รู้สึกว่ากลอนข้างต้นเอามาจากธรรมศาสตร์หรอคะ>>>>ฉบับเต็มอยู่นี่ค่ะ

เพลงเถื่อนแห่งสถาบัน
ดอกหาง นกยูง สีแดงฉาน
บานอยู่เต็มฟากสวรรค์
คนเดินผ่าน ไปมากัน
เขาด้นดั้น หาสิ่งใด

ปัญญา มีขาย ที่นี่หรือ
จะแย่งซื้อ ได้ที่ไหน
อย่างที่โก้ หรูหรา ราคาเท่าใด
จะให้พ่อ ขายนา มาแลกเอา

ฉันมา ฉันเห็น ฉันแพ้
ยินแต่ เสียงด่า ว่าโง่เง่า
เพลงที่นี่ ไม่หวาน เหมือนบ้านเรา
ใครไม่เข้า ถึงพอ เขาเยาะเย้ย

นี่จะให้ อะไร กันบ้างไหม
มหาวิทยาลัย ใหญ่โตเหวย
แม้นท่าน มิอาจให้ อะไรเลย
วานนิ่งเฉย อย่าบ่นอย่าโวยวาย

ฉันเยาว์ ฉันเขลา ฉันทึ่ง
ฉันจึง มาหา ความหมาย
ฉันหวัง เก็บอะไร ไปมากมาย
สุดท้ายให้กระดาษฉันแผ่นเดียว

มืดจริงหนอ สถาบัน อันกว้างขวาง
ปล่อยฉัน อ้างว้าง ขับเคี่ยว
เดินหา ซื้อปัญญา จนหน้าเซียว
เทียวมา เทียวไป ไม่รู้วัน

ดอกหางนกยูง สีแดงฉาน
บานอยู่เต็ม ฟากสวรรค์
เกินพอ ให้เจ้าแบ่งปัน
จงเก็บกัน อย่าเดิน ผ่านเลยไป
บทกลอนนี้เขียนขึ้นเมื่อ 31 ปีที่แล้ว โดยนักศึกษาธรรมศาสตร์ ชั้นปีที่ 3 ตีพิมพ์ครั้งแรกในหนังสือพิมพ์ยูงทอง 27 มิถุนายน พ.ศ. 2511 พิมพ์ครั้งต่อมาในหนังสือรวมเรื่องสั้น และบทกวีชื่อ ฉันจึงมาหาความหมาย พ.ศ. 2514 ซึ่งเป็นหนังสือที่มีการพิมพ์ซ้ำอีก 12 ครั้ง ในช่วงปีพ.ศ. 2515-2542

คู่มือเด็กมหาลัย ฉบับคนมีกึ๋น
โดย Waratip Tepjanta เมื่อ 5 พฤษภาคม 2010 เวลา 21:34 น.
"ฉันเยาว์ ฉันเขลา ฉันทึ่ง
ฉันจึง มาหา ความหมาย
ฉันหวัง เก็บอะไร ไปมากมาย
สุดท้าย ให้กระดาษ ฉันแผ่นเดียว"

คุ้นหูกันดีค่ะ สำหรับบทกวีกระชากใจเด็กมหาลัยบทนี้
เพราะมันดันไปสอดคล้องกับความคิดของเด็กมหาลัยหลายๆคนเข้า
เลยโดนใจเข้าอย่างจัง.. กลายเป็นนิยามการเรียนระดับมหาลัยของใครหลายๆคน
แล้วก็ทำให้เกิดเป็นประโยคที่ได้ยินจนชินหูประโยคนี้

"เรียนไปก็ไม่ได้อะไรนอกจากใบปริญญา"

อะกู๊ยยยยยยยยย... แสบทรวง ทะลวงไส้

เอ้า... ก็ว่ากันไปตามความคิดของแต่ละคนค่ะ
ใครได้ก็ได้ไป ส่วนใครที่ไม่ได้ก็บ่นไป เรียนนู่นไม่ได้ใช้ เรียนนี่ไม่ดี ระบบห่วย
เสียดายเงินค่าเทอม นู่น นี่ อีจุ๊ก อีจิ๊ก ไก่ กา หมา แย้..
บ่นกันตั้งแต่วันรับน้อง จนน้องจัดบายเนียร์ให้มัน มันก็ยังบ่นต่อไป

