รายงาน ...(3)

....ทามะ.....ตาย(อีก)แล้ว
เมื่อประมาณ 9 น. วันนี้

ตอนเช้าจะไปทำงาน ก็ปฏิบัติแบบเดิม คือ เปิดดู

ก็พบทามะ อ้าปา ขอกินจึงป้อนอาหาร 1 เม็ด
เจ้าทามะ กินเม็ดเดียวก็ไม่ขอแล้ว ทำท่าทางเหมือนเคย คือ กลืนอาหารแบบตัวโก่งตัวงอ
จึงเลิกป้อน แต่ก็ดูอีกหลายครั้ง ก็ไม่ขอกิน จึงนำขึ้นรถไปด้วย

ดูอีกหลายครั้ง ทามะ หายใจแบบ อ้าปากหายใจแรง
ครั้งสุดท้ายดูตอนประมาณ 8.30 น. แล้วต้องไปทำงาน

อาการหายใจแบบที่ทามะเป็น ผมเคยเห็นลูกเจี๊ยบก่อนที่มันจะตาย , เรารู้ทันทีว่า ไม่รอดแน่
อาการลักษณะนี้ ส่วนใหญ่ลูกเจี๊ยบจะเป็นหวัดตาย (ซึ่งส่วนใหญ่ลูกเจี๊ยบจะตายเพราะไข้หวัดนี่แหละ)

แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ก็คงต้องปล่อยเป็นไปตามวิบากของแต่ละชีวิต
จึงได้แต่เอากระดาษ และผ้าห่มให้ความอบอุ่น
ก่อนจากกันครั้งสุดท้ายเอานิ้วเกาหัวเบา 3-4 ครั้ง ใจไม่คาดหวังแล้ว

ทำงานเสร็จจึงกลับมาดูอีกครั้ง 9.00 น. , ทามะไม่หายใจแล้ว
ไปดีเถอะนะเจ้าลูกชาย(บังเอิญ)

----------------------------------------------------------------

ทามะ ความจริงเป็นเพียงชื่อ หรือ บัญญัติ ซึ่งผู้อื่นตั้งให้

ส่วนตัวผม ทามะ คือ ทมะ

ทมะ แปลว่า การรู้จักข่มจิตข่มใจตนเอง
ทมะ หมายถึง ความรักในการฝึกฝนตนเอง ความกระตือรือร้นในการเคี่ยวเข็ญฝึกฝนตนเอง อย่างไม่มีข้อแม้เงื่อนไข

ทามะ ทั้ง 2 ได้มีโอกาสเข้ามาแทรกเวลาส่วนหนึ่งอันน้อยนิดของผม แล้วก็ผ่านไป
.......แต่การจากไปของทั้ง 2 หาได้เปล่าประโยชน์แต่อย่างใดไม่

สิ่งหนึ่งที่ชาว "พุทธแท้" ต้องระลึกอยู่เสมอ คือ
การเกิดที่สมบูรณ์ จะต้องมีการตาย ........ นี่เป็นกฎแห่งสามัญลักษณะ
ทำนองเดียวกัน ....... การพบที่สมบูรณ์ จะต้องมีการพลัดพราก

ทามะทั้ง 2 กลายเป็นผู้มีพระคุณของผม
เพราะสอนให้ผมได้เรียนรู้สภาวธรรมที่แท้จริงในเบื้องต้น
ระหว่าง เมตตาแท้ , กรุณาแท้ กับ ตัณหาเปมะ และ อุเบกขา

เมื่อใดก็ตามเรามีจิตเมตตา/กรุณา ขอให้จงดูจิตของตนเองให้ละเอียดว่า
มีตัณหา หรือ ความอยากเจือปนอยู่หรือไม่ , เพราะนั่นคือ "ตัณหาเปมะ"
อย่างไรก็ตาม เมตตาจิต กรุณาจิต เป็นสิ่งที่ควรเจริญให้ยิ่งขึ้นไป , อุเบกขาเป็นตัวปัญญา

