เห็นเท้าและกายกะลังเคลื่อน อาการเห็นคือรูป
อาการกายเคลื่อนแล้วเรารู้อาการจับจดจ่ออยู่ที่อาการ เป็น นาม ครับ

เกิด อะไรตรง ไหน รู้ตรงนั้น ไม่ต้อง กังวลเรื่องกำหนดมาก เกิน
การ ปฏิบัติ ต้องไม่เคร่งเครียด จน ปวด
สบายๆ รู้ ตลอดการ ปฏิบัติ ใช้ได้แล้ว

ถูกแล้วครับ ที่แก้สภาวะด้วยการกำหนดรู้ แต่ข้อพึงระวังคือ ให้รู้เท่านั้น ไม่ต้องอยาก
ให้อาการเหล่านั้นหายไป เราจะอยากหรือไม่ เขาจะหายไปเอง ที่ให้กำหนด เพื่อให้
ประจักข์อาการของไตรลักษณ์
อาการอึดอัด มีหลายสาเหตุ จากที่รายงาย ลองรู้อาการเท้าแบบปกติครับ อาจไปเพ่งจิต
หรือปักจิตลงสู่เท้าแน่นเกินไป ลองเดินธรรมดา รับรู้อาการธรรมดาๆ ไม่ต้องเกร็งหรือ
ปักจิตลงไปที่เท้าเพื่อให้ชัด ลองดูนะครับ
อาการพื้นูนที่เห็น เป็นอาการปีติ ถูกแล้วครับที่กำหยดจนหายแล้วเดินต่อ เริ่มจะดูแลตัวเองได้แล้ว

ตอนนั่ง ครั้งนี้พองยุบชัดแบบค่อยๆพอง พองขึ้น พองสุดๆ ยุบก็เช่นกัน แต่ก็ยังมี
คิดอยู่ ถ้าคิดน้อยก็ไม่กำหนดเพราะพอเริ่มรู้ตัวว่าคิดปุ๊ป ก็จะกลับมาที่พองยุบทันที
ก็เลยปล่อยไป แต่พอเยอะจนพองยุบหายไปเลย ก็จะกำหนดค่ะ

จะเล็กจะน้อยกำหนดตามจริง ถ้าความคิดดึงให้เรารู้สึกได้ แสดงว่า ไม่เล็ก โทษของการ
ไม่กำหนดคือ จะไม่เห็นไตรลักษณ์

ใกล้จะหมดเวลามีความ
รู้สึกว่า หน้าผากกำลังจะพองบ้าง ตัวกำลังจะโยกบ้าง กำลังจะเอนบ้าง คือจะรู้ก่อนที่
มันจะเกิด หรือกำลังเกิดนิดเดียวก็จะรู้ก่อน ก็กำหนดรู้หนอ ก็หายไป

ปีติธรรมดา ไม่มีอะไร กำหนดถูกแล้ว อนุโมทนา

ส่วนเวทนา
เกิดน้อยมากๆ คือปวดหลัง ปล่อยให้เป็นเยอะๆก่อน พอรู้สึกปวดมากก็กำหนด พอกำหนด
แป๊ปเดียวก็หาย แล้วชาแทนค่ะ ก็กำหนดแป๊ปเดียวก็หาย ไม่เป็นอีก

กำหนดตั้งแต่รุ้สึกว่าปวดเลยครับ จนกว่าจะหาย ถ้ามีอันใหม่มา ก็กำหนดเลย จนกว่าจะหายไป
ถ้าไม่กำหนดตั้งแต่แรก เราจะไม่เห็นสัจจธรรมนะครับ ระวัง ของดีอยู่ในนั้นเยอะเลย
เอาสติรู้อาการปวดเลย ทิ้งพองยุบก่อน ถ้าปวดจนทนไม่ไหว ลองกลับมาดูพองยุบซักระยะ
แล้วกลับไปดูเวทนาใหม่ อย่าทิ้งครับ รุ้ตั้งแต่เริ่มเกิดเลย

แต่พอออกจากสมาธิ
แล้ว จะปวดมากๆเลยค่ะ จำได้แค่นี้ ปกติแล้วพอเสร็จการปฏิบัติปุ๊ปจะรายงานทันทีเพราะ
กลัวลืมรายละเอียด แต่เมื่อคืนนี้ ไม่ค่อยสบายกาย ปวดหัวทั้งวัน เพราะอากาศอ้าวมากๆ
ขนาดเปิดแอร์เย็นสุดๆแล้ว ก็ยังมีความรุ้สึกว่าร้อนอยู่ ก็เลยไม่ได้รายงานค่ะหลังปฏิบัติ

ถ้ามีสภาวะที่ไม่สงสัย หรือสภาวะปกติ จะไม่แจ้งทุกวันก็ได้ เว้นก็ได้ แจ้งบางวันก็ได้
เพราะตอนนี้จะวนๆอยู่เรื่อยๆอย่างนี้ ปฏิบัติตามปกติ แล้วรวมมา ๒-๓ วันก็ได้ถ้าไม่มีอะไรแปลกไป
โน๊ตหรือจำไว้ก็ได้ แล้วค่อยมาส่ง

