นั่งไม่ได้ ก็ เดิน
เดินไม่ได้ ก็ ยืน
ยืนไม่ได้ ก็นอน
นอนแล้วยังทำไม่ได้ก็ เลิกทำเหอะครับ
ในเมื่อไม่ได้ซะท่านึง

ดังนั้นการนั่งนิ่งๆ หรือนั่งขัดสมาธิแล้วทำจิตให้นิ่งๆ จึงไม่เรียกว่า การเจริญสัมมาสมาธิ

สัมมาสมาธิเป็นไฉน ?
ก็ภิกษุผู้อริยะบุคคลในศาสนานี้ ปรารภความเพียรไม่ย่อหย่อน มีสติปรากฏไม่เผลอเรอ มีกายสงบระงับ ไม่กระวนกระวาย มีใจตั้งมั่น มีอารมณ์อันเดียว ไม่ยินดียินร้าย ต่อรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส และธัมมารมณ์ และใจเรานั้นก็สงัดจากกาม สงัดจาก อกุศลธรรมทั้งหลายแล้ว

จิตเป็นสมาธิ บรรลุปฐมฌาน มีวิตก วิจาร ปีติ สุข และเอกคาตารมณ์

ละวิตก วิจาร เข้าสู่ทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะ วิตกวิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติ สุข และเอกคตารมณ์
เธอมี อุเบกขา มีสติ มีสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยกาย เพราะปีติสิ้นไป บรรลุตติยฌาน ที่พระอริยทั้งหลาย สรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้ เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติอยู่เป็นสุข และเอกคตารมณ์
เธอบรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์ และดับโสมนัส โทมนัสก่อนๆ ได้ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ มีเอกคตารมณ์ เสวยอุเบกขาอยู่เป็นอารมณ์เดียว
อันนี้เรียกว่า สัมมาสมาธิ ฯ

นั่งไม่ได้ ก็ เดิน

เดินไม่ได้ ก็ ยืน
ยืนไม่ได้ ก็นอน
นอนแล้วยังทำไม่ได้ก็ เลิกทำเหอะครับ
ในเมื่อไม่ได้ซะท่านึง

ตกลงนิ่งหรือไม่นิ่งครับที่เป็นสัมมาสมาธิ เพราะตามพระสูตรที่ยกมานั้น ฌานเลยครับ แล้วก็นิ่งด้วย

แม้แต่พระพุทธองค์เอง ก็ยังทรงบรรลุโพธิญาณในอิริยาบทนั่งเลยครับ

การนั่งนิ่งๆ หรือนั่งขัดสมาธิแล้วทำจิตให้นิ่งๆ จึงไม่เรียกว่า การเจริญสัมมาสมาธิ

พราะการนั่งขัดสมาธิแล้วทำจิตนิ่งๆ ผมว่าเป็นการเจริญสัมมาสมาธิได้
คำว่านิ่ง คือนิ่งอยู่ในขณะๆสภาวะเท่านั้น เมื่อสภาวะใดเกิดขึ้น ก็รับรู้ คือเข้าไปนิ่งที่ขณะสภาวะนั้นๆ

เมื่อสภาวะใดเกิดขึ้น ก็รับรู้ คือเข้าไปนิ่งที่ขณะสภาวะนั้นๆ
เหมือนคำว่า เมื่อเดินอยู่ก็รู้ว่าเดินอยู่ เมื่อนั่งอยู่ก็รู้ว่านั่งอยู่ คือขณะนั้นสภาวะปรากฏอย่างไรก็ไป
รู้สภาวะนั้น พร้อมสติสัมปชัญญะไง นี้เรียกว่าเอกัคคตาจิตหรือเอกัคคตารมณ์