หลักสูตร ไม่มีเงินแค่ครึ่งวัน

ชื่อหลักสูตร ลองใช้ชีวิตในเมืองใหญ่โดยไม่มีเงิน และไม่มีมือถือ
ระยะเวลา 8 ชั่วโมง ระหว่าง 09.00 – 17.00 น. ในวันเสาร์ต้นเดือน


... ผู้เข้าร่วมประกอบด้วยคนทำงานออฟฟิศ หรือมนุษย์เงินเดือน 20 คน ซึ่งกำหนดเงื่อนไข ให้ได้เรียนรู้แบบแสบ ๆ คัน ๆ หัวเราะไม่ออก ขอทุกคนโปรดงดอาหารเช้า แล้วมาพบกันที่หน้าห้างใหญ่ ย่านสยามสแควร์

“เงินทอง บัตรเอทีเอ็ม มือถือ ที่พกพาโปรดฝากไว้ที่อาจารย์ ตอนเย็นจะคืนให้ ...แต่ ทุกคนต้องหาวิธีไปถึงจุดนัดพบ ที่หน้าห้างใหญ่ตรงแยกลาดพร้าวในเวลา 17.00 น.

ทุกคนปฏิบัติการด้วยท้องที่หิว ต่างนำพาตัวเองสู่จุดนัดหมายด้วยประสบการณ์เฉพาะตนที่ยากจะลืมเลือน

แดง เล่าว่าเธอพยายามรวบรวมความกล้าไปขอเงินค่ารถเมล์ แต่ใจไม่กล้าพอ เพราะรูปร่างหน้าตาแบบเธอนี่ใครเขาจะเชื่อว่าไม่มีเงินเลยสักบาท แต่ด้วยความมุ่งมั่น เธอเดินจากแยกสยามไปถึงแยกลาดพร้าว โดยไม่มีอาหารและน้ำตกถึงท้อง เธอสรุปวีรกรรมของเธอว่าเป็นเรื่อง “ศักดิ์ศรี” ล้วน ๆ เพื่อน ๆ จึงแถมด้วยว่า “ไม่ฉลาด” เพราะไม่รู้จักขึ้นรถเมล์ฟรีสำหรับประชาชน

ต้อย แก้โจทก์แรกทำอย่างไรจึงหายหิว ต้อยเล็งแม่ค้าหมูปิ้งท่าทางมีเมตตา ต้อยเริ่มบรรยายว่าเธอไม่ได้กินข้าวเช้ากำลังจะเป็นลมแล้ว แม่ค้าสงสารยื่นหมูปิ้งให้สองไม้แถมข้าวเหนียวอีกห่อ ณ นาทีนั้น ต้อยสัญญากับตัวเองว่า ทันทีที่ภารกิจเสร็จ ได้กระเป๋าสตางค์ของเธอคืน จะมาเหมาหมูปิ้งหมดเลย แต่พอถึงตอนเดินไปขอใช้โทรศัพท์มือถือ จากผู้ที่เดินผ่านไปมา สายตาที่มองต้อยหัวจรดเท้า หรือท่าทีธุระไม่ใช่ของคนเหล่านี้ ต้อยสรุปว่า น้ำใจแห้งแล้งกว่าแม่ค้าหมูปิ้งยิ่งนัก ต้อยบากหน้าขอยืมมือถือกว่าสิบราย แต่สุดท้ายมีหญิงวัยกลางคนให้เธอยืมมือถือมาโทรฯ ได้สำเร็จ... ต้อยสัญญากับตัวเองเป็นคำรบสองว่าต่อจากนี้ไป ใครมาขอยืมใช้โทรศัพท์มือถือ เธอจะเต็มใจให้ใช้ โดยไม่เกี่ยงงอนใด ๆ เลย นี่คือคำสัญญาจากต้อย