อนุโมทนาที่ในระหว่างวันยังพอทำได้ ทำได้เท่าที่สามารถนะครับ เรายังต้องทำมาหากิน
ควรทำให้ถูกกาล อย่าให้แปลกไปจากสังคมมาก รู้ในใจเราก็พอ คนเราสมัยนี้แปลกไปมาก
คนปฏิบัติเริ่มเป็นของแปลก ทั้งที่น่าจะมองว่าดี ก็ว่าแปลกไป
อาการท้อที่เกิดขึ้น เป็นแทบทุกคน ยิ่งระยะนี้แล้ว มักเลิกลาง่ายๆ ช่วงนี้ต้องทน เพราะสภาวะ
ไม่มีอะไรมาก นอกจากปีติหรือสภาวะเก่าๆวนอยู่อย่างนี้ อาการท้อ เป็นอาการเล็กๆเท่านั้น
ยิ่งสูงไปจะมียิ่งกว่านี้ สารพัดที่ทำให้เราเอียนการปฏิบัติ ข้อสำคัญ สติ สมาธิ ถ้าสมบูรณ์ดี
เราจะรู้ว่าท้อ แต่เราจะสู้ได้อย่างมั่นคง คือท้อแต่จะทำ ท้อก็ท้อไป ฉันจะทำซะอย่าง

การจะขึ้นสู่ลำดับต่อไป อินทรีย์คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา ต้องกล้าจริงๆ อาการ
ที่เป็นอยู่ก็คืออาการของอินทรีย์ไม่สมดุลกัน ที่ทำทุกวัน แจ้งมา แนะนำไป กำลังปรับอินทรีย์
ให้สมดุลกัน ถ้าสมดุลย์กันดี นิวรณ์ ๕ คือ ความอยาก พยาบาท สงสัย ฟุ้งซ่าน ความมึนชาของ
กายและใจ จะหายไป เมื่อนิวรณ์เครื่องกั้นอันนี้หายไป เราจะเห็นสภาวะของรูปนามที่ชัดขึ้นเอง
และจะเห็นความจริงของรูปนามได้ง่าย


แนะนำ เวทนา เมื่อเห็นตั้งแต่เริ่ม กำหนดเลย จนกว่าจะหายไป ทิ้งพองยุบก่อน เมื่อหายแล้ว
และไม่มีสภาวะอื่นให้กำหนดต่อจึงกลับมาที่พองยุบ พองยุบเป็นหลักที่อยู่ที่กาย ความจริงเรามี
หลักถึง ๔ ที่ คือ กาย เวทนา จิต และธรรม เมื่อมีสภาวะที่อื่น เราก็ไปรู้ที่อื่นได้ ไม่ต้องกังวลพองยุบ
เมื่อไม่มีที่อื่น จึงกลับมาที่พองยุบ ที่สำคัญ อย่ากำหนดทิ้งขว้าง กำหนดสภาวะต่างๆจนหายไป
เว้นแต่สภาวะที่เกิดนาน เช่น เสียงแอร์เป็นต้น
กำหนดนั้น ต้องเอาสติรู้ที่อาการที่กำหนดอยู่ เช่นปวดก็กำหนดที่อาการปวด ไม่ใช่เอาใจผูกที่คำกำหนด
คำกำหนดเช่น ปวดหนอ เป็นอุปกรณ์ช่วยให้สติ สมาธิ ตั้งมั่นขณะรู้อาการ ถ้าสติสมาธิดีแล้ว ไม่กำหนดก็ได้
การกำหนด ต้องให้ได้ปัจจุบัน เช่น เมื่อกำหนดเหยียบหนอ ก็ลงหนอพร้อมฝ่าเท้าเหยียบสุดระยะที่พื้นพอดี
เมื่อพองหนอ หนอก็สุดพอดีกับสุดพอง ไม่ก่อนไม่หลัง ถ้าไม่ได้ปัจจุบันจริงๆจะไม่เห็นอาการดับของรูปนาม

อนุโมทนาครับ ขอให้อดทน ถ้าอดทนตรงนี้ได้ จะรู้สึกสบายขึ้นเยอะ ปฏิบัติได้แบบไม่ต้องบังคับใจตัวเองเลย
สงสัยเรื่องวิธีการ เมื่อมีโอกาสต้องถามทันที วิธีถ้าไม่ถูกต้อง ก็ได้รับผลคือไม่ถูกต้องนะครับ
ช่วงนี้ เดินนั่งอย่างละ ๓๐ นาที ยึดไว้ที่ ๑ ชั่วโมงต่อวันก่อน

