viewtopic.php?f=2&t=21049



คุณวลัยพร ครับ คุณคงนั่งสมาธิแนวพองหนอ ยุบหนอ , ยุบหนอ พองหนอ ได้ฌานแล้วนะครับ

แล้วคุณ ออกจากอัปปนาสมาธิ มาเจริญวิปัสสนาอย่างไร

พระไตรปิฏก อรรถกถา แสดงไว้ถูกต้อง ตามอัตตโนมติอาจารย์คุณ หรือ ผลการปฏิบัติของคุณหรือไม่ ?

สมถะที่เป็นบาทของวิปัสสนา
viewtopic.php?f=2&t=21049

ถามว่า เริ่มตั้งวิปัสสนาอย่างไร ?
แก้ว่า จริงอยู่ พระโยคีนั้น ครั้นออกจากฌานแล้วกำหนดองค์ฌาน
ย่อมเห็นหทัยวัตถุ ซึ่งเป็นที่อาศัยแห่งองค์ฌานเหล่านั้น ย่อมเห็นภูตรูป ซึ่ง
เป็นที่อาศัยแห่งหทัยวัตถุนั้น และย่อมเห็นกรัชกายแม้ทั้งสิ้น ซึ่งเป็นที่อาศัย
แห่งภูตรูปเหล่านั้น. ในลำดับแห่งการเห็นนั้น เธอย่อมกำหนดรูปและอรูปว่า
องค์ฌานจัดเป็นอรูป, (หทัย) วัตถุเป็นต้นจัดเป็นรูป. อีกอย่างหนึ่ง เธอนั้น
ครั้นออกจากสมาบัติแล้ว กำหนดภูตรูปทั้ง ๔ ด้วยอำนาจปฐวีธาตุเป็นต้น ใน
บรรดาส่วนทั้งหลายมีผมเป็นอาทิ และรูปซึ่งอาศัยภูตรูปนั้น ย่อมเห็นวิญญาณ
พร้อมทั้งสัมปยุตธรรมซึ่งมีรูปตามที่ตนกำหนดแล้วเป็นอารมณ์ หรือมีรูปวัตถุ
และทวารตามที่ตนกำหนดแล้วเป็นอารมณ์. ลำดับนั้น เธอย่อมกำหนดว่า
ภูตรูปเป็นต้น จัดเป็นรูป, วิญญาณที่มีสัมปยุตธรรม จัดเป็นอรูป

กบฯ..ฌาน..เฌิน..อะไร ๆ ก็ไม่รู้จัก

แต่..ขออนุญาต..ฮา

ฮา..แบบไม่รู้เรื่อง...นี้..สบายดีแท้

ขอนำพระสูตร ที่ตรัสถึงบุคคล ๔ จำพวก

สมาธิสูตรที่ ๑
[๙๒] ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคล ๔ จำพวกนี้ มีปรากฏอยู่ในโลก
๔ จำพวกเป็นไฉน คือ บุคคลบางคนในโลกนี้ มีปรกติได้ความสงบใจในภาย
ใน แต่ไม่ได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรมจำพวก ๑ บุคคลบางคนใน
โลกนี้ มีปรกติได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม แต่ไม่ได้ความสงบใจ
ในภายในจำพวก ๑ บุคคลบางคนในโลกนี้ ไม่มีปรกติได้ความสงบใจในภายใน
ทั้งไม่ได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรมจำพวก ๑ บุคคลบางคนในโลกนี้ มี
ปรกติได้ความสงบใจในภายใน ทั้งได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรมจำ
พวก ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคล ๔ จำพวกนี้แล มีปรากฏอยู่ในโลก ฯ
จบสูตรที่ ๒
เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๑ บรรทัดที่ ๒๕๒๕ - ๒๕๓๔. หน้าที่ ๑๐๙.
http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.p ... agebreak=0
ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :-
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=21&i=92

อรรถกถาปฐมสมาธิสูตรที่ ๒
พึงทราบวินิจฉัยในปฐมสมาธิสูตรที่ ๒ ดังต่อไปนี้ :-
บทว่า อชฺฌตฺตํ เจโตสมถสฺส ได้แก่ อัปปนาจิตตสมาธิในภายในของตน.
บทว่า อธิปญฺญาธมฺมวิปสฺสนาย ความว่า วิปัสสนาญาณที่กำหนดสังขารเป็นอารมณ์.
ที่แท้วิปัสสนาญาณนั้นนับว่าเป็นอธิปัญญาและเป็นวิปัสสนาในธรรมทั้งหลาย กล่าวคือปัญจขันธ์ เพราะฉะนั้น จึงเรียกว่าอธิปัญญาธัมมวิปัสสนา.

จบอรรถกถาปฐมสมาธิสูตรที่ ๒
-----------------------------------------------------

สมาธิสูตรที่ ๒
[๙๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคล ๔ จำพวกนี้ มีปรากฏอยู่ในโลก
๔ จำพวกเป็นไฉน คือ บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้มีปรกติได้ความสงบใจใน
ภายใน แต่ไม่ได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรมจำพวก ๑ บุคคลบางคน
ในโลกนี้ มีปรกติได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม แต่ไม่ได้ความสงบ
ใจในภายในจำพวก ๑ บุคคลบางคนในโลกนี้ ไม่มีปรกติได้ความสงบใจในภายใน
ทั้งไม่ได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรมจำพวก ๑ บุคคลบางคนในโลกนี้มี
ปรกติได้ความสงบใจในภายในทั้งได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรมจำพวก ๑
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ในบุคคลเหล่านั้น บุคคลผู้มีปรกติได้ความสงบใจในภายใน
แต่ไม่ได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม พึงตั้งอยู่ในความสงบใจในภายใน
กระทำความเพียรในอธิปัญญา และความเห็นแจ้งในธรรม สมัยต่อมา เขาย่อม
เป็นผู้มีปรกติได้ความสงบใจในภายใน ทั้งได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งใน
ธรรม บุคคลผู้มีปรกติได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม แต่ไม่ได้ความสงบ
ใจในภายใน พึงตั้งอยู่ในอธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม แล้วกระทำความ
เพียรในความสงบแห่งใจในภายใน สมัยต่อมา เขาย่อมเป็นผู้มีปรกติได้อธิปัญญา
และความเห็นแจ้งในธรรม ทั้งได้ความสงบใจในภายใน บุคคลไม่มีปรกติได้
ความสงบใจในภายใน ทั้งไม่ได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม พึงกระทำ
ฉันทะ ความพยายาม ความอุตสาหะ ความขะมักเขม้น ความไม่ย่อท้อ สติและ
สัมปชัญญะ ให้มีประมาณยิ่ง เพื่อได้กุศลธรรมเหล่านั้นแหละ ดูกรภิกษุ
ทั้งหลาย บุคคลมีผ้านุ่งห่มถูกไฟไหม้ หรือมีศีรษะถูกไฟไหม้ พึงกระทำฉันทะ
ความพยายาม ความอุตสาหะ ความขะมักเขม้น ความไม่ย่อท้อ สติและ
สัมปชัญญะ ให้มีประมาณยิ่ง เพื่อดับไฟที่ผ้าหรือที่ศีรษะ ฉันใด บุคคลนั้นก็
พึงทำฉันทะ ความพยายาม ความอุตสาหะ ความขะมักเขม้น ความไม่ย่อท้อ
สติและสัมปชัญญะ ให้มีประมาณยิ่ง เพื่อได้กุศลธรรมเหล่านั้นแหละ ฉันนั้น
เหมือนกัน สมัยต่อมา เขาย่อมเป็นผู้มีปรกติ ได้ความสงบใจในภายใน ทั้งได้
อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลเป็นผู้มีปรกติได้
ความสงบใจในภายใน ทั้งได้อธิปัญญาและความเห็นแจ้งในธรรม พึงตั้งอยู่ใน
กุศลธรรมเหล่านั้นแหละ แล้วกระทำความเพียรให้ยิ่ง เพื่อความสิ้นไปแห่ง
อาสวะทั้งหลาย ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคล ๔ จำพวกนี้แล มีปรากฏอยู่ใน
โลก ฯ
จบสูตรที่ ๓
เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๑ บรรทัดที่ ๒๕๓๕ - ๒๕๖๕. หน้าที่ ๑๐๙ - ๑๑๐.
http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.p ... agebreak=0
ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :-
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=21&i=93

อรรถกถาทุติยสมาธิสูตรที่ ๓
พึงทราบวินิจฉัยในทุติยสมาธิสูตรที่ ๓ ดังต่อไปนี้ :-
บทว่า โยโค กรณีโย ความว่า พึงทำความประกอบขวนขวาย.
บทว่า ฉนฺโท คือ กัตตุกัมยตาฉันทะ ความพอใจใคร่จะทำ.
บทว่า วายาโม คือ ความเพียร.
บทว่า อุสฺสาโห คือ ความเพียรยิ่งกว่าวายามะนั้น.
บทว่า อุสฺโสฬฺหี ความว่า ความเพียรมาก เสมือนยกเกวียนที่ติดหล่ม.
บทว่า อปฺปฏิวานี ได้แก่ ไม่ถอยกลับ.

จบอรรถกถาทุติยสมาธิสูตรที่ ๓
-----------------------------------------------------
อรรถกถาตติยสมาธิสูตรที่ ๔
พึงทราบวินิจฉัยในตติยสมาธิสูตรที่ ๔ ดังต่อไปนี้ :-
ในบทว่า เอวํ โข อาวุโส สงฺขารา ทฏฺฐพฺพา เป็นต้น พึงเห็นเนื้อความอย่างนี้ว่า
ดูก่อนผู้มีอายุทั้งหลาย ธรรมดาว่าสังขารทั้งหลาย พึงพิจารณาโดยความเป็นของไม่เที่ยง พึงกำหนดโดยความไม่เที่ยง พึงเห็นแจ้งโดยความไม่เที่ยง โดยความเป็นทุกข์ โดยความเป็นอนัตตาก็อย่างนั้นดังนี้.
แม้ในบทว่า เอวํ โข อาวุโส จิตฺตํ สณฺฐเปตพฺพํ เป็นต้นพึงเห็นเนื้อความอย่างนี้ว่า
ดูก่อนผู้มีอายุทั้งหลาย จิตจะพึงดำรงอยู่ได้ด้วยอำนาจปฐมฌาน พึงน้อมใจไปด้วยอำนาจปฐมฌาน พึงทำอารมณ์ให้เป็นหนึ่งด้วยอำนาจปฐมฌาน พึงให้เป็นสมาธิด้วยปฐมฌาน จิตจะพึงดำรงอยู่ได้ด้วยอำนาจทุติยฌานเป็นต้น ก็อย่างนั้นดังนี้.
ในพระสูตร ๓ สูตรเหล่านี้ ตรัสสมถะและวิปัสสนาเป็นโลกิยะและโลกุตระอย่างเดียว.

จบอรรถกถาตติยสมาธิสูตรที่ ๔




ซึ่งผมเข้าใจว่า ผู้ได้ความสงบภายใน หมายถึง บุคคลที่ได้อัปปนาสมาธิ
ผู้ได้ อธิปัญญา หมายถึง บุคคลที่ได้วิปัสสนาญาณ
ความเห็นแจ้งในธรรม คือ ผู้ได้พระนิพพานเป็นอารมณ์, วิมุตติ ,พระอริยะบุคคล

น่าเหนื่อยอยู่นะถ้าปลาจะพยายามอธิบายให้นกฟังว่า ท้องฟ้านั้นไม่น่าอยู่ จงมาอยู่ในน้ำด้วยกันเถิด ขณะที่นกก็พยายามตอบโต้ว่า บนฟ้านี้สวยงามนักด้วยทิวทัศน์และมีลมเย็นสบาย ทำไมเราต้องไปอยู่ในน้ำที่เปียกแฉะกับท่าน นกจงโบยบินไปตามวิธีของนกเถิด ปลาก็อยู่ส่วนปลา มีความสุขในถิ่นที่และวิถีของตน
สงฆ์จะได้ไม่แตกแยก และวิถีทั้งสองพุทธองค์บัญญัติไว้ว่ามีจริงปฏิบัติสำเร็จได้จริง อย่างนี้จะต้องให้ใครมารับรองแทนพุทธองค์อีก ใครกล่าวผิดตีความผิดจะเป็นการกล่าวตู่ ยิ่งใครไปพูดถึงเรื่องฌาณเรื่องเจโตวิมุติ ว่าไม่ดี ว่าเสียหายมันเป็นดาบสองคม ไม่อยากพูดเลยคำนี้ กราบขอโทษครูบาอาจารย์สายปัญญาวิมุติทั้งหมด ถ้าคำพูดนี้ ต้องทำให้ทุกคนเสียใจ เสียกำลังใจ พระพุทธองค์ ทรงสำเร็จด้วยเจโตหรือปัญญาวิมุติ พระสาวกองค์ที่1และ2 คืออาลารดาบทกับอุทกดาบส ก่อนสำเร็จก็ได้ฌาณที่8แล้วทั้ง2รูป แม้แต่พระสารีบุตรผู้เป็นเลิศในทางปัญญา ก่อนบรรลุก็ผ่านองค์ฌาณตามลำดับขั้น พุทธองคยังทรงเอาเรื่องการบรรลุของพระสารีบุตร ไปเป็นตัวอย่างในการสอนภิกษุรุ่นหลังเป็นอันมาก
...กราบขอโทษอีกครั้งกับการตีความเข้าข้างตนเอง พระพุทธองค์ ตรงตรัสเรื่องนี้หรือไม่หนอว่า นักเรียนที่สอบได้ที่1และได้เลขตัวเดียวมีน้อย แต่นักเรียนที่สอบได้ที่เลข2ตัวจนกระทั่งนักเรียนที่สอบได้แบบเกือบตกมีมากกว่า แล้วจริงๆพระพุทธองค์สอบได้ที่เท่าไรกันหนอ/อย่ากล่าวตู่กันอีกเลย เจริญในธรรม/...เจโตวิมุติ...