ขอบพระคุณ "คุณเอรากอน" อย่างสูง ที่คอยให้คำแนะนำมาโดยตลอด

และขออนุโมทนาในมหากุศลครั้งนี้ด้วยครับ

วันนี้น้องนกของเราตายแล้วค่ะ T________T ขอบคุณมากนะคะ สำหรับคำแนะนำ ขอบคุณค่ะ

ในรอบ 1 สัปดาห์....น้องนก .....มาสอนธรรมในกระทู้นี้ 3 ชีวิตแล้ว

ขออนุโมทนา ในกุศลกรุณาจิตของคุณorangez ในครั้งนี้ด้วยครับ

เดี๋ยวเอกอนเล่าให้ฟังบ้างนะ

ตอนที่พ่อเกษียณ ตอนนั้นลูก ๆ ตอนนั้นพี่ชายยังเรียนอยู่ เขารักสถาบันน่ะ เลยอยู่ยาวนิดนึง
เอกอนกำลังหางานทำ ซึ่งตอนนั้นสิ่งที่แม่อยากให้พ่อทำแก้เหงาคือ
คือ แม่เริ่มไปปลูกบ้านอยู่ในชนบท ก็เลยมองการเพาะพันธ์ไก่ชนขาย
จากชีวิตคนเมือง
เอกอนยังค่อนข้างว่างงาน ก็ได้ไปที่บ้านเรื่อย ๆ
ไก่คู่แรกที่ได้มา พ่อเป็นเหลืองหางขาวอายุ 3 ปี ส่วนแม่ไก่ก็มีเหลือง ประดู่ นก
และก็มีหนุ่มหางขาวอีกตัว
ก็สร้างซุ้มให้เขาอยู่แยกกัน เพราะเจ้าโต้งแก่เป็นไก่ชนะสังเวียนใหญ่มา เงินเดิมพันหลักล้าน
แต่น่องหลุด จึงไม่อาจตีได้อีก แต่เป็นพ่อพันธ์ได้
เอกอนก็เริ่มได้เรียนรู้ และสัมผัสมนต์เสนห์ความสง่างามของไก่ชน
เจ้าโต้งทั้งสอง เริ่มช่วยกันผลิตลูกไก่ จาก เจ็ดเป็นสิบ จากสิบเป็นยี่สิบ
ก็มีคนเอาไก่พ่อพันธ์แม่พันธ์มาให้เพิ่มเติม
แต่วันหนึ่ง เจ้าโต้งแก่ก็ตาย คือไก่ตัวผู้เจอกันไม่ได้
แม้จะล้อมรั้วตาขาย แต่วันที่ลมแรงตาข่ายก็รุ่ยมาใกล้กัน
เขาก็ซัดกันตรงตาข่าย เจ้าโต้งแก่ขาติดตาข่ายทำให้ทำอะไรไม่ได้
จึงเป็นฝ่ายถูกตี แต่เลือดของไก่ที่ผ่านการฝึกมาอย่างดี แม้ในสังเวียนที่มันเคยขาหัก
มันก็ไม่กระโดดออกจากสนาม แต่ยังคงสู้ทั้ง ๆ ขาหัก จนอีกฝ่ายตาย
ซึ่งในวันนั้น กว่าคนจะมาเจอและจับแยกมันก็สะบักสะบอม
แต่กระนั้นมันชูคอขันอย่างเต็มเสียง ครั้งแล้วครั้งเล่าจนหยดสุดท้ายของชีวิต
วันนั้น เอกอนก็เดินทางจากกรุงเทพ มาถึงก็มึดแล้ว
ก็กำลังตั้งโต๊ะกินข้าวกันพอดี ชาวบ้าน(เพื่อนบ้าน)ก็ยกอาหารจานพิเศษมา
แต่แม่ก็เฉย ๆ ซึ่งเอกอนก็สงสัยเพราะเห็นเป็นเนื้อไก่ แต่ทำไมแม่ไม่แตะเลย
แม่ก็บอกว่า เนื้อไอ้โต้ง