ถามเป็นความรู้หน่อยนะครับ

พองยุบนี้ เท่าที่อ่านกระทู้ จับใจความได้ว่า
สมถะนำวิปัสนาใช่หรือเปล่าครับ

คือเอา "ตั้งมั่นให้ได้เสียก่อน" แล้วค่อยว่ากัน อย่างนั้นหรือเปล่าครับ

ไม่ใช่สมถะนำหน้าโดยสิ้นเชิง และไม่ใช่วิปัสสนานำหน้าโดยสิ้งเชิงครับ
เป็นการเจริญทั้งสมถะกรรมฐานและวิปัสสนากรรมฐานสลับกันไปในขณะเดียวกัน
อย่างรวดเร็ว

เช่น เมื่อกำหนด ขวาย่างหนอ
การกำหนดคำบริกรรมว่า ขวาย่างหนอ จัดเป็นสมถะ
ส่วนจิตที่รู้ลักษณะหรืออาการของเท้าที่ยกขึ้น กำลังเคลื่อนไปข้างหน้าและเหยียบที่พื้น
การรู้ลักษณะหรืออาการของเท้าจัดเป็นวิปัสสนา

โดยสังเขปคือ สมถะมีการรู้หรือจดจ่ออยู่ที่องค์บริกรรม เรียกว่า อารมณ์
วิปัสสนามีการรู้หรือจดจ่อที่ลักษณะหรืออาการ เรียกว่า ลักษณะ
ตามนัยของฌาน ๒ (แปลว่าจดจ่อนะครับ แปลว่าเพ่งแล้วมากความ)
อารัมมณูปนิสัชฌาน (สมถะ) และ ลักขณูปนิสัชฌาน (วิปัสสนา) หรือ
มีบัญญัติเป็นอารมณ์(บริกรรม) และ มีปรมัตถ์ (ลักษณะหรืออาการ) เป็นอารมณ์

ในขณะที่บริกรรม อาศัยเพียงขณิกสมาธิ ซึ่งสมาธิระดับนี้ไม่รบกวนการตามรู้ของจิต
ที่จะเข้าไปรับรู้สภาวะปรมัตถ์(ลักษณะ) จิตสามารถรู้ลักษณะไป ในขณะเดียวกัน ก็ทำ
อารมณ์บัญญัติไปด้วย จิตที่รับรู้สภาวะอยู่ ปรับให้สมาธิที่เกิดจากบริกรรมสมดุล ไม่ขัดขวาง
ต่อการรับรู้สภาวะปรมัตถ์ และบริกรรม ก็ช่วยให้สติและสมาธิตั้งมั่นดีเป็นขณะๆไป ทำให้การ
ตามรู้ลักษณะของรูปนามได้ชัดเจน โดยไม่มีอารมณ์อื่นมารบกวน

บางครั้งเมื่อใจไม่สงบ สมาธิจากบริกรรมที่เกิดเป็นขณะ (ขณิกะ) จะช่วยระงับความไม่สงบ
เมื่อสงบแล้ว จิตที่พร้อมด้วยสติ ก็ตามรู้สภาวะรูปนามได้อย่างชัดเจน
บางครั้งใจสงบดีอยู่แล้ว จิตและสติตามรู้สภาวะรูปนามอยู่เป็นขณะๆสืบต่อไป เมื่อความไม่
สงบเกินขึ้นแก่จิต สมาธิจากบริกรรมจะเข้ามาช่วยให้จิตสงบไป

ถ้าสังเกตจะเห็นว่า บางครั้งสมาธิจากบริกรรมก็ทำงานก่อน บางครั้งก็ดำเนินตามรู้รูปนาม
ของวิปัสสนาไปเลย แล้วเมื่อต้องการสมาธิเข้าช่วยเรื่องความสงบแห่งจิต ก็จะใช้ได้ทันที
ข้อนี้เป็นความสมดุลของอินทรีย์ ๕ ครับ ศรัทธา หมดสงสัยเรื่องปฏิบัติ วิริยะ จดจ่อกับ
สภาวะปัจจุบัน สติ ช่วยให้จิตรู้สภาวะทันปัจจุบันของรูปนาม สมาธิ(ขณิกะ) ช่วยให้จิต
ไม่ฟุ้งสืบต่อไปเป็นขณะ ปัญญาทำให้เห็นสภาวะของไตลักษณ์ที่ปรากฏพร้อมรูปนาม
ไม่จัดว่าอย่างไรก่อนอย่างไรหลัง สลับกันไปมาตามสภาวะที่เป็นไปในขณะปฏิบัติ
ต่อเมื่อเข้าเขตอารัทธวิปัสสนาแล้ว (วิปัสสนาอย่างกล้า) จะเป็นวิปัสสนาโดยเต็มส่วน
ในเบื้อต้น เป็นลักษณะผสม เพราะจิตผู้ปฏิบัติ ไม่ประกอบด้วยสติสมาธิที่กล้าพอ จำเป็นต้อง
นำสมถะเข้ามาช่วยบ้าง ในผู้ปฏิบัติบางท่าน สติสมาธิที่ดีแล้ว บางครั้งไม่ต้องกำหนดเลย รับ
รู้อาการเฉยๆ ก็เห็นปรมัตถ์ของรูปนามได้อย่างดี