล็กรับมือได้หมด
แต่พอเรื่องใหญ่ๆรับมือไม่ไหว สติแตกไปเลย

ภาวนาไปภาวนามา
เรื่องเล็กๆ ดูจะทำความหวั่นไหวได้มาก แพ้เรื่องเล็ก
แต่เรื่องใหญ่ กลับเบา ล่วงไปง่ายดายราวกับลมพัดผ่าน
คือรู้สึกถึงลมกระทบเพียงเล็กน้อย


แปลใจเมหือนกันที่มันตาลปัตรแบบนี้
ภาวนาผิดหรืออย่างไรก้ไม่ทราบเหมือน

สวัสดีจ้ายายลูกโป่ง อาหยาม คุณ O.wan และเพื่อนๆทุกท่าน

ขอร่วมรำลึกอดีตในวัยเยาว์อันเนาว์นาน...ด้วยคนนะคะ



จำไม่ได้ว่าตอนจบเป็นยังไง
(เพราะรู้สึกมันนา...นมาก)
ตอนโดเรมอนจากไป
โนบิตะสามารถใช้ "โดเรมอน" ในตัวของอาหยาม
แก้ปัญหาของตัวเองได้อะเปล่า !?!

เพราะเราตั้งการ์ดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่
กดข่มอารมณ์ เตรียมใจตั้งรับไว้ให้มีสติกับ "เฉพาะเรื่อง" ที่ตั้งใจ
แต่พอเรื่องเล้กๆ ที่สร้างความหงุดหงิดรำคาญใจ
เรากลับจงใจปล่อย "สติ" ให้มันเตลิด
เพราะคิดว่าเป็นเรื่องเล็ก
ผลก็เลยหงุดหงิดรำคาญแบบสะสม
จนมาบั่นทอนเรา...

ลดกำลัง ทั้งสติ และปัญญา
ในเวลาที่เราจะต้องแก้ไขปัญหาเรื่องใหญ่โดยไม่รู้ตัว...อะเปล่าคะ!?!

ขอบพระคูณมากครับ
ปิ๊งทันทีเลยครับ
เจอผู้ร้ายแล้ว ผู้ร้ายชื่อ "ประมาท"
นามสกุล "หย่อนความเพียร"

อิอิ

สัตว์โลกไม่ได้เป็นไปตามกรรมซะแล่ว ละจ้าๆ
ชาติสยามเป็นไปตามฟูจิโอะและโดเรมอนซะแล่วๆๆ ละจ้าๆ

อนุโมทนาสาธุจ้า

อิอิ ผู้ร้ายปากแข็งให้การโยนความผิด ละจ้าๆ
นายประมาท หย่อนความเพียร เลยกลายเป็นแพะรับบาปไปซะแล่วๆๆ ละจ้าๆ


อนุโมทนาสาธุจ้า

อิอิ

กายไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา บังคับบัญชาไม่ได้

ใจไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา บังคับบัญชาไม่ได้

เพราะมีตัวตน จึงไปยึดมั่นทั้งกายและใจว่าเป็นตัวเรา ของเรา ละจ้าๆ

มีตัวเองตะหาก เป็นผู้ทุกข์ตัวจริง ละจ้าๆ



อนุโมทนาสาธุจ้า