เพราะงั้น!! หลายคนที่กำลังจะเข้ามหาลัยก็ดี หรือเพิ่งจะเข้ามหาลัยมาก็ดี
มาทำความเข้าใจกับชีวิตมหาวิทยาลัยกันทางนี้ดีกว่าค่ะ
แล้วจะรู้ว่า ไอ้ที่ว่าเรียนไปก็ได้แค่ปริญญาใบเดียวน่ะ เป็นความรู้สึกเฉพาะบุคคล
จริงๆ แล้ว มันเป็นอย่างนั้นซะที่ไหน
มาเป็นคนมีกึ๋นที่เรียนให้ได้มากกว่าใบปริญญากันดีกว่ามั้ย?

เริ่มต้นจากก้าวแรกในมหาวิทยาลัย

1. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... รุ่นพี่ไม่ใช่เทวดา และจบไปเราไม่ได้ไปเป็นทหาร
ไม่จำเป็นต้องทำตามที่มันบงการไปซะทุกอย่าง มันบอกให้ทำนู่นทำนี่ก็จริง
แต่สิทธิ์ยังเป็นของเราค่ะ อันไหนควรทำไม่ควรทำ เรามีสิทธิ์เลือกที่จะทำได้ค่ะ

2. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... เหล้าเบียร์ไม่ใช่ตัวตัดสินความเป็นผู้ใหญ่
มันไม่ได้มีฤทธิ์กระตุ้นต่อมความคิดให้พัฒนาเร็วขึ้นได้
ความเป็นผู้ใหญ่มันอยู่ที่ความคิดค่ะ ไม่ใช่อยู่ที่กินเหล้าเบียร์เป็นหรือไม่เป็น

3. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... การเที่ยวกลางคืนไม่ใช่เรื่องผิด แต่ก็ไม่ใช่กิจวัตรของเด็กมหาลัย
โดยเฉพาะเด็กหอ พ่อส่งเงินมาให้เรียนเว่ย ไม่ใช่เที่ยวกลางคืน!!!!!!
แต่ถ้าพ่อรวยมากล่ะก็.. พยายามไปมหาลัยให้บ่อยกว่าไปเที่ยวกลางคืนแล้วกัน
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก..

เอาล่ะ 3 ข้อนั่นก้าวแรก ไปดูก้าวต่อไป

4. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... เพื่อนไม่ใช่เจ้าชีวิต เราสามารถเรียนวิชาอะไรก็ได้ที่เราอยากเรียน
ลงทะเบียนตามใจเรา โดยไม่ต้องลงทะเบียนตามเพื่อน

5. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... มิตรภาพสามารถเกิดขึ้นได้ทุกที่ เพราะฉะนั้นถ้าจะฉายเดี่ยวไปเรียน
วิชาที่ตัวเองชอบ แม้ไม่มีเพื่อนไปเรียนด้วย ไม่ตายค่ะ เดี๋ยวก็เจอเพื่อนใหม่
แถมมีความสนใจเรื่องเดียวกันอีก ดีจะตายไป..

6. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... มหาลัยไม่สามารถป้อนความรู้ให้คุณได้อย่างที่คุณคาดหวังทั้งหมด
เพราะฉะนั้น อยากเรียนรู้เรื่องอะไร หัดเรียนรู้เองซะบ้าง.. โตแล้ว ป้อนข้าวเองเป็นมั้ย???

7. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... ความรู้ที่เรียนในมหาลัยมันก็แค่สิ่งที่จะเอาไปอะแด๊ปใช้ในการทำงาน
สิ่งที่เอาไปใช้จริงๆ คือ ความสามารถ เพราะฉะนั้น พรสวรรค์ที่ฟ้าประทานมา ความสามารถที่มี
หลายๆอย่าง ต่อยอดเข้าไปสิ แล้วอะแด๊ปสิ่งที่เรียนเข้าไป รับรอง เพอร์เฟคท์!!!

8. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... วิชาพื้นฐานที่มหาลัยบังคับเรียน แม้ไม่เกี่ยวกับสาขาของตัวเองก็จริง
แต่มันคือความรู้พื้นฐานที่จำเป็นต้องมี เปิดโลกให้ความรู้สาขาอื่นเข้าไปดิ้นในสมองซะบ้าง
ไม่ใช่จะเอาแต่ความรู้เฉพาะสาขาที่ตัวเองสนใจ (ให้รู้บ้างสิว่าพายอาร์คืออะไร
มันคงไม่เปลืองเนื้อที่เท่าไหร่หรอกน่า)

9. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... การบ้านและโปรเจคท์ที่ได้รับมา เป็นสิ่งที่ช่วยกระตุ้นความคิดของตัวเอง
ยิ่งยากก็ยิ่งดี ฝึกเข้าไปไม่เสียหายหรอกค่ะ เหมือนการเล่นเกมส์ ยิ่งคุณฝ่าด่านยากเท่าไหร่
คุณก็จะมีทักษะมากขึ้นเท่านั้น

10. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... กิจวัตรประจำวันของเด็กมหาลัย ไม่ใช่การอวดของราคาแพงๆ
หรือเปลี่ยนของใช้ที่ตกเทรนด์บ่อยๆ เพราะหากมันติดเป็นนิสัยแล้ว คุณจะลำบาก
หากจบมาแล้วยังแบมือขอเงินพ่อแม่ใช้ เพราะติดนิสัยใช้ของแพง
เงินเดือนไม่พอกับค่าใช้จ่าย มันน่าอายนะฮะ

11. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... ปริญญา การันตีได้แค่ความรู้ที่คุณมี ไม่ใช่คุณค่าของตัวคุณ
อย่าหลงระเริง หรือพาลดูถูกคนอื่น สิ่งที่การันตีคุณค่าของตัวคุณน่ะ คือความดี
เพราะฉะนั้นอย่าคิดว่าตัวเองมีปริญญาแล้วจะมีคุณค่า ถ้าคุณยังเป็นคนดีไม่ได้
12. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... ใบปริญญา มันใช้แค่ตอนสมัครงานเท่านั้นแหละ
ส่วนสิ่งที่ใช้ในการทำงานจริงๆ คือ ความสามารถกับความรู้ที่คุณขวนขวายมาต่างหาก

13. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... คนโง่เท่านั้นที่คิดว่าตัวเองเก่งแล้ว ไม่ต้องเรียนแล้ว
เรียนแค่นี้ก็เอาไปใช้งานได้แล้ว

14. คนมีกิ๋นต้องรู้ว่า... ยิ่งเรียนรู้ได้เยอะเท่าไหร่ ยิ่งได้เปรียบ ความรู้มีประดับสมองไว้
ไม่ตาย..

15. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... การเรียนในมหาลัย คือการเรียนในห้องและเรียนรู้ด้วยตัวเองไป
พร้อมๆกัน

16. คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... การเรียนรู้จากประสบการณ์ ลึกซึ้งกว่าอ่านหนังสือเยอะ
เพราะฉะนั้นถ้ามีโอกาสก้าวเข้าไปสัมผัสงาน อย่ารอให้โอกาสมันผ่านไป

และสุดท้าย

คนมีกึ๋นต้องรู้ว่า... ตัวเองเข้ามหาวิทยาลัยมาเพราะเห็นคุณค่าของ "การเรียน"
ไม่ใช่เข้ามาเพราะอยากได้ "ใบปริญญา" เพียงอย่างเดียว

และในเมื่อใบปริญญาคือสิ่งที่จะมาการันตีความรู้ของคุณแล้ว
ก็ทำตัวเองให้มันสมกับที่จะได้ใบปริญญามาเถอะค่ะ
เรียนรู้ให้มากที่สุด.. ให้คุ้มกับเวลา 4 ปีที่เสียไป..
แล้วคุณจะรู้ว่า..
ไอ้สิ่งที่คุณได้มาน่ะ มันมีคุณค่ากว่าใบปริญญาตั้งเยอะ เป็นบันทึกของลูกศิษย์ของอาตมาเอง น่าคิดดีเลยนำมาลงเผยแผ่...

ขออนุโมทนานะครับ