เอก พยายามทดสอบน้ำใจผู้คน แต่ไม่มีใครเชื่อว่าชายครบสามสิบสอง ไม่พิกลพิการ จะมีหน้ามาแบมือขอเงิน เอกต้องทนหิวถึงบ่ายแก่ ๆ ไปขอเงินจากนักศึกษาสาว ที่มองเอกอย่างพินิจพิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินจากไป ราวสิบนาทีต่อมา เธอยื่นถุงจากร้านสะดวกซื้อให้เอกโดยไม่พูดสักคำ เอกรับมาเปิดดู มีเครื่องดื่มเย็น ๆ สองขวด แซนวิช และธนบัตรหนึ่งร้อยบาทในถุงนั้น เอกเล่าว่าอยากจะวิ่งไปขอบคุณนักศึกษาสาวผู้นั้น แต่เธอเดินลับหายไปในฝูงชน บุญคุณครั้งนี้เอกจะไม่ลืม เงินร้อยบาทที่ได้มาเป็นเงินที่มีค่ากว่าเงินเดือนหลายหมื่นที่ฝ่ายการเงินโอนเข้าบัญชีของเอกทุกเดือนซะอีก เอกกำลังคิดว่า ตนจะตอบแทนสังคมที่มีผู้มีน้ำใจได้อย่างไร

วิทยา เป็นวิทยากรกระบวนการหลักสูตรนี้ แต่ต้องใช้ชีวิตโดยไม่มีเงินและมือถือเช่นเดียวกันกับคนอื่น วิทยาปล่อยวางและเล่นเกมนี้อย่างไม่กดดันตัวเอง แต่พยายามเข้าใจปฏิกิริยาของคนที่เขาไปขอเงิน และพยายามเชื่อมโยงเหตุผลที่ทำให้บางคน “มีน้ำใจ” กว่าคนอื่น วิทยาได้รับความช่วยเหลือจากคนที่ใส่ใจรับฟัง หรือจ้องมองดวงตาของวิทยา แต่ผู้คนที่เร่งรีบ ไม่มีเวลาแม้แต่หยุดฟัง มักเชิดหน้าผ่านไปพร้อมส่งสัญญาณอำมหิต แปลความได้ว่า...ชีวิตใคร ชีวิตมัน อย่ามายุ่งกับข้า...

ผู้เข้าร่วมทั้ง 20 คน มาถึงจุดนัดหมายด้วย “ตัวช่วย” ต่างกัน แต่ทุกคนสรุปตรงกันว่า ต่อไปนี้ตนจะทำหน้าที่เป็นผู้ให้อย่างเต็มใจ เมื่อมีผู้ร้องขอ เพราะถ้าเราไม่ให้ ไม่ช่วย คนในสังคมแล้ว สังคมที่เราอยู่ร่วมกันนี้ ก็คงไม่มีการให้ มีแต่ความเป็นตัวใคร ตัวมัน

หลักสูตรครึ่งวันนี้ได้ชี้ทางว่า เราควรใช้ชีวิตที่เหลืออย่างไร ?

(จากหนังสือ สานพลัง สำนักงานคณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ คอลัมน์ เล็กไปใหญ่ โดยนายแพทย์ชาตรี เจริญศิริ)



เจริญในธรรมครับ

เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งค่ะ ตอนั้นยังเรียนอยู่ ก็ไปกรุงเทพฯช่วงวันศุกร์ตอนเย็น
ไปถึงกรุงเทพฯก็มืดล่ะ ไปหาเพื่อนผู้หญิง

บ้านเค้าอยู่แถวลาดพร้าว เพื่อนมารับเราที่หมอชิต
ทีนี้กระเป๋า เราก็ให้เพื่อนช่วยถือทั้งหมด

ซึ่งในกระเป๋านั้น ก็มีกระเป๋าสตางค์อยู่ด้วย ก็ขึ้นรถเมล์
ทีนี้คนบนรถเมล์ก็เยอะ เราก็ไม่รู้ว่าจะต้องลงรถตรงไหน

เราก็ไม่รู้ว่าเพื่อนลงรถตอนไหน ส่วนเพื่อนก็คิดว่าเราลงรถด้านหลัง
พอคนเริ่มน้อย เราก็มองไม่เห็นเพื่อนแล้ว

พอรถจอดเราก็ลง ใจสั่นหมดเลย เพราะเราไม่มีสตางค์เลย ในกระเป๋ากางเกง
จะนั่งแท๊กซี่ไปหาพี่สาวที่เอกมัย ก็ไม่กล้า
เพราะกลัวว่า ถ้าพี่สาวไม่อยู่บ้านจะทำยังไง

จะโทรไปก่อนก็ไม่มีตังส์ เราก็มองๆหาคน ที่เราคิดว่าเค้าใจดีที่สุด
เราก็เห็นพี่ผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่ชุดทำงานสวยด้วย เราเดินเข้าไปหาพี่เค้า
แล้วยกมือไหว้พี่เค้า

