เรียนสอบถามผู้รู้ค่ะ

ฝึกนั่งสมาธิมาหลายเดือนแล้วตอนไปฝึกที่วัดตอนแรกก็มีความรู้สึกปวดที่ขามาก แต่หลังจากกลับมาทำที่บ้านกับไม่มีความรู้สึกปวดที่ไหนเลยไม่ว่าจะเพิ่มเวลาหรือว่าเปลี่ยนมานั่งขัดตะมาดเพชร ไม่ทราบว่าผิดวิธีหรือเปล่า

ขอบคุณค่ะ

การปวดขา เป็นเรื่องธรรมดา ของการนั่งแล้วไปกดทับเส้นประสาท ไม่ใช่เรื่องวิจิตรพิสดาร ว่านั่งที่บ้านแล้วไม่ปวดขา ไม่เกี่ยวกัน จะนั่งแบบไหน ก็ได้ตามแต่จะเกิดความสบายและเหมาะสมกับการปฏิบัติสมาธิ แต่ที่นิยมกัน ก็ต้องเป็นการนั่งแบบขัดสมาธิ ขอรับ

ไม่ผิดครับ สุขทุกข์ทั้งมวล เกิด-ดับตามธรรมดาของมัน มีเหตุปัจจัยให้เกิดก็เกิด

หมดเหตุก็ดับ ไม่เป็นตามความปรารถนาของเราหรือของใคร หน้าที่เราคือรู้ความจริงนั้น

ไม่พึงบีบคั้นให้เกิด-ให้ดับตามที่เราต้องการ แล้วจะเห็นธรรมะหรือธรรมชาติตามที่เป็น

เมื่อรู้ความจริงแล้วจิตใจก็ไม่ทุกข์เพราะสรรพสิ่งเปลี่ยนแปลงไปตามกฏของมัน (กฏไตรลักษณ์= สามัญ

ลักษณะ) ที่มนุษย์เป็นทุกข์ก็เพราะไม่แลเห็นกฏนั้นอย่างแจ่มแจ้งชัดเจน

ขอบคุณมากค่ะ สำหรับคำอธิบายกฏไตรลักษณ์ถึงตอนนี้จะยังมองไม่เห็นแต่ก็ทำให้มีความรู้สึกเข้าใจมากขึ้น

ฝึกสมาธิ เป็นการผึกลงที่จิต ครับ จะอิริยาบทใดก็ได้ครับ ดังพุทธจนะที่ว่า

ภิกษุ ท.! พวกเธอทั้งหลาย จงเป็นผู้มีศีลสมบูรณ์ มีปาติโมกข์สมบูรณ์อยู่เถิด,
จงเป็นผู้สำรวมในปาติโมกขสังวร มีมรรยาทและโคจรสมบูรณ์อยู่เถิด,
จงมีปรกติเห็นเป็นภัยในโทษทั้งหลายซึ่งมีประมาณเล็กน้อย สมาทานศึกษาในสิกขาบททั้งหลายเถิด.

ภิกษุ ท.! เมื่อพวกเธอทั้งหลาย สมบูรณ์ด้วยศีลเช่นนั้นแล้ว
อะไรเล่าเป็นกิจที่พวกเธอจะต้องทำให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป ?

ภิกษุ ท.! เมื่อภิกษุเดินอยู่ก็ตาม, ยืนอยู่ก็ตาม, นั่งอยู่ก็ตาม, นอน
ตื่นอยู่ก็ตาม, อภิชฌาและพยาบาทของภิกษุนั้นก็ปราศจากไปแล้ว, ถีนมิทธะ,
อุทธัจจกุกกุจจะ, วิจิกิจฉาของเธอก็ละได้แล้ว, ความเพียรก็ปรารภแล้วไม่ย่อหย่อน,
สติก็ตั้งมั่นไม่ฟั่นเฟือน, กายก็รำงับไม่กระสับกระส่าย, จิตก็ตั้งมันเป็นหนึ่งแน่ ;

ภิกษุ ท.! ภิกษุที่เป็นได้เช่นนี้ แม้จะเดินอยู่ก็ตาม ยืนอยู่ก็ตาม นั่งอยู่ก็ตาม
นอนตื่นอยู่ก็ตาม, เราเรียกว่า “ผู้มีความเพียรเผากิเลส, มีความกลัวต่อโทษ
แห่งวัฏฏะ, เป็นผู้ปรารถความเพียรติดต่อสม่ำเสมอเป็นนิจ, เป็นผู้มีตนส่งไปใน
แนวแห่งความหลุดพ้นตลอดเวลา ดังนี้”.

-จตุกฺก. อํ. ๒๑/๑๘/๑๒.

ดิฉันเองก็เพิ่งเริ่มปฏิบัติเช่นกันค่ะ เมื่อสองวันก่อนดิฉันสวดมนต์และนั่งสมาธิอย่างทีี่่เคยทำ
สวดมนต์มาหลายปีแล้วค่ะ แต่นั่งสมาธิเพิ่มเริ่มทำค่ะ บูชาพระเสร็จก็อาราธนาศีลห้า
และระลึกถึงหลวงปู่ทวดที่อยู่เบื้องหน้าและนึกถึงหลวงพ่อจรัญเป็นครูบาอาจารย์ นั่งกำหนดลมหายใจเข้าออก เข้าอะระหัง ออกพุทโธ สักครู่เดียวความรู้สึกทั้งหลายหายไป
ไม่ได้ยินไม่รู้สึกอะไรเลยเหมือนกับว่างเปล่าเหมือนไม่ได้หายใจ มารู้สึตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกว่า
มีเสียงอะไรบางอย่างตกลงบนหลังคาที่นั่งอยู่ รู้สึกเสียดายมากเพราะคิดว่าเป็นความรู้สึกที่มี
ความสุขมาก ดิฉันอย่างทราบว่าเกิดอะไรขึ้น วานผู้รู้ช่วยตอบด้วยค่ะ

ภิกษุ ท.! ความตั้งใจมั่นชอบ เป็นอย่างไร ?
ภิกษุ ท.! ภิกษุในกรณีนี้ สงัดแล้วจากกามทั้งหลาย สงัดแล้วจากอกุศลธรรมทั้งหลาย เข้าถึงฌานที่หนึ่ง อันมีวิตกวิจาร มีปีติและสุขอันเกิดแต่วิเวก แล้วแลอยู่.
เพราะวิตกวิจารรำงับลง, เธอเข้าถึงฌานที่สอง อันเป็นเครื่องผ่องใสแห่งใจในภายในให้สมาธิเป็นธรรมอันเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตกไม่มีวิจาร มีแต่ปีติและสุขอันเกิดแต่สมาธิ แล้วแลอยู่,
เพราะปีติจางหายไป, เธอเป็นผู้เพ่งเฉยอยู่ได้ มีสติมีความรู้สึกตัวทั่วพร้อม และได้เสวยสุขด้วยนามกาย ย่อมเข้าถึงฌานที่สาม อันเป็นฌานที่พระอริยเจ้าทั้งหลาย กล่าวสรรเสริญผู้ได้บรรลุ ว่า "เป็นผู้เฉยอยู่ได้มีสติ มีความรู้สึกตัวทั่วพร้อม" แล้วแลอยู่
เพราะละสุขและทุกข์เสียได้ และเพราะความดับหายแห่งโสมนัสและโทมนัสในกาลก่อน เธอย่อมเข้าถึงฌานที่สี่อันไม่ทุกข์และไม่สุข มีแต่สติอันบริสุทธิ์เพราะอุเบกขา แล้วแลอยู่.

ภิกษุ ท.!นี้เราเรียกว่า สัมมาสมาธิ.

รบกวนสอบถามท่านผู้รู้ทุกท่านค่ะ

นั่งสมาธิมาได้เป็นเวลานานพอสมควรในช่วงแรกทำไม่สม่ำเสมอ แต่มาช่วงนี้ทำสม่ำเสมอทุกวัน หลังจากที่ช่วงแรกจากคำถามด้านบนเคยนั่งแล้วเกิดเวทนาขึ้นก็กำหนดรู้จนเวทนาหายไปเอง หลังจากนั้นทุกครั้งที่นั่งไม่ว่าจะนั่งนานแค่ไหนก็ไม่เคยเกิดเวทนาขึ้นอีกเลย แต่มาระยะหลังนี้เกิดเวทนาขึ้นมาแล้วเป็นอาการปวดที่ทรมานมาก พยายามกำหนดรู้แต่เวทนาก็ไม่คลายลง แต่พอกำหนดพองหนอ ยุบหนอ บางช่วงจังหวะเหมือนอาการเวทนาจะหายไปเป็นพัก ๆ ตอนนี้เวลาเกิดเวทนาขึ้นเลยจะพยายามกำหนดพองหนอ ยุบหนอ นำจิตมาจดจ่ออยู่ที่พองยุบอย่างเดียว แต่ถ้าเกิดวอกแวกไปอาการเวทนาก็จะกลับมาอีก แต่ทุกครั้งจะรู้สึกเสมอว่าอาการเวทนายังอยู่ แต่ใจเราไม่ได้ไปรับรู้ จึงมีความรู้สึกว่าตัวเองเพ่งที่อาการพองยุบมากไป เพราะกลัวเกิดอาการเวทนา ไม่ทราบว่าการทำวิธีนี้เป็นวิธีการที่ผิดไปหรือเปล่าค่ะ หรือเราควรมากำหนดรู้เวทนาจนกว่าเวทนาจะคลายไปเอง

ขอขอบคุณสำหรับทุกคำตอบของทุกท่านค่ะ