ได้สดับมาดังนี้
วิปัสสนา คือการเผชิญความจริง
แต่ สมาธิ คือการกระทำความรู้สึก
เพื่อสะกัดกั้นเหมือนกับการสร้างวงล้อมให้ตนเอง
ว่าเราไม่ต้องการเห็น ไม่ต้องการได้ยิน ไม่ต้องการได้กลิ่น
ไม่ต้องการรู้รส ไม่ต้องการให้ใครมาพูดกับเรา
ไม่ต้องการคิดอะไรแล้วก็เลยทำสมาธิ
แต่จะทำสมาธิได้นานขนาดไหนก็ตามก็ต้องกลับมาเจอทุกข์อีก
เช่น ทำไปสามชั่วโมงก็เกิดความหิวแล้ว
ความหิวนั้นเกิดได้ในสมาธิถ้าหากยังไม่ได้ฌาน
เมื่อหิวแล้วไม่ได้กินก็เกิดความทุกข์ ฉะนั้น
การทำสมาธิจึงไม่ใช่การทำลายความทุกข์อย่างแท้จริง
สมาธิจึงไม่ใช่ทางพ้นทุกข์
ส่วนวิปัสสนานั้นก็ใช้ชีวิตตามปกติ
เกิดความหิวได้ และเมื่อเกิดความหิวขึ้นมาแล้วก็รู้เลย
คือมีความรู้ว่า ไม่ใช่ "เรา"หิว
แต่เป็นลักษณะของความรู้สึก
และความรู้สึกเป็น "นาม" และความรู้สึกนี้เมื่อเกิดขึ้นแล้ว
ก็ "จำเป็น" แล้วที่จะต้องกินเพื่อแก้ทุกข์
ไม่ได้กินเพื่อแก้อยาก "ความจำเป็น" ทำให้เรามีพฤติกรรม
ไม่ใช่ "ตัณหา"ทำให้เกิดพฤติกรรม
เมื่อเรียนแล้วเราจึงรู้ว่าเราควรเลือกทำอะไร
เพราะชีวิตของเรา..เกิดยาก ตายง่าย..
กว่าจะเกิดได้นั้นลำบากเหลือเกินโดยเฉพาะการเกิดเป็นมนุษย์
โอกาสที่จะเกิดเป็นมนุษย์นั้นยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร ฉะนั้น
เมื่อเกิดมาแล้วและเวลาเราเหลือน้อยแล้ว
ปฏิทินชีวิตถูกฉีกออกทุกวัน เราจึงต้องเลือกเดินทางที่ให้ประโยชน์แท้
ควรหรือที่เราจะเลือกทำงานที่จะไม่ให้ประโยชน์แท้
ลองตั้งคำถามตัวเองว่า เราควรจะหลบภัยหรือไปให้พ้นภัย?
หลบภัยคือการทำสมาธิก็ได้ชั่วคราว แต่
ไปให้พ้นภัยคือทำวิปัสสนาให้พ้นไปจากวัฏฏะสงสาร
อนุโมทนากับ : www.abhidhamonline.org/swang_files/concious/sati1.html
แต่มีประโยชน์ไว้เป็นที่พักผ่อน และเป็นบาทฐานที่จิตจะเดินวิปัสสนา