แล้วพูดว่า "พี่ค่ะเต้หลงกับเพื่อนกระเป๋า สตางค์ของเต้อยู่กับเพื่อนทั้งหมด
เต้จะไปบ้านพี่สาวที่เอกมัย เต้ไม่มีตังค์ พี่ให้ตังค์ค่ารถเต้ได้หรือปล่าวค่ะ"

พี่เค้าก็บอก "อ๋อ!ได้ๆๆ" ตอนนั้นเรารู้สึกโล่งไปหมดเลยค่ะ
ใจไม่สั่นเลย พี่เค้าให้20บาท แล้วก็เศษสตางค์เผื่อว่าจะต้องโทรศัพท์
แล้วก็ให้เบอร์โทรที่บ้านของเค้าด้วย
พี่เค้าบอกว่าถึงบ้านแล้ว ให้โทรบอกเค้าด้วย เค้าจะได้สบายใจว่าเราปลอดภัยแล้ว

ทุกวันนี้ เรายังจำได้ทุกคำพูด แล้วก็ท่าทางของพี่เค้าอยู่เลย
ไม่เคยลืมบุญคุณของพี่เค้าเลย พี่เค้าอยู่ในใจของเราตลอดเลยค่ะ
เวลาที่เราช่วยใครเรื่องเงิน
ภาพของพี่ผู้หญิงคนนั้น
จะอยู่ในความทรงจำของเราทุกครั้งค่ะ

อนุโมทนา สาธุ

ขอบคุณค่ะ...สำหรับเรื่องเล่าดีดี

ธรรมรักษาค่ะ...สวัสดีปีใหม่ สุขกาย สุขใจค่ะ

อนุโมทนาค่ะ

สวัสดีครับ กัลยาณมิตรธรรมทุกท่าน

หลักสูตรไม่มีเงินแค่ครึ่งวันนี้ ทำให้รู้จักคำว่ามีน้ำใจ ทาน และการทำตัวเองให้พ้นทุกข์

ผู้มีน้ำใจ รู้จักให้ ย่อมได้รับอานิสงส์มากครับ ทั้งเป็นมงคลแห่งชีวิตด้วย...

มงคลที่ ๑๕ การให้ทาน (ทานัญจะ)
เพราะเหตุ ๒ ประการ คือ

๑. มีปัญญาสัมมาทิฏฐิ ... ความเห็นชอบ พิจารณาเห็นบาป-บุญ คุณ-โทษ ประโยชน์และไม่ใช่ประโยชน์ในเบื้องหน้า เห็นว่าการละเมิดศีลเป็นบาป นำมาซึ่งความทุกข์ เห็นว่าการให้ทาน รักษาศีล ภาวนา ย่อมได้บุญ กุศล และนำมาซึ่งความสุข

๒. มีความไม่โลภ ... คิดบริจาคทาน มีจิตศรัทธา ย่อมจะมีผลมาก

โดยทั่วไปแล้วสารพัดทุกข์ที่มีนั้น เกิดขึ้นจาก “ความอยาก” อาจารย์เสถียรพงษ์ วรรณปก พูดถึงวิธีควบคุมความอยาก ไว้ ๓ ขั้น ดังนี้

๑. ตัดความอยากที่ไม่จำเป็นออก (ลองสำรวจดูว่ามีความอยากอะไรบ้างเกินความจำเป็น)

๒. ส่วนความอยากที่จำเป็น เช่น การกิน การนุ่งห่ม ก็พยายามตัดออกบ้าง ตัดการกินจุบกินจิบ กินอวดมั่งอวดมี กินไม่เป็นเรื่องเป็นราว เหลือแต่กินเพื่อสุขภาพ ตัดการนุ่งห่มประเภทอวดมั่งอวดมี อวดร่ำอวดรวย เอาประเภทตามความเหมาะสม เพื่อความจำเป็นก็พอ

๓. อย่าตั้งความอยากไว้ไกลเกินไป ให้ตั้งในระยะที่ใกล้และระยะถี่ขึ้น ความปรารถนาที่จะก้าวหน้าไปให้ไกลที่สุด ดีที่สุด ไม่มีอะไรเสียหาย ข้อสำคัญให้ซอย “สถานีความอยาก” ตามเส้นทางนั้นให้ถี่เข้าหรือกระชั้นเข้า แล้วทำตามที่อยากที่หวังนั้นให้สำเร็จเป็นระยะ ๆ ชีวิตก็จะลดทุกข์ลงได้



เจริญในธรรมครับ