สวัสดีครับ คุณเอรากอน

ผมก็มีประสบการณ์ในลักษณะเดียวกัน ที่สำคัญ

.....คนเลี้ยง คนให้อาหาร คนหยอดยา(วัคซีนไข้หวัด)......
.....คนเชือด ......
.....คนถอนขน.....ฯลฯ....
.....คือ.............คน คนเดียวกัน...คนนั่น คือ ผมเองครับ

เป็นกรรมที่ทำไว้เมื่อครั้งยังเด็ก โดยได้รับคำสั่งจากญาติผู้ใหญ่

การที่ได้มาศึกษาธรรมจึงมี โอกาสสร้างแต่กุศล มาเจือจางอกุศลที่เคยก่อไว้

................................................................................

การที่เรา ไม่อย่างกิน ไก่ของเรา ก็นี่ล่ะครับคำว่า "เรา" , "ของเรา"
มันก่อร่างสร้างความวุ่นวายให้สรรพชีวิตมาตลอด
ไม่มีคำว่า "เรา" ก็หมดทุกข์ทันที

นกที่ชื่อทามะ หรือ นกตัวอื่นๆ ตลอดจนสัตว์ทั้งหลายล้วนไม่ใช่ของเรา

วันนี้นอกจาก "ทามะ" และ "เจ้าเอี้ยง" ของน้องorangez
ยังมีนกอีกหลายพันหลายหมื่นทั่วโลกล้มตายกันอีกตั้งมากตั้งมาย

ทั้งโดยน้ำมือมนุษย์ ที่ล่าชีวิตเค้า เพื่อความสนุกสนานหรือเพื่อใช้เป็นอาหาร...จานเด็ดบ้าง ไม่เด็ดบาง
นกพิราบน้ำแดง นกกระทาอบเกลือ นกกระจอกเทศผัดพริกไทยดำ นกกระจาบทอดกรอบ
และทั้งจากภัยธรรมชาติ หรือแม้แต่การทำร้าย ทำลายกันเองโดยธรรมชาติ

ส่วนใหญ่ต้องตายในขณะจิตเกิดโทสะ เพราะถูกฆ่า , ถูกเบียดเบียน

ส่วน เจ้าทามะ และ เจ้าเอี้ยง ก็ต้องนับว่า.....ตายโดยปราศจากการถูกเบียดเบียน
ตายในขณะที่ได้รับความเเมตตา/กรุณา

มันตายดีกว่าเพื่อนๆ ของมันเยอะ

เจริญธรรมครับ

ทั้งสาม....จะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม

แต่มันสอนธรรมเรา....ด้วยชีวิต

......อ่านกระทู้ของ คุณ ออเรจนซ์ ประโยคที่ว่า "คงต้องเลี้ยงเค้าไว้จนกว่าเค้าจะบินเองได้"

จิตใจผมไม่ให้หดหู้ขึ้นมาทันที จากประสบการณ์ที่ได้จากเจ้า ทามะ1

อยากสื่อสารถึงคุณออเรจนซ์ แต่ก็ไม่กล้า กลัวจะทำให้เสียกำลังใจ

ในขณะเดียวกัน มันก็เตือนว่า เจ้าทามะ2 จะไปเมื่อไหร่ก็ได้
เพราะรู้อยู่แล้วก็ตกลงมาบนพื้นปูน จากความสูงประมาณ 2 เมตรเศษ ภายในคงบอบช้ำไม่น้อย

ขอบคุณสำหรับธรรม แบบไก่ๆ ครับ

มีเรื่องตลก(ไม่แน่ใจว่าใช่หรือไม่) ... แฟนผม "กลัวผี" เจ้าทามะ2

เอาเข้าไป....

ซาบซึ้ง....ซาบซึ้ง จึงมาขออนุโมทนา....

วาทะเช่นนี้้...เห็นที...ชนะเลิศ!!!!

สาธุ สาธุ สาธุ

